Vooroordelen over ondernemen

Ondernemer wie is het tegenwoordig niet en wie het niet is wil het graag zijn lijkt het wel.
En waarom? Ik verbaas me er soms over hoe sommige mensen denken dat het makkelijk is om zelfstandige te zijn. Onder niet-ondernemers bestaan nogal wat vooroordelen over het hele ondernemerschap. Soms kan ik me zo boos maken over de misverstanden die ik zelf en van medeondernemers om me heen hoor.

Sommige mensen denken dat ondernemen relaxed is; Lekker je eigen dingen doen, beslissingen nemen en vrije keuzes maken. Geen zin om te werken of te warm? Dan sla je toch een keer over! Stomme opdrachtgever? Dan werk je daar toch gewoon niet meer voor?
Alsof het zo makkelijk is! Ondernemen is gewoon keihard werken, vaak veel meer als 40 uur per week. Natuurlijk is er een bepaalde vrijheid en kun je (soms) je eigen tijd indelen maar je bent ook verantwoordelijk om de toko draaiende te houden. Geen werk betekend namelijk ook geen geld.
Wat ik zelf vaak hoor is dat mensen denken dat ik alle tijd van de wereld heb, alsof ik altijd thuis ben of op Facebook zit maar hoe lang en hoe vaak ik in de avonden of in de weekenden of zelf op vakantie nog met mijn werk bezig ben ziet niemand.

Dan denken mensen soms ook dat mijn werk mijn hobby is. Voor veel ondernemers zal dit misschien het geval zijn, het kan inderdaad dat iemand van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt. Maar het is niet zo dat een ondernemer maar een beetje aan het hobby'en is. Mijn bedrijf is in ieder geval niet mijn hobby! Met een hobby heb je geen zorgen over falen of over het wel of niet succesvol zijn van je bedrijf, en ik moet toch echt wel zorgen dat er geld binnen komt. De druk en de spanning hierover zijn soms erg hoog. En ook al heb je het geluk dat je iets doet wat je leuk vind het is geen garantie voor succes. Je moet jezelf elke dag opnieuw bewijzen.

Dan zijn er ook mensen die denken dat ik erg veel geld heb om te kunnen ondernemen. Je moet immers geld hebben om geld te kunnen maken. Hoewel de hoogte van een startkapitaal afhankelijk is van het soort onderneming, is het niet altijd zo dat je heel veel geld moet hebben om te starten. Je hebt ook niet gelijk alles: een mooi kantoor, een auto en bedrijfsuitjes. Soms heb je alleen een telefoon en een laptop. Zo ben ik begonnen, van huis uit met 2 schoolgaande kinderen in 2010 nu bijna 7 jaar geleden. En hoewel ik het nu iets makkelijker heb dan toen wegen voor mij de zorgen, stress en de onzekerheid niet op tegen wat ik uiteindelijk verdien of overhoud.
Ondernemer ben je namelijk 24 uur per dag. Wat je ook doet, het werk zit altijd in je achterhoofd. Je onderneming gaat ook niet succesvol worden met een 9 tot 5 mentaliteit, een ondernemer is altijd aan het werk. Mijn eigen zaak heeft de volle aandacht nodig die ik soms ook echt liever aan andere dingen zou besteden.

Maar ik ben toch eigen baas? En ik heb toch alle vrijheid! Natuurlijk is het in principe zo dat ik eigen baas ben. Maar in de praktijk heb ik te maken met opdrachtgevers en klanten. Die moeten tevreden gehouden worden. Als er iets mis gaat ben ik wel degene die het op moet lossen. Die verantwoordelijk zorgt ervoor dat je als eigen baas niet altijd het gevoel hebt dat je alle vrijheid hebt. Daarbij denken sommige mensen ook dat je rijk wordt van het ondernemerschap. Het kan natuurlijk wel, maar dan nog is het vaak zo dat je niet weet hoe het er een half jaar later voor staat.
Vorig jaar hebben wij bijvoorbeeld een goed jaar gedraaid maar daar in tegen viel het eerst jaar erg tegen. Daar moet je financieel gezien ook rekening mee houden. Soms is het zelfs al moeilijk om rond te komen. Als een klant niet betaald zal ik alsnog mijn mensen en mijn kosten moeten betalen. Soms zijn de kosten hoger als de opbrengsten ook hier moet je rekening mee houden. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Wat me vooral tegenvalt is dat zelfs mensen in mijn directe omgeving achter mijn rug opmerkingen maken als 'waar doen ze het allemaal van'. En misschien ligt dat ook wel aan mezelf, deel ik teveel en moet ik meer voor m
ezelf houden. Schijnbaar is het moeilijk een ander wat te gunnen als je ziet dat ze wat leuks doen of kopen. Gek dat mensen denken dat je veel geld moet hebben als je een bootje verkoopt en marktplaats afgestruind hebt voor een leuke betaalbare caravan. Dat een etentje via vakantieveilingen of een dagje sauna met je optimel punten een rib uit je lijf zijn.
Ik doe nog steeds mijn boodschappen bij de Aldi en de Liddle en voor een uitje of weekendje weg kijk ik eerst op groupon, socialdeal of alle andere site's met leuke aanbiedingen. En misschien is het daarom dat we dit wat vaker kunnen of doen dan mensen die altijd het duurste en het nieuwste willen hebben. Wat ik ook prima vind hoor, ik gun dat iedereen, doe vooral wat je zelf graag wilt en waar je gelukkig van word maar alsjeblieft laat die afgunst en jaloezie naar mensen die 24 uur per dag met hun bedrijf bezig zijn achterwege.

Heel eerlijk als er morgen iemand op de stoep staat die wil ruilen met een leuke 9-5 baan en mijn sores en verantwoordelijkheden over wil nemen dan doe ik het meteen! Want geloof me het is niet makkelijk om constant te weten dat je nergens op terug kunt vallen als het mis gaat.
Ik bouw geen ww uitkering op en krijg dus geen uitkering als mijn bedrijf failliet gaat. Ik bouw ook geen pensioen op, mijn bedrijf is mijn pensioen maar als dat er niet meer is heb ik op mijn oude dag ook geen inkomen. Daar komt nog bij dat ik mezelf voor van alles en nog wat moet verzekeren en ook dan heb ik geen zekerheid of deze verzekering uiteindelijk ook gaat uitbetalen want er zijn altijd wel kleine lettertjes die je over het hoofd hebt gezien. En dan heb ik het nog niet over alle certificaten en andere regeltjes waaraan je moet voldoen om je bedrijf te kunnen draaien. Ik klaag niet hoor, ik besef me ook goed dat wij het niet slecht hebben maar daar moet ik ook heel veel voor doen en laten.
Soms wegen de zorgen en de frustratie echt niet op tegen de opbrengsten. Dus misschien verdien ik dat extra weekendje weg of avondje uit wel om mezelf weer te kunnen opladen en alle ballen in de lucht te kunnen houden.

Lieve mensen vergeet niet dat je alleen de buitenkant ziet, de leuke en makkelijke dingen maar dat het leven van een ondernemer echt niet makkelijk is! Ik hoef geen medelijden of respect maar ik wil er wel op wijzen dat opmerkingen als 'waar doen ze het van' of 'die heeft het maar makkelijk' bij mij soms in het verkeerde keelgat schieten.

Waarom trouwen?

Vandaag nog precies 37 dagen en dan is onze grote dag! En ik moet eerlijk zeggen dat ik nu toch een klein beetje zenuwachtig word. Ik check mijn checklijst en zie dat er nog steeds heel wat puntjes opstaan die (nog) niet geregeld zijn. Het vrijgezellenfeest hebben we al gehad dus daar hoef ik me geen zorgen meer om te maken haha.
Wat was dat trouwens geweldig en wat heb en bof ik toch met mijn ongelofelijk leuke en lieve vriendinnen. Fijn als je vriendinnen je goed kennen en precies weten wat je leuk vindt.
Vooral het buggy rijden was ontzettend gaaf. En natuurlijk goed stappen met de meiden. Ook leuk dat we met de mannen afsloten hebben in onze stamkroeg, waar wij elkaar ook ontmoet hebben! Dat was echt ontzettend gezellig.

Soms vragen mensen waarom wij eigenlijk gaan trouwen. We hebben het al een keer gedaan en idd ik riep ook altijd "Ik trouw maar 1 keer" Toch was ik zielsgelukkig toen René mij op 19-01-2016 ten huwelijk vroeg. 'EINDELIJK' hihi ;-) Ik wilde niets liever dan samen een leven opbouwen, 1 gezin te zijn, elkaars naam te dragen.
Door ons zijn straks ook onze kinderen met elkaar verbonden en dat vindt ik een mooie gedachte. Samen werken, samen sparen, samen een toekomst opbouwen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik trots ben dat wij onze zaken goed op orde heb. We zijn beide harde werkers en het geeft voldoening om samen aan onze toekomst te bouwen. Het is ook fijn om samen van alles te kunnen genieten en dat doen we dan ook volop. Ik voel me gerust, wetende dat we reserves hebben, het is prettig dat je wat beweegruimte hebt. Het leven kost nu eenmaal wel geld. Dat we straks getrouwd zijn is voor mij een nog grotere stimulans om goed voor mijzelf, maar ook voor mijn partner en ons gezin te kunnen én willen zorgen. Op persoonlijk, maar zeker ook op financieel vlak.

Na 5 jaar ken je elkaar door en door dus we weten ondertussen ook goed wat we aan elkaar hebben. Dat verliefde, spannende en passievolle begin duurt niet eeuwig, maar het is fijn iemand te hebben die jou en je lijf door en door kent. En gelukkig hebben we allebei nog vlinders als we naar elkaar kijken. Natuurlijk, de one night stands en scharrels die ik als single had waren spannend, geil en sexy. Maar ze maakten me vaak ook onzeker, waren frustrerend en onduidelijk. Wij hebben elkaar samen ontdekt op seksueel vlak, totale eerlijkheid in bed en vooral geen schaamte. Iemand die je lijf door en door kent en weet wat jij nodig hebt, precies op welk moment en welke plek dat is het fijnste wat er is. Ik vindt het dus geen straf om de rest van mijn leven met René tussen de lakens door te brengen.

Het lijkt me heerlijk om straks met mijn ringvinger te zwaaien ook al blijft het dagelijkse leven grotendeels hetzelfde, we wonen natuurlijk ook al jaren samen. We hebben samen ook al heel wat familietradities en gewoontes gemaakt. Zo gaan René en ik al vanaf het begin elk jaar een stedentrip doen, dat is begonnen toen ik hem een weekendje weg met zijn verjaardag gaf! Nu gaan we elk jaar rond zijn verjaardag ergens anders naar toe. Zo zijn we al in Parijs (2x omdat we de 1e keer het hotel niet uit kwamen hihi), Berlijn, Rome en Lissabon geweest. Met de kinderen gaan we ieder jaar 2 weken op vakantie naar een camping zolang ze allemaal nog lekker mee gaan. Dit jaar gaan we naar Spanje.
Ook gezellig met familie naar een bungalowpark proberen we ieder jaar te plannen. Ik hou d'r van! Gezellig met zijn alle in een huisje, zwemmen, wandelen, spelletjes doen.
Op zondag doen we altijd met zijn alle ontbijten, doordeweeks komt dat er niet van omdat iedereen op een andere tijd vertrekt, op zondag maakt René dan meestal zijn beroemde eieren. Ook dat is traditie. Ik ben zo wie zo blij met zo'n zorgzame partner. Iedereen is altijd welkom en kan altijd mee eten. René en ik zijn ook beiden gek op attractieparken, muziek en uitstapjes maken. Ik vind het mooi dat we samen bepalen wat we doen en belangrijk vinden. Iedereen heeft zijn eigen waarden en tradities en ik ben blij dat wij daar samen aan bouwen voor de toekomst en dit door kunnen geven aan onze kinderen. Ons gezin.

En natuurlijk ben ik blijk dat René met mij oud wil worden want al heb ik heel veel goede kanten ;-) Hij moet het toch maar doen met mijn hangbuikje, wispelturigheid, onhandigheid en bazige gedrag af en toen. Toch vleiend dat je zo leuk bent dat iemand de rest van zijn leven met jou wil delen in voor en tegenspoed. Getrouwd zijn betekent gelukkig niet dat je alles samen moet doen. Ik geniet nog steeds ontzettend van alleen dingen ondernemen. Paardrijden bijvoorbeeld, of schrijven. Maar ook eens lekker alleen met 1 van de kinderen op pad. Dat maakt mij een gelukkiger mens en gelukkig maakt dat René weer gelukkig. Natuurlijk vinden we niet alles leuk wat de ander leuk vindt. Ik hou van horrorfilms, maar René haat het. Dat doe ik dus lekker met mijn zoon of met een vriendin. En na vijf jaar hebben we ook nog steeds onze eigen hobby’s en gaan we af en toe los van elkaar op pad.

Wat ik het meest fijne vind aan ons aanstaande huwelijk is dat het voor mij een bezegeling is. Een bezegeling van onze liefde voor elkaar en voor elkaars kinderen. René maakt mijn leven leuker, alles is draaglijker met hem samen zelfs de moeilijkste momenten. Als je met de juiste persoon bent, is trouwen gewoonweg geweldig. Ik mag mijn leven delen met een fantastische man. Iedere ochtend dat ik naast hem wakker wordt, wil ik weer een nieuwe dag langer met hem samen zijn. 

Dus daarom wil ik trouwen....

Aandacht en ontstressen....

Wat is het weer een tijd geleden dat ik een blogbericht plaatste. Ik ben een aantal keren begonnen maar haalde het ook steeds weer weg. Het klopte steeds niet. Het voelde niet goed genoeg. Ik voelde me te kwetsbaar. Ik kon het juiste onderwerp niet vinden en ging van de hak op de tak.

Dus bij deze probeer ik het opnieuw. Met meer rust en meer aandacht want dat was mijn doel voor dit jaar eigenlijk. Meer rust en meer aandacht voor alles om me heen. Dat is het nog steeds, ik weet alleen niet zo goed waar ik die rust moet vinden. Aan mijn manuscript werken gaat zeer mondjesmaat. Mijn blogs schrijven gaat onregelmatig, terwijl de bedoeling toch echt 2x per maand was. En dat terwijl het juist met het bedrijf veel rustiger is en er extra personeel op kantoor is aangenomen. Meer ruimte voor andere dingen geeft het nog niet, wel meer rust.

Ik probeer het wel hoor. Dingen met aandacht te doen, precies zoals het overal omschreven staat. 

Ik luister naar de kinderen met aandacht, terwijl ze elkaar voor rot schelden. Ik kus mijn kanjer voor het slapen gaan met aandacht, terwijl hij zich omdraait en ligt te snurken. Ik aai de hondjes met aandacht terwijl ze eigenlijk in de weg lopen, of weer weg lopen. Ik eet een appel en probeer aan niets anders te denken als aan bijten en proeven, maar meestal dwaalt mijn aandacht af. Rust en aandacht voor alles betekent voor mij alleen maar dat ik tijd tekort kom.

Natuurlijk ben ik dankbaar voor alles wat ik heb en alles wat we kunnen doen. En ik besef me steeds opnieuw misschien wil ik gewoon te veel. Ik zou graag tijd willen steken in het opknappen van onze tuin, die laatste puntjes op de i zetten. Ook het washok cq bijkeuken heeft nog de nodige aandacht nodig. Het verven van de hal en de trap naar boven is ook nog niet gedaan. Om maar niet te noemen dat we wel graag het bootje op willen knappen en deze zomer willen gaan varen. Het komt allemaal wel. Het gaat alleen niet zo snel als ik zou willen. Ik ben een dag in de week thuis maar ook dan is er genoeg te doen. De bedoeling was dat ik dan zou gaan schrijven maar nu blijkt dat ik dan nog steeds geen tijd heb om aan mijn manuscript te werken. Ik zou zo graag meer tijd willen besteden aan zaken die voor mij belangrijk zijn.

En dan is er natuurlijk nog de bruiloft die geregeld moet worden. Nog 3 maanden en dan moet alles geregeld zijn, eigen schuld natuurlijk we hebben zelf deze korte datum geprikt. Maar stiekem hou ik natuurlijk ook van die stress en van die spanning. Ik werk nu eenmaal goed als ik onder druk sta. Dan krijg ik de beste ideeën en heb ik een tomeloze energie. Dus vandaag is het weer tijd voor die spreekwoordelijke schop onder mijn eigen kont. Hop niet gaan zitten mopperen maar er wat aan doen! Niet steeds uitstellen maar inplannen, het kan allemaal prima als je maar wil.... Het is eigenlijk net als met hardlopen, als ik geweest ben voel ik me heerlijk en toch maak ik steeds weer excuses om niet t hoeven lopen. Het regent, het bed is nog zo lekker warm, morgen komt beter uit, de was moet nog gedaan worden etc etc. En met schrijven werkt het eigenlijk precies zo.

Ik ken mezelf gelukkig goed genoeg om te weten waar het vandaan komt. Het is de onzekerheid, kan ik dit wel, is het wel goed genoeg, wat als ik faal en als ik mensen teleurstel. Ondertussen weet ik dat dit mijn beperkende gedachten zijn. Dat ik mezelf afwijs met deze gedachten. 

Opgeven is zoveel makkelijker, dan doorzetten. Maar ik wil dit en ik zal doorzetten. Dus vanaf nu weer door met positieve en lieve gedachten voor mezelf en voor de mensen om me heen.

Ik ga voor mijn mooiste leven en laat me door niets weerhouden om mijn dromen te vervullen.