Loslaten, hoe doe je dat?

Nu ik dit blog schrijf zie ik het even helemaal niet meer zitten. Ik wist dat het zwaar was als iemand in je familie verslaafd is, ik heb er veel over gelezen en veel over opgezocht. Maar nu is het wel heel erg zwaar! We gaan er als gezin en familie al jaren mee om, met de verslaving van mijn broertje. Soms gaat het een tijdje goed en krijg je weer hoop maar meestal gaat het gewoon slecht en vraag je jezelf af waar en wanneer dit eindigt. 

Er zijn zoveel leugens, zoveel onwaarheden en het vertrouwen is nu volledig weg. De laatste maanden lijken erger te worden, dingen waarvan ik niet verwacht had die hij zou doen, doet hij wel en nog veel erger! De angst om mijn ouders is het grootst. 

Ik merk dat vooral mijn vader het niet meer weet, er niet mee om kan gaan, en er kapot aan gaat. Mijn vader wil blijven geloven, blijven hopen, blijven proberen en vooral niet opgeven. Dat dit voor alles en iedereen gaat vind ik moeilijk! Ik begrijp het wel maar ik weet dat het niet werkt. Het maakt alles alleen nog maar verder kapot tot er niets meer over is!

Maar hoe laat je je eigen kind los? Hoe zeg je ik help je niet meer? Hoe zeg je ik zal er niet meer voor je zijn? Mijn hart huilt als ik bedenk dat ik zoiets tegen mijn eigen kinderen zou moeten zeggen maar ik zie ook dat het nu niet meer anders kan. Het moet anders gaan wij er allemaal aan onderdoor en dat mag niet gebeuren. Een verslaafde is niet te helpen als ze zelf niet willen. 

Mijn boertje zal zelf  moeten beseffen dat dit leven niet meer wil en hulp moeten zoeken maar of hij dat ooit gaat doen! Hij vergiftigt dagelijks zijn lichaam, doet allerlei illegale zaken, over hygiëne doen hij niet moeilijk, sociale verwachtingen heeft hij lak aan, hij wil zich alleen maar goed voelen en genieten. Dat zijn allerlei dingen waar ik me druk over kan maken, terwijl hij zich bezighoud met drugs. Misschien zorgt de drugs er niet alleen voor dat hij het leven aan kan, maar ook dat hij niet meer ziet wat hij kapot maakt.  Ik merk dat ik weer veel aan het surfen ben over drugsverslaving. 

Op zoek naar inzichten, bewijzen, van alles. Ik bijt me daar dan zo in vast, tot ik mezelf ineens bedacht dat ik mezelf gek maak. Waarom ga ik zo op zoek? Omdat ik het wel weer even op wil lossen... Omdat ik geen pijn en onzekerheid wil voelen.  Omdat ik mijn vader niet verdrietig wil zien? Ik werd gedwongen om na te denken over mijn eigen stappen. Wel helpen, niet helpen, grenzen stellen, wat accepteer je wel, wat niet? Als ik niet meer help, wat is dan het ergste dat er kan gebeuren, waarom durf ik niet los te laten? Waarom laat ik het ze niet zelf oplossen? Vragen waar ik geen antwoord op kan/wil/durf te geven.

Van verschillende kanten kreeg ik de afgelopen weken situaties te horen over mensen die keuzes moesten maken. En ook het advies dat ik keuzes moet maken. Verkeerde keuzes maken is niet erg, die kan je herstellen. Geen keuze maken is 'dodelijk'. Dan blijf je vastzitten.
Het was me duidelijk... Ik MOET een keus maken. Ik hoop op van dit besef een duwtje in de rug te krijgen om dingen te kunnen gaan ondernemen. Ik kom nu nog nergens aan toe, kan geen beslissingen nemen, weet niet wat ik moet gaan aanpakken. Wat als ik voor mezelf en mijn gezin ga kiezen. Ik kan geen keuzes maken voor mijn ouders maar ik kan ze wel loslaten zoals ik hoop dat ze dat ook met mijn broertje zullen doen. Dat is moeilijk, vooral ook voor mij omdat ook ik steeds weer twijfel of dit wel de oplossing is. Ik merk dat ik wel moet, ik word nu zelf steeds depressiever en dan twijfel ik weer of ik dit wel kan en wil. Dit zorgt ervoor dat ik nog meer vermoeid ben. 

Ik val als ik even op de bank zit spontaan in slaap. Er zal voorlopig echt nog wel een spoortje twijfel blijven. Dat is logisch gezien het verleden, maar dat is niet onoverkomelijk Ik hoop dat het loslaten meer rust geeft. Hier loop ik nu al weken aan te denken soms maak ik die keuze en dan twijfel ik weer.

Vannacht na weer een heftige dag heb ik uiteindelijk toch de beslissing genomen om te stoppen met het helpen van mijn vader, ik help alleen nog  onder mijn voorwaarden. Ik wil een plan maken met doelen, een toekomst beeld zonder dat ik afhankelijk ben van dat mij vader wil dat ik mijn broertje help, zodat ik zelf  weer wat op kan bouwen. Mijn vader mag en kan hierin mee gaan maar dan zonder mijn broertje. Dat is een keuze die hij moet maken. Wat ik niet meer wil is zoals het de vorige keren is gegaan. Een paar maanden ellende en daarna maar weer gewoon zoals het altijd was, ik kan het niet meer, ik kan niet meer toekijken hoe mijn broertje alles kapot maakt waar wij zo hard voor werken en waar wij de risico’s voor lopen. Duidelijke afspraken, duidelijke doelen. Ik hoop nu de kracht te houden en te krijgen om voor mezelf actie te gaan ondernemen.

Ik hoop dat ik 2014 ga afsluiten met de overtuiging dat ik gedaan heb wat ik denk dat het juiste is en ik hoop dat het rust gaat geven voor 2015 Ik hoop dat mijn broertje er achter komt dat hij de moeite waard is maar dat hij er zelf voor moet vechten. Ik hoop dat mijn ouders ook voor zichzelf kunnen kiezen en zien dat er nog genoeg is om voor te leven en dat ze ook nog andere kinderen en kleinkinderen hebben die hun nodig hebben. Ik wens mijn ouders toe dat ze trots op zichzelf  zijn en dat ze hun eigen grenzen mogen waarborgen. Maar ik kan deze keuze niet voor ze maken, ook zij zullen dit zelf moeten oplossen en loslaten.

Gedicht: Loslaten

Om los te kunnen laten is liefde nodig.
loslaten betekend niet dat het me niet meer uitmaakt.
Het beteken dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
loslaten betekent niet dat het me niet meer raakt.

Het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
loslaten is machteloosheid toegeven
Het betekend dat ik het resultaat niet in de hand heb,
maar wel zelf beslis over hoe ik wil leven.

Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het de ander toestaan om te leren van consequenties
Loslaten is niet proberen de ander te veranderen of de schuld te geven,
het is de keuzes van een ander jou niet laten raken.

Loslaten is niet even regelen maar ondersteunend zijn,
loslaten is niet zorgen voor maar geven om.
Loslaten is niet oordelen maar de ander toestaan mens te zijn,
iedereen maakt zijn eigen keuzes, soms slim en soms dom.

Loslaten is niet alles willen beheersen,
maar anderen hun eigen lot laten bepalen.
Loslaten is niet ontkennen maar accepteren,
dat iedereen op zijn eigen manier de eindstreep moet halen.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor een mooiere toekomst misschien.

#WhyIStayed #whyileft

Wanneer zit je in een relatie waar misbruik voorkomt? Vaak herken je dit zelf niet als zodanig.

Misbruik is er in zoveel verschillende vormen, emotioneel, lichamelijk en seksueel en dan ook nog in verschillende gradatie's.
Vaak is er aan mij gevraagd hoe en waarom ik in zo'n relatie ben terecht gekomen en waarom ik zolang bij hem ben gebleven. Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die er nooit zelf in hebben gezeten of niet van dichtbij hebben meegemaakt.
Er is veel ontkenning, ontkenning van de dader, ontkenning van je omgeving en dan ook nog de ontkenning van jezelf. 

Vaak zijn de mensen die emotioneel en lichamelijk misbruiken en de slachtoffers zich er zelf niet eens van bewust dat dit misbruik plaats vind. Het misbruik heeft bij mij ondermijnd hoe ik over mezelf dacht. Ik gaf mezelf de schuld, was vaak onzeker, en was mezelf als eigen identiteit kwijt geraakt. Dit was mijn eerste relatie en ik wist niet dat deze relatie ongezond was en hoe het eigenlijk hoorde. Ik deed nog meer mijn best om mijn ex- te plezieren in de hoop dat hij zou gaan beseffen dat ik van hem hield en hij mij niet meer zo hoefde te behandelen. Vaak bestond die behandeling uit schelden, schreeuwen, vernederen, manipuleren of chanteren.

Vaak voelde ik me opgelaten wanneer hij me weer eens op een negatieve manier voor schut zette in het bijzijn van anderen, maar ik zei niets, waarschijnlijk had hij gelijk dacht ik dan. Zijn sarcastische manier om mij als persoon naar beneden te halen, werkten ik dacht vaak dat ik niets was en niets kon zonder hem. Vaak deed hij ook precies het tegenovergestelde en vertelde hij iedereen hoe geweldig hij me vond en hoe goed ik voor hem was, dit was dan in de periode dat ik dacht sterk genoeg te zijn om hem te verlaten. Hij overladen me dan met aandacht om te laten zien dat hij van me hield, was weer charmant en liefdevol en zei dat hij me begreep en dat alles zou veranderen.
Je kan je niet voorstellen hoe verwarrend dit voelt!

Ik voelde me afhankelijk van hem, hij was degene die alle beslissingen nam en ik was degene die volgde. Hij bepaalde uiteindelijk alles hoewel hij het vaak voordeed komen alsof ik mee had beslist. Wanneer hij op een feest naar huis wilde moest ik meteen mee anders was er ruzie. Nog vaker kwam het voor dat ik naar huis wilde maar dan moest ik vaak alleen gaan, hij kwam naar huis wanneer hij zelf wilde.
Ik moest me ook gedragen naar zijn standaard, niet te veel met andere mannen praten, vooral niet te veel lachen naar anderen mannen en ook niet te lang dansen of bij andere mannen blijven staan. Deed ik dit wel dan kon de ruzie wel eens heel erg uit de hand lopen. Zo heb ik een aantal keren flinke tikken opgelopen.
Naderhand werd er excuus aangeboden maar niet voordat me duidelijk was gemaakt dat ik het er eigenlijk zelf naar gemaakt had en het dus eigenlijk had verdiend.

Hij liet me geloven dat niemand me ooit nog zou willen, wie wilde er nou een alleenstaande vrouw met 2 kinderen en zonder geld! Hij dreigde me nooit met rust te zullen laten, me af te maken, en als ik ooit een nieuwe man zou ontmoeten zou hij ook hem vermoorden.Hij beschuldigde me vaak van ontrouw, terwijl er geen trouwer iemand was dan ik, ik zou niet eens gedurfd hebben! Ik had geen tijd om aan andere mannen te denken ik was alleen bezig met overleven, mijn gezin bij elkaar te houden. Hij beschuldigde me ervan geld van hem te stelen terwijl ik hier niet eens aan durfde te denken. Hij gaf me het gevoel dat ik waardeloos was, ik koste hem alleen geld. Ik dacht dat hij het beste was wat ik ooit kon krijgen en dat wanneer ik nog harder mijn best deed hij wel zou veranderen.
Ik dacht dat het overal wel eens wat was en verzon excuses voor zijn gedrag, ik was zelf met hem getrouwd in voor- en tegenspoed dus moest ik nu ook niet zeuren.
De schaamte voor een scheiding was erg groot, ik wilde niet dat mijn huwelijk zou falen. 

Kritiek daar kon hij niet tegen, er was dan ook niemand die durfde hem aan te spreken over zijn gedrag, waardoor ik weer dacht dat het zo hoorde en ik het verdiende. Alles lag altijd aan een ander, het was altijd de schuld van de ander, anderen wilden hem kapot maken, nooit had hij zelf de schuld aan de dingen die gebeurden.
Naar mijn gevoelens werd niet gekeken of geluisterd, zijn eigen ego was altijd belangrijker. Zo zei hij geregeld dat hij een einde aan zijn leven zou maken als ik hem zou verlaten, dit maakte zoveel indruk op mij, ik voelde me schuldig dat ik ooit maar aan gedacht had om bij hem weg te gaan. Daarbij probeerde hij me zoveel mogelijk te isoleren, ik had bijna geen vrienden of vriendinnen en ook familie bleef zoveel mogelijk weg wanneer hij thuis was.

De ultieme isolatie was in zijn ogen de emigratie naar Curaçao.

Voor mij was het mijn redding, daar gingen mijn ogen pas open, ontdekte ik dat ik sterker was dan ik dacht. Daar was ik echt op mezelf aangewezen en voelde ik een kracht naar boven komen die niet meer te stoppen was. Ik wilde dat mijn kinderen een thuis hadden waar niet steeds tegen ze gescholden en gegild werd. Het onbekende jaagde me niet meer angst aan dan de angst hier alleen met hem oud te moeten worden. Ik realiseerde me eindelijk dat ik het waard was om van mezelf te houden.
Waar ik eerst zwak was en dacht hem nodig te hebben om van mij te houden begon ik nu in te zien dat dit geen liefde was. Ik dacht altijd dat ik hem kon veranderen maar uiteindelijk was hij het die mij veranderd had in iemand die ik niet meer wilde zijn.

Veel mensen verliezen hun eigen identiteit, vaak voordat ze door hebben dat het te laat is. Het kan je familie en vrienden kosten en alle energie uit je leeg zuigen. Emotioneel misbruik is zeker net zo erg als lichamelijk misbruik, misschien nog wel erger omdat de weg terug op mentaal vlak vaak een langdurig proces is. Daarbij lijkt het nooit zo erg als je erin zit, pas wanneer je uit de relatie stapt zie je hoe erg het eigenlijk was.

Daarom is het zo belangrijk dat er begrip komt voor #WhyIStayed maar zeker ook respect voor #whyileft
Niets is wat het lijkt en vertrekken is vaak moeilijker dan het lijkt.

Er is er een jarig..... Hoera Hoera!

Lief meisje van mij, morgen ben je jarig en dit betekent dat je gewoon al weer 14 jaar word. Veertien jaar pas eigenlijk, maar toch al zo’n duidelijke eigen mening en de grootste wensen en idealen. Je bent onwijs bijdehand en ook erg lief en zorgzaam voor de mensen om je heen. Af en toe ben je best druk in je doen en laten, maar ja…ook dat hoort erbij.
Deze week ben je ook weer erg bezig met de scheiding en hoe dat ook al weer ging, nu al weer 6,5 jaar geleden.
Je werd dat jaar 8 Jaar en het was de eerste verjaardag zonder je papa. 

Nu ben je er wat meer aan gewend maar natuurlijk went het nooit, een vader die er nooit voor je is.
Soms lijkt het of de pijn wat minder word, en dan ineens overvalt het je weer en ben je intens verdrietig.
Dat breekt mijn hart om je zo te zien worstelen met je emotie's en gevoelens.
Je snapt het niet en ik kan het je niet uitleggen, waarom belt je vader nooit, waarom laat hij zo weinig van zich horen, waarom geen kaartjes of brieven, waarom geen verassing cadeau bij de post op je verjaardag, of met sinterklaas/kerst? Ik heb er geen antwoord op.

"Ik wil dat papa weet wie ik ben, wat ik doe, waar ik mee bezig ben" zeg je met tranen in je ogen.

Wanneer er dan achteraan komt: "Mama ik wil gewoon weten dat papa trots op me is" komen ook bij mij de tranen, wat vind ik dit in en in triest en wat gun ik jou meer dan dit!
Met een brok in mijn keel zeg ik dat ik zeker weet dat je vader vast heel erg trots op je is, en ook heel veel van je houd. 
Ik geloof ook vast dat dit zo is, op zijn manier.......

Mama is in ieder geval heel erg trots op jou lieve meid, maar dat is niet wat jij op dit moment wil weten.

Zelf ben ik er gewoon even klaar mee. Klaar met stiefmoeder en gescheiden zijn. Klaar met het feit dat René en ik niet zelf "onze" kinderen samen kunnen opvoeden zoals wij samen denken dat goed is. Altijd alles afwegen, bedenken wat de moeder of zelfs de vader van het kind zou vinden, respect hebben voor de opvoeding van de biologische ouder van de kinderen terwijl er zo weinig respect terug komt!

Vooral in deze tijden, verjaardagen van de kinderen, heb ik het soms gewoon moeilijk. Ik wilde helemaal geen gescheiden ouders voor mijn kinderen. Ik wilde ooit twee liefhebbende ouders voor ze die het fijn hadden maar fijn was het bij ons allang niet meer. Ruzie stapelde zich op ruzie, een scheiding was bij mij onvermijdelijk. Maar toch, bij de verjaardag van mijn kinderen komt er een bepaalde emotie, het idee dat je samen de liefde voor je kind deelt. 

Als mijn stiefkinderen jarig zijn komt er een zelfde soort emotie maar dan andersom. Op die momenten vind ik dat ik er niet hoor te zijn, er hoort iemand anders deze dag met dit kind en deze man te delen.

Verjaardag waar normaal alleen blijdschap, herinneringen en vreugde zijn met wederzijdse familie komen er nu ook verwarrende andere emoties bij kijken. Vooral in mijn situatie waar mijn kinderen alleen nog maar contact hebben met mijn familie en geloof me dit ligt echt niet aan mij!

Nog steeds verbaas ik me over de grote afwezigheid van de familie van mijn ex-partner op bijzondere dagen van mijn kinderen. Zelfs geen kaartje of presentje bij het slagen, verjaardag, sinterklaas, kerst of andere bijzondere gelegenheden die je toch zo graag met je familie wil delen. Ik vraag me af of ze beseffen wat ze de kinderen hiermee aandoen of echt alleen maar met hun eigen leven bezig zijn. Het gaat niet om de kado's maar het kind het gevoel geven dat ze belangrijk zijn, dat je er voor ze bent, zeker op hun verjaardag. Het gaat om het tonen van betrokkenheid, een sms'je waarin je ze succes wenst, vragen hoe hun vakantie was, het zijn maar kleine dingen.

Op hun verjaardag wil je ze een onbezorgde dag geven. Even alle aandacht voor hen.

Morgen word er hier een blij kind wakker, het kado ligt klaar op de keuken tafel en maken haar (stief)vader en ik haar wakker om daarna samen te ontbijten en te genieten van een glunderend koppie!

Gefeliciteerd lief meisje van mij, hele fijne dag morgen, dikke kus Mama.

Ons samengestelde gezin!

Het verhaal van een samengesteld gezin gaat zelden over rozen. Er zijn heel wat hobbels te nemen, die veel inzet van beide partners én van de kinderen vragen. De partners hebben dat vaak wel over voor hun nieuwe liefde, zeker in het begin. De kinderen hebben er echter niet om gevraagd, zíj zijn ook niet verliefd. Soms zitten ze nog midden in de verwerking van de scheiding. Een nieuwe partner boort hun stiekeme hoop dat het toch nog goed komt, definitief de grond in. Geen wonder dat ze niet altijd even meewerkend zijn.

Het opbouwen van een samengesteld gezin vraagt veel vaardigheden van beide partners. In een samengesteld gezin, draait alles om veel tijd, aandacht en veel geduld hebben. 
Je begint namelijk niet opnieuw. Ieder lid van het gezin draagt een geschiedenis met zich mee. Om een samengesteld gezin een kans op slagen te geven, moeten de kinderen zich goed voelen in de nieuwe situatie. Kinderen staan hier absoluut centraal, of je wil of niet. 
Zelfs al ben je zelf niet kindgericht en niet van plan om je aan je stiefkinderen op te dringen (je wil enkel de vriend van hun moeder of de vriendin van de papa zijn), dan nog spelen de kinderen een hele grote rol in de relatie. Gezinnen waar een stiefkind zich tegen de stiefouder keert, worden snel onleefbaar. 


Toen ik jong was wilde ik een groot gezin, ik wilde veel kinderen (waarom snap ik achteraf niet hoor). Maar ja, jong, verliefd, idealen ...brachten een huwelijk en 2 prachtige kinderen voort. Idealen sneuvelen, verliefdheid werd irritatie en vreemdgaan van de partner was toch geen ideaalbeeld. Niemand wil denken aan het feit dat een huwelijk kan stuklopen maar helaas is dit een onderdeel van ons leven. Wanneer er dan ook kinderen in het huwelijk zijn dan maakt dit het niet eenvoudiger en gemakkelijker. Immers de mama en papa zullen elk hun leven gaan lijden en een nieuwe partner tegenkomen. Dus nu heb ik twee stiefkinderen uit mijn huwelijk met mijn ex-man waar ik ook zelf 2 kinderen van heb en een stiefdochter met mijn nieuwe partner. Al met al toch nog een groot maar vooral bijzonder gezin.

Ons gezin is een zoals ze dat noemen een samengesteld gezin en nu blijkt uit onderzoek dat maar 7 op de 130 kinderen opgroeien in een stabiel samengesteld gezin. Hier schrok ik erg van. Ik begrijp dat wel want hoeveel ik ook van mijn nieuwe man hou, ik kan soms zo ontzettend moe worden van alle problemen de hele tijd. De ruzies tussen hem en mijn kinderen, de problemen met zijn ex, de ruzies ook met hem over hoe hij met zijn kind omgaat. Hij is een beetje een verwen papa geworden! Als zijn prinses er is moeten er altijd speciale dingen gebeuren. Mijn eigen kinderen zijn dan weer jaloers: zijn kind mag veel meer en krijgt veel meer. En dan mijn ex…. ik heb het echt helemaal gehad met mijn ex en al zijn grillen. En last but not least: De kritiek van mijn nieuwe partner op mijn opvoeding, die mij weer zo onzeker maakt… Met name het feit dat hij vind dat ik veel te laks ben met mijn kinderen, en het dan zijn taak vind orde op zaken te stellen door meer discipline te eisen en nieuwe regels te stellen. Dat zorgt bijna altijd voor conflicten , wrevel en frustraties bij de kinderen. Maar ook bij mij, ik voel me vaak heen en weer geslingerd tussen de kinderen en mijn partner. 
We hebben nu afgesproken dat hij zichzelf terughoudend opstelt maar vanzelfsprekend ook niet over zich heen laat lopen, je kan suggesties doen en  raad geven. De uiteindelijke opvoeding moet bij de biologische ouder liggen. Omdat hij zijn kind maar om het weekend ziet wil hij er alles aan doen om zijn prinsesje gelukkig te zien. Dit is héél normaal maar wat zijn de uitersten in dat geval....Alles wat ze vragen ze ook geven? 
Meeste papa's kunnen moeilijk daar onderscheid in maken en nog moeilijker nee zeggen. Mannen aanvaarden in het algemeen al niet teveel commentaar over hun wijze van omgaan en opvoeden van hun kind, laat staan dat ze dit zullen aanvaarden na een echtscheiding. Ze hebben hun eigen idee over hoe ze verder willen omgaan met de opvoeding van hun kind.

Mijn ervaring is dat mannen lichtzinniger omgaan met de opvoeding. Ze zijn veel minder streng tegenover hun eigen kind dan tegenover deze van hun nieuwe partner. Ze aanvaarden meer van hun eigen bloed. 
Het feit is dat in de meeste gevallen de natuurlijke vaders hun kind maar zien om de 14 dagen in het weekend. Ze pogen dan de verloren tijd in te halen, en dat gaat meestal gepaard met een te losse opvoeding. Het kind heeft ook vlug door hoe ze er op moeten inspelen.

"Onze" middelste heeft er het meeste last van. Van jongste is ze ineens "middelste" geworden in het gezin en ze heeft het er enorm moeilijk mee dat ze haar eigen vader, weinig tot niet meer ziet. Daardoor doet ze extra haar best om meer aandacht in het gezin op te eisen. Positief maar ook negatief, ook de pubertijd speelt hierin een grote rol. Heel veel dingen vind ze niet eerlijk, voelt zich vaak achtergesteld en is erg onzeker.

Zelf heb ik het gevoel dat wij een gezin zijn met een andere samenstelling dan...eh welk gezin tegenwoordig eigenlijk?
Onze kennisen? Zij is 45, hij is 30 en komt uit een warm donker land, zij een kind van 14 en samen een van 1?
Of het gezin van een vriendin van de middelste? Twee moeders met zoon van 11 en twee dochters van 8 en 6, alle drie geadopteerd? 
Of een vriendin van mij? Alleenstaand met haar zoon van 18?
Het is en blijft overal wat, en je moet er naar mijn mening samen met het hele gezin aan werken en over blijven praten.

Als je dan soms leest hoe zorgwekkend sommige samengestelde gezinnen zijn, en wat voor familie drama's zich er soms afspelen dan word ik daar intens verdrietig van. Als ik lees over mensen die vier kinderen hebben en een partner treffen met nog eens 4 kinderen kan ik mij voorstellen dat dat veel meer aanpassingsvermogen nodig heeft dan alleen "de vriend" erbij.
Maar vooral de verhalen waarbij de ex-partners elkaar het leven zuur maken en soms zelfs van het leven beroven zijn nog het meest verschrikkelijk. 
En wie zijn er het meeste de dupe van? Juist de kinderen!
Daarom ben ik blij dat hoe moeilijk en hoe moeizaam het contact met onze ex-en ook is, voor ons het belang van de kinderen voorop staat.

Dus als ik het van een afstand en zo objectief mogelijk probeer te bekijken, als dat mogelijk is in je eigen gezin, dan vind ik onze kinderen wel bij de 7 horen. Uiteraard heb ik het bij de oudste twee nagevraagd, hun gezicht sprak boekdelen dus hierbij is in huize Poppelaars-Bink het project samengesteld gezin geslaagd!