Ken je dat gevoel, dat het gewoon even allemaal even niet gaat zoals je wil? Alle goede voornemens die ik had gemaakt even kwijt en helemaal terug in de oude vertrouwde patronen die ik juist niet meer wilde.
Boos en gefrustreerd, ik foeter tegen de kinderen en scheld op mijn kanjer. Het helpt natuurlijk helemaal niets, ze gaan er in ieder geval niet door luisteren of doen wat ik graag van ze wil.
Ik merk dat ik vermoeid raak, de energie is op en in plaats dit te erkennen en rust te nemen zet ik een tandje bij en schop alles en iedereen opzij die in de weg staat. Doorgaan we zullen doorgaan....
Dat verwacht ik ook van mijn kanjer en van de kinderen. Ze doen niet genoeg! Als ik thuis kom is de vaatwasser nog vol en zijn de hondenbakken nog leeg. De vuilnis zak zit vol en de wasmand ook. Er zijn geen boodschappen in huis en de tafel is ook nog niet gedekt. Zo veel vraag ik toch niet? Daar gaat mijn humeur naar een diepte punt en zuchtend prop ik de was in de wasmachine, haal de vaatwasser leeg en schraap de benodigdheden voor een simpele pasta bij elkaar.
Mijn 2 pubers liggen op hun kamer tv te kijken of met hun telefoon op bed. Heel belangrijk ook natuurlijk! Beiden vinden het nodig de laatste tijd hun grenzen op te zoeken. Vooral mijn 18 jarige vind dat hij al erg volwassen is en voortaan alles zelf wel kan bepalen. Hij gaat en staat waar hij wil dus tijd om weer duidelijke grenzen aan te geven. Moeilijk want eigenlijk dacht ik dat ik er met hem wel heel simpel doorheen was gekomen, die pubertijd, en nu is het me een partij moeilijk ouder zijn. In je hoofd weet je het allemaal wel maar breng het dan ook maar eens in de praktijk. Hoe straf je een 18 jarige en vooral hoe dring je tot hem door zonder hem weg te duwen en kwijt te raken. Ik heb ook ineens nog meer begrip en respect voor mijn ouders. Wat moet het moeilijk voor hen geweest zijn en nog zijn met mijn broertje.
En dan wil ik, heel even, mezelf opsluiten in mijn eigen luchtbel. De rest van de wereld vergeten. Dat kan niet natuurlijk, omdat het dagelijks leven gewoon doorgaat, maar toch probeer ik dat. Ik heb even genoeg aan mezelf en aan mijn gezin en mijn werk. Klinkt dat erg egoïstisch? De wereld lijkt een paar uur rijden verderop in Parijs te vergaan en ik sluit me af. Natuurlijk kijk ik het nieuws en vind ik het erg voor al die mensen die daar toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Maar ik was daar niet, en ook de mensen van wie ik hou waren daar niet. Ik kleur mijn profielfoto in de franse vlag uit respect naar de overledenen en hun dierbaren maar het raakt me niet persoonlijk. Klinkt dat erg hard? Ik ben ook niet bang en ook niet alert, ik ben gewoon moe en bezig mijn eigen ballen in de lucht te houden. Dat kost me moeite genoeg. En dan wordt ineens de grond onder je voeten weggeslagen.
Mijn broer belt me op en zegt dat René op de zaak in Zevenbergen in elkaar is gezakt. Hij heeft 112 gebeld en René word met spoed naar het ziekenhuis in Breda gebracht. Hij had hevige pijnen in zijn hoofd en was heftig aan het hyperventileren. In de ambulance had hij al wat gekregen voor de pijn en om rustig te worden.
Ik ben natuurlijk meteen naar het ziekenhuis gereden. Daar is meteen een CT scan gemaakt. Iedereen was alert en we werden goed begeleid. De CT scan was goed, gelukkig! Niets te zien. Nu René nog rustig zien te krijgen, die was zo bang en zo geschrokken dat hij bleef hyperventileren en de pijn was ook nog steeds heftig aanwezig. Het was beangstigend en moeilijk om hem zo bang en kwetsbaar te zien liggen. Ze hebben hem een zware cocktail gegeven van pijnbestrijding en kalmeermiddel. Zo high als een papegaai lag hij bij te komen toen zijn vader kwam om hem te kalmeren. Het duurt even voor hij zich beseft dat hij geen hersenbloeding of tia heeft. Omdat de pijn in zijn hoofd blijft moet hij blijven. Ik kan je vertellen dat je dan slecht slaapt zo alleen in bed. Dat is toch even wat anders dan dat hij met een biertje te veel op de bank in slaap valt. Achteraf lijkt het een zware migraine aanval te zijn geweest, maar zeker weten doen ze het niet. Na 2 dagen mag hij naar huis met de mededeling rust te houden en zich vooral niet druk te maken of in te spannen. En dan ineens is die rommel in huis niet zo belangrijk maar ben je gewoon blij dat je kanjer, je allerliefste maatje, je liefde, steun en toeverlaat er gewoon nog is.
Daarom kijk ik voor nu alleen naar mijn eigen kleine bubbel en wat voor moois daaruit komt. Mijn kinderen die ook zo geschrokken zijn en spontaan boodschappen deden. Mijn vrienden die meteen voor mij en de kinderen klaar stonden en zorgden. Mijn 18 jarige die ging koken zodat ik naar het ziekenhuis kon. Wat heb ik toch een mooi gezin en dat besef, dat helpt. Het ontzenuwt en ontstrest mij en laat me weer zien waar het eigenlijk om gaat. Sterke kinderen in deze wereld grootbrengen, met liefde voor zichzelf, elkaar en alles om hen heen. Dat is waar het volgens mij om draait, wat we moeten doen. Het is in ieder geval mijn manier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten