Loslaten, hoe doe je dat?

Nu ik dit blog schrijf zie ik het even helemaal niet meer zitten. Ik wist dat het zwaar was als iemand in je familie verslaafd is, ik heb er veel over gelezen en veel over opgezocht. Maar nu is het wel heel erg zwaar! We gaan er als gezin en familie al jaren mee om, met de verslaving van mijn broertje. Soms gaat het een tijdje goed en krijg je weer hoop maar meestal gaat het gewoon slecht en vraag je jezelf af waar en wanneer dit eindigt. 

Er zijn zoveel leugens, zoveel onwaarheden en het vertrouwen is nu volledig weg. De laatste maanden lijken erger te worden, dingen waarvan ik niet verwacht had die hij zou doen, doet hij wel en nog veel erger! De angst om mijn ouders is het grootst. 

Ik merk dat vooral mijn vader het niet meer weet, er niet mee om kan gaan, en er kapot aan gaat. Mijn vader wil blijven geloven, blijven hopen, blijven proberen en vooral niet opgeven. Dat dit voor alles en iedereen gaat vind ik moeilijk! Ik begrijp het wel maar ik weet dat het niet werkt. Het maakt alles alleen nog maar verder kapot tot er niets meer over is!

Maar hoe laat je je eigen kind los? Hoe zeg je ik help je niet meer? Hoe zeg je ik zal er niet meer voor je zijn? Mijn hart huilt als ik bedenk dat ik zoiets tegen mijn eigen kinderen zou moeten zeggen maar ik zie ook dat het nu niet meer anders kan. Het moet anders gaan wij er allemaal aan onderdoor en dat mag niet gebeuren. Een verslaafde is niet te helpen als ze zelf niet willen. 

Mijn boertje zal zelf  moeten beseffen dat dit leven niet meer wil en hulp moeten zoeken maar of hij dat ooit gaat doen! Hij vergiftigt dagelijks zijn lichaam, doet allerlei illegale zaken, over hygiëne doen hij niet moeilijk, sociale verwachtingen heeft hij lak aan, hij wil zich alleen maar goed voelen en genieten. Dat zijn allerlei dingen waar ik me druk over kan maken, terwijl hij zich bezighoud met drugs. Misschien zorgt de drugs er niet alleen voor dat hij het leven aan kan, maar ook dat hij niet meer ziet wat hij kapot maakt.  Ik merk dat ik weer veel aan het surfen ben over drugsverslaving. 

Op zoek naar inzichten, bewijzen, van alles. Ik bijt me daar dan zo in vast, tot ik mezelf ineens bedacht dat ik mezelf gek maak. Waarom ga ik zo op zoek? Omdat ik het wel weer even op wil lossen... Omdat ik geen pijn en onzekerheid wil voelen.  Omdat ik mijn vader niet verdrietig wil zien? Ik werd gedwongen om na te denken over mijn eigen stappen. Wel helpen, niet helpen, grenzen stellen, wat accepteer je wel, wat niet? Als ik niet meer help, wat is dan het ergste dat er kan gebeuren, waarom durf ik niet los te laten? Waarom laat ik het ze niet zelf oplossen? Vragen waar ik geen antwoord op kan/wil/durf te geven.

Van verschillende kanten kreeg ik de afgelopen weken situaties te horen over mensen die keuzes moesten maken. En ook het advies dat ik keuzes moet maken. Verkeerde keuzes maken is niet erg, die kan je herstellen. Geen keuze maken is 'dodelijk'. Dan blijf je vastzitten.
Het was me duidelijk... Ik MOET een keus maken. Ik hoop op van dit besef een duwtje in de rug te krijgen om dingen te kunnen gaan ondernemen. Ik kom nu nog nergens aan toe, kan geen beslissingen nemen, weet niet wat ik moet gaan aanpakken. Wat als ik voor mezelf en mijn gezin ga kiezen. Ik kan geen keuzes maken voor mijn ouders maar ik kan ze wel loslaten zoals ik hoop dat ze dat ook met mijn broertje zullen doen. Dat is moeilijk, vooral ook voor mij omdat ook ik steeds weer twijfel of dit wel de oplossing is. Ik merk dat ik wel moet, ik word nu zelf steeds depressiever en dan twijfel ik weer of ik dit wel kan en wil. Dit zorgt ervoor dat ik nog meer vermoeid ben. 

Ik val als ik even op de bank zit spontaan in slaap. Er zal voorlopig echt nog wel een spoortje twijfel blijven. Dat is logisch gezien het verleden, maar dat is niet onoverkomelijk Ik hoop dat het loslaten meer rust geeft. Hier loop ik nu al weken aan te denken soms maak ik die keuze en dan twijfel ik weer.

Vannacht na weer een heftige dag heb ik uiteindelijk toch de beslissing genomen om te stoppen met het helpen van mijn vader, ik help alleen nog  onder mijn voorwaarden. Ik wil een plan maken met doelen, een toekomst beeld zonder dat ik afhankelijk ben van dat mij vader wil dat ik mijn broertje help, zodat ik zelf  weer wat op kan bouwen. Mijn vader mag en kan hierin mee gaan maar dan zonder mijn broertje. Dat is een keuze die hij moet maken. Wat ik niet meer wil is zoals het de vorige keren is gegaan. Een paar maanden ellende en daarna maar weer gewoon zoals het altijd was, ik kan het niet meer, ik kan niet meer toekijken hoe mijn broertje alles kapot maakt waar wij zo hard voor werken en waar wij de risico’s voor lopen. Duidelijke afspraken, duidelijke doelen. Ik hoop nu de kracht te houden en te krijgen om voor mezelf actie te gaan ondernemen.

Ik hoop dat ik 2014 ga afsluiten met de overtuiging dat ik gedaan heb wat ik denk dat het juiste is en ik hoop dat het rust gaat geven voor 2015 Ik hoop dat mijn broertje er achter komt dat hij de moeite waard is maar dat hij er zelf voor moet vechten. Ik hoop dat mijn ouders ook voor zichzelf kunnen kiezen en zien dat er nog genoeg is om voor te leven en dat ze ook nog andere kinderen en kleinkinderen hebben die hun nodig hebben. Ik wens mijn ouders toe dat ze trots op zichzelf  zijn en dat ze hun eigen grenzen mogen waarborgen. Maar ik kan deze keuze niet voor ze maken, ook zij zullen dit zelf moeten oplossen en loslaten.

Gedicht: Loslaten

Om los te kunnen laten is liefde nodig.
loslaten betekend niet dat het me niet meer uitmaakt.
Het beteken dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
loslaten betekent niet dat het me niet meer raakt.

Het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
loslaten is machteloosheid toegeven
Het betekend dat ik het resultaat niet in de hand heb,
maar wel zelf beslis over hoe ik wil leven.

Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het de ander toestaan om te leren van consequenties
Loslaten is niet proberen de ander te veranderen of de schuld te geven,
het is de keuzes van een ander jou niet laten raken.

Loslaten is niet even regelen maar ondersteunend zijn,
loslaten is niet zorgen voor maar geven om.
Loslaten is niet oordelen maar de ander toestaan mens te zijn,
iedereen maakt zijn eigen keuzes, soms slim en soms dom.

Loslaten is niet alles willen beheersen,
maar anderen hun eigen lot laten bepalen.
Loslaten is niet ontkennen maar accepteren,
dat iedereen op zijn eigen manier de eindstreep moet halen.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor een mooiere toekomst misschien.