Kom maar op met die lente....

Enkele maanden geleden begon het, 's ochtends werd ik wakker zonder echt wakker te worden. Ik moest moeite doen mezelf uit bed te slepen, mezelf dwingen aan de dag te beginnen. De hele dag verbleef ik dan in een soort sluimering. Vermoeidheid die anders was als normale vermoeidheid, geen zin, nergens in. Half liggend op de bank viel ik vaak in slaap en nog was ik als ik wakker werd ontzettend moe. Het enige wat ik in die dagen kon doen was het hoogst noodzakelijke. Plassen, poepen en eten en dat dan te veel en te slecht. In ieder geval meer en slechter dan ik normaal eet. Ik zal wel oververmoeid zijn, dacht ik. Een paar nachtjes goed slapen en ik ben er weer vanaf.

De volgende dagen ging het niet over, ik kreeg huilbuien, en ik wilde het liefst onder de dekens kruipen en niet meer wakker worden! Als ik wakker werd moest ik aan mijn kinderen en vriend denken, en aan mijn moeder, of aan mijn vader, of aan mijn broertje, of aan de zaak. Allemaal mensen en dingen waar ik er voor moest zijn, die op mij rekenden, die ik niet kon en mocht laten vallen van mezelf. Dus ik ging door, schopte mezelf onder mijn kont en vertelde mezelf dat andere mensen het slechter hebben dan ik. 

Ik bleef nog steeds moe. Toch kreeg ik het voor elkaar om normaal te doen tegen mensen. Niemand heeft aan me gemerkt dat ik me eenzaam voelde, me het liefst op wilde sluiten en al het zonlicht buiten wilde sluiten. Ik maakte grapjes, was luidruchtig en gedroeg me soms zelfs normaler dan ik in mijn goeie doen zou doen.
Ik deed leuke dingen, zoveel mogelijk zelfs, maar er echt van genieten deed ik niet, ik kreeg er ook geen energie van zoals dat vroeger was.’s Avonds zat ik wezenloos voor me uit te kijken, niet in staat TV te kijken, een boek te pakken, laat staan om te schrijven. De weken erop verliepen hetzelfde, en het werd zelfs erger. Als mensen wat tegen me zeiden of ergens over begonnen kon ik in tranen uit barsten, tot ik dacht nu word het tijd om naar de huisarts te gaan.

Dan krijg je fijn wat pilletjes voor een weekje om beter te kunnen slapen en uit te kunnen rusten want zoals de dokter zegt; "Vrouwtje neem je rust en pas beter op je zelf, laat anderen hun eigen problemen maar eens oplossen" En juist dat vind ik moeilijk, het liefste wil ik er voor iedereen zijn, behalve voor mezelf!
Het is ook niet niks volgens de dokter, een samengesteld gezin, een verbouwing, een eigen zaak, een familie die heel veel aandacht vraagt door niet alledaagse omstandigheden! Dan nog een ex- die je het bij tijd en wijlen nog moeilijker wil maken dan je het al hebt en ook aan de kant van vriend lief heb je met familie perikelen en een ex- te maken. Alleen zelf zag ik dat niet zo, wat is nou helemaal het probleem?!  Normaal gesproken draai ik mijn arm hier allemaal niet voor om, normaal kan ik de dingen heel goed nemen zoals het komt zonder me al te veel zorgen te maken of beren op de weg te zien, maar nu was het gewoon even op. Ik had er de energie niet meer voor, dat was het probleem!

Even ging het goed maar al snel was ik weer terug bij af. Weer terug naar de dokter en weer een doosje pilletjes om te kunnen slapen, en eerlijk is eerlijk ze hielpen wel. Ik werd rustiger, zag dingen weer een beetje helderder en kon eindelijk weer slapen. Maar eens houd het op met een pilletje nemen vond ik zelf! Ik moet dit toch zelf kunnen. Gelukkig met veel steun van mijn vriend, die steeds maar weer naar de ellende en problemen die ik allemaal zag heeft moeten luisteren. En de steun van één lieve vriendin die me wel begreep en dat scheelde al heel veel, een beetje begrip en gewoon een luisterend oor.

En dan is het net of het een beetje lente in je wordt, je hebt genoeg van de winter en de sneeuw, je bent er helemaal klaar mee. De ruwe kantjes blijven nog en soms zak ik nog een beetje terug, maar als alle restjes sneeuw zijn gesmolten en er dapper een eerste plantje uit de grond komt kijken of het veilig is, dan weet ik dat ik op de goede weg ben.
Kom maar op plantjes, kom maar op bloemetjes en kom maar op zon!Maar dan, net als je de eerste zonne dans hebt gedaan, je je winterjas op zolder hebt gegooid, je naakt door de tuin wilt rennen, en je bikini en zonnebrand te voorschijn hebt getoverd, kijk je 's ochtends naar buiten en BAM een pak sneeuw.
Daar is ie weer, het gevoel dat het niet lukt, dat ik er niet uit kom, dat niemand het begrijpt en vooral dat niemand wil of durft te luisteren. Ik ben dan vooral heel erg boos. Omdat ik het ook niet duidelijk kan en durft te vertellen wat ik voel, omdat ik me schaam, omdat ik bang ben veroordeeld te worden en op een andere manier benaderd te worden. Het gevoel duurt gelukkig niet zo lang meer nu. Maar dit keer wel weer langer dan normaal. Daarom maak ik me zorgen. Zo diep als een paar maanden terug wil ik niet meer terug vallen.

Vandaag voel ik me gelukkig beter, hoewel ik vannacht misschien maar twee uur heb geslapen. Ik weet dat ik weer op de weg terug ben en dat ik moet accepteren dat ik niet alles onder controle heb, dat ik dingen en mensen los moet laten. En misschien, heel misschien moet ik wat meer aan mezelf gaan denken... 
En het zonnetje schijnt vandaag dat helpt ook, misschien dat het dan toch lente word?!