#WhyIStayed #whyileft

Wanneer zit je in een relatie waar misbruik voorkomt? Vaak herken je dit zelf niet als zodanig.

Misbruik is er in zoveel verschillende vormen, emotioneel, lichamelijk en seksueel en dan ook nog in verschillende gradatie's.
Vaak is er aan mij gevraagd hoe en waarom ik in zo'n relatie ben terecht gekomen en waarom ik zolang bij hem ben gebleven. Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die er nooit zelf in hebben gezeten of niet van dichtbij hebben meegemaakt.
Er is veel ontkenning, ontkenning van de dader, ontkenning van je omgeving en dan ook nog de ontkenning van jezelf. 

Vaak zijn de mensen die emotioneel en lichamelijk misbruiken en de slachtoffers zich er zelf niet eens van bewust dat dit misbruik plaats vind. Het misbruik heeft bij mij ondermijnd hoe ik over mezelf dacht. Ik gaf mezelf de schuld, was vaak onzeker, en was mezelf als eigen identiteit kwijt geraakt. Dit was mijn eerste relatie en ik wist niet dat deze relatie ongezond was en hoe het eigenlijk hoorde. Ik deed nog meer mijn best om mijn ex- te plezieren in de hoop dat hij zou gaan beseffen dat ik van hem hield en hij mij niet meer zo hoefde te behandelen. Vaak bestond die behandeling uit schelden, schreeuwen, vernederen, manipuleren of chanteren.

Vaak voelde ik me opgelaten wanneer hij me weer eens op een negatieve manier voor schut zette in het bijzijn van anderen, maar ik zei niets, waarschijnlijk had hij gelijk dacht ik dan. Zijn sarcastische manier om mij als persoon naar beneden te halen, werkten ik dacht vaak dat ik niets was en niets kon zonder hem. Vaak deed hij ook precies het tegenovergestelde en vertelde hij iedereen hoe geweldig hij me vond en hoe goed ik voor hem was, dit was dan in de periode dat ik dacht sterk genoeg te zijn om hem te verlaten. Hij overladen me dan met aandacht om te laten zien dat hij van me hield, was weer charmant en liefdevol en zei dat hij me begreep en dat alles zou veranderen.
Je kan je niet voorstellen hoe verwarrend dit voelt!

Ik voelde me afhankelijk van hem, hij was degene die alle beslissingen nam en ik was degene die volgde. Hij bepaalde uiteindelijk alles hoewel hij het vaak voordeed komen alsof ik mee had beslist. Wanneer hij op een feest naar huis wilde moest ik meteen mee anders was er ruzie. Nog vaker kwam het voor dat ik naar huis wilde maar dan moest ik vaak alleen gaan, hij kwam naar huis wanneer hij zelf wilde.
Ik moest me ook gedragen naar zijn standaard, niet te veel met andere mannen praten, vooral niet te veel lachen naar anderen mannen en ook niet te lang dansen of bij andere mannen blijven staan. Deed ik dit wel dan kon de ruzie wel eens heel erg uit de hand lopen. Zo heb ik een aantal keren flinke tikken opgelopen.
Naderhand werd er excuus aangeboden maar niet voordat me duidelijk was gemaakt dat ik het er eigenlijk zelf naar gemaakt had en het dus eigenlijk had verdiend.

Hij liet me geloven dat niemand me ooit nog zou willen, wie wilde er nou een alleenstaande vrouw met 2 kinderen en zonder geld! Hij dreigde me nooit met rust te zullen laten, me af te maken, en als ik ooit een nieuwe man zou ontmoeten zou hij ook hem vermoorden.Hij beschuldigde me vaak van ontrouw, terwijl er geen trouwer iemand was dan ik, ik zou niet eens gedurfd hebben! Ik had geen tijd om aan andere mannen te denken ik was alleen bezig met overleven, mijn gezin bij elkaar te houden. Hij beschuldigde me ervan geld van hem te stelen terwijl ik hier niet eens aan durfde te denken. Hij gaf me het gevoel dat ik waardeloos was, ik koste hem alleen geld. Ik dacht dat hij het beste was wat ik ooit kon krijgen en dat wanneer ik nog harder mijn best deed hij wel zou veranderen.
Ik dacht dat het overal wel eens wat was en verzon excuses voor zijn gedrag, ik was zelf met hem getrouwd in voor- en tegenspoed dus moest ik nu ook niet zeuren.
De schaamte voor een scheiding was erg groot, ik wilde niet dat mijn huwelijk zou falen. 

Kritiek daar kon hij niet tegen, er was dan ook niemand die durfde hem aan te spreken over zijn gedrag, waardoor ik weer dacht dat het zo hoorde en ik het verdiende. Alles lag altijd aan een ander, het was altijd de schuld van de ander, anderen wilden hem kapot maken, nooit had hij zelf de schuld aan de dingen die gebeurden.
Naar mijn gevoelens werd niet gekeken of geluisterd, zijn eigen ego was altijd belangrijker. Zo zei hij geregeld dat hij een einde aan zijn leven zou maken als ik hem zou verlaten, dit maakte zoveel indruk op mij, ik voelde me schuldig dat ik ooit maar aan gedacht had om bij hem weg te gaan. Daarbij probeerde hij me zoveel mogelijk te isoleren, ik had bijna geen vrienden of vriendinnen en ook familie bleef zoveel mogelijk weg wanneer hij thuis was.

De ultieme isolatie was in zijn ogen de emigratie naar Curaçao.

Voor mij was het mijn redding, daar gingen mijn ogen pas open, ontdekte ik dat ik sterker was dan ik dacht. Daar was ik echt op mezelf aangewezen en voelde ik een kracht naar boven komen die niet meer te stoppen was. Ik wilde dat mijn kinderen een thuis hadden waar niet steeds tegen ze gescholden en gegild werd. Het onbekende jaagde me niet meer angst aan dan de angst hier alleen met hem oud te moeten worden. Ik realiseerde me eindelijk dat ik het waard was om van mezelf te houden.
Waar ik eerst zwak was en dacht hem nodig te hebben om van mij te houden begon ik nu in te zien dat dit geen liefde was. Ik dacht altijd dat ik hem kon veranderen maar uiteindelijk was hij het die mij veranderd had in iemand die ik niet meer wilde zijn.

Veel mensen verliezen hun eigen identiteit, vaak voordat ze door hebben dat het te laat is. Het kan je familie en vrienden kosten en alle energie uit je leeg zuigen. Emotioneel misbruik is zeker net zo erg als lichamelijk misbruik, misschien nog wel erger omdat de weg terug op mentaal vlak vaak een langdurig proces is. Daarbij lijkt het nooit zo erg als je erin zit, pas wanneer je uit de relatie stapt zie je hoe erg het eigenlijk was.

Daarom is het zo belangrijk dat er begrip komt voor #WhyIStayed maar zeker ook respect voor #whyileft
Niets is wat het lijkt en vertrekken is vaak moeilijker dan het lijkt.