We zijn allemaal mensen met allemaal onze fouten

De vakantie is weer voorbij en het normale leven is weer begonnen. In hoever je ons leven normaal kunt noemen natuurlijk. Hier speelt altijd wel iets. Hoeveel keer er al tegen mij is gezegd dat ik een boek moet schrijven is niet op meer op één hand te tellen. Misschien dat het er ooit een keer van gaat komen als ik meer rust in mijn leven heb, nu is het nog te veel vliegen en hollen om alles op de rit te houden. Ik moet zeggen dat ik er wel steeds beter tegen kan, tegen alles wat op ons wordt afgevuurd.

Je wordt er hard van denk ik, of je kunt makkelijker de knop omzetten. Ook helpt het dat we nu andere keuzes maken, eerst ons gezin en dan de rest. Dat is ook de reden dat ik zakelijk gezien ook een stap terug heb genomen, meer rust en stabiliteit. De afgelopen maanden hebben er dan ook aardig ingehakt. De verbouwing en verhuizing naar ons nieuwe huis in Teteringen en natuurlijk werk en een gezin met 2 kleine kinderen wat 'gewoon' door moet draaien. Daarbij leg ik mezelf ook vaak dingen op waarvan ik vind dat het moet. Zoals een schoon en opgeruimd huis, een gezonde maaltijd op tafel en er altijd zijn voor mijn man en kinderen. De druk is hoog. Ik wil dan ook nog maatschappelijk bijdragen dus heb niet alleen een kinderkledingketting opgezet samen met iemand anders. Ik ben ook nog in de pleegouderraad gegaan bij Sterk Huis. Dat laatste levert buiten dat het tijd kost ook energie en een goed gevoel op, wat voor mij belangrijk is. 

Maar ik ben zeker ook geen heilige, sommige dingen vind ik moeilijk, snap ik niet en kan ik moeilijk mee omgaan. Zo ben ik blij dat ik eindelijk mijn kleinzoon heb mogen ontmoeten maar doet het pijn en steekt het dat ik zoveel van zijn leven heb gemist en nog moet missen. Ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij waarom iemand een kind bij zijn familie weg wil houden. Zeker omdat hier geen enkele gegronde reden voor is. Gelukkig is dit ook door de rechter zo bepaald en gaat er hopelijk in de toekomst verandering in komen. Ik vraag mezelf alleen af of ik het ooit kan vergeten en vergeven, het heeft me echt veel pijn en verdriet gedaan dat we zo buitengesloten zijn. Wat we ook doen of zeggen het wordt altijd verkeerd uitgelegd. Proberen we contact te krijgen dan zijn we aan het stalken, laten we niets horen dan tonen we geen interesse. We doen het nooit goed en er is altijd een reden om het contact niet toe te staan. Zo lastig om mee om te gaan en om rustig te blijven, steeds vriendelijk te blijven en proberen geen verkeerde dingen te zeggen. Het voelt krom om wel voor het kindje van mijn broer te mogen zorgen maar aan de andere kant niet het recht te hebben je eigen kleinzoon te zien.

Met ons kruimeltje gaat het gelukkig allemaal heel erg goed. Het contact met haar familie verloopt goed en het is fijn dat daar steeds meer ruimte komt voor omgang. Zo gaat ze binnenkort voor het eerst logeren bij opa en oma, waar natuurlijk erg naar uitgekeken wordt. Ze is erbij met belangrijke dagen zoals een communie van haar nichtje en straks de bruiloft van haar oma, zoals het hoort, zoals familie bij elkaar is op belangrijke momenten. Zo hoop ik dat ons kruimeltje alle liefde krijgt die ze verdient van al haar familieleden en een mooie band kan opbouwen en herinneringen kan maken. Ook haar papa is weer teug in haar leven en hoe moeilijk soms ook, ook daar moet weer een band mee opgebouwd worden. Niet omdat ik vind dat hij dat verdient maar omdat ik vind dat ons kruimeltje dat verdient. Wat hij ook doet of gedaan heeft hij is en blijft haar papa en zij verdient het om hem te leren kennen zonder dat wij daar allerlei oordelen over hebben. Dat betekent dat we soms onszelf en ons eigen gevoel opzij moeten zetten in haar belang. Ze verdient het om te weten waar ze vandaan komt, wie haar papa is en wie haar mama is. Want ook al is haar mama niet meer in leven toch blijven we haar herinneren in de kleine dingen. Besteden we er aandacht aan, op een manier die bij ons past en die aansluit bij haar leeftijd. We doen ons best en hopelijk is dat genoeg.

Zo modderen we maar verder aan en doen wat we kunnen. Soms is dat ook genoeg maar soms ook niet, of wordt het in ieder geval niet zo opgevat. Zo ervaren we allemaal iets anders en hebben we allemaal onze eigen waarheid. Ik heb als zo vaak ervaren dat ik iets met de beste bedoelingen deed en iemand anders toch gekwetst was. Raar toch hoe dat soms werkt? Zo kan iets onschuldigs toch uitpakken alsof je iemand bewust wilde kwetsen. Ik had er vroeger een hekel aan als mijn moeder achter mijn aan kwam als ik boos was, ik wilde met rust gelaten worden, tot rust komen, er over nadenken. Dus bij mijn eigen kinderen liet ik ze gaan als ze boos waren, met de gedachte dat als ze afgekoeld waren ze vanzelf naar mij toe zouden komen. Nu mijn kinderen volwassen zijn hoor ik dat ze juist gewild hadden dat ik naar ze toe kwam, dat ze juist mijn aanwezigheid wilden en het als extra straf hebben ervaart dat ik niet achter ze aan kwam als ze boos wegliepen. Kinderen ervaren alles in de pubertijd anders dan wij ze bedoelen daar ben ik ondertussen wel achter. Ik kan alleen maar hopen dat wanneer ze volwassen zijn ze zullen beseffen dat we alles met de beste intenties en uit liefde hebben gedaan. We zijn tenslotte allemaal maar mensen die allemaal fouten maken, maar we zijn niet onze fouten we zijn familie. 

Ons kleine wondertje

 

Toen ik zwanger was, dacht ik dat ik het al helemaal al wist, die baby’s. Want ik had het allemaal al 2x gedaan dus kom op, hoe moeilijk kon het nu 17 jaar later zijn? Tja. En toen was het toch allemaal wat anders als toen ik jong en onbevangen was. En bleek ik toch een aantal gedachten hebben die niet helemaal meer klopten…

In mijn herinnering vond ik zwanger zijn alleen maar leuk, mooi, bijzonder en heb ik tijdens mijn zwangerschappen van Maikel en Wendy alleen maar genoten. Natuurlijk heb ik tijdens deze zwangerschap ook genoten maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het nu ook best zwaar vond. Natuurlijk wil ik niet toegeven dat het misschien aan de leeftijd ligt haha. Nee zonder gekheid ik had geen grote zwangerschapskwalen zoals misselijkheid, brandend maagzuur, stemmingswisselingen, pijnlijke borsten, etc etc. Maar andere kwaaltjes was ik eigenlijk vergeten en die vond ik wel degelijk vervelend. Het vaak moeten plassen bijvoorbeeld, en de bandenpijn, en vooral tegen het einde van de zwangerschap het slechte slapen, de lage rugpijn en natuurlijk de vermoeidheid.
Nu moet ik zeggen dat zelfstandig zijn en zwanger zijn ook niet de beste combinatie is! Ik ging pas 4 weken van te voren met zwangerschapsverlof en eigenlijk kon dat ook niet. Van het hele, deze zwangerschap ga ik er extra van genieten, idee in mijn hoofd is niet veel terecht gekomen. Te veel zorgen op en over mijn bedrijf die ik echt niet los kon laten of aan een ander kon overlaten. Toen bleek ook nog dat ons eigenwijze dametje niet wilde draaien wat we ook probeerden. En geloof me we hebben van alles geprobeerd. Tot 2x toe een uitwendige versie, (die echt geen pretje was), voetreflex therapie en moxa therapie maar het mocht allemaal niet baten. Omdat ze niet met haar billen maar met haar voetjes naar beneden lag was een normale vaginale bevalling te veel risico. We hadden daarom met 39 weken een geplande keizersnede staan. Aan de ene kant fijn omdat je dan naar een datum toe kan leven maar aan de andere kant gaf de gedachte aan een keizersnede me ontzettend veel angst en stress. Ik zag er zo ontzettend tegen op!
Met 37 weken dacht ons dametje dan ook het is genoeg geweest, jullie kunnen plannen wat je wil maar ik ben er klaar mee en ik kom gewoon nu. Op donderdag 25 mei waren we nog lekker naar Puur geweest en hadden genoten van de zon. René ging 's avonds nog naar NAC die een spannende wedstrijd speelde voor promoveren naar de eredivisie. Ik had nog grapjes zitten maken, zal ik hem bellen tijdens de wedstrijd dat hij naar huis moet komen omdat het begonnen is. Gelukkig was René zelf zo wijs om na de gewonnen wedstrijd van NAC niet de stad in te duiken maar na een paar biertjes gewoon naar huis toe te komen. Ik was op tijd naar bed gegaan, ik was wat moe en had wat harde buiken maar verder niks om me druk over te maken.
Rond 12 uur werd ik wakker omdat mijn vliezen waren gebroken. Dat was best even schrikken dus ik maak meteen René wakker die niet goed besefte wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik ging uit bed en ben op de wc gaan zitten tot ik dacht dat al het vruchtwater er nu wel uit was. Toen ben ik gaan douchen, je voelt je toch vies als al dat vruchtwater langs je benen loopt... Het vruchtwater was helder en ik had nog geen weeën dus ik maakte me  nog geen zorgen. Omdat René nog niet was komen kijken bij mij liep ik terug naar de slaapkamer waar ik dacht dat hij het bed wel aan het verschonen zou zijn. Tot mijn verbazing was hij gewoon weer gaan slapen! Ik hem weer wakker gemaakt en duidelijk gemaakt dat het toch echt nu was begonnen en we het ziekenhuis moesten bellen. Wanneer de weeën en de ontsluiting net zo snel zouden gaan als bij Wendy dan zouden we te laat zijn. Gelukkig mochten we meteen komen en zodra we in de auto zaten begonnen ook de weeën te komen, welke ik toen nog goed op kon vangen.

Rond 1 uur waren we in het ziekenhuis en na alle controles werd besloten meteen tot een keizersnede over te gaan voor ik nog meer ontsluiting zou krijgen. Ik had toen al 2cm ontsluiting dus het ging best snel. Ook de weeën werden steeds heftiger maar de angst voor de keizersnede was nog erger. Eerst natuurlijk het infuus, daarna kreeg ik een catheter ingebracht dit vond ik al helemaal niks.
Om 02:00 werd ik naar de operatiekamer gebracht, daar werd ik voorbereid op de keizersnede en kreeg ik een ruggenprik. Rustig ademhalen, holle rug maken en ontspannen word er gezegd, nou probeer dat maar eens te doen met een buik als een boeddha en bang als een wezel voor naalden. Ik kon wel janken. Toen ik de ruggenprik had gehad kwam René bij me zitten die me gelukkig wat kon kalmeren. En hoewel je onderlichaam volledig is verdooft, wat trouwens een erg raar gevoel is, voelde ik wel degelijk dat de artsen bezig waren Amy uit mijn buik te halen. Er worden wat spieren ‘opzij gelegd’ en dat gaat gepaard met het nodige duw,- en trekwerk. Op een gegeven moment vroeg de arts of ik mee wilde kijken en dat wilde ik dus het doek werd naar beneden gedaan. Ook dat was een raar gezicht, ik zag de arts letterlijk aan Amy trekken en sjorren maar hij kreeg haar er niet uit. Het doek moest terug omhoog en de schaar moest er nog een keer bij. Dan knijp je hem wel hoor, er werd verder ook niets meer gezegd. Om 02:51 werd Amy eruit gehaald en ging meteen met de arts mee voor een check, ze werd dus niet eerst op mijn buik gelegd, ik had haar nog niet eens horen huilen. Gelukkig ging René wel meteen mee voor de check en mocht ik haar daarna heel eventjes zien. René ging met Amy naar de afdeling en ik moest op de IC bijkomen en mocht pas naar beneden als ik mijn tenen weer kon bewegen. Dan lig je daar, moederziel alleen zonder je kind en zonder je man, als een malle je tenen in beweging proberen te krijgen. Dit lukt maar niet en was heel frustrerend. Pas na 2 uur kon ik een klein beetje wiebelen en mocht ik ook naar de afdeling.
Ik kan wel zeggen dat dit emotioneel heel zwaar was. Ik voelde niet meteen een band met mijn kindje en dat vond ik heel raar en moeilijk. Het duurde even voor ik het gevoel kreeg dat dit kleine meisje echt 'mijn' meisje was. Ons wondertje waar we zo lang op gewacht hadden lag in mijn armen en ik herkende haar niet meteen als mijn kind, dat voelt zo ontzettend moeilijk. Gelukkig duurde dat niet heel lang en zal ook de hele operatie, alle angst en frustratie mee gespeelt hebben. Ik heb in ieder geval niet het gevoel dat ik door de keizersnede 'minder' ben omdat ik mijn kindje niet zelf op de wereld kon zetten. Ik heb er alles voor en aan gedaan dus kan mezelf ook niets verwijten.
Daarna ging alles eigenlijk super goed en volgens het boekje. Amy pakte de flesvoeding goed op, plaste en poepte goed en viel niet schrikbarend af. Het enige waar ze moeite mee had was op temperatuur blijven en dat met meer dan 30 graden buiten. Wat lag ik te puffen in mijn ziekenhuis bed en Amy lag met een warme kruik. Ook met mij ging het prima dus mocht gelukkig al snel het infuus en de catheter eruit. De buikwond genas ook goed al deed het ontzettend veel pijn als ik omhoog moest komen, moest hoesten, kuchen of lachen. Vervelen hoefde ik me niet, er was al snel visite van familie en naaste vrienden.

Na 2 dagen mochten Amy en ik naar huis en kon het echte genieten beginnen. Tenminste zo had ik me dat in mijn herinnering opgeslagen. Maar bij een paar puntjes had ik niet zo meer stil gestaan;
Tijdens mijn verlofperiode kan ik lekker relaxen.
Toen mijn kraamhulp er was heb ik het er idd erg van genomen. Ik had dan ook een super lieve en fijne kraamhulp. Daarna moet je het toch echt zelf gaan doen, met een beetje hulp van René, de kinderen en moedertjes. Een pasgeboren baby verzorgen is arbeidsintensiever dan de zaak runnen. Dan kan ik namelijk nog eens een kop (warme!) thee drinken. Een luxe die je niet hebt met zo’n klein, poepend, huilend, en vretend mensje. Je leeft van flesvoeding naar flesvoeding. Slapen is er ook in die eerste dagen niet of nauwelijks bij, en slaapt Amy dan ben ik om de vijf minuten aan het checken of ze nog ademt. Hallo baby, leef je nog?
Ik kan makkelijk uitstapjes maken met de baby.
Ik ben dan wel eerst een uur aan het pakken (want wat moest er ook al weer allemaal mee? Gewoon ALLES natuurlijk). Heb ik de baby ondertussen drie keer moeten verschonen, het niet voor elkaar gekregen om de kinderwagen uit te klappen (hoe werkt dat rot ding ook al weer!) en moet Amy tegen de tijd dat ik alles klaar heb eigenlijk alweer de fles hebben. Dus, uitstapjes? Naar de winkels op de hoek is zowat al een wereldreis. En als ik dan de deur amper uit ben begin ik al te zweten. Die kleuren, die geluiden – alles komt keihard binnen. Daarom probeer ik echte grote drukte en menigte nog wat te vermijden. Dus geen kermis en pretparken voor mij voorlopig.
Ik heb geen hulp nodig.
Totdat ik erachter kom dat ik dus niet super woman ben, en ik ook niet meer zo jong en flexibel ben als 20 jaar geleden. Dat een kleine baby heel veel werk is, en ik de hele tijd doodmoe. Dus dat ik niks liever wil dan hulp. Gelukkig is er die ook voldoende en hoef ik er maar om te vragen en ze staan voor me klaar. Heel fijn!
Het zal allemaal wel meevallen met die emoties.
Kraamtranen, die zou ik niet krijgen, had ik nog nooit last van gehad! Tot ik op dag vier 's avonds begon te huilen en daar de hele nacht en volgende ochtend niet meer mee ophield. Toen dacht ik daar wel anders over, je emoties kunnen behoorlijk met je op de loop gaan na het krijgen van een kindje. Dat zal ik echt niet meer onderschatten.

Gelukkig is er ook genoeg om van te genieten en dat doe ik dan ook volop. Zeker nu ik me na 4 weken ook weer meer mens voel. Ik ben weer sterker en kan al veel meer zelf en alleen. Dat is toch een goed gevoel, dat afhankelijk zijn is niets voor mij! Nu sta ik ook weer meer stil bij waarom we dit ook al weer wilden, zo'n klein hummeltje erbij.
Die babygeur.
Dat luchtje dat alleen kleine baby'tjes hebben en waar je spontaan gelukkig van wordt. Als een vers gebakken broodje dat recht uit de oven komt. Als ik dat kleine koppie met die nesthaartjes in mijn nek heb liggen en het heerlijk kan besnuffelen. Waarna ik me de gelukkigste mens op aarde voel, omdat er simpelweg niks heerlijkers is.
Dat hele piepkleine.
Je knippert één keer met je ogen en er ligt een uit kluiten gewassen baby met spekarmpjes en drie onderkinnen in dat wiegje. Want dat echte, hele kleine, dat is er zo snel af. Maar oh, wat is dat schattig, zo’n heel klein frummeltje tegen je aan. Zo’n piepklein rimpelig hoopje mens, met half dichtgeknepen oogjes, als een kitten in zijn nestje. Bleven ze maar wat langer zo heel klein.
Die geluidjes.
Dat je ‘s morgens wakker wordt van zachte pruttelgeluidjes uit het kamertje naast je. Het tevreden kreunen en zuchten als ze de fles ligt te drinken. Die eerst geluidjes die je baby leert maken, zo ontzettend lief en heerlijk om je dag mee te beginnen.
‘s Nachts samen met Amy wakker zijn.
Nee, iedere nacht eruit is meestal niet fijn. Maar als ik dan met Amy tegen me aan zit, na een voeding, in het donker en de stilte van de nacht. Als niemand anders wakker is behalve wij tweetjes en ik dat kleine lijfje langzaam zwaar voel worden tegen mijn schouder, dan ben ik toch wel een momentje heel intens gelukkig.
De allerkleinste babypakjes.
Niks schattiger dan een piepkleine baby in zo’n roze pakje in maat 50. Alsof je een klein aapje in de box hebt liggen dat je de hele tijd zou willen aaien.
Mij man op de bank zien liggen met Amy op zijn borst.
Hoe lief is het om je man te zien, met zo’n heel klein baby’tje bovenop zich? Te zien hoe hij weer papa is geworden en totaal overweldigd, uitgeput, maar zo trots is? Dan loop ik over van liefde voor mijn kanjer, samen met ons kleine wondertje.
Het melk-coma.
Mijn baby in de box op een kleedje, die intens gelukkig en met een draadje kwijl uit haar mond met haar oogjes dicht nog ligt na te genieten van het melk-flesje waarvan ze net heeft mogen genieten. Daar word je toch plaatsvervangend gelukkig van.
Het afhankelijke.
Natuurlijk is het de bedoeling dat ook dit kindje weer zelfredzaam wordt. Kan kruipen, lopen, praten, haar eigen kont af kan vegen en meer van dat soort dingen. Maar toch is het ook wel een tijdje heerlijk, zo’n hulpeloos wezentje dat volledig vertrouwt op jou. Omdat je je dan zo lekker nodig voelt. En je van niemand meer liefde krijgt dan van je eigen baby. 

Ook kijk ik erg uit naar dat eerste lachje, het eerste fruithapje en natuurlijk straks de eerste stapjes. Dat soort momentjes vergeet je nooit meer. Daar wil ik zo ontzettend van gaan genieten samen met mijn kanjer. Zo bijzonder om te zien hoe ze het leven van ons gezin nu al verrijkt en hoe we nu al allemaal voor haar willen zorgen, haar willen beschermen en er altijd voor haar willen zijn. Ook haar grote broer en zussen zijn helemaal verlieft op haar en zijn super lief voor hun kleine zusje. Onze droom werd een wens, en die wens werd werkelijkheid! Ik kan dan ook zeggen dat we compleet gelukkig zijn met ons kleine wondertje Amy.

Wat is dan vriendschap?

Vriendschap is een illusie.

Dit is iets waar ik eigenlijk niet in geloof of liever gezegd niet in wil geloven. Vriendschap is net zoals elke relatie hard werken dat wel. Voor echte vriendschap moet je wat over hebben, je moet kunnen delen maar vooral ook kunnen vergeven.
Zo tegen het einde van dit jaar zie ik verschuivingen in mijn vriendengroepjes. Nu weet ik dat een groep nog moeilijker is dan een 1 op 1 vriendschap maar was ik er ook hierbij van overtuigd dat je met wederzijds respect en eerlijkheid een heel eind komt. Zeker in de leeftijd waarin wij nu zitten zou je verwachten dat de volwassenheid en het dosis gezond verstand het hierbij makkelijker maakt.
Heel jammer wanneer je dan merkt dat dit niet zo is!

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken natuurlijk maar ik besef me heel goed dat je met sommige uit een groep meer contact hebt of meer een klik hebt dan met anderen. Bij mij geld dit bijv. omdat ik familie in een groep heb zitten, of mensen met wie ik veel heb meegemaakt wat een bijzondere band schept. Dit wil echter niet zeggen dat ik de anderen uit de groep niet leuk of gezellig vind. Ik vind het heerlijk om met z'n alle uitstapjes te maken, dingen te ondernemen of lekker te gaan uit eten.
Het afgelopen jaar is voor mij echter best erg hectisch geweest. Zakelijk gezien grote stappen gemaakt, wat heel veel tijd en energie heeft gekost. En ook privé is er heel wat op ons afgekomen het afgelopen jaar. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik me misschien onbewust wat meer afgesloten en afgezonderd heb. Let op het woordje onbewust! Hiermee wil ik zeggen dat ik nooit bewust mensen heb buitengesloten of uitgesloten maar dat ik door alle drukte en spanningen mijn kringetje onbewust misschien wat kleiner heb gemaakt. Van sommige kennissen hoor ik zelf ook weinig en mijn energie en aandacht had ik nodig voor ons bedrijf en ons gezin.

Ik ben de eerste die fouten of slechte karaktereigenschappen toe durft te geven. Ik ben een chaoot en wanneer ik onder druk of spanning sta word dit nog erger. Daarbij ben ik ook nog eens niet erg attent. Ik vergeet verjaardagskaartjes en soms zelf de hele verjaardag. Ik probeer het wel maar helaas lukt het niet altijd. Dit jaar ben ik bij mijn neef pas op kraamvisite geweest toen zijn zoon al ruim 3 maanden oud was. Gelukkig kent mijn familie me en neemt me zoals ik ben, zoals ik dat ook bij hen doe. Bij een andere kennis ben ik het schijnbaar gewoon vergeten! Het zou fijn zijn als je daar dan gewoon op aangesproken word, maar helaas vinden mensen dat dan weer te moeilijk. En ben ik me van geen kwaad bewust. Weer dat woordje bewust! Want ik ben het niet bewust vergeten, ik heb er gewoon niet bij stil gestaan. Zo schijnen er heel wat akkefietjes en irritaties te ontstaan die niemand uitspreekt maar die je wel BEWUST kwalijk worden genomen.

Wanneer ik dan zie dat mensen bewust buitengesloten worden als er iets word georganiseerd vind ik dit jammer en ook heel kinderachtig eigenlijk. Je kiest er dus bewust voor mensen niet uit te nodigen en op die manier te kwetsen of het gevoel te geven dat ze er niet bij horen. Dan zijn er ook nog mensen die het gevoel hebben er tussen te staan. Het er niet mee eens zijn dat sommige bewust buitengesloten worden maar ook niet weten hoe of wat ze eraan moeten doen. Ze worden meegetrokken door een klein deel van de groep of durven geen tegengas te geven uit angst zelf buitengesloten te worden. Wat zou het toch mooi zijn als iedereen gewoon kleine irritaties uitspreekt. Zeg het als je het ergens niet mee eens bent of als je iets als niet leuk of prettig ervaart. We zijn allemaal volwassen mensen en ik neem aan dat we allemaal tegen positieve feedback kunnen. 

Ik besef me dat alle relaties leermeesters zijn. Die relaties zijn er niet voor niets, van elke relatie leer je weer, ook in een groep. Je leert wat je wel en wat je niet meer wilt. Dat betekend ook dat je vertrouwen in jezelf en in elkaar moet hebben, liefde voor jezelf en voor de ander. Blijf met elkaar communiceren en blijf uitleggen wat je voelt, wat er gebeurt en wat dat met je doet. Als je elkaar kan vertrouwen en kan aanmoedigen in een groep maar ook elkaar vrij kan laten en begrip kan tonen is dit het mooiste wat je kan overkomen. Ik kies ervoor dicht bij mezelf te blijven, me niet te laten leiden door jaloezie of kwaadsprekerij. Iedereen is welkom maar je moet wel zelf binnenkomen.