Wat is dan vriendschap?

Vriendschap is een illusie.

Dit is iets waar ik eigenlijk niet in geloof of liever gezegd niet in wil geloven. Vriendschap is net zoals elke relatie hard werken dat wel. Voor echte vriendschap moet je wat over hebben, je moet kunnen delen maar vooral ook kunnen vergeven.
Zo tegen het einde van dit jaar zie ik verschuivingen in mijn vriendengroepjes. Nu weet ik dat een groep nog moeilijker is dan een 1 op 1 vriendschap maar was ik er ook hierbij van overtuigd dat je met wederzijds respect en eerlijkheid een heel eind komt. Zeker in de leeftijd waarin wij nu zitten zou je verwachten dat de volwassenheid en het dosis gezond verstand het hierbij makkelijker maakt.
Heel jammer wanneer je dan merkt dat dit niet zo is!

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken natuurlijk maar ik besef me heel goed dat je met sommige uit een groep meer contact hebt of meer een klik hebt dan met anderen. Bij mij geld dit bijv. omdat ik familie in een groep heb zitten, of mensen met wie ik veel heb meegemaakt wat een bijzondere band schept. Dit wil echter niet zeggen dat ik de anderen uit de groep niet leuk of gezellig vind. Ik vind het heerlijk om met z'n alle uitstapjes te maken, dingen te ondernemen of lekker te gaan uit eten.
Het afgelopen jaar is voor mij echter best erg hectisch geweest. Zakelijk gezien grote stappen gemaakt, wat heel veel tijd en energie heeft gekost. En ook privé is er heel wat op ons afgekomen het afgelopen jaar. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik me misschien onbewust wat meer afgesloten en afgezonderd heb. Let op het woordje onbewust! Hiermee wil ik zeggen dat ik nooit bewust mensen heb buitengesloten of uitgesloten maar dat ik door alle drukte en spanningen mijn kringetje onbewust misschien wat kleiner heb gemaakt. Van sommige kennissen hoor ik zelf ook weinig en mijn energie en aandacht had ik nodig voor ons bedrijf en ons gezin.

Ik ben de eerste die fouten of slechte karaktereigenschappen toe durft te geven. Ik ben een chaoot en wanneer ik onder druk of spanning sta word dit nog erger. Daarbij ben ik ook nog eens niet erg attent. Ik vergeet verjaardagskaartjes en soms zelf de hele verjaardag. Ik probeer het wel maar helaas lukt het niet altijd. Dit jaar ben ik bij mijn neef pas op kraamvisite geweest toen zijn zoon al ruim 3 maanden oud was. Gelukkig kent mijn familie me en neemt me zoals ik ben, zoals ik dat ook bij hen doe. Bij een andere kennis ben ik het schijnbaar gewoon vergeten! Het zou fijn zijn als je daar dan gewoon op aangesproken word, maar helaas vinden mensen dat dan weer te moeilijk. En ben ik me van geen kwaad bewust. Weer dat woordje bewust! Want ik ben het niet bewust vergeten, ik heb er gewoon niet bij stil gestaan. Zo schijnen er heel wat akkefietjes en irritaties te ontstaan die niemand uitspreekt maar die je wel BEWUST kwalijk worden genomen.

Wanneer ik dan zie dat mensen bewust buitengesloten worden als er iets word georganiseerd vind ik dit jammer en ook heel kinderachtig eigenlijk. Je kiest er dus bewust voor mensen niet uit te nodigen en op die manier te kwetsen of het gevoel te geven dat ze er niet bij horen. Dan zijn er ook nog mensen die het gevoel hebben er tussen te staan. Het er niet mee eens zijn dat sommige bewust buitengesloten worden maar ook niet weten hoe of wat ze eraan moeten doen. Ze worden meegetrokken door een klein deel van de groep of durven geen tegengas te geven uit angst zelf buitengesloten te worden. Wat zou het toch mooi zijn als iedereen gewoon kleine irritaties uitspreekt. Zeg het als je het ergens niet mee eens bent of als je iets als niet leuk of prettig ervaart. We zijn allemaal volwassen mensen en ik neem aan dat we allemaal tegen positieve feedback kunnen. 

Ik besef me dat alle relaties leermeesters zijn. Die relaties zijn er niet voor niets, van elke relatie leer je weer, ook in een groep. Je leert wat je wel en wat je niet meer wilt. Dat betekend ook dat je vertrouwen in jezelf en in elkaar moet hebben, liefde voor jezelf en voor de ander. Blijf met elkaar communiceren en blijf uitleggen wat je voelt, wat er gebeurt en wat dat met je doet. Als je elkaar kan vertrouwen en kan aanmoedigen in een groep maar ook elkaar vrij kan laten en begrip kan tonen is dit het mooiste wat je kan overkomen. Ik kies ervoor dicht bij mezelf te blijven, me niet te laten leiden door jaloezie of kwaadsprekerij. Iedereen is welkom maar je moet wel zelf binnenkomen.

In mijn eigen bubbel!

Het is al weer even geleden dat ik heb geschreven en nu kan ik allerlei excuses gaan verzinnen maar de waarheid is simpel dat ik er gewoon even de kracht niet voor had.
Ken je dat gevoel, dat het gewoon even allemaal even niet gaat zoals je wil? Alle goede voornemens die ik had gemaakt even kwijt en helemaal terug in de oude vertrouwde patronen die ik juist niet meer wilde.
Boos en gefrustreerd, ik foeter tegen de kinderen en scheld op mijn kanjer. Het helpt natuurlijk helemaal niets, ze gaan er in ieder geval niet door luisteren of doen wat ik graag van ze wil.

Ik merk dat ik vermoeid raak, de energie is op en in plaats dit te erkennen en rust te nemen zet ik een tandje bij en schop alles en iedereen opzij die in de weg staat. Doorgaan we zullen doorgaan....
Dat verwacht ik ook van mijn kanjer en van de kinderen. Ze doen niet genoeg! Als ik thuis kom is de vaatwasser nog vol en zijn de hondenbakken nog leeg. De vuilnis zak zit vol en de wasmand ook. Er zijn geen boodschappen in huis en de tafel is ook nog niet gedekt. Zo veel vraag ik toch niet? Daar gaat mijn humeur naar een diepte punt en zuchtend prop ik de was in de wasmachine, haal de vaatwasser leeg en schraap de benodigdheden voor een simpele pasta bij elkaar.

Mijn 2 pubers liggen op hun kamer tv te kijken of met hun telefoon op bed. Heel belangrijk ook natuurlijk! Beiden vinden het nodig de laatste tijd hun grenzen op te zoeken. Vooral mijn 18 jarige vind dat hij al erg volwassen is en voortaan alles zelf wel kan bepalen. Hij gaat en staat waar hij wil dus tijd om weer duidelijke grenzen aan te geven. Moeilijk want eigenlijk dacht ik dat ik er met hem wel heel simpel doorheen was gekomen, die pubertijd, en nu is het me een partij moeilijk ouder zijn. In je hoofd weet je het allemaal wel maar breng het dan ook maar eens in de praktijk. Hoe straf je een 18 jarige en vooral hoe dring je tot hem door zonder hem weg te duwen en kwijt te raken. Ik heb ook ineens nog meer begrip en respect voor mijn ouders. Wat moet het moeilijk voor hen geweest zijn en nog zijn met mijn broertje.

En dan wil ik, heel even, mezelf opsluiten in mijn eigen luchtbel. De rest van de wereld vergeten. Dat kan niet natuurlijk, omdat het dagelijks leven gewoon doorgaat, maar toch probeer ik dat. Ik heb even genoeg aan mezelf en aan mijn gezin en mijn werk. Klinkt dat erg egoïstisch? De wereld lijkt een paar uur rijden verderop in Parijs te vergaan en ik sluit me af. Natuurlijk kijk ik het nieuws en vind ik het erg voor al die mensen die daar toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Maar ik was daar niet, en ook de mensen van wie ik hou waren daar niet. Ik kleur mijn profielfoto in de franse vlag uit respect naar de overledenen en hun dierbaren maar het raakt me niet persoonlijk. Klinkt dat erg hard? Ik ben ook niet bang en ook niet alert, ik ben gewoon moe en bezig mijn eigen ballen in de lucht te houden. Dat kost me moeite genoeg. En dan wordt ineens de grond onder je voeten weggeslagen.

Mijn broer belt me op en zegt dat René op de zaak in Zevenbergen in elkaar is gezakt. Hij heeft 112 gebeld en René word met spoed naar het ziekenhuis in Breda gebracht. Hij had hevige pijnen in zijn hoofd en was heftig aan het hyperventileren. In de ambulance had hij al wat gekregen voor de pijn en om rustig te worden.
Ik ben natuurlijk meteen naar het ziekenhuis gereden. Daar is meteen een CT scan gemaakt. Iedereen was alert en we werden goed begeleid. De CT scan was goed, gelukkig! Niets te zien. Nu René nog rustig zien te krijgen, die was zo bang en zo geschrokken dat hij bleef hyperventileren en de pijn was ook nog steeds heftig aanwezig. Het was beangstigend en moeilijk om hem zo bang en kwetsbaar te zien liggen. Ze hebben hem een zware cocktail gegeven van pijnbestrijding en kalmeermiddel. Zo high als een papegaai lag hij bij te komen toen zijn vader kwam om hem te kalmeren. Het duurt even voor hij zich beseft dat hij geen hersenbloeding of tia heeft. Omdat de pijn in zijn hoofd blijft moet hij blijven. Ik kan je vertellen dat je dan slecht slaapt zo alleen in bed. Dat is toch even wat anders dan dat hij met een biertje te veel op de bank in slaap valt. Achteraf lijkt het een zware migraine aanval te zijn geweest, maar zeker weten doen ze het niet. Na 2 dagen mag hij naar huis met de mededeling rust te houden en zich vooral niet druk te maken of in te spannen. En dan ineens is die rommel in huis niet zo belangrijk maar ben je gewoon blij dat je kanjer, je allerliefste maatje, je liefde, steun en toeverlaat er gewoon nog is.

Daarom kijk ik voor nu alleen naar mijn eigen kleine bubbel en wat voor moois daaruit komt. Mijn kinderen die ook zo geschrokken zijn en spontaan boodschappen deden. Mijn vrienden die meteen voor mij en de kinderen klaar stonden en zorgden. Mijn 18 jarige die ging koken zodat ik naar het ziekenhuis kon. Wat heb ik toch een mooi gezin en dat besef, dat helpt. Het ontzenuwt en ontstrest mij en laat me weer zien waar het eigenlijk om gaat. Sterke kinderen in deze wereld grootbrengen, met liefde voor zichzelf, elkaar en alles om hen heen. Dat is waar het volgens mij om draait, wat we moeten doen. Het is in ieder geval mijn manier.

Schrijvers avontuur deel 2

Het is al weer 2 weken geleden dat ik de 2e schrijfgroep afspraak had staan. Met toch wel enige spanning had ik de eerste schrijfsels gemaild voor commentaar en feedback. En dan is het toch spannend, wat vind de juf ervan, wat kan beter en waar moet ik op letten. Als eerste hebben we het vooral gehad over het uitgeven van je boek, wat voor mij nog heel ver weg lijkt maar wel interessant en goed om te weten. De ervaringen en vorderingen van anderen uit de schrijversgroep geven ook veel inspiratie en motivatie om door te gaan. Aan het einde kreeg ik mijn ingestuurde manuscript terug. De rode strepen vielen mee en ik kreeg zowaar een compliment over mijn schrijfstijl en het sterke begin van mijn boek. Dat is mooi, daar doe ik het voor en dat geeft de drive om vooral door te gaan. En daarbij motiveert Maria ons met de quote "ongeacht hoeveel fouten je maakt of hoe langzaam je progressie boekt, je ligt mijlenver voor op zij die niets doen". Bij het weggaan nog een hele stapel boeken van Maria Genova aangeschaft, ook erg blij mee en erg nieuwsgierig naar de schrijfstijl van de juf.

Daarna werd het druk in huize Poppelaars, twee bedrijven en verschillende inspectie's en audit's zorgden ervoor dat ik niets meer op papier kon krijgen. Wel geprobeerd te genieten van de laatste restjes zomer. Gelukkig maar want deze week zijn ze echt verdwenen. Het is gewoon ineens herfst. Het is koud, donker, nat en de dagen worden ook weer korter. De zomer met zonnen, zwemmen, ijsjes, jurkjes en korte broeken voelt als een eeuwigheid geleden. Zo werkt dat, een maand na de zomervakantie is alle opgedane energie verdwenen, ik zit weer helemaal in de door draaimodus. Maar al klinkt het nu niet zo ik heb er wel zin in.
Zin in de avonden met een dekentje op de bank, kaarsjes aan, warme chocomelk en een goed boek. Gelukkig is onze inrichting tegenwoordig helemaal heerlijk en gezellig met onze nieuwe prachtige meubels, en mooie accessoires. Nu nog wat nieuwe dekentjes en leuke frutsels en we hebben het in huis prima naar ons zin. Ook buiten vind ik het heerlijk, uitwaaien op het strand, kastanjes zoeken in het bos de unieke kleurenpracht bewonderen en zelfs dansen in de regen. Ook het werken aan mijn eigen boek moet natuurlijk doorgaan, daarom ben ik blij dat de herfstvakantie eraan komt. 

De familie Poppelaars gaat lekker een mid-week naar Pony park Slagharen. De meiden kunnen zich met papa uitleven in het park en moeders de laptop mee en heerlijk werken aan mijn boek. Natuurlijk duik ook ik het park in om mezelf lekker uit te leven en weer even kind te zijn. Dit kan ik goed, dus dat zal geen probleem worden, jong van geest zeggen ze wel eens. Er zullen ook wel veel herinneringen opduiken, vroeger was dit het park waar ik met mijn ouders heel vaak kwam en het altijd naar mijn zin had. Ik was er dol op, zat dagen bij de pony's die toen nog op het park rond liepen. Ook het tropisch zwembad deed het goed bij mij met zijn bewegende ijsberen, sneeuwbergen en ijsschotsen. Het was een echte pool sfeer. Dagen heb ik er rondgezworven met mijn broertjes en neefjes/nichtjes. Later ben ik er ook nog vaker geweest met mijn (stief) kinderen en mijn ex. En zelfs nog net na de scheiding met mijn broer en de kinderen samen, naar Ponypark City wat ook helemaal geweldig en leuk was. Nu dus voor het eerst met ons 'nieuwe' gezin naar een oud en vertrouwd park, een aantal dagen weer rondzwerven en plezier maken. Ik ben erg benieuwd of er nog dingen veranderd zijn in de tussen tijd of dat het echt een trip down memory lane gaat worden. We gaan er zeker weer mooie herinneringen bij maken deze dagen.  

Mijn schrijvers avontuur

Mijn schrijvers avontuur,

Vorige maand was mijn eerste trip naar Heemskerk voor de schrijversworkshop van Maria Genova, zelf schrijfster en manuscript dokter zoals ze dat zelf mooi noemt. Ik was best zenuwachtig, ik had het kort dag en impulsief besloten en wist zelf ook niet goed wat ik kon verwachten. Ik had besloten het maar gewoon over me heen te laten komen en er open en zonder verwachtingen in te gaan. 

De huiskamer was gezellig en er zaten nogal wat mensen die wel op tijd waren, ik was zoals gewoonlijk weer te laat maar het lag dit keer niet aan mij maar aan de file!
Voor degene die benieuwd zijn wat er zoals gebeurt en besproken word op deze workshop;
We zitten met een groepje mensen die heel serieus met een boek bezig zijn of heel serieus aan een boek willen gaan werken. Aan het begin van elke bijeenkomst vertelt iedereen waar hij of zij mee bezig is en dat is heel leuk, want je krijgt meteen veel tips en ideeën. Iedereen met een ander soort boek bezig, van levensverhaal tot coaching boek en van kookboek tot thriller. Het is een heel leuke enthousiaste groep. Iedereen levert elke keer een stuk manuscript in en krijgt daar feedback op. Dat is ontzettend leerzaam, je ziet welke fouten je maakt en Maria legt uit hoe die vermeden kunnen worden. Daarnaast bespreekt Maria veel algemene fouten, en behandelt ze vragen zoals 'hoe geef ik een personage meer diepgang’ of ‘hoe schrijf ik goede dialogen’.

Ik ging in ieder geval vol inspiratie, nieuwe kennis, nieuwe energie maar ook met veel zin om nog diezelfde avond aan mijn boek te werken naar huis. En dan komt het. Dan moet je ook echt gaan beginnen. Alles wat ik al geschreven had was niet goed genoeg meer om uit te werken dus ik besloot op nieuw te beginnen. Dat was moeilijker dan ik dacht.
De eerste vraag was al, ga ik in de ‘ik’ vorm schrijven of zet ik het verder van me af en schrijf over de personages zelf. Ik besloot om voor het laatste te kiezen omdat het verhaal dicht bij me staat.
Ik wil niet dat mensen gaan denken dat het een biografie is dus leek het mij het beste om de personages uit te werken en zelf aan het woord te laten in mijn boek.

De eerste woorden vlogen op papier maar toch liep ik al snel vast. Hoe houd ik het spannend en hoe houd ik de interesse van de schrijver vast. Op een of andere manier is het schrijven in de ‘ik’ vorm makkelijker voor mij. Toch zet ik door. Ik geef niet op en ga kijken hoe ander schrijvers dit doen, pak boeken erbij die in deze stijl geschreven zijn en zoek mijn oude cursus boek op uit de kast die ik 4 jaar geleden van mijn kanjer heb gehad.
Een klein beetje schaamte is daar wel dat ik nooit niets met die cursus heb gedaan, niet afgemaakt terwijl het met zoveel liefde was gegeven. Ik was er nog niet aan toe, ik moest zoveel andere dingen doen van mezelf. Nu heb ik mezelf voorgenomen dat ik niet afhaak als het moeilijk word, ik kan dit en ik wil dit! Elke keer als ik begin komt er wat meer op tekst op het scherm. Soms lees ik het over en schrap ik weer tekst en begin ik opnieuw. Het moet goed zijn, het moet lekker lezen. Wie ooit denkt dat schrijven makkelijk is vergist zich, de zinnen en woorden komen niet vanzelf. Soms lig ik in bed of in de auto en heb ik de hele lijn in mijn hoofd. Wanneer ik dan eindelijk de tijd vind om achter mijn laptop te gaan zitten is het weg!

Maandag is de volgende workshop en ga ik weer naar Heemskerk, de bedoeling is dan om 5 pagina’s voor Maria in geleverd te hebben zodat ze daar haar feedback op kan geven. Ik zit nu op 2,5 pagina dus ik heb nog wat te gaan. Allemaal tussendoor omdat ik de tijd nog steeds niet neem om ervoor te gaan zitten en mezelf niet af te laten lijden. Daar moet ik dus nog aan werken, als dit belangrijk voor me is moet ik er tijd voor maken om het een kans te geven.

Geen smoesjes en geen excuses meer maar gewoon DOEN!

Dromen waarmaken

Dromen waarmaken

Al maanden en maanden is mijn kanjer aan het kijken naar auto's. De voorpret begon al bijna irritant te worden. Soms dacht ik, maak eens een keuze man. Maar dat was moeilijk en hoewel ik vond dat hij zelf moest kiezen merkte ik dat hij het moeilijk vond. De prijs van de auto speelde mee, zoveel geld voor een auto kan dat wel? Wat gaan anderen daar van denken en zeggen? En daar was de schaamte en ik zag het en ik begreep het maar al te goed. Zoveel mensen hebben het slecht en dan kopen wij een auto terwijl de "oude" eigenlijk nog goed is. Wij werken keihard, maar hebben het daardoor nu ook financieel goed. Dat is niet altijd zo geweest dus willen we ervan genieten. Ons bedrijf loopt goed en daar plukken we de vruchten van Echter komt het echt niet allemaal aanwaaien, ook wij hebben tegenslagen maar dit lossen we samen op. Moet je je dan schamen voor je succes?

De auto is er, we zijn hem samen gaan halen en het was een genot om naast mijn kanjer te zitten en hem te zien genieten. Zijn gezicht straalde van plezier en trots. “Nooit gedacht dat ik ooit in zo’n auto zo rijden” zei hij vol trots en het ontroerde mij. En toen kwam het er uit; “Ik schaam mezelf eigenlijk omdat ik in zo’n auto rij”. Weer die schaamte en waarom? Je hebt er hard voor gewerkt heel veel uren gedraaid, je hart en ziel in het bedrijf gestopt, lef gehad de sprong gewaagd en succes gehad. En succes is maar een woord, voor iedereen betekend het wat anders. Wanneer mensen zich zouden focussen op hun passie en hun diepste verlangen zouden vervullen kunnen ze zoveel meer bereiken. Luister naar je innerlijke stem die van binnen bruist, en dat is soms heel moeilijk. Je innerlijke stem schreeuwt namelijk niet, die fluistert of zingt heel zachtjes. Het is je hoofd dat schreeuwt en je innerlijke stem overstemt met zoveel kabaal dat het moeilijk is om je hart te volgen.

We leven allemaal te veel in ons hoofd, die je in je veilige zone wil houden. We zijn allemaal bezig met vragen en belemmerende gedachten. Is het wel verstandig, kan ik het wel? Wat als het fout gaat? Ben ik wel goed genoeg? Hoe moet dat financieel? Wat als ik faal? We maken onszelf helemaal gek door deze vragen steeds maar in ons hoofd te stellen. En vaak krijgen we deze vragen ook van onze omgeving. Al vanaf klein kind hoor je je ouders, familie, vrienden zeggen; dat kun jij niet of dat haal jij niet. Ga maar iets doen wat veilig is, waar je geld mee verdient. Wat jij wil, is een hobby daar kun je geen geld mee verdienen. Je dromen zullen altijd dromen blijven. Je hebt het zo vaak gehoord dat je ze bent gaan geloven als stem van jezelf. Daarom vind ik het zo dapper en stoer van mijn kanjer dat hij vorig jaar zijn hart heeft gevolgd en zijn droom heeft waargemaakt. Een eigen bedrijf! 

Dan zit je zo te mijmeren en komt het ineens ook hard bij jezelf binnen. Hoe zit het met mijn eigen droom, mijn eigen passie en verlangen? Luister ik zelf wel genoeg naar mijn innerlijke stem? Het is zo makkelijk om het voor een ander te zien voor mij maar mezelf sla ik voor het gemak maar over en negeer al jaren dat zingende stemmetje diep in mijn hart. Steeds zijn er weer redenen om mijn droom op de lange baan te schuiven, ik heb er zelfs jaren niet meer aan gedacht. Steeds weer excuses om niet te hoeven beginnen of beginnen maar niet af kunnen maken. Vorig jaar veranderde dat, ik ging weer aan mezelf werken, ging weer kijken wie ik wilde zijn en wat ik wilde met mijn leven. Ik wist niet wat ik zocht maar wilde het dolgraag vinden. En dan ineens vallen dingen op zijn plek, komen er artikelen en stukjes voorbij op facebook waarvan ik het warm krijg. Enkel en alleen omdat ik de stap heb gezet mezelf te omringen met gelijkgestemden, vrienden ben geworden met mensen die ook met hun hart willen leven en dit nastreven.

Dit keer kan ik er niet meer omheen, wil ik er niet meer omheen. Al word er nog 1000x tegen me gezegd dat het ver reizen is, duur is, en misschien wel onmogelijk en niet voor mij weggelegd. Waarom zou ik een leven lang blijven dromen zonder het daadwerkelijk te gaan doen? Ik heb het al zolang op de lange baan geschoven, met het idee dat komt wel, ooit ga ik er aan beginnen. Al ik de tijd heb, als ik de moed heb, als ik het lef heb. Maar komt er ooit een betere of andere tijd om mijn dromen waar te maken? Ik wil zoveel, ik wil ons bedrijf verder opbouwen, ik wil mensen inspireren, ik wil met de kinderen bezig zijn en soms denk ik dat ik te veel wil. maar het leven is er om geleefd te worden in volle overtuiging en met de grootste passie in je hart zodat je gelukkig bent. Dingen doen die je gelukkig maken. Dan kun je aan bijna niets anders meer denken.

Vandaag heb ik de mail beantwoord voor de schrijfworkshop die ik ga volgen. Morgen is het al zover.... dan stap ik in de auto en rij naar Heemskerk. Dan begint het eerste hoofdstuk van mijn droom, waar ik NU mee ga beginnen, het boek waarvan ik altijd al wist dat ik het ooit ging schrijven. Ik kan stuiter momenten goed in balans houden, maar nu springt mijn ziel uit mijn lijf, zo blij en enthousiast ben ik. Ooit begint NU. Mijn innerlijke stem zingt het uit en ik kan niet anders dan ernaar luisteren. Geluk in veelvoud op ALLE vlakken.

 

Wat is dan liefde...

Liefde, wat is dan liefde,

Ik ben geen fan van Hazes maar de sommige teksten van zijn liedjes zijn erg pakkend. Neem nou deze:
Liefde, wat is dan liefde?
Vergeven, hoort ook bij de liefde

Liefde is er in alle vormen en maten, een onverwacht cadeautje van je partner, een knuffel van je kind, lieve berichtjes op je Facebook-pagina van je vrienden. Allemaal dingen waardoor je jezelf geliefd voelt. Maar waarom stellen wij dan grenzen aan die liefde?

Gisteren hoorde ik weer 2 verhalen van mensen die kampten met de grens van liefde. In dit geval ging het om vriendschappen. Zomaar ineens een vriendschap van meer dan 15 jaar verbroken. En natuurlijk er zal best wat gebeurt zijn, maar zijn wij perfect? Nee, niemand is perfect, iedereen maakt fouten en we doen allemaal dingen waar we later misschien spijt van hebben. Soms doen we dingen in een opwelling en denken/geloven we op dat moment dat we het juiste doen. Soms doen we het om mensen te beschermen of om onszelf te beschermen omdat we onzeker zijn.
Wat ik niet kan begrijpen is waarom er dan meteen een grens aan die liefde zit? Vergeven hoort ook bij de liefde! Is het zo moeilijk om iemand te zien zoals hij/zij is, met al zijn fouten en gebreken en dan nog te zeggen ik heb je lief.... Is het zo moeilijk om in de spiegel te kijken en je eigen fouten en gebreken te zien en ook deze te accepteren en lief te hebben voor wat ze zijn? Misschien begint de liefde daar, bij jezelf, is het makkelijker lief te hebben zonder grenzen als je ook jezelf lief kunt hebben zonder grenzen.

Want hoort liefde er niet gewoon altijd te zijn. Echte liefde is vastberaden en oprecht. Liefde hoort je te beschermen en zal je altijd de waarheid zeggen ook als dat soms moeilijk is. Liefde loopt niet weg maar kijkt je recht aan in je gezicht en zegt wat op het hart ligt, zonder te willen kwetsen of oordelen.
Soms willen we het niet horen maar vaak weet je diep binnen in je dat het de waarheid is. En wil je zoiets dan niet liever horen van iemand die zegt dat hij/zij je vriend is, dan dat die iemand zomaar ineens die liefde verbreekt? Want hoe kun je anders leren van je fouten, hoe weet je anders dat je iets zal moeten veranderen, of dat je misschien een andere weg in moet slaan? Natuurlijk kun je ook tot de conclusie komen dat jullie wegen beter kunnen scheiden maar ook dit kan met liefde. Wanneer je uit liefde een relatie verbreekt zal de ander dit ook anders ervaren, loslaten is ook liefde.

En natuurlijk is het eng en moeilijk om iemand van wie je houd of waar je veel om geeft de waarheid te zeggen. Je wilt de ander niet kwetsen of je bent misschien bang dat de ander boos wordt. Uit angst dat de relatie en/of vriendschap verbroken word houden veel mensen hun mond. Of nog erger deze mensen zeggen het wel tegen een ander maar niet tegen de persoon zelf! Nog zo'n mooi stukje uit dit nummer:
Wat ook een ander je zegt
Ik ben echt niet zo slecht
Ook zij maken wel fouten

We maken allemaal fouten, en we moeten/willen allemaal groeien. Laat elkaar niet vallen wanneer het even tegen zit of die ander je een keer kwetst. Praat met elkaar, wees begripvol en kijk ook naar je eigen tekortkomingen. Wanneer je uit liefde en puurheid kunt zeggen ik hou van je en ik wil dat het goed met je gaat en daarom zeg ik je dit, zal dit ook bij de ander zo aankomen. Misschien niet meteen en misschien kiezen ze dan nog een ander pad, maar ook dat mag. Alles wat je uit liefde hebt gedeeld laat een spoor achter in het leven van de ander.

Puberliefde

Puberliefde,

Mijn dochter is bijna 15, eind augustus is het zover, weer een jaartje ouder. Ze voelt zich al heel volwassen, in een jaar tijd is het ook erg hard gegaan.
Sinds 2 maanden heeft ze ook een vriendje, kleine meisjes worden groot.
En hoe leuk is het om die liefde te zien, ze loopt te glimlachen in zichzelf en gelukkig komt ze zelf met verhalen. Dan ben ik zo dankbaar voor het vertrouwen dat ze in mij heeft, dat ze dingen durft te vertellen en wil delen met me. Genieten doe ik als ze me verteld hoe leuk hij is en hoe lief, wat hij allemaal voor haar doet. Ze lijkt zo onkwetsbaar maar wat is ze fragiel als ze verlieft is.

Mijn zoon niet, die verteld niets of zomaar tussen neus en lippen door, o ja ik heb een vriendin, maar het is al weer uit! Voor hij weer op zijn kamer zit, moet ik hem op de bank zetten om te vragen: hoezo dan? Wat gebeurde er en waarom? Niet dat ik dan hele verhalen krijg maar gelukkig heeft ook hij het vertrouwen om mij dit soort vertrouwelijke dingen te vertellen. Alleen anders, als een jongen... Jongens zijn wat onbeholpen, en praten nou eenmaal niet zo snel over gevoelens.

Al met al prachtig om te zien en van dichtbij mee te maken je puberdochter die verlieft is, en haar eerste echte vriendje heeft. Dat brengt herinneringen boven van mijn eerste echte vriendje en liefde. Mijn eerste verkering, ik denk er met warme gevoelens aan terug.

Stiekem moet ik er ook aan wennen, het idee dat er over een tijdje meer mensen aan onze eettafel zitten. Zoals mijn opa altijd zei; allemaal willen ze mee eten. Nu is het allemaal nog niet zo serieus maar het is wel "aan". Ik zal op een gegeven moment toch die schoonmoeder zijn.
Die rol past me nu nog totaal niet, ik moet nog veel leren. Regelmatig komt het vriendje binnen lopen en blijft wat onzeker en ongemakkelijk rondhangen. Dus ik roep enthousiast, hoi ben je er weer. Meestal verdwijnen ze dan meteen naar hun kamer en doe ik alsof ik heel druk bezig ben. Mijn kinderen willen vooral niet dat ik te overdreven reageer want dan schamen ze zich rot.
Ik vraag me soms af wat ze op hun kamer doen maar haal het natuurlijk niet in mijn hoofd om te gaan kijken, natuurlijk weet ik dat je kinderen toch altijd verder zijn dan je als ouder denkt maar ik hoop dat ze vooral het vertrouwen in mij houden om dingen te vertellen.
Ik probeer dan ook de gesprekken hierover zoveel mogelijk bespreekbaar te maken. En ze hoeven me niet alles te vertellen, geheimpjes horen ook bij de pubertijd en ook privacy. Kom bijvoorbeeld niet meer aan hun telefoon. Dus doe ik of het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is wanneer er weer een vriendje of vriendinnetje binnen stapt.

Hoewel ik hoop dat ze nog veel liefdes gaan krijgen mijn kinderen, zie ik ook op tegen het verdriet wat gaat komen wanneer hun puppy liefde eindigt. Ook die herinnering kan ik mij nog levendig voor de geest halen. Maar helaas kun je ze daar niet voor beschermen en dat moet ook niet, daar leren ze van en hopelijk weten daardoor straks ook welke partner wel bij ze past.

Het gaat best goed komen want ik heb fantastische kinderen, die zijn best goed gelukt al zeg ik het zelf. Ze zijn lief en zorgzaam, ze zijn beleefd en zullen altijd rekening houden met de gevoelens van een ander. Allemaal kwaliteiten die een partner in de toekomst zullen aanspreken. En dan maar hopen dat ik toch nog een "leuke" schoonmoeder word.  

Ik doe niet altijd het juiste
ik doe het niet altijd goed
Want weet je, heel soms,
weet ik niet hoe het moet.

Maar ik doe altijd mijn best
soms meer nog dan jij denkt
Want ik doe alles voor de lach
die jij mij dan schenkt.

Ik zie je zo graag gelukkig
zonder verdriet of pijn
Dus weet mijn lieve kind,
ik zal er altijd voor je zijn.

En soms maak je me wanhopig
machteloos en ook zo klein
Je maakt me soms bozer
dan ik ooit zou willen zijn.

Maar altijd maakt je me gelukkig
en ook zo trots en blij
Je zit voor altijd in mijn hart
lief kind van mij

Want ik ben jouw mama
en dat is voor altijd.
Mijn liefde, lieve schat,
raak je nooit, nooit kwijt.

Het kindje wat niet mocht zijn.

We hebben er lang over na gedacht, willen we dit nog, een kindje van ons samen. Willen we helemaal opnieuw beginnen, willen we weer gebroken nachten, poep luiers en flesjes en potjes babyvoeding. "Onze" kids zijn al zo groot (18), (14) en (10) en dat is eigenlijk heerlijk. Ondanks dat ik de kindertijd fantastisch vond, vind ik het nu heel fijn om weer wat extra vrijheid te hebben. De kinderen gaan vrijwel hun eigen gang en ook wij kunnen weer gaan en staan waar we willen. We kunnen straks zelfs weer zonder kids op vakantie, verre reizen maken en niet meer naar de camping. En toch bleven we twijfelen over een kindje van ons samen. Hoe dankbaar we ook zijn met de kinderen die we hebben en dat ons samengestelde gezin zo goed werkt, bleef het verlangen naar een kindje van ons samen borrelen.

Daarbij zou mijn Kanjer heel graag nog eens vader worden, het nog eens bewust allemaal meemaken, de dingen nu anders doen! En ook ik stond hier steeds meer voor open. Mijn grootste angsten waren de risico's van een zwangerschap op latere leeftijd. rond je 40e is er toch een verhoogd risico op een gehandicapt kindje. Mijn Kanjer zag vooral op tegen de reacties uit de omgeving. Wij hebben natuurlijk ook heel hard geroepen dat het voor ons niet meer hoeft, dat we tevreden zijn met hoe ons gezin nu is. Ik weet dat een hoop mensen ons voor gek zullen verklaren om nu nog aan een kind te gaan beginnen, maar wij stonden volledig achter onze keus en dat is voor mij het belangrijkste. Natuurlijk is er ook een andere angst, dat ook deze relatie stuk kan gaan, daar ga ik niet van uit maar zekerheid heb je nu eenmaal nooit! Dan zit ik ineens weer met een kleintje op later leeftijd en moet ik de grootste zorg alleen doen. Toch weegt dit alles niet op tegen het verlangen van ons beiden naar een liefdesbaby van ons samen. Een kindje zou hier zo welkom zijn. Ik ben nu ook veel stabieler dan op mijn 22e. Ik denk dat ik nu een nog veel betere moeder kan zijn.

Dus in April 2014 zijn we gestopt met de pil en vonden we het beiden erg spannend om te kijken hoe het zou lopen. Mijn eerste 2 zwangerschappen gingen zomaar dus stiekem ga je ervan uit dat het makkelijk zal gaan. De eerste menstruatie bleef uit, maar de test was negatief. Daarna wel wat bloedverlies maar dit stelde niet veel voor. Ook de 2e menstruatie bleef uit, weer een negatieve test en weer wat licht bloedverlies. Wel had ik ontzettend gevoelige borsten en was steeds duizelig en licht in mijn hoofd. Toch maar naar de huisarts en wat bleek ik was zwanger! Helaas kreeg ik kort daarna een miskraam en de echo wees uit dat het vruchtje niet goed was! Er was niet te zien hoe lang ik zwanger was geweest. Een curettage werd gepland en gelukkig werd ik snel geholpen. Ik had lichamelijk weinig last en was de volgde dag alweer aan het werk en stond gewoon weer de kamer te stofzuigen alsof er niets gebeurd was.
Natuurlijk wekte dit wel veel emoties op en omdat niemand van onze wens wist op een paar close vriendinnen van mij na, kon ik er ook niet echt over praten. Zelfs onze ouders en kinderen wisten van niets. Samen met mijn Kanjer heb ik het een plekje kunnen geven dat het deze keer gewoon niet zo mocht zijn. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik van de miskraam niet veel last had, maar wel van de curettage, ik ben doodsbang in het ziekenhuis. Ik had niet echt verdriet over een verloren kindje. Ik weet dat er vrouwen zijn die dit wel zo ervaren. Voor mij voelde het als een verdrietige situatie, maar niet als zo’n zwaar verlies. Ik had de bevestiging gehad dat ik nog zwanger kan raken, dit is achteraf voor mij de draai die ik eraan kon geven. En wij wisten zeker dat we het nog een keer wilden proberen. Nog geen 10 weken later was ik weer zwanger. Spannend natuurlijk vooral of het nu wel goed zal gaan, maar ook de stress over kan ik dit nog wel? En doen we er wel goed aan om ons hele leven zo om te gooien?

Ook deze zwangerschap liep mis, bij de eerste echo was er al niets meer te zien, waar en wanneer het mis is gegaan is niet te zeggen, ik heb er niets van gemerkt dat is het raarste. Maar ook deze keer konden we het goed een plaatsje geven. 3x maal is scheepsrecht nietwaar en het zwanger worden was dus blijkbaar geen probleem. Nog geen 4 maanden later was het weer raak. Deze keer wilde ik graag een vroege echo en mijn gynaecoloog was het hier mee eens. Dus met 6 weken een echo gepland waar ik samen met mijn kanjer vol zenuwen zat te wachten of we een kloppend hartje zouden gaan zien. Helaas was dit niet het geval. Volgens de gynaecoloog konden we te vroeg zijn geweest dus een week later maar een nieuwe echo gepland. 50% kans dat het gewoon goed zou zijn.
Ik voelde me goed, had geen last van bloedverlies, krampen of buikpijn en dat was een goed teken, dus we gingen er gewoon vanuit dat het goed zou zijn.
Helaas was er ook op de 2^e echo geen hartje te vinden, ook deze keer durfde de gynaecoloog geen 100% uitsluitsel te geven maar eigenlijk wist hij het voor 99% zeker, er had nu een hartje te zien moeten zijn. Toch weer een nieuwe echo gepland voor weer 1,5 week later, waarna meteen een gesprekje zou komen wat we gingen doen als het weer niet goed was.

Na een lange, en zenuwslopende 1,5 week kregen we toch te horen dat het vruchtje niet verder groeide en geen hartactiviteit had, dus moest er weer een curettage ingepland worden. Dit keer wilde ik het wel vertellen aan mijn ouders en kinderen. Het werd te zwaar. Ik had het er zo moeilijk mee en ik wilde niet dat mijn kinderen of ouders dachten dat er iets anders ernstigs met mij aan de hand was en ik wilde niet weer liegen en smoesjes verzinnen waarom ik naar het ziekenhuis moest. Ik ben daar nu eenmaal niet zo goed in…. Gelukkig pakte ze het allemaal goed op en waren ze extra lief en bezorgd over mij. Ik vond het moeilijker en zwaarder als de vorige keer maar ook deze miskraam heb ik het een plekje kunnen geven, het mocht niet zo zijn. De twijfels om het nog een keer te proberen werden groter. Nogmaals een curettage dat zou ik echt niet trekken. Hoe sterk ik ook ben dit wilde ik niet nog eens moeten doorstaan.
Dus eerst maar wat onderzoeken in het ziekenhuis of er een oorzaak is voor deze miskramen en dan verder kijken. Ondertussen zijn we al weer anderhalf jaar verder en ben ik ook weer een jaar ouder. En hoewel er volgens de onderzoeken niets aan de hand is en een zwangerschap uiteindelijk wel moet gaan lukken hebben we besloten niet langer bezig te blijven maar te stoppen.

Het weer beginnen met de pil is dubbel, het is afsluiten van iets wat niet heeft mogen zijn en wat misschien niet zo is bedoeld en daar leggen we ons bij neer. Maar ik merk dat ik ook nu pas echt het verdriet voel om het kindje wat er niet heeft mogen zijn. Misschien is het nog niet helemaal verwerkt. Dat kan. Hoewel ik met mijn verstand wel weet dat het beter is zo. Dat de natuur het zo beslist heeft, of gewild. Dat het zo moest zijn. Wij hebben samen drie gezonde kinderen. Dan moet je eigenlijk helemaal tevreden zijn. Wij zijn geen kind verloren. Maar wel de verwachting van een kindje. Drie keer, de hoop op een wondertje van ons samen. Ik weet heel goed wie me gebeld heeft, wie me gesteund heeft, wie wat heeft gezegd. En dan zwijg ik nog over het verdriet van mijn kanjer. Want als mama ben je zwanger, moet je een curettage ondergaan, is er die leegte. Maar voor de papa’s is er alleen machteloosheid. Je kind en vrouw niet kunnen beschermen. Het zit gewoon niet in onze cultuur om over verdriet te praten. En dat is spijtig, want het deed me zo goed om mijn verdriet even te kunnen delen.    

Gelukkig kan en mag ik ook mee genieten van de vele kleintjes om ons heen en ben ik peet tante van een geweldig kereltje waar ik heel trots op ben. Sinds kort is weer een klein hummeltje bij geboren rond mijn 2e uitgerekende datum, lastig om te weten dat je nu zelf ook met zo’n klein wondertje had kunnen zitten. Maar het komt goed! Er komt een dag dat ik er niet meer elke dag aan denk. Er komt een dag dat ik het helemaal los kan laten. Een dag dat ik zonder spijt en twijfel dat kleine pilletje slik, zonder de neiging te voelen die stomme strip weer in de prullenbak te gooien. Nogmaals ik ben erg gelukkig met ons gezin zoals het nu is en ik kan ook erg gelukkig worden zonder dat er nog een kleintje bij komt. Maar wat mis ik het kindje wat er niet heeft mogen zijn, wat was ik nieuwsgierig naar hoe hij/zij er uit zou hebben gezien.
Ik besef dat het tijd nodig heeft, dat wij deze droom los moeten laten, dat het beter is zo. We richten ons op de toekomst. Het zal anders worden, andere dromen samen maken, maar niet minder mooi.

Liefde is...

Liefde is...

Soms plaatst hij een plaatje, soms alleen een zinnetje op Facebook. Soms stuur hij een app’je en soms een sms of mail. En elke keer weer treft het mij. Hoe bijzonder. Zo vol liefde. Een simpel zinnetje maar ik weet dat het zo veel makkelijker is om het niet (meer) te doen. Ik hoop dat hij de zinnen lang, nog heel lang zal schrijven. Want zo lang zullen we samen zijn en elkaar altijd laten merken en voelen dat we van elkaar houden en elkaar waarderen.

Het is toch heerlijk, het feit dat er iemand zoveel van je houdt. Elkaar ontmoeten en na tig jaren nog elke dag zoveel van elkaar houden. Samen je kinderen en straks ook kleinkinderen zien opgroeien en samen van het leven met elkaar genieten. Het lijkt zo eenvoudig. Genieten van de elke dag en van elkaar. En toch lukt het de meeste van ons niet om het vol te houden. Na een paar jaar is de koek op, weten we niet meer waarom we op die persoon verliefd zijn geworden, en is er nog maar weinig respect en waardering over.

Als we iemand net ontmoet hebben is het allemaal zo makkelijk we sturen lieve berichtjes en laten zo vaak en veel mogelijk merken dat we diegene speciaal vinden. Maar meestal duurt dit een paar weken, soms een paar maanden en bij een klein aantal een jaar. Soms pakken we het weer op meestal nadat er iets gebeurt is. Als we ziek worden of het (bijna) te laat is en je iemand dreigt kwijt te raken. Dan ineens zijn we weer bewust van ons leven en van iedereen van wie we houden. Maar als we dan een tijdje verder zijn, nemen we het zo snel weer voor lief.

Hoe vaak heb jij jezelf niet bedacht dat je meer tijd zou willen besteden aan je lief, je kinderen of aan jezelf. En hoe lang doe je dat dan? En waarom nemen we degene die ons zo dierbaar zijn zo vaak gewoon voor normaal? En het ergste is dat als we ze kwijtraken, door de dood of omdat ze ons verlaten, dan pas beseffen we hoe veel we van ze houden. Wat is dat toch met ons? Ook ik verlies me in de dingen van elke dag, werk, huishouden, boodschappen, dingen waarvan ik op dat moment denk dat ze belangrijk zijn. Maar veel vaker ben ik me bewust van alles en iedereen in mijn leven, probeer ik de dingen niet voor lief te nemen maar te genieten van alles wat erop mijn pad komt. Natuurlijk gaat het niet altijd zoals ik dat graag zou willen of hoe ik het voor me had gezien. Soms moet ik een droom of verlangen los laten omdat het gewoon niet zo mag zijn, maar dan kijk ik om me heen en begrijp ik dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn. Dat het belangrijk is om te kijken naar degene die met je meelopen en ze vertellen hoe belangrijk ze zijn. Dankjewel mijn kanjer voor je lieve berichtjes, voor hoe je mij laat beseffen hoe belangrijk het is om te zeggen wat je denkt en voelt. Liefde is….. genieten van elkaar.

Mijn kanjer...

Als mijn kanjer voor mij zorgt

en iets lekkers voor me haalt
Als mijn kanjer me meeneemt
en zorgt dat mijn gezicht straalt

Als mijn kanjer mij mailt
krijg ik een warm gevoel
Als mijn kanjer mij streelt
en begrijpt wat ik bedoel

Ik kan uren naar hem kijken
Als mijn kanjer naast mij slaapt
Soms lig ik nog steeds wakker
Als mijn kanjer naast mij ontwaakt

Als mijn kanjer mij dan aankijkt
hoop ik dat het voor eeuwig mag zijn
dat het gevoel en de tijd niet verstrijkt
want mijn lief het voelt zo fijn

Mijn kanjer je bent zo mooi,
mijn kanjer, zo lief en zo speciaal
Mijn kanjer is stoer en hij geeft me rust
Mijn kanjer voor mij ben je het allemaal

Mijn kanjer, mijn liefste in mijn ogen
ben je bijzonder, wist je dat?
Mijn kanjer voor mij ben jij,
de allergrootste schat.

Dan leef ik toch nog een keer

Dan leef ik toch nog een keer….

Er word vaak tegen me gezegd dat ik er nog jong uit zie. Altijd leuk om te horen natuurlijk, wanneer ik vertel dat ik 40 ben en een zoon van 18 en dochter van bijna 15 heb word ik zelden gelooft. Hoe kan dat nou? Wat is het geheim?

Ik zou het niet weten, heel eerlijk ik ben niet van het smeren en duik als we op stap zijn geweest met de make-up nog op zo mijn bed in. Dus echt goed voor mijn huid zorgen doe ik niet. Ik rook niet dat scheelt misschien, terwijl een hapje en drankje er op zijn tijd wel goed in gaat. Ik geniet van het leven en ik ben gelukkig misschien is dat het…

Dit is niet altijd zo geweest, ik heb jaren het gevoel gehad geleefd te worden, durfde niet voor mezelf te kiezen en was te bang mijn eigen pad te volgen. Als ik foto’s of filmpjes van vroeger terug zie dan schik ik soms, wat zie ik er ontevreden en boos uit. Natuurlijk waren er ook mooie momenten maar ik zie mezelf niet stralen en genieten zoals ik dat nu kan en doe.
Na de scheiding ben ik opnieuw begonnen. Voor mijn gevoel echt opnieuw begonnen, helemaal bij het begin, en leef ik mijn leven nu gewoon nog een keer. Dit klinkt misschien raar maar ik zal het proberen uit te leggen:

Na mijn scheiding stond ik alleen met mijn 2 kinderen, ik moest en wilde vooral mezelf weer vinden, ik was mezelf compleet verloren in de relatie met mijn ex. Het eerste jaar ben ik dus voorzichtig en stapje voor stapje weer op eigen benen gaan staan. Soms pakte ik de hand van mijn ouders om te vragen om steun en hulp zodat ik niet weer zou vallen. Ik voelde soms echt weer een kind wat opnieuw moest leren en ontdekken. Ik was nog angstig voor de grote wereld en heb eerst veiligheid om me heen gecreëerd. Ik kocht een huisje en mijn eigen auto, zorgde voor mijn kinderen en maakte een nieuw thuis. Ook volgde ik diverse cursussen en ontwikkelde mezelf dit waren grote stappen. Dit heeft zeker een jaar in beslag genomen.

Langzaam kreeg ik weer meer vertrouwen en ging ook weer meer op stap, de wereld ontdekken, vrienden maken, leren vertrouwen en ook weer leren te vallen. Dit was mijn “pubertijd”. Mijn moeder heeft zich daar soms zorgen over gemaakt, ze paste veel op zodat ik op stap kon. Ik kon er geen genoeg van krijgen, wat een lol en wat een plezier had ik. Het kon niet op, het kon niet gek genoeg en niet vaak genoeg. Mijn vader kon er om lachen en zag gelukkig dat ik dit nodig had, het was geen schade inhalen maar ook weer een zoektocht naar mezelf en mijn grenzen. Natuurlijk paste ik goed op dat het geen negatief effect had voor mijn kinderen. Ik nam geen mannen mee naar huis en gebruikte geen drugs maar ja ik bleef wel eens ergens slapen en soms had ik iets te veel gedronken. Ik heb geen dingen gedaan waar ik me voor schaam of waar ik spijt van heb. Ik heb genoten, veel vrienden gemaakt en veel geleerd over mezelf en over anderen. En ook in deze pubertijd heb ik fouten gemaakt, ben ik naïef geweest en ook zelf mensen gekwetst. Dan ineens is ook die “pubertijd”voorbij en word je weer “volwassen”. Deze periode duurde voor mij 2 jaar.

Dan worden andere dingen weer belangrijker, ik werd weer huiselijker en wilde weer meer diepgang in mijn leven. Weer een cursus volgen en me meer richten op mijn bedrijf en mijn gezin. Klaar voor de grote mensen wereld en voor alle uitdagingen die nog gingen komen. Ik voelde me weer 21, alle wegen lagen open en ik kon zelf kiezen welke richting ik op wilde gaan. En daar was dan ook ineens die ene man, iemand waar het meteen vertrouwd mee voelde, waarbij ik het gevoel had thuis te komen. Deze man nam ik voor het eerst mee naar huis en stelde ik voor aan mijn ouders en mijn kinderen. Ook andersom werd ik voorgesteld aan zijn familie en zijn prinsesje. Het voelde goed en het ging zo goed tussen ons dat we als snel besloten samen te gaan wonen. Dan kom je weer nieuwe uitdagingen en obstakels tegen maar ondertussen had ik al zoveel meer vertrouwen in mezelf en in mijn eigen gevoel en kunnen dat deze lang niet zo hoog en moeilijk leken als vroeger. Samen met mijn kanjer kon ik alles aan.

Ondertussen zijn we al weer 4 jaar verder en heb ik samen met mijn kanjer en ons samengesteld gezin een prachtig leven opgebouwd. Een leven waarin we het goed hebben samen, een leven waarin we elkaar waarderen en respecteren. Een leven waarin we samen dromen en plannen maken voor de toekomst. Onze toekomst zonder het gevoel te hebben dat ik mijn eigen gevoel of persoonlijkheid verlies. En ook bij ons gaat het wel eens minder hoor, ook wij zijn het niet altijd overal over eens en ook ik kan mijn kanjer wel eens schieten. Maar het geluk overheerst, wij weten dat we altijd op elkaar kunnen bouwen, dat we elkaar kunnen vertrouwen, elkaar zullen steunen en er altijd voor elkaar en onze kinderen zullen zijn. Het is hard werken maar we krijgen er zoveel liefde voor terug. Ondertussen voel ik me ongeveer 31 en dat is nog altijd 10 jaar jonger dan dat ik ben ;-)
Dus misschien is dat het geheim, je kunt natuurlijk niet “echt” je leven overdoen maar je kunt altijd, elke dag opnieuw beginnen zodat je met een nieuw begin een heel nieuw einde kunt maken.  Elke einde heeft een nieuw begin en ik omarm het mijne met open armen.

Mijn nieuwe rol

Mijn nieuwe rol:

Sinds een aantal weken ben ik weer bezig met mezelf ontdekken, mezelf ontwikkelen en mezelf ontplooien. Duidelijkheid en helderheid krijgen in mezelf en in mijn leven.
Niet dat ik een slecht leven heb hoor, totaal niet ik heb een mooi leven en ik ben ontzettend dankbaar voor wat ik nu heb en wie ik nu ben. Toch blijft zelf ontwikkeling boeien en blijven er dingen kriebelen op spiritueel vlak.

Want waarom blijf ik de problemen van anderen aantrekken en wil ik ze oplossen? Waarom wil ik altijd de moederrol hebben en iedereen beschermen en onder mijn vleugels trekken. Wil ik dan zo nodig zijn? En waarom wil ik zo nodig zijn? Ik word er doodmoe van dat ik altijd zeg laat mij maar doen, of ik regel het wel en toch hoor ik het mezelf altijd weer zeggen/doen.
Van de meest simpele dingen tot de grote en heftige dingen aan toe.

Ik zal wat kleine voorbeelden noemen:
Mijn zoon verwacht nog steeds dat ik al zijn zaken regel; mam wat staat er op mijn rekening, mam is mijn salaris al gestort, mam ik heb een boete doe jij die betalen, mam regel jij kaartjes voor paaspop, mam kijk jij eens voor een leuke auto etc etc etc.
En al deze dingen doet mama dan ook, natuurlijk jongen kom maar hier regel ik voor je!
Mijn dochter verwacht natuurlijk het zelfde; mam ik wil naar de paarden kun jij me brengen, mam heb je geld voor de stad, mam help je met de krantjes, mam ik heb me verslapen breng jij me naar school, mam ik blijf bij een vriendin slapen kom jij mijn spullen even brengen etc etc etc.
Natuurlijk meisje, mama heeft toch niets te doen, doe ik voor je geen probleem!
Dan mijn kanjer waarvan je verwacht dat die alles toch wel zelf op zou lossen; schatje kun jij even de mail checken, schatje waarom is mijn broek niet gestreken, schatje regel jij de vakantie, schatje ik zou de boodschappen doen maar doe jij ze even etc etc etc.
En ook voor mijn kanjer doe ik dat met liefde, hij heeft het namelijk ontzettend druk en werkt kei hard, dat ik ook gemiddeld 40 uur werk (meestal meer) en het huishouden doe vergeet ik dan voor het gemak maar even.

Nu zijn dit natuurlijk allemaal kleine dingen, want dit is eigenlijk peanuts maar de verantwoording die ik daarbuiten nog voel en heb naar mijn ouders en mijn broertje en zijn verslaving toe spelen een grotere rol. Ook daarin ben ik de oplosser en de moeder, wil ik alles weg aaien en goed maken maar dat kan ik niet. Dus ik had bedacht ze vrij te laten (dat is iets anders als los laten), ik zou alleen nog advies geven. Ook in mijn gezin ging ik dit toepassen maar ook daarbuiten.
Ik moet zeggen dat gaf wat rust, ik zag zeker bij mijn kanjer en de kinderen dingen veranderen. Ik ging wel mee kijken/helpen of gaf advies maar liet het ze zelf oplossen/doen. En dit na 3 dagen cursus waarin ik een duidelijke visie en doel moest creëren.
Ik kwam er achter dat de angst die ik had, dat ik anderen zou kwetsen door nee te zeggen. Of dat anderen dan boos zouden worden of zelfs niet meer van mij zouden houden, in mijn hoofd zat.
Dat was niet de werkelijkheid maar mijn eigen verzonnen verhaal.
Het lukte natuurlijk niet altijd oude vastgeroeste patronen en gedachten zet je niet zomaar om. Maar ik wist dat wanneer ik het de tijd zou geven, en de stappen die ik geleerd had zou volgen, het goed zou komen, het vertrouwen was er.
Ook wilde ik meer tijd en ruimte voor mezelf, dus ik moest leren zelf ook om hulp te vragen en niet denken dat ik het allemaal wel zelf en alleen kan. Dus iemand erbij op kantoor om mij te ondersteunen. Ik moest leren mezelf niet in de steek te laten.

Daarna ben ik nog een stap verder gegaan na nog een inspirerende cursus dag; De rol die ik mezelf heb toebedeeld als moeder/oplosser past niet meer bij mij maar hoe verander ik die rol in mijn eigen leven? Na velen verhalen van andere sterke vrouwen maar die allemaal hun eigen moeilijke pad en rol hadden kwamen ook de inzichten.
Welke rol heb je jezelf toebedeeld en hoe voelt die rol. Dat was al snel duidelijk de oude rol was vermoeiend en oneindig. Maar hoe kies je een andere rol, welke rol wil je en hoe kom je daar? Vooral om dit helder en duidelijk te krijgen vergt nogal wat graaf en woel werk. Diep in je zit het antwoord maar soms kost het wat tijd en hulp om daar bij te komen. Ik dacht eerst dat mijn nieuwe rol; adviseur zou worden maar na nader inzien wilde ik deze rol eigenlijk ook niet.
Want ook met helpen en advies geven kom ik er niet, wie ben ik om te denken dat mijn advies het juiste is, of dat mijn oplossing wel zal werken. Moet ik er niet op vertrouwen dat de ander ook in staat is zijn eigen oplossing te zoeken. En als de ander daarin “fouten” maakt is dit ook prima, ook de ander zal moeten leren en voelen met vallen en opstaan.
Moeilijk want ik wil vooral graag iedereen waar ik van hou beschermen, behoeden en gelukkig zien. Toch ben ik niet verantwoordelijk voor hun geluk maar heeft iedereen zijn eigen schaaltje (mooi hoe elke sterke vrouw me heeft geïnspireerd en wat moois heeft mee gegeven)
Door alleen maar te luisteren laat ik het bij de ander, ik hoef geen oplossingen aan te dragen, soms is alleen luisteren voldoende.  

En nu ben je vast nieuwsgierig welke rol ik heb gekozen in mijn eigen verhaal, mijn eigen toneelstuk waarin ikzelf de hoofdrol wil gaan spelen? Rapapapapa mijn nieuwe rol noem ik Inspirator!
Ik hoop mensen te kunnen inspireren met mijn verhalen, mijn ideeën en mijn inzichten, en wat ze daar mee doen mogen ze helemaal zelf weten….

En APLAUS hihi ;-)  

Een Interview over scheiden...

Van de week kwam mijn dochter opgewonden thuis. “Mam,  ik moet jouw interviewen voor school” Ik was natuurlijk erg benieuwd. Een opdracht voor Nederlands om een interview te doen met iemand van je familie over een zelf gekozen onderwerp en dan is moeders natuurlijk de aangewezen persoon voor zo’n interview.

Toch leuk om door je dochter geïnterviewd te worden. En dan een interview over scheiden, een nogal zwaar onderwerp vond ik zelf. Maar ik ging er eens goed voor zitten benieuwd met welke vragen mijn dochter zou komen. Ik weet dat vooral Wendy met tijden zich hier nog steeds heel druk over kan maken en erg mee kan zitten. Gelukkig kan ze het steeds meer een plaatsje geven in haar leven en ook dit interview zal hier hopelijk aan bijdragen.

1.    Waarom bent u gescheiden?

Omdat het huwelijk niet meer ging, ik was alleen nog maar ongelukkig en er was bijna altijd ruzie.

2.     Waar bent u gescheiden?

Na de emigratie naar Curaçao ben ik alleen met de kinderen terug gegaan naar Nederland, in Nederland heb ik de scheiding geregeld.

De scheiding is uitgesproken op Curaçao.

3.    Hoe vond u dat voor u kinderen?

Ik vond het voor de kinderen heel erg moeilijk, ik wilde ze graag een gezin geven met een papa en een mama. Helaas ging dat niet.

4.    Heeft u veel getwijfeld om te gaan scheiden en waarom?

Ik heb heel veel getwijfeld en ook heel lang, het ging al jaren heel erg slecht. Ik heb het steeds uitgesteld omdat ik het erg vond voor de kinderen en ook omdat ik bang was, voor het onbekende en dat ik het financieel niet ging redden alleen.

5.    Hoe heeft u de scheiding geregeld?

Ik ben in Nederland naar een advocaat gegaan en die heeft me overal bij geholpen. Er komt veel kijken bij een scheiding en er moet veel gereld worden.

Spullen moeten worden verdeeld, er moet een regeling voor de kinderen komen etc. Dan is het fijn dat een advocaat er goed naar kijkt en weet waar hij op moet letten.

6.    Hoe lang heeft de scheiding geduurd?

De scheiding heeft erg lang geduurd omdat we het over bepaalde zaken niet eens konden worden. In februari 2008 heb ik de scheiding aangevraagd en in oktober 2009 was de scheiding pas rond.

7.    Hoe hebben jullie het geregeld met de kinderen?

In het echtscheidingsconvenant is opgenomen wanneer en hoe de kinderen hun vader zien. Er staat ook in dat er alimentatie voor de kinderen betaald moet worden.

8.    Hoe is het financieel geregeld, bijv. alimentatie?

Er waren afspraken gemaakt dat er een bedrag aan alimentatie betaald zou worden voor de kinderen. Partner alimentatie heb ik van af gezien. Helaas is er maar een paar maanden alimentatie betaald en nu al 6 jaar niets meer.

9.    Bent u na de scheiding nog vrienden gebleven?

Nee, vrienden blijven was niet meer mogelijk daarvoor was er teveel gebeurd. Ik probeer wel normaal te doen en dingen te overleggen met betrekking tot de kinderen maar ook dit is vaak heel erg moeilijk.

Samen het interview nog eens doorgelezen en ik was natuurlijk ook erg benieuwd wat mijn dochter van de antwoorden vond.

“Mam, ik ben trots op hoe je het allemaal hebt gedaan” “Sommige dingen wist ik nog niet en snap ik nu beter”

Ik hoop dat ik mijn dochter hiermee leer dat ze als vrouw de keuze heeft om voor zichzelf te kiezen. Dat sommige beslissingen moeilijk zijn, je angstig en bang kunnen maken maar dat het uiteindelijk allemaal goed komt als je met je hart kiest.

Afgelopen week natuurlijk de ouderavond op school gehad na een prachtig rapport wat mijn dochter mee naar huis had genomen. Ook daar niets dan lof over mijn prachtige dochter die ook nog eens een prachtige binnenkant heeft. Mooi van binnen en van buiten noemen ze dat….. En deze moeder, die glundert van trots! 

We gaan ervoor!

Ik was niet van plan om een blog te wijden aan het nieuwe jaar of aan voornemens. 

Ik had besloten niet aan goede voornemens te doen, ze stranden zo vaak dat het alleen maar tot teleurstellingen leidt. Daarbij wil ik niet het gevoel krijgen weer gefaald te hebben en weer niet doorgezet te hebben. En toch voelt het jaar 2015 als een nieuw begin, niet als een jaar waarop ik op dezelfde voet verder ga.

Voor mijn gevoel heb ik dingen in het vorig jaar kunnen afsluiten, afscheid genomen, los gelaten, vaarwel gezegd. Hierdoor komt er ruimte, ruimte die gevuld kan worden met nieuwe gebeurtenissen, belevenissen, kansen, ontmoetingen. En dat voel ik allemaal gebeuren. Dingen die mij verder helpen op mijn pad, mijn koers. Dat pad is vooral bewuster genieten van het leven, genieten van mijn gezin,  meer schrijven, en mezelf ontdekken en ontwikkelen. Dit deed ik al maar er kwamen toch nogal wat afleidingen en gedachtes die zorgden dat ik dit soms vergat. Dus dit jaar wil ik proberen er dichter bij in de buurt te blijven. Nog dichterbij. Met minder ruis. En dan blijkt dat ik toch goede voornemens heb.

Het is mijn voornemen om er een feestelijk jaar van te maken. Samen met mijn kanjer, want we hebben 2015 tot ons jaar gedoopt. Het afgelopen jaar was een jaar van hard werken. Dit jaar gaan we ook hard werken natuurlijk, maar we gaan zeker ook zorgen voor ontspanning, vrolijkheid en luchtigheid. Weg met de negativiteit, het doemdenken en de zwaarte!

Ook wil ik aandachtiger zijn. Ik merk dat ik me te vaak en te veel laat afleiden van alles waar het werkelijk om draait. Ik wil vaak ook teveel en het liefst ook alles tegelijkertijd (even iets lezen op facebook tijdens het koken, mijn e-mail checken tussen het stofzuigen door) en de hele dag ren ik van het een naar het ander. Met als resultaat verbrande aardappels, vergeten mailtjes, en een opgezogen euro die er toch weer uit moet! Dat moet maar eens afgelopen zijn, het leidt alleen maar tot onrust en ik word er dood moe van. Ik wil gaan proberen de tijd ergens voor te nemen, bewuster te worden van de tijd en waar ik die aan besteed. Ik ben benieuwd, dit word een grote uitdaging vrees ik, maar ik ga er zeker bij stil staan dit jaar.

Een van mijn passies is het schrijven. Vaak word me gezegd dat ik er iets mee moet doen, maar schrijven is voor mij nog steeds iets wat ik aan het ontdekken ben. Soms gaat het vanzelf en soms ben ik gewoon inspiratieloos. Daarbij is het voor mij iets wat ik doe in volledige vrijheid. Niemand zegt me hoe ik het moet doen. Niemand zegt me wat ik moet schrijven of hoe ik het moet schrijven. Ik ben zelf de baas en schrijf alleen wanneer ik daar zin in heb. Ik wil wel proberen wat vaker hier een blog neer te zetten en te zien wat het schrijven me dan nog meer brengt.

De bedoeling is om meer te gaan schrijven over ons gezin, onze kinderen, over mijn Kanjer, de honden en natuurlijk over mezelf. Eigenlijk maken we genoeg mee, en wat is er leuker dan jullie een klein kijkje te geven in het gezin Poppelaars. We zijn al zeg ik het zelf best een bijzonder gezin. Bij elkaar gebracht uit liefde (al zien onze kinderen dat soms anders) en al is het soms moeilijk met 2 pubers in huis en een tiener die ook begint te pre -puberen we genieten van elkaar en staan altijd voor elkaar klaar.