Als iedereen op je leunt

 “Soms merk je pas hoe diep een gewoonte zit als je probeert haar te doorbreken. Ik dacht dat ik geleerd had om los te laten — maar misschien is loslaten niet iets wat je één keer doet, maar elke dag opnieuw probeert”.

In december stopte mijn hart.
Geen metafoor, geen dichterlijke overdrijving — gewoon, letterlijk. Stilte, paniek, sirenes. Een paar seconden waarin alles ophield. Daarna de traagheid van herstel: ziekenhuisgeluiden, de geur van ontsmettingsmiddel, gesprekken die half aan me voorbijgingen.
Er kwam een moment waarop ik het zelf hardop zei: “Ik kan niet meer voor iedereen klaarstaan.”
Ik zei het tegen mijn man, mijn kinderen, mijn ouders, mijn broer. Ze knikten. Ze zeiden dat ze het begrepen. En ik geloofde ze. Even dacht ik dat dit het keerpunt was.
De weken daarna voelde ik een vreemde rust. Alsof ik eindelijk mocht ademen zonder schuldgevoel. Ik deed minder. Ik luisterde naar stilte. Ik leerde “nee” zeggen — of dacht dat ik dat leerde.

Maar bijna een jaar later merk ik hoe stilletjes de oude patronen terug kruipen.
Het begint onschuldig.
“Jij weet dat vast wel.”
“Kun jij even bellen?”
“Wil jij met haar praten?”
En ik, die het zo goed had voorgenomen, glijd langzaam terug in mijn vertrouwde rol: de oplosser, de luisteraar, de raadgever.

Ik weet precies hoe het gebeurt. Iemand vertelt iets, er valt een korte stilte, en ergens in die stilte voel ik een drang. Niet omdat ze het vragen, maar omdat ik het voel. Een soort trek in mijn borst: ik moet dit oplossen, ik moet het lichter maken.
Het is geen bewuste keuze, eerder een reflex. Ik hoor mezelf geruststellen, relativeren, meevoelen. Ik zie mijn handen die alweer iets regelen. En ondertussen zakt mijn eigen energie ongemerkt naar beneden. Dat is het gekke aan zorgen: het lijkt op liefde, maar het kan ook een vorm van controle zijn. Als ik alles oplos, blijft de wereld tenminste overzichtelijk. Er gaat niets mis, niemand valt. Alleen ik, soms.

Na mijn hartstilstand zei ik tegen mezelf dat ik moest leren loslaten. Maar loslaten is niet één besluit. Het is een dagelijks gevecht met de oude overtuiging dat mijn waarde zit in wat ik voor anderen beteken. Ik denk terug aan iets wat ik jaren geleden schreef: dat loslaten niet betekent dat het me niets meer uitmaakt, maar dat ik besef dat ik het niet voor een ander kan doen. Dat blijft waar, alleen nu voelt het persoonlijker dan ooit.
Ik merk het vooral binnen mijn familie. Daar waar loyaliteit en liefde door elkaar lopen.
Als het om familie gaat, slik ik mijn “nee” nog steeds te vaak in.
Het zijn de mensen die me het meest raken, en tegelijk het moeilijkst kunnen verdragen dat ik niet meer alles kan dragen. Ze zijn begripvol, oprecht zelfs, maar naarmate de tijd verstrijkt, schuiven we langzaam terug naar het oude evenwicht. Alsof de wereld vanzelf weer zoekt naar hoe het ooit was.
En ik laat het gebeuren, deels uit liefde, deels uit gemak. Want als ik niet de stabiele factor ben, wie ben ik dan? Wat blijft er over als ik niet degene ben die luistert, troost, regelt, oplost?

Misschien stilte.
Misschien ruimte.
Misschien iets wat ik nog niet ken.

Soms probeer ik het: even níet reageren. Gewoon luisteren en niets zeggen. De stilte laten bestaan. En dan zie ik hoe anderen zich ongemakkelijk bewegen, zoeken naar houvast. Ze zijn het niet gewend dat ik geen antwoord geef. Dat ik hun spanning niet opvang.
Het is lastig om te zien, maar ook bevrijdend. Want in die kleine stiltes ontstaat iets nieuws: verantwoordelijkheid die niet van mij is.
Ik begin te vermoeden dat dit de ware oefening is — niet loslaten in de grote, spirituele zin, maar in het alledaagse. Niet elke brand blussen, niet elk verdriet gladstrijken, niet elke stilte vullen. Gewoon even niets doen, ook al voelt dat tegennatuurlijk.
Er is een zekere eenzaamheid in deze fase. Wie jarenlang de rust bewaakte, ontdekt pas laat dat rust houden voor jezelf iets anders is dan rust brengen bij anderen. De eerste vraagt moed, de tweede vraagt aanpassing.

En ik ben moe van aanpassen.

Soms fantaseer ik hoe het zou zijn als ik de rollen even omdraai. Dat iemand anders zegt: “Ik vang het wel even op, jij hoeft niet.” Alleen al het idee voelt onwennig, bijna beschamend. Alsof ik iets vraag wat ik niet verdien. Maar misschien is dat precies waar herstel begint — bij het toelaten dat ik niet onuitputtelijk hoef te zijn. Dat er liefde kan bestaan zonder dat ik hem voortdurend moet bewijzen door te geven.

Ik weet niet of ik dit echt ga leren. Misschien blijf ik altijd een beetje die oplosser, die raadgever. Misschien is dat gewoon verweven met wie ik ben. Maar ik probeer er tenminste bewust in te ademen. Iets langer te wachten voor ik “ja” zeg. Iets minder haast te hebben met het dragen van andermans last.
Geen grote verandering. Geen mooie conclusie. Alleen de wil om niet opnieuw mezelf te verliezen in het helpen van iedereen die ik liefheb.

En dat moet maar genoeg zijn. Voor nu.

Ik ben schrijver, moeder, bonusmoeder en pleegmoeder. Ik schrijf over het leven zoals het werkelijk voelt — met liefde, schuld, ruis en alles ertussenin.

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 6)

En dan is het ondenkbare ineens waarheid en het ongeloof zo groot...

In deel 5 vertelde ik dat de omgang tussen vader en zoon eindelijk naar anderhalf jaar afgedwongen was. Elke week mocht Maikel zijn zoon 2 uurtjes zien. Vaak kwam hij dan naar ons omdat hij al een half uur moet reizen naar zijn huis en anders dus al een uur van zijn kostbare tijd met zijn zoontje kwijt is met op en neer rijden.

Elke week is het weer een strijd, met ophalen wil K. al van alles weten en duurt het ophalen te lang. Ook merkt de kleine dat er spanningen tussen K. en Maikel zijn waardoor hij soms niet mee wil of huilt als hij mee moet. Als Maikel zijn zoontje in de auto zet en weg rijdt is dit vaak al meteen over. Ook als ze naar ons komen is de kleine man altijd vrolijk aan het spelen en vliegt de tijd voorbij. Wat drinken en wat lekkers en hij moet al weer terug naar huis. Heel vaak wil hij nog niet en wil hij nog langer spelen met onze 2 meiden die vanaf het eerste moment ontzettend goed en leuk met elkaar omgaan. Ook het terug brengen geeft altijd stress. K. wil precies weten wat er gebeurt is, wie er waren, wat haar zoontje heeft gegeten en gedronken, of hij naar haar of haar ouders heeft gevraagd en ga zo maar door. Afgesproken wordt dat er een heen en weer schriftje mee wordt gegeven waar Maikel wat informatie in kan schrijven hoe het is gegaan in die 2 uurtjes. In plaats van dat dit rust geeft wordt het eigenlijk alleen nog maar erger.

Ook bij jeugd en gezin is de hulp minimaal en voelt vooral Maikel zich niet gehoord. Steeds wordt er door K. gehamerd op zorgpunten die ze heeft over Maikel die helemaal niet gegrond zijn en er komt steeds meer bij. Zo zegt K. dat Maikel haar zoontje hardhandig in de auto zet als hij hem komt ophalen. Dat haar zoontje niet mee wil en dat hij soms terug komt met een bult of blauwe plek. Dit klopt natuurlijk van geen kanten, de bult of blauwe plek had hij dan al en Maikel vraagt of hij soms foto's van zijn zoontje moet maken als hij hem ophaalt om aan te tonen dat dit niet bij hem is gebeurt. Het geeft zoveel stress omdat Maikel aan alles merkt en voelt dat het gewoon niet klopt en dat hij niet begrijpt waarom K. zich zo gedraagt. Ook haar opmerking dat hij niet de vader is blijft maar in zijn achterhoofd hangen. In december 2022 besluit hij om online een vaderschapstest te kopen en voor eens en altijd zekerheid te hebben. Om de toch al gespannen relatie tussen hem en K. niet nog verder onder druk te zetten besluit hij niet tegen K. te zeggen dat hij een vaderschapstest gaat doen.

Voordat Maikel dit doet is er nog een keer omgang met de kleine man en we voelen allemaal aan dat dit de laatste keer zal zijn dat wij dit mannetje gaan zien. Mijn ouders komen en we zorgen ervoor dat er een ongedwongen sfeer is. De kleine man speelt heerlijk met mijn meisjes en we nemen bewust afscheid als Maikel dit lieve mannetje weer naar huis brengt. Geen drama maar gewoon een knuffel en een high five, voor hem niets anders dan anders maar voor onszelf wel een bewust afscheid. Omgang zal niet meer plaats vinden na de confrontatie met K. ook in het belang van haar zoontje is het beter dat Maikel nu de pijn en verdriet meteen aanvaart en het niet nog langer uitstelt. De verstandhouding en het vertrouwen is zo slecht dat dit alleen maar een negatieve weerslag op het kleine kereltje zal hebben maar het is wel ontzettend moeilijk. Aan de ene kant is er opluchting dat Maikel nu niet jaren lang vast zit aan K. doordat ze een kindje samen hebben maar aan de andere kant is er veel verdriet om dit kindje waar je zoveel om bent gaan geven.

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 5)

In deel 4 vertelde ik dat er eindelijk (begeleid) omgang was tussen vader en zoon. Dit zou 4 keer begeleid zijn om vader en zoon aan elkaar te laten wennen met moeder erbij. Daarna mogen vader en zoon eindelijk tijd samen door gaan brengen. Al is het maar elke week 2 uurtjes.

Tijdens het 3e begeleide contact moment gebeurt er iets vreemds. Maikel en zijn zoontje spelen en moeder geeft hier eindelijk ruimte toe. Wanneer de kleine man bij de deurklink wil, tilt Maikel hem op. K. wordt dan ontzettend boos op Maikel en begint te schelden. Optillen was tegen de afspraak, Maikel mocht zijn eigen zoontje niet aanraken, niet knuffelen en/of kussen. Ook zegt K. dan ineens dat Maikel niet de vader is. Wanneer de mediator vraagt of K. twijfelt of Maikel de biologische vader is zegt ze echter nee. Ook wanneer Maikel aangeeft dan een DNA test te willen zegt K. daar geen toestemming voor te geven. De mediator geeft aan het onderwerp voorlopig te laten rusten. Per mail zegt de mediator tegen Maikel dat ze denkt dat K. bedoeld dat het voor K. niet voelt alsof Maikel de vader is van haar zoontje. 

Het 4e contact moment moet gepland worden maar de mediator gaat 4 weken dicht en K. wil het contact moment niet met Maikel alleen doen. Maikel wil natuurlijk geen 4 weken wachten en ook de mediator geeft aan dat dit niet wenselijk is voor de opbouw van het contact tussen vader en zoon. Uiteindelijk wil K. het contactmoment wel doen samen met haar moeder. Vanaf het 5e contactmoment zou Maikel volgens de beschikking van de rechter zijn zoontje alleen mogen meenemen. K. geeft nu al aan dit niet te willen en haar zoontje niet mee te geven aan Maikel.

Gelukkig gaat de 4e omgang begeleid door K. en haar moeder goed en wordt er zelfs een extra omgang ingezet omdat Maikel en wij op vakantie gaan. Afgesproken wordt dat ik daar dan ook bij mag zijn zodat ik eindelijk mijn kleinzoon ga ontmoeten. We spreken af op een neutraal terrein bij een kinderboerderij, zodat Maikel met zijn zoontje kan spelen en wij hier rustig bij kunnen zitten. Het is prachtig weer en ik ben ontzettend zenuwachtig om mijn kleinzoon eindelijk te zien maar ook omdat K. en haar moeder dit gaan monitoren. De angst dat je ook maar iets verkeerd doet of zegt zit er diep in. Uiteindelijk ga ik er open in en geef K. en haar moeder een hand en vraag hoe het met hun gaat. Het gesprek komt eerst wat moeizaam op gang maar omdat ik vrij open vertel hoe het met ons gaat en hoe wij zijn om gegaan met de pleegzorg van mijn nichtje en de omgang tussen haar en haar ouders en opa en oma breekt het ijs en komt ook de moeder van K. los. Vooral wanneer ik vertel dat het mij echt heel veel pijn en verdriet heeft gedaan dat wij geen contact met onze kleinzoon mochten hebben zie ik dat ze hier eigenlijk niet bij stil hebben gestaan.

K. zelf zegt niet veel ze loopt vooral veel achter haar zoontje en Maikel aan maar mengt zich weinig in het gesprek tussen mij en haar moeder. Wel geeft ze aan nog steeds graag een gesprek te willen met mij en haar moeder samen om dingen uit te spreken en samen afspraken te maken voor de omgang tussen ons en onze kleinzoon. Hier ben ik natuurlijk hartstikke blij mee. Het gaat zelfs zover dat de moeder van K. zegt dat ze nog wel ziet dat Maikel en K. weer samen komen omdat ze beiden nog single zijn. En dat het zo mooi zou zijn als beide families samen de feestdagen konden vieren. Mijn mond valt bijna open van verbazing en ik probeer hier zo neutraal mogelijk op te reageren. De omslag is werkelijk bizar en ik weet niet goed of ik dit moet geloven of dat dit weer een spel is om ons rustig te houden. 

En inderdaad na de vakantie valt er weer een ellende lange mail binnen van K. vol met verwijten en aannames en verdraaide woorden. Heel slim stuurt ze deze ook naar jeugd en gezin die het traject Groei Jeugdhulp gaan starten. Vanaf dan wordt het elke week een drama met de omgang tussen Maikel en zijn zoontje. Elke week een mail met wat er allemaal niet goed is gegaan volgens K. en hoe zij wil dat het gaat. Dit varieert van het willen dat er in de 2 uurtjes omgang wordt video gebeld met haar naar een te kleine maat luier om doen tot in detail willen weten wat er in die 2 uurtjes is gebeurt en wie daar bij waren. Doodvermoeiend en Maikel wordt er steeds wanhopiger van. Hij doet het nooit goed en zal het ook nooit goed doen. Voor zijn zoon houd hij vol en vecht hij door maar de twijfels worden groter of hij wel de vader is door het bizarre gedrag van K.  

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 4)

In deel 3 vertelde ik dat Maikel in Augustus 2021 eindelijk zijn zoon mocht erkennen. Dit hielt echter niet in dat hij hem al mocht zien. In December 2021 werd de kleine man 1 jaar en hadden wij hem nog steeds niet gezien.

Er zijn in Januari 2022 reeds 3 gesprekken geweest bij een mediator. Die Maikel volledig betaald omdat K. anders wilde wachten op de hulpverlening via jeugd en gezin welke nog langer ging duren vanwege de lange wachtlijst. Ze wilde wel mediaton doen maar dan moest Maikel alle kosten betalen. Ook zitten bij deze gesprekken steeds de moeder of (stief)vader van K. erbij. Maikel voelt zich vaak in het nauw gedreven door alles wat K. en haar ouders erbij halen om aan te geven dat ze geen omgang tussen Maikel en zijn zoontje willen. Dit gaat dan om zijn geloof en om zaken die in zijn familie spelen maar waar Maikel geen invloed op heeft. Daarbij wil K. niet dat Maikel ook iemand mee neemt ter ondersteuning. De gespreken lopen dan ook heel moeizaam en gaan er steeds over dat K. geen vertrouwen in Maikel heeft en de vertrouwensband tussen hen te beschadigd is om contact met haar zoontje toe te willen staan. Wanneer er in Mei 2022 al 5 gesprekken hebben plaatsgevonden maar er nog steeds geen vooruitgang is geboekt en ook nog steeds geen omgang heeft plaats gevonden besluit Maikel om weer de advocaat in te schakelen en via een kortgeding de omgang af te dwingen bij de rechter. 

De rechter stelt gelukkig Maikel in het gelijk en merkt tevens op dat het maar de vraag is of de zorgen van K. voldoende reden is om Maikel al anderhalf jaar elk contact met zijn zoon te ontzeggen. De rechter ziet in elk geval geen enkele reden of belemmering die de omgang tussen Maikel en zijn zoon in de weg zouden staan. Volgens de rechter is K. het juist aan haar zoontje verplicht om het mogelijk te maken dat hij een band met zijn vader op kan bouwen. Wat haar persoonlijke gevoelens ook zijn. Hier is Maikel natuurlijk ontzettend blij mee. De omgang zal 1 keer per week een uurtje zijn en opgebouwd worden naar 2 uurtjes tot het hulpverleningstraject in het kader van UHA is. Op 8 Juli 2022 is het dan eindelijk zover dan is er eindelijk omgang op gang gekomen. Maikel mag zijn zoontje dan 1 uurtje zien onder begeleiding van K. en haar moeder en de mediator. Maikel heeft een cadeautje bij voor zijn zoontje, een boekje en een kleine houten auto zodat hij het ijs wat kan breken en met zijn zoontje kan spelen. Echter wil K. niet dat hij dit geeft, ze ziet het als omkoping van haar zoontje. Maikel mag zijn zoontje ook niet aanraken van K. en moet wachten tot het mannetje uit zichzelf contact met Maikel wil maken. Na een halfuurtje vind K. het genoeg en is de kleine man moe volgens haar. Zover de eerste omgang, een grote teleurstelling voor Maikel. 

Een week later volgt het 2e contactmoment weer onder begeleiding van K. haar moeder en de mediator. En weer geeft K. weinig ruimte aan Maikel om contact te maken met zijn zoontje. Wel worden er afspraken gemaakt voor het contact wat na 4x onbegeleid zal gaan worden. En wordt er besproken een ouderschapsplan op te gaan zetten. Eindelijk ziet Maikel in dat opzicht vorderingen. Voor mijzelf blijft het een hard gelach dat ik wel via jeugdzorg voor mijn nichtje mag zorgen via een netwerkplaatsing maar aan de andere kant ik mijn kleinzoon niet mag zien van zijn moeder. Het voelt gewoon zo krom en zo oneerlijk. Wat ik ook probeer, ook via de moeder van K. we doen het altijd verkeerd. Zoek ik teveel contact dan ben ik aan het stalken, zoek ik te weinig contact dan interesseert het me niet genoeg. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen of zeggen en wil je alles wel doen en beloven als je dat kleine mannetje maar mag zien.

De rechter stelt gelukkig Maikel in het gelijk en merkt tevens op dat het maar de vraag is of de zorgen van K. voldoende reden is om Maikel al anderhalf jaar elk contact met zijn zoon te ontzeggen. De rechter ziet in elk geval geen enkele reden of belemmering die de omgang tussen Maikel en zijn zoon in de weg zouden staan. Volgens de rechter is K. het juist aan haar zoontje verplicht om het mogelijk te maken dat hij een band met zijn vader op kan bouwen. Wat haar persoonlijke gevoelens ook zijn. Hier is Maikel natuurlijk ontzettend blij mee. De omgang zal 1 keer per week een uurtje zijn en opgebouwd worden naar 2 uurtjes tot het hulpverleningstraject in het kader van UHA is. Op 8 Juli 2022 is het dan eindelijk zover dan is er eindelijk omgang op gang gekomen. Maikel mag zijn zoontje dan 1 uurtje zien onder begeleiding van K. en haar moeder en de mediator. Maikel heeft een cadeautje bij voor zijn zoontje, een boekje en een kleine houten auto zodat hij het ijs wat kan breken en met zijn zoontje kan spelen. Echter wil K. niet dat hij dit geeft, ze ziet het als omkoping van haar zoontje. Maikel mag zijn zoontje ook niet aanraken van K. en moet wachten tot het mannetje uit zichzelf contact met Maikel wil maken. Na een halfuurtje vind K. het genoeg en is de kleine man moe volgens haar. Zover de eerste omgang, een grote teleurstelling voor Maikel. 

Een week later volgt het 2e contactmoment weer onder begeleiding van K. haar moeder en de mediator. En weer geeft K. weinig ruimte aan Maikel om contact te maken met zijn zoontje. Wel worden er afspraken gemaakt voor het contact wat na 4x onbegeleid zal gaan worden. En wordt er besproken een ouderschapsplan op te gaan zetten. Eindelijk ziet Maikel in dat opzicht vorderingen. Voor mijzelf blijft het een hard gelach dat ik wel via jeugdzorg voor mijn nichtje mag zorgen via een netwerkplaatsing maar aan de andere kant ik mijn kleinzoon niet mag zien van zijn moeder. Het voelt gewoon zo krom en zo oneerlijk. Wat ik ook probeer, ook via de moeder van K. we doen het altijd verkeerd. Zoek ik teveel contact dan ben ik aan het stalken, zoek ik te weinig contact dan interesseert het me niet genoeg. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen of zeggen en wil je alles wel doen en beloven als je dat kleine mannetje maar mag zien. De rechter stelt gelukkig Maikel in het gelijk en merkt tevens op dat het maar de vraag is of de zorgen van K. voldoende reden is om Maikel al anderhalf jaar elk contact met zijn zoon te ontzeggen. De rechter ziet in elk geval geen enkele reden of belemmering die de omgang tussen Maikel en zijn zoon in de weg zouden staan. Volgens de rechter is K. het juist aan haar zoontje verplicht om het mogelijk te maken dat hij een band met zijn vader op kan bouwen. Wat haar persoonlijke gevoelens ook zijn. Hier is Maikel natuurlijk ontzettend blij mee. De omgang zal 1 keer per week een uurtje zijn en opgebouwd worden naar 2 uurtjes tot het hulpverleningstraject in het kader van UHA is. Op 8 Juli 2022 is het dan eindelijk zover dan is er eindelijk omgang op gang gekomen. Maikel mag zijn zoontje dan 1 uurtje zien onder begeleiding van K. en haar moeder en de mediator. Maikel heeft een cadeautje bij voor zijn zoontje, een boekje en een kleine houten auto zodat hij het ijs wat kan breken en met zijn zoontje kan spelen. Echter wil K. niet dat hij dit geeft, ze ziet het als omkoping van haar zoontje. Maikel mag zijn zoontje ook niet aanraken van K. en moet wachten tot het mannetje uit zichzelf contact met Maikel wil maken. Na een halfuurtje vind K. het genoeg en is de kleine man moe volgens haar. Zover de eerste omgang, een grote teleurstelling voor Maikel. 

Een week later volgt het 2e contactmoment weer onder begeleiding van K. haar moeder en de mediator. En weer geeft K. weinig ruimte aan Maikel om contact te maken met zijn zoontje. Wel worden er afspraken gemaakt voor het contact wat na 4x onbegeleid zal gaan worden. En wordt er besproken een ouderschapsplan op te gaan zetten. Eindelijk ziet Maikel in dat opzicht vorderingen. Voor mijzelf blijft het een hard gelach dat ik wel via jeugdzorg voor mijn nichtje mag zorgen via een netwerkplaatsing maar aan de andere kant ik mijn kleinzoon niet mag zien van zijn moeder. Het voelt gewoon zo krom en zo oneerlijk. Wat ik ook probeer, ook via de moeder van K. we doen het altijd verkeerd. Zoek ik teveel contact dan ben ik aan het stalken, zoek ik te weinig contact dan interesseert het me niet genoeg. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen of zeggen en wil je alles wel doen en beloven als je dat kleine mannetje maar mag zien.

Een week later volgt het 2e contactmoment weer onder begeleiding van K. haar moeder en de mediator. En weer geeft K. weinig ruimte aan Maikel om contact te maken met zijn zoontje. Wel worden er afspraken gemaakt voor het contact wat na 4x onbegeleid zal gaan worden. En wordt er besproken een ouderschapsplan op te gaan zetten. Eindelijk ziet Maikel in dat opzicht vorderingen. Voor mijzelf blijft het een hard gelach dat ik wel via jeugdzorg voor mijn nichtje mag zorgen via een netwerkplaatsing maar aan de andere kant ik mijn kleinzoon niet mag zien van zijn moeder. Het voelt gewoon zo krom en zo oneerlijk. Wat ik ook probeer, ook via de moeder van K. we doen het altijd verkeerd. Zoek ik teveel contact dan ben ik aan het stalken, zoek ik te weinig contact dan interesseert het me niet genoeg. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen of zeggen en wil je alles wel doen en beloven als je dat kleine mannetje maar mag zien.

Bij het 3e contactmoment gebeurd er iets vreemds wat gevolgen heeft voor het gevoel en twijfels die bij Maikel en bij ons ontstaan. 

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 3)

In deel 2 vertelde ik dat de relatie tussen mijn zoon en K. tot 2x toe mis loopt. K. is dan 20 jaar oud en hoog zwanger van haar eerste kindje. Ze woont thuis bij haar moeder en stiefvader. Maikel is ondertussen 22 en is er steeds vanuit gegaan dat ze samen zouden gaan wonen en een gezin zouden stichten. 

Wanneer de moeder van K. hoort dat ze nog steeds een relatie heeft met Maikel staat alles op zijn kop. Natuurlijk is de moeder boos en teleurgesteld. Wanneer ik zeg dat K. hulp nodig heeft valt dit ook helemaal verkeerd. Maikel krijgt dan via WhatsApp een berichtje van de moeder dat ze als ouders niet achter de relatie staan en dat K. thuis wil blijven wonen en op dit moment geen relatie meer wil. K. wil zich volgens haar moeder focussen op zichzelf en de baby en vraagt of Maikel K. met rust wil laten. Op dat moment vrezen wij het ergste dat Maikel dus overal buiten gehouden gaat worden. Toch blijft K. hem voorhouden dat hij bij de bevalling mag zijn en dat ze hem niet bij het kindje weg gaat houden. Maikel respecteert de wens van K. en haar ouders en laat haar verder met rust. Andersom is dit niet het geval K. blijft kaartjes, briefjes en foto's van hen samen opsturen naar zijn huis. 

geen berichtje, geen kaartje, geen foto, helemaal niks

Maikel reageert niet meer op de berichtjes van K. en houd zich aan de afspraak om haar met rust te laten en hoort dan uiteindelijk ook niks meer van K. Natuurlijk komt de uitgerekende datum dichterbij en wanneer Maikel half december besluit langs het huis van K. te rijden ziet hij tot zijn verbazing een geboorte bord in de tuin staan. Zo komt hij dus te weten dat zijn zoon is geboren en hoe hij heet. Geen berichtje, geen kaartje, geen foto, helemaal niks. Een berichtje met je zoon is geboren en moeder en kind maken het goed was al voldoende geweest en het minste geweest. Ik besluit de moeder van K. een berichtje te sturen met gefeliciteerd. De enige reactie daarop is; "bedankt" alsof wij geen opa en oma zijn geworden. Het enige wat wij op dat moment weten is dat hij geboren is en zijn naam verder niets. Met K. kunnen we geen contact leggen die heeft ons overal geblokkeerd en heeft ook een ander telefoonnummer. Er zit niets anders op om het voorlopig te laten rusten hoe moeilijk ook, vooral voor Maikel. Die heeft het er ontzettend moeilijk mee dat hij zijn zoon niet mag zien. Omdat Maikel het kindje ook niet heeft erkend heeft hij helemaal geen rechten.  

Erkenning maar nog geen bezoekregeling dit is zo zwaar

Om moeder en kind rust te geven gebeurt er vanuit Maikel niet veel. Via, via krijgt hij soms een foto van zijn zoon die K. op social media plaatst. Daarop zien we helaas geen gelijkenis met Maikel of ons, het kindje lijkt sprekend op K. Het is een leuk mannetje om te zien en we zijn natuurlijk benieuwd hoe hij is, wat zijn karaktertje is, hoe hij voelt en ruikt. Menig keer moet ik mijn zoon troosten en ben ik blij dat hij ook kracht en troost vind in zijn geloof en bij de gemeenschap waar hij heel veel steun krijgt. Maikel stort als zijn zoontje 3 maanden is geld over naar K. als alimentatie, hij wil zo graag bijdragen en zijn verantwoordelijkheid als vader nemen. Ook dit gebaar wordt niet geaccepteerd en het geld wordt terug gestort. Maanden gaan voorbij zonder ook maar een teken van leven. Hoe langer het duurt hoe moeilijker het wordt. Ondertussen is er in onze familie ook genoeg gebeurt en zijn wij in Januari 2021 pleegouders geworden voor mijn nichtje van 4 maanden oud. Dat zorgt er voor dat ik niet zoveel tijd heb om na te denken over mijn kleinzoon maar het blijft pijn doen. Maikel besluit dan toch naar een advocaat te gaan en de erkenning af te dwingen via de rechter. Dit lukt en in Augustus 2021 is hij dan eindelijk officieel erkend als de vader van het kindje van K. Maikel is zo ontzettend blij hiermee en hoopt dat hij nu ook zijn zoontje mag gaan zien. Dat is helaas niet zo. Hij mag wel alimentatie gaan betalen. Erkenning maar nog geen bezoekregeling, dit is zo zwaar.

Er wordt mediaton ingezet en eerst gaan Maikel en K. weer met elkaar in gesprek. Het is dan alweer November en op 5 december besluiten wij om toch kado'tjes voor Sinterklaas bij K. voor de deur te zetten voor de kleine man. Maikel brengt de zak en de moeder van K. doet de deur open. Voornamelijk zijn er een hoop verwijten richting Maikel en ons maar de kadootjes worden aangenomen. Er lijkt een opening te zijn en Maikel krijgt weer hoop, helaas blijkt ook dit valse hoop te zijn...

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 2)

In mijn vorige blog heb ik het begin van de relatie van mijn zoon en zijn vriendinnetje beschreven. En hoe ze ineens zwanger bleek te zijn. In het vervolg van het verhaal zal ik proberen zo goed mogelijk te vertellen wat er hierna allemaal gebeurde.

Maikel en K. bereiden zich voor op een kleintje, er worden spulletjes gezocht en gekocht voor de baby. Maikel heeft ondertussen een huis gekocht in Giessen en samen gaan ze aan de slag om er een thuis van te maken. Begin Augustus 2020 is het huis klaar, K. heeft de kleuren uitgekozen, het behang in de babykamer en alles ziet er mooi en fris uit. Er is hard gewerkt door Maikel met hulp van ons en mensen van de gemeenschap. Maikel verhuisd dan officieel naar Giessen en K. die nog thuis woont maakt plannen wanneer ze bij hem komt wonen. Eerst wil het stel trouwen omdat samen wonen met het geloof van Maikel niet strookt voor hem. Maikel gaf aan dat er geen druk van de gemeenschap achter zit maar dat het echt iets is wat hij graag wil. Hij liep er al langer mee rond want hij had het jaar daarvoor al ringen gekocht. De moeder van K. wilde niet dat ze gingen trouwen en we hebben toen met alle partijen geprobeerd te praten over de verantwoordelijkheid die bij een kindje komt kijken en wat ze allemaal moeten regelen in allerlei gevallen. Trouwen, niet trouwen, uit elkaar gaan. Dat ze bepaalde dingen als voogdij, testamenten etc moeten vastleggen. Ik heb ze uitgelegd dat wanneer ze trouwen veel dingen al automatisch voor de wet geregeld zijn en anders niet. Later werd dit zo gedraaid dat ik gezegd zou hebben dat ze moeten trouwen. Zo verteld K. meer dingen die net niet helemaal kloppen of waar zijn komen we achter in een gesprek met haar moeder en stiefvader. Opeens gaat dan alles in sneltreinvaart mis.

Eind Augustus zijn we nog bezig met plannen van een Gender Reveal party en ineens ontstaat er ruzie en volop miscommunicatie. Dingen worden verdraaid en de relatie wordt door K. beëindigd. Maikel mag niet meer bij de Gender Reveal party aanwezig zijn en wij geven aan dan ook niet te komen omdat we niet het signaal willen afgeven niet achter onze zoon te staan. Waar wij verwachten op de hoogte te worden gesteld van het geslacht moeten wij en ook Maikel dit lezen op social media. Daar wordt bekend gemaakt dat er een jongetje geboren gaat worden. Maikel is geblokkeerd op de social media dus ik stuur hem een screenshot van het bericht. Ook daar is zijn vriendinnetje weer boos over omdat ze het Maikel zelf had willen vertellen. Dan krijg ik een berichtje van K. dat ze toch met Maikel verder wil en met hem oud wil worden. Ze geeft aan dat ze hulp nodig hebben maar dit samen willen doen. De uitzet wordt verder uitgebreid en er wordt nagedacht over een naam voor de baby. Door corona mag Maikel niet mee naar de controles en de echo's wat natuurlijk een tegenvaller is. De relatie loopt wat stroef en het contract met ons en haar ouders ook.

Dan kom ik er in November achter dat de moeder van K. dus niet op de hoogte is dat het stel al die tijd weer samen is en zelfs hun trouwplannen willen doorzetten. Wij geven aan dat dit natuurlijk niet kan en dat beiden open kaart moeten spelen en eerlijk tegen de moeder en stiefvader van K. moeten vertellen dat ze samen verder willen. K. wil dit niet en wil ook niet dat wij of Maikel iets vertellen. Eind November neemt Maikel na veel gesprekken met mij toch de beslissing contact op te nemen met de moeder van K.  Wanneer Maikel haar verteld dat ze nog steeds samen zijn gaat het weer mis....

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 1)

In mijn leven gebeurt veel, soms zeg ik gekscherend dat ik er een boek over kan schrijven en wie weet komt dat er ooit van. Ik heb in genoeg meegemaakt om wel 10 boeken mee te vullen. Het is in iedergeval nooit saai hoewel sommige dingen te bizar zijn om mee te maken.

Hoe begin je een verhaal wat lijkt op een verhaallijn uit GTST? Iets wat je niet kan verzinnen maar wat ons gezin wel echt overkomt. Laat ik maar beginnen bij het begin.

Ergens in Januari 2018 krijgt mijn zoon Maikel een vriendinnetje, hij is dan 20 jaar oud en zijn vriendinnetje 18. Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Ik was blij dat mijn zoon gelukkig was en ookal liep het niet altijd lekker in de relatie wij probeerden ze te helpen en te steunen. Beiden hadden een rugzakje en hadden soms moeite met communiceren. Maar ze waren nog jong en er kon nog van alles gebeuren en dat gebeurde ook. Toen ze een half jaartje samen waren ging Maikel op zichzelf wonen. Natuurlijk waren ze vanaf dat moment bijna dagelijks samen. En het ging eigenlijk best goed. 

Er waren gezellige feestdagen en vakanties en samen pasten ze op ons jongste dochtertje. Ze deden leuke dingen samen en natuurlijk waren er soms minder leuke dingen maar dat hoort erbij. In 2019 krijgt Maikel een nieuwe baan met vast contract bij een bedrijf in Giessen. Vanaf dan komt hij meer in contract met het geloof. Wij zijn katholiek maar doen er weinig tot niets mee. Ik geloof in God maar niet perse in een geloof. Ik leef vooral met 1 regel en dat is: "doe niets bij een ander wat je ook zelf niet aangedaan wilt worden" Dan kom je al een heel eind in mijn ogen. En ik geloof heel erg in positiviteit en je hart volgen. Dit probeer ik mijn kinderen ook erg mee te geven in de opvoeding. Maar goed, Maikel kwam in aanraking met een gemeenschap en ging steeds vaker naar bijeenkomsten waar hij uit de bijbel las en uitleg over de bijbel kreeg. K. ging ook vaak mee maar had er geen interesse in. Ze zat meestal op haar telefoon en hielt zich afzijdig. 

Door het geloof en de gemeenschap veranderde de levenswijze van Maikel. Hij dronk niet meer en wilde zich aan de regels van de gemeenschap houden. Eind september 2019 liet hij zich officieel opnieuw dopen. En hoewel ik het zelf ook best spannend en lastig vond ben ik wel achter mijn zoon blijven staan en ben ik hem blijven steunen. Ik ben meegegaan naar bijeenkomsten om met eigen ogen te zien wat daar gebeurde, wat voor soort mensen er zaten en hoe ze daar met elkaar omgingen. Er was natuurlijk veel onwetendheid vanuit onze kant en Maikel ging er zo in op dat het soms ook wat eng was om hem zo te zien veranderen. Hij wilde ook graag iedereen het woord van God vertellen en daar zat natuurlijk niet iedereen op te wachten. Vooral de ouders van K. hadden daar veel moeite mee. Die noemden de gemeente een sekte en wilden er niets over horen of weten. K. zelf bleef er wat neutraal in staan met sommige van de gemeente kon ze goed opschieten maar ze ging niet mee in het geloof en de gemeenschap zelf. Ze had meer moeite met het feit dat Maikel ook geen seks meer voor het huwelijk wilde. Naar mijn idee kwam ze een beetje tussen haar ouders en Maikel in te staan.

Op 11 April 2020 vierde Maikel zijn 23e verjaardag en werden wij verrast met het nieuws dat K. zwanger was. Dat was even schrikken het was niet gepland maar volgens K. was de pil die ze slikte over de datum geweest. Ik vond het maar een vreemd verhaal. Volgens Maikel hadden ze maar 1 keer seks gehad omdat hij zich had laten verleiden. Ik heb het met beiden over de verschillende opties gehad die ze hadden omdat ik het gevoel had dat ze er beiden niet goed over nagedacht hadden wat de verantwoordelijkheid van een kindje allemaal met zich mee brengt. Ze besloten er samen voor te gaan en ook daarin hebben wij ze toen gesteund. K. was dolgelukkig met de zwangerschap en ook Maikel begon toekomst plannen te maken voor hun gezinnetje. En toen ging het helemaal mis...