Mijn dochter is bijna 15, eind augustus is het zover, weer een jaartje ouder. Ze voelt zich al heel volwassen, in een jaar tijd is het ook erg hard gegaan.
Sinds 2 maanden heeft ze ook een vriendje, kleine meisjes worden groot.
En hoe leuk is het om die liefde te zien, ze loopt te glimlachen in zichzelf en gelukkig komt ze zelf met verhalen. Dan ben ik zo dankbaar voor het vertrouwen dat ze in mij heeft, dat ze dingen durft te vertellen en wil delen met me. Genieten doe ik als ze me verteld hoe leuk hij is en hoe lief, wat hij allemaal voor haar doet. Ze lijkt zo onkwetsbaar maar wat is ze fragiel als ze verlieft is.
Mijn zoon niet, die verteld niets of zomaar tussen neus en lippen door, o ja ik heb een vriendin, maar het is al weer uit! Voor hij weer op zijn kamer zit, moet ik hem op de bank zetten om te vragen: hoezo dan? Wat gebeurde er en waarom? Niet dat ik dan hele verhalen krijg maar gelukkig heeft ook hij het vertrouwen om mij dit soort vertrouwelijke dingen te vertellen. Alleen anders, als een jongen... Jongens zijn wat onbeholpen, en praten nou eenmaal niet zo snel over gevoelens.
Al met al prachtig om te zien en van dichtbij mee te maken je puberdochter die verlieft is, en haar eerste echte vriendje heeft. Dat brengt herinneringen boven van mijn eerste echte vriendje en liefde. Mijn eerste verkering, ik denk er met warme gevoelens aan terug.
Stiekem moet ik er ook aan wennen, het idee dat er over een tijdje meer mensen aan onze eettafel zitten. Zoals mijn opa altijd zei; allemaal willen ze mee eten. Nu is het allemaal nog niet zo serieus maar het is wel "aan". Ik zal op een gegeven moment toch die schoonmoeder zijn.
Die rol past me nu nog totaal niet, ik moet nog veel leren. Regelmatig komt het vriendje binnen lopen en blijft wat onzeker en ongemakkelijk rondhangen. Dus ik roep enthousiast, hoi ben je er weer. Meestal verdwijnen ze dan meteen naar hun kamer en doe ik alsof ik heel druk bezig ben. Mijn kinderen willen vooral niet dat ik te overdreven reageer want dan schamen ze zich rot.
Ik vraag me soms af wat ze op hun kamer doen maar haal het natuurlijk niet in mijn hoofd om te gaan kijken, natuurlijk weet ik dat je kinderen toch altijd verder zijn dan je als ouder denkt maar ik hoop dat ze vooral het vertrouwen in mij houden om dingen te vertellen.
Ik probeer dan ook de gesprekken hierover zoveel mogelijk bespreekbaar te maken. En ze hoeven me niet alles te vertellen, geheimpjes horen ook bij de pubertijd en ook privacy. Kom bijvoorbeeld niet meer aan hun telefoon. Dus doe ik of het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is wanneer er weer een vriendje of vriendinnetje binnen stapt.
Hoewel ik hoop dat ze nog veel liefdes gaan krijgen mijn kinderen, zie ik ook op tegen het verdriet wat gaat komen wanneer hun puppy liefde eindigt. Ook die herinnering kan ik mij nog levendig voor de geest halen. Maar helaas kun je ze daar niet voor beschermen en dat moet ook niet, daar leren ze van en hopelijk weten daardoor straks ook welke partner wel bij ze past.
Het gaat best goed komen want ik heb fantastische kinderen, die zijn best goed gelukt al zeg ik het zelf. Ze zijn lief en zorgzaam, ze zijn beleefd en zullen altijd rekening houden met de gevoelens van een ander. Allemaal kwaliteiten die een partner in de toekomst zullen aanspreken. En dan maar hopen dat ik toch nog een "leuke" schoonmoeder word.
Ik doe niet altijd het juiste
ik doe het niet altijd goed
Want weet je, heel soms,
weet ik niet hoe het moet.
Maar ik doe altijd mijn best
soms meer nog dan jij denkt
Want ik doe alles voor de lach
die jij mij dan schenkt.
Ik zie je zo graag gelukkig
zonder verdriet of pijn
Dus weet mijn lieve kind,
ik zal er altijd voor je zijn.
En soms maak je me wanhopig
machteloos en ook zo klein
Je maakt me soms bozer
dan ik ooit zou willen zijn.
Maar altijd maakt je me gelukkig
en ook zo trots en blij
Je zit voor altijd in mijn hart
lief kind van mij
Want ik ben jouw mama
en dat is voor altijd.
Mijn liefde, lieve schat,
raak je nooit, nooit kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten