Ons samengestelde gezin!

Het verhaal van een samengesteld gezin gaat zelden over rozen. Er zijn heel wat hobbels te nemen, die veel inzet van beide partners én van de kinderen vragen. De partners hebben dat vaak wel over voor hun nieuwe liefde, zeker in het begin. De kinderen hebben er echter niet om gevraagd, zíj zijn ook niet verliefd. Soms zitten ze nog midden in de verwerking van de scheiding. Een nieuwe partner boort hun stiekeme hoop dat het toch nog goed komt, definitief de grond in. Geen wonder dat ze niet altijd even meewerkend zijn.

Het opbouwen van een samengesteld gezin vraagt veel vaardigheden van beide partners. In een samengesteld gezin, draait alles om veel tijd, aandacht en veel geduld hebben. 
Je begint namelijk niet opnieuw. Ieder lid van het gezin draagt een geschiedenis met zich mee. Om een samengesteld gezin een kans op slagen te geven, moeten de kinderen zich goed voelen in de nieuwe situatie. Kinderen staan hier absoluut centraal, of je wil of niet. 
Zelfs al ben je zelf niet kindgericht en niet van plan om je aan je stiefkinderen op te dringen (je wil enkel de vriend van hun moeder of de vriendin van de papa zijn), dan nog spelen de kinderen een hele grote rol in de relatie. Gezinnen waar een stiefkind zich tegen de stiefouder keert, worden snel onleefbaar. 


Toen ik jong was wilde ik een groot gezin, ik wilde veel kinderen (waarom snap ik achteraf niet hoor). Maar ja, jong, verliefd, idealen ...brachten een huwelijk en 2 prachtige kinderen voort. Idealen sneuvelen, verliefdheid werd irritatie en vreemdgaan van de partner was toch geen ideaalbeeld. Niemand wil denken aan het feit dat een huwelijk kan stuklopen maar helaas is dit een onderdeel van ons leven. Wanneer er dan ook kinderen in het huwelijk zijn dan maakt dit het niet eenvoudiger en gemakkelijker. Immers de mama en papa zullen elk hun leven gaan lijden en een nieuwe partner tegenkomen. Dus nu heb ik twee stiefkinderen uit mijn huwelijk met mijn ex-man waar ik ook zelf 2 kinderen van heb en een stiefdochter met mijn nieuwe partner. Al met al toch nog een groot maar vooral bijzonder gezin.

Ons gezin is een zoals ze dat noemen een samengesteld gezin en nu blijkt uit onderzoek dat maar 7 op de 130 kinderen opgroeien in een stabiel samengesteld gezin. Hier schrok ik erg van. Ik begrijp dat wel want hoeveel ik ook van mijn nieuwe man hou, ik kan soms zo ontzettend moe worden van alle problemen de hele tijd. De ruzies tussen hem en mijn kinderen, de problemen met zijn ex, de ruzies ook met hem over hoe hij met zijn kind omgaat. Hij is een beetje een verwen papa geworden! Als zijn prinses er is moeten er altijd speciale dingen gebeuren. Mijn eigen kinderen zijn dan weer jaloers: zijn kind mag veel meer en krijgt veel meer. En dan mijn ex…. ik heb het echt helemaal gehad met mijn ex en al zijn grillen. En last but not least: De kritiek van mijn nieuwe partner op mijn opvoeding, die mij weer zo onzeker maakt… Met name het feit dat hij vind dat ik veel te laks ben met mijn kinderen, en het dan zijn taak vind orde op zaken te stellen door meer discipline te eisen en nieuwe regels te stellen. Dat zorgt bijna altijd voor conflicten , wrevel en frustraties bij de kinderen. Maar ook bij mij, ik voel me vaak heen en weer geslingerd tussen de kinderen en mijn partner. 
We hebben nu afgesproken dat hij zichzelf terughoudend opstelt maar vanzelfsprekend ook niet over zich heen laat lopen, je kan suggesties doen en  raad geven. De uiteindelijke opvoeding moet bij de biologische ouder liggen. Omdat hij zijn kind maar om het weekend ziet wil hij er alles aan doen om zijn prinsesje gelukkig te zien. Dit is héél normaal maar wat zijn de uitersten in dat geval....Alles wat ze vragen ze ook geven? 
Meeste papa's kunnen moeilijk daar onderscheid in maken en nog moeilijker nee zeggen. Mannen aanvaarden in het algemeen al niet teveel commentaar over hun wijze van omgaan en opvoeden van hun kind, laat staan dat ze dit zullen aanvaarden na een echtscheiding. Ze hebben hun eigen idee over hoe ze verder willen omgaan met de opvoeding van hun kind.

Mijn ervaring is dat mannen lichtzinniger omgaan met de opvoeding. Ze zijn veel minder streng tegenover hun eigen kind dan tegenover deze van hun nieuwe partner. Ze aanvaarden meer van hun eigen bloed. 
Het feit is dat in de meeste gevallen de natuurlijke vaders hun kind maar zien om de 14 dagen in het weekend. Ze pogen dan de verloren tijd in te halen, en dat gaat meestal gepaard met een te losse opvoeding. Het kind heeft ook vlug door hoe ze er op moeten inspelen.

"Onze" middelste heeft er het meeste last van. Van jongste is ze ineens "middelste" geworden in het gezin en ze heeft het er enorm moeilijk mee dat ze haar eigen vader, weinig tot niet meer ziet. Daardoor doet ze extra haar best om meer aandacht in het gezin op te eisen. Positief maar ook negatief, ook de pubertijd speelt hierin een grote rol. Heel veel dingen vind ze niet eerlijk, voelt zich vaak achtergesteld en is erg onzeker.

Zelf heb ik het gevoel dat wij een gezin zijn met een andere samenstelling dan...eh welk gezin tegenwoordig eigenlijk?
Onze kennisen? Zij is 45, hij is 30 en komt uit een warm donker land, zij een kind van 14 en samen een van 1?
Of het gezin van een vriendin van de middelste? Twee moeders met zoon van 11 en twee dochters van 8 en 6, alle drie geadopteerd? 
Of een vriendin van mij? Alleenstaand met haar zoon van 18?
Het is en blijft overal wat, en je moet er naar mijn mening samen met het hele gezin aan werken en over blijven praten.

Als je dan soms leest hoe zorgwekkend sommige samengestelde gezinnen zijn, en wat voor familie drama's zich er soms afspelen dan word ik daar intens verdrietig van. Als ik lees over mensen die vier kinderen hebben en een partner treffen met nog eens 4 kinderen kan ik mij voorstellen dat dat veel meer aanpassingsvermogen nodig heeft dan alleen "de vriend" erbij.
Maar vooral de verhalen waarbij de ex-partners elkaar het leven zuur maken en soms zelfs van het leven beroven zijn nog het meest verschrikkelijk. 
En wie zijn er het meeste de dupe van? Juist de kinderen!
Daarom ben ik blij dat hoe moeilijk en hoe moeizaam het contact met onze ex-en ook is, voor ons het belang van de kinderen voorop staat.

Dus als ik het van een afstand en zo objectief mogelijk probeer te bekijken, als dat mogelijk is in je eigen gezin, dan vind ik onze kinderen wel bij de 7 horen. Uiteraard heb ik het bij de oudste twee nagevraagd, hun gezicht sprak boekdelen dus hierbij is in huize Poppelaars-Bink het project samengesteld gezin geslaagd!

Haat aan poetsen!

Het regent en het waait het is koud en mijn humeur is tot het diepte punt gedaald en dan moet je ook nog je huis schoon maken. Poetsen het is niet mijn hobby en dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden!

Sinds ik na mijn scheiding geen poets meer heb gehad en ik dus nu al weer een aantal jaren mijn eigen huis onder handen neem, vallen me een aantal dingen op. Dingen, waarvan ik vanwege de jarenlange aanwezigheid van een Poets, geen weet had en ook liever nooit had geweten!

Hoe vies een bad (in één week) bijvoorbeeld kan worden. Ik bedoel maar, daar gaat bij ons elke dag, en vaak 3x per dag water en zeep doorheen!  De wasbak ook zoiets nooit geweten dat mijn kinderen zo creatief met tandpasta konden zijn. De plekken die er soms achterblijven zijn soms regelrechte kunstwerken. De haren vind ik het ergste, ik walg van haren in bad, de wasbak en op de grond. Waarom blijven die haren niet gewoon in de borstel zitten?! Hoeveel haren verliezen wij trouwens?! Ik dweil zóveel lange haren op dat ik overweeg ze te doneren aan de haarstichting. Volgens mij kan je er binnen no-time een prachtige pruik van maken.

Dat je, hoe goed je ook schoonmaakt, toch nog heel vaak ergens iets tegenkomt waarvan heel duidelijk is dat het, daar toch echt al weken ligt. Het verplaatsen van de bank durf ik bijna niet meer aan en je wilt niet weten wat ik soms tussen de kussen vind.... gatver. Ik kreeg eens de tip leg alles op een vaste plek dan hoef je nooit meer te zoeken. Nou dat werkt dus niet in dit gezin! De prullenbak is daarom hier de meest geschikte plek voor heel veel rotzooi. En heel soms kom je iets tegen wat je dan uren aan het bekijken, lezen of maken bent omdat dat op dat moment ineens veeeeel belangrijker is dan het opruimen, wie weet wanneer je het weer een keer tegenkomt nietwaar.

Hoeveel onbedoelde huisdieren je eigenlijk hebt, gek word ik van de spinnen, vliegetjes, wespen, mieren en ander ongedierte waarvan ik echt zeker weet dat ik deze nooit zelf in huis heb genomen. Van wespen wordt mijn partner helemaal knettergek dus het enige grappige daaraan is nog de toeren die hij uithaalt om dit huisdier zo snel mogelijk uit ons huis te verwijderen zonder zelf enige kleerscheuren op te lopen. Van spinnen word ik dan weer helemaal panisch, ik blijf het enge beesten vinden, daarbij is het mij een raadsel waarom hij zijn web op de meest onmogelijke plaatsen moet maken. Tussen het dubbel glas bijvoorbeeld, ik bedoel maar, hoe verzinnen ze het!

Hoeveel de juiste radiozender/cd/muziek bij kan dragen aan de poetsvreugde. Zonder een lekker deuntje is het poetsen voor mij helemaal een ramp! Ik maak er op die manier ook meteen een work-out van poetsen op de maat van de muziek, het zou briljant zijn als ik niet aan allebei een grondige  hekel zou hebben. Het enige voordeel is dat ik bespaar op de poets en de sportschool, maar vrolijk word ik er niet van.

En dan die eeuwige was, waarvan mijn partner denkt dat die vanzelf gebeurt! Toch gek dat als ik het niet in de wasmachine doe, eruit haal, ophang en weer in de kasten opberg er helemaal niemand is die ziet dat de wasmand uitpuilt. Waar zijn die kabouters dan die dit altijd doen? Niet te vergeten dat er soms ook nog gestreken moet worden waar ik dan gelukkig mijn lieve moedertje voor heb, mijn eigen kaboutertje op zijn tijd erg fijn.

De vaatwasser ook zo'n machine waarvan ze in mijn gezin denken dat die het vanzelf doet inclusief het inruimen en uitruimen. Volgens mijn kinderen is het op de aanrecht zetten van de vaat voldoende!
Boodschappen doen en koken is dan ongeveer het enige waar ik geen hekel aan heb hoewel ik van een paar vriendinnen ondertussen weet dat zij daar weer een gruwelijke hekel aan hebben, toch Conny de Graaf?! Maar als mijn partner met de kinderen in de keuken aan het koken slaan is het op dat moment heerlijk en schattig om te zien. Tot de volgende ochtend en je nog overal resten van hun kook avontuur terug vind. Onbegrijpelijk wat voor puinhoop zij ervan kunnen maken.... de honden vinden het minder erg die zijn niet uit de keuken te slaan en wachten vol ongeduld tot er wat te smikkelen op de grond valt.
Gelukkig heb ik een hele mooie en grote keuken dus ik mag niet klagen van mezelf. Vandaag maar weer een nieuwe to-do lijst gemaakt zodat mijn gezinsleden ook weer weten wat ze deze dag aan huishoudelijke taken te wachten staat. Het is maar dat ze het weten, doen is vaak maar afwachten want ze geloven nog steeds in kaboutertjes

Ja, ik ben onzeker

 

Onzeker zijn, misschien niet het eerste waar je bij mij aan denkt maar schijn bedriegt, ik ben erg onzeker, over van alles, soms zelfs ziekmakend onzeker!Tien keer mezelf omkleden bij een feestje waar ik weinig mensen ken onzeker of steeds mijn telefoon checken of iemand al op mijn status op facebook heeft gereageerd of geliked onzeker. Geen beslissingen durven nemen zonder de halve wereld om advies te hebben gevraagd onzeker.

Ook ben ik het type wat zich altijd schikt naar de wensen van een ander en ga daarin vaak aan mijn eigen wensen en verlangens voorbij. Gelukkig leer ik daar wel steeds beter mee omgaan, wat ik mede te danken heb aan mijn vriend en ook mijn vriendinnen die vaak de beslissing bij mij neer leggen en de bal terug gooien door te zeggen “Mij maakt het niet uit, zeg jij het maar”, wat dus eigenlijk mijn tekst is. Soms moeilijk maar het werkt wel.

In het begin van mijn relatie met mijn kanjer was ik vooral onzeker als hij me niet meteen een sms’je terug stuurde en wat ik hem zou sms’en of wat ik zou zeggen als hij zou bellen. Ik zorgde er natuurlijk voor dat ik mijn leuke spijkerbroek aan had (die waarin ik een lekker kontje heb) als we afspraken en dat ik mijn meest mooie ondergoed aan had, je wist tenslotte maar nooit ;-)

Onze gespreken speelde ik later nog 1000x in mijn hoofd af, wat zei hij en wat zei ik toen en bedoelde hij dat wel zo of zei hij dat alleen maar… 

Na een half jaartje durfde ik voorzichtig ook een windje te laten waar hij bij was en deed ik ook weer makkelijker een slip aan die niet paste bij mijn bh. Het, ach hij moet me nemen zoals ik ben, komt dan langzaam aan naar boven. Toch blijft die onzekerheid, vind ie me nog wel leuk, aantrekkelijk en is de sex nog lekker en spannend, ben ik wel speciaal voor hem.

Wanneer ik hem niet kan bereiken als hij zijn dochter is ophalen blijft er die onzekerheid of hij niet een gezellig onder onsje heeft met zijn ex- die ooit zijn grote liefde is geweest en die er in mijn ogen zoveel mooier en leuker uit ziet als ik. Als hij dan vijf minuten later heel relaxed terug belt schaam ik me dood voor mijn gedachten.

Vervelend is eigenlijk dat mensen het vaak niet bij mij zien of verwachten, schijnbaar kan ik het goed verbergen. Ik ben best preuts maar niet overdreven, toch schaam ik me soms voor mijn lichaam, ik ga wel naar de sauna maar probeer niet naar de andere mensen daar te kijken in de hoop dat ze dit dan ook niet naar mij doen. Hoe vaker ik ga hoe makkelijker het word. Ook in bed heb ik weinig ervaring en kan ik erg onzeker zijn als er iets nieuws onder de lakens gebeurd, ook hierin bof ik met mijn kanjer, hij geeft me het gevoel dat ik mezelf kan en mag zijn dat maakt het makkelijker om mezelf te laten gaan en gewoon te genieten. Zelden meegemaakt dat ik me kon ontspannen tijdens het vrijen zonder in gedachten bezig te zijn met hoe ik er bij lig, en ook hier hoe vaker hoe makkelijker hihi.

Sommige mensen zijn bang dat als ze hun hart openen, dat ze dan gekwetst kunnen worden, ook ik merk dit door teleurstellingen in het verleden vind ik het moeilijker om mezelf open te stellen voor nieuwe vriendschappen.

Maar als er zoveel tegenover staat, al die momenten van geluk en liefde die je kan ontdekken als je er voor open staat, dan kan toch nooit een kwetsend woord de vreugde vernietigen van de liefde die je kunt krijgen? Liefde is er altijd en overal, daarom zoek ik het niet langer, het is er: in jezelf, om je heen, waar je ook bent!
Echte liefde gaat gelukkig veel dieper dan alleen in andere mensen. Het is allesomvattend. Grenzeloos. Eeuwig. Het zit verborgen in de kleine dingen, in de natuur, in een mooi inzicht, een mooi uitzicht maar bovenal zit liefde in jezelf. Alle liefde die je om je heen ervaart, ervaar je simpelweg als liefde omdat iets buiten jou dat gevoel binnenin jou oproept. Het was er al. Alleen stelde je jezelf er nog niet voor open.

Voor mij betekent liefde en vertrouwen dat ik durf te geven zonder er iets voor terug te verwachten. Vooral het steeds meer durven geven van mezelf vind ik prachtig. Het muurtje dat ik om mij had brokkelt steeds verder af, ik word zelfverzekerder, ik groei als mens. In mijn relatie heb ik vooral geleerd en beseft dat ik de ander niet kan beheersen of onder controle heb. Liefde is een ander niet proberen te veranderen of de schuld te geven. Liefde is niet zorgen voor, maar geven om. Liefde is niet even regelen, maar ondersteunend zijn. Liefde is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn. Liefde is niet ontkennen, maar accepteren. Liefde is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die verbeteren. Liefde is niet de situatie naar mijn hand zetten, maar deze nemen zoals die is. Liefde is minder bang zijn en meer vertrouwen!

Wat ik ondertussen wel door heb is dat onzekerheid helemaal niet zo erg is, juist door die onzekerheid leer ik mezelf te focussen op de dingen die wel mooi zijn, ik ben niet perfect maar dat wil ik ook niet, perfect is saai! Daarbij kost perfect zijn veel moeite en geld, dat heb ik er niet voor over, ik besteed mijn tijd liever aan leukere dingen. Iedereen is toch ook perfect op zijn of haar eigen manier. Niemand is echt lelijk of dik, iedereen heeft iets moois, een lach, ogen, mond. Misschien niet iedereen op dezelfde manier, maar iedereen is uniek!  En iedereen vind wat anders mooi gelukkig! Misschien heb jij iets bredere heupen dan je vriendinnen? SO WHAT! Laat het JUIST zien! Curves zijn om jaloers op te worden. Elke onzekerheid is speciaal. Dus trek dat jurkje aan,  doe die killer heels aan of maak je lippen flink rood en show die dingen die mensen niet hebben maar jij wel!

In mijn ogen is iedereen speciaal en moet je alleen geloven in jezelf. Respecteer elkaar en geef elkaar eens een complimentje! Dit geeft iemand een flinke boost zelfvertrouwen!

In mijn vriendenkring zijn de vrouwen op dit moment allemaal aan het lijnen, we willen er deze zomer allemaal weer een beetje leuk uitzien in onze bikini natuurlijk! Ook ik doe daar fanatiek aan mee want de laatste jaren zijn er toch stiekem wat geluk’s kilo’s bij gekomen. Maar het moet wel leuk blijven dus motiveren we elkaar en geven we elkaar complimentjes over de looptijden en hoe goed we er al uit zien. Hoe lang we het volhouden, en hoe belangrijk het nou uiteindelijk is voor ons geluk? Ach we worden er in ieder geval weer wat zelfverzekerder van en dat is erg fijn met de zomer en alle feestjes op komst.

Geniet er vooral van zou ik zeggen, en laat je niet tegen houden door onzekerheid!