Liefde is...

Liefde is...

Soms plaatst hij een plaatje, soms alleen een zinnetje op Facebook. Soms stuur hij een app’je en soms een sms of mail. En elke keer weer treft het mij. Hoe bijzonder. Zo vol liefde. Een simpel zinnetje maar ik weet dat het zo veel makkelijker is om het niet (meer) te doen. Ik hoop dat hij de zinnen lang, nog heel lang zal schrijven. Want zo lang zullen we samen zijn en elkaar altijd laten merken en voelen dat we van elkaar houden en elkaar waarderen.

Het is toch heerlijk, het feit dat er iemand zoveel van je houdt. Elkaar ontmoeten en na tig jaren nog elke dag zoveel van elkaar houden. Samen je kinderen en straks ook kleinkinderen zien opgroeien en samen van het leven met elkaar genieten. Het lijkt zo eenvoudig. Genieten van de elke dag en van elkaar. En toch lukt het de meeste van ons niet om het vol te houden. Na een paar jaar is de koek op, weten we niet meer waarom we op die persoon verliefd zijn geworden, en is er nog maar weinig respect en waardering over.

Als we iemand net ontmoet hebben is het allemaal zo makkelijk we sturen lieve berichtjes en laten zo vaak en veel mogelijk merken dat we diegene speciaal vinden. Maar meestal duurt dit een paar weken, soms een paar maanden en bij een klein aantal een jaar. Soms pakken we het weer op meestal nadat er iets gebeurt is. Als we ziek worden of het (bijna) te laat is en je iemand dreigt kwijt te raken. Dan ineens zijn we weer bewust van ons leven en van iedereen van wie we houden. Maar als we dan een tijdje verder zijn, nemen we het zo snel weer voor lief.

Hoe vaak heb jij jezelf niet bedacht dat je meer tijd zou willen besteden aan je lief, je kinderen of aan jezelf. En hoe lang doe je dat dan? En waarom nemen we degene die ons zo dierbaar zijn zo vaak gewoon voor normaal? En het ergste is dat als we ze kwijtraken, door de dood of omdat ze ons verlaten, dan pas beseffen we hoe veel we van ze houden. Wat is dat toch met ons? Ook ik verlies me in de dingen van elke dag, werk, huishouden, boodschappen, dingen waarvan ik op dat moment denk dat ze belangrijk zijn. Maar veel vaker ben ik me bewust van alles en iedereen in mijn leven, probeer ik de dingen niet voor lief te nemen maar te genieten van alles wat erop mijn pad komt. Natuurlijk gaat het niet altijd zoals ik dat graag zou willen of hoe ik het voor me had gezien. Soms moet ik een droom of verlangen los laten omdat het gewoon niet zo mag zijn, maar dan kijk ik om me heen en begrijp ik dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn. Dat het belangrijk is om te kijken naar degene die met je meelopen en ze vertellen hoe belangrijk ze zijn. Dankjewel mijn kanjer voor je lieve berichtjes, voor hoe je mij laat beseffen hoe belangrijk het is om te zeggen wat je denkt en voelt. Liefde is….. genieten van elkaar.

Mijn kanjer...

Als mijn kanjer voor mij zorgt

en iets lekkers voor me haalt
Als mijn kanjer me meeneemt
en zorgt dat mijn gezicht straalt

Als mijn kanjer mij mailt
krijg ik een warm gevoel
Als mijn kanjer mij streelt
en begrijpt wat ik bedoel

Ik kan uren naar hem kijken
Als mijn kanjer naast mij slaapt
Soms lig ik nog steeds wakker
Als mijn kanjer naast mij ontwaakt

Als mijn kanjer mij dan aankijkt
hoop ik dat het voor eeuwig mag zijn
dat het gevoel en de tijd niet verstrijkt
want mijn lief het voelt zo fijn

Mijn kanjer je bent zo mooi,
mijn kanjer, zo lief en zo speciaal
Mijn kanjer is stoer en hij geeft me rust
Mijn kanjer voor mij ben je het allemaal

Mijn kanjer, mijn liefste in mijn ogen
ben je bijzonder, wist je dat?
Mijn kanjer voor mij ben jij,
de allergrootste schat.

Dan leef ik toch nog een keer

Dan leef ik toch nog een keer….

Er word vaak tegen me gezegd dat ik er nog jong uit zie. Altijd leuk om te horen natuurlijk, wanneer ik vertel dat ik 40 ben en een zoon van 18 en dochter van bijna 15 heb word ik zelden gelooft. Hoe kan dat nou? Wat is het geheim?

Ik zou het niet weten, heel eerlijk ik ben niet van het smeren en duik als we op stap zijn geweest met de make-up nog op zo mijn bed in. Dus echt goed voor mijn huid zorgen doe ik niet. Ik rook niet dat scheelt misschien, terwijl een hapje en drankje er op zijn tijd wel goed in gaat. Ik geniet van het leven en ik ben gelukkig misschien is dat het…

Dit is niet altijd zo geweest, ik heb jaren het gevoel gehad geleefd te worden, durfde niet voor mezelf te kiezen en was te bang mijn eigen pad te volgen. Als ik foto’s of filmpjes van vroeger terug zie dan schik ik soms, wat zie ik er ontevreden en boos uit. Natuurlijk waren er ook mooie momenten maar ik zie mezelf niet stralen en genieten zoals ik dat nu kan en doe.
Na de scheiding ben ik opnieuw begonnen. Voor mijn gevoel echt opnieuw begonnen, helemaal bij het begin, en leef ik mijn leven nu gewoon nog een keer. Dit klinkt misschien raar maar ik zal het proberen uit te leggen:

Na mijn scheiding stond ik alleen met mijn 2 kinderen, ik moest en wilde vooral mezelf weer vinden, ik was mezelf compleet verloren in de relatie met mijn ex. Het eerste jaar ben ik dus voorzichtig en stapje voor stapje weer op eigen benen gaan staan. Soms pakte ik de hand van mijn ouders om te vragen om steun en hulp zodat ik niet weer zou vallen. Ik voelde soms echt weer een kind wat opnieuw moest leren en ontdekken. Ik was nog angstig voor de grote wereld en heb eerst veiligheid om me heen gecreëerd. Ik kocht een huisje en mijn eigen auto, zorgde voor mijn kinderen en maakte een nieuw thuis. Ook volgde ik diverse cursussen en ontwikkelde mezelf dit waren grote stappen. Dit heeft zeker een jaar in beslag genomen.

Langzaam kreeg ik weer meer vertrouwen en ging ook weer meer op stap, de wereld ontdekken, vrienden maken, leren vertrouwen en ook weer leren te vallen. Dit was mijn “pubertijd”. Mijn moeder heeft zich daar soms zorgen over gemaakt, ze paste veel op zodat ik op stap kon. Ik kon er geen genoeg van krijgen, wat een lol en wat een plezier had ik. Het kon niet op, het kon niet gek genoeg en niet vaak genoeg. Mijn vader kon er om lachen en zag gelukkig dat ik dit nodig had, het was geen schade inhalen maar ook weer een zoektocht naar mezelf en mijn grenzen. Natuurlijk paste ik goed op dat het geen negatief effect had voor mijn kinderen. Ik nam geen mannen mee naar huis en gebruikte geen drugs maar ja ik bleef wel eens ergens slapen en soms had ik iets te veel gedronken. Ik heb geen dingen gedaan waar ik me voor schaam of waar ik spijt van heb. Ik heb genoten, veel vrienden gemaakt en veel geleerd over mezelf en over anderen. En ook in deze pubertijd heb ik fouten gemaakt, ben ik naïef geweest en ook zelf mensen gekwetst. Dan ineens is ook die “pubertijd”voorbij en word je weer “volwassen”. Deze periode duurde voor mij 2 jaar.

Dan worden andere dingen weer belangrijker, ik werd weer huiselijker en wilde weer meer diepgang in mijn leven. Weer een cursus volgen en me meer richten op mijn bedrijf en mijn gezin. Klaar voor de grote mensen wereld en voor alle uitdagingen die nog gingen komen. Ik voelde me weer 21, alle wegen lagen open en ik kon zelf kiezen welke richting ik op wilde gaan. En daar was dan ook ineens die ene man, iemand waar het meteen vertrouwd mee voelde, waarbij ik het gevoel had thuis te komen. Deze man nam ik voor het eerst mee naar huis en stelde ik voor aan mijn ouders en mijn kinderen. Ook andersom werd ik voorgesteld aan zijn familie en zijn prinsesje. Het voelde goed en het ging zo goed tussen ons dat we als snel besloten samen te gaan wonen. Dan kom je weer nieuwe uitdagingen en obstakels tegen maar ondertussen had ik al zoveel meer vertrouwen in mezelf en in mijn eigen gevoel en kunnen dat deze lang niet zo hoog en moeilijk leken als vroeger. Samen met mijn kanjer kon ik alles aan.

Ondertussen zijn we al weer 4 jaar verder en heb ik samen met mijn kanjer en ons samengesteld gezin een prachtig leven opgebouwd. Een leven waarin we het goed hebben samen, een leven waarin we elkaar waarderen en respecteren. Een leven waarin we samen dromen en plannen maken voor de toekomst. Onze toekomst zonder het gevoel te hebben dat ik mijn eigen gevoel of persoonlijkheid verlies. En ook bij ons gaat het wel eens minder hoor, ook wij zijn het niet altijd overal over eens en ook ik kan mijn kanjer wel eens schieten. Maar het geluk overheerst, wij weten dat we altijd op elkaar kunnen bouwen, dat we elkaar kunnen vertrouwen, elkaar zullen steunen en er altijd voor elkaar en onze kinderen zullen zijn. Het is hard werken maar we krijgen er zoveel liefde voor terug. Ondertussen voel ik me ongeveer 31 en dat is nog altijd 10 jaar jonger dan dat ik ben ;-)
Dus misschien is dat het geheim, je kunt natuurlijk niet “echt” je leven overdoen maar je kunt altijd, elke dag opnieuw beginnen zodat je met een nieuw begin een heel nieuw einde kunt maken.  Elke einde heeft een nieuw begin en ik omarm het mijne met open armen.

Mijn nieuwe rol

Mijn nieuwe rol:

Sinds een aantal weken ben ik weer bezig met mezelf ontdekken, mezelf ontwikkelen en mezelf ontplooien. Duidelijkheid en helderheid krijgen in mezelf en in mijn leven.
Niet dat ik een slecht leven heb hoor, totaal niet ik heb een mooi leven en ik ben ontzettend dankbaar voor wat ik nu heb en wie ik nu ben. Toch blijft zelf ontwikkeling boeien en blijven er dingen kriebelen op spiritueel vlak.

Want waarom blijf ik de problemen van anderen aantrekken en wil ik ze oplossen? Waarom wil ik altijd de moederrol hebben en iedereen beschermen en onder mijn vleugels trekken. Wil ik dan zo nodig zijn? En waarom wil ik zo nodig zijn? Ik word er doodmoe van dat ik altijd zeg laat mij maar doen, of ik regel het wel en toch hoor ik het mezelf altijd weer zeggen/doen.
Van de meest simpele dingen tot de grote en heftige dingen aan toe.

Ik zal wat kleine voorbeelden noemen:
Mijn zoon verwacht nog steeds dat ik al zijn zaken regel; mam wat staat er op mijn rekening, mam is mijn salaris al gestort, mam ik heb een boete doe jij die betalen, mam regel jij kaartjes voor paaspop, mam kijk jij eens voor een leuke auto etc etc etc.
En al deze dingen doet mama dan ook, natuurlijk jongen kom maar hier regel ik voor je!
Mijn dochter verwacht natuurlijk het zelfde; mam ik wil naar de paarden kun jij me brengen, mam heb je geld voor de stad, mam help je met de krantjes, mam ik heb me verslapen breng jij me naar school, mam ik blijf bij een vriendin slapen kom jij mijn spullen even brengen etc etc etc.
Natuurlijk meisje, mama heeft toch niets te doen, doe ik voor je geen probleem!
Dan mijn kanjer waarvan je verwacht dat die alles toch wel zelf op zou lossen; schatje kun jij even de mail checken, schatje waarom is mijn broek niet gestreken, schatje regel jij de vakantie, schatje ik zou de boodschappen doen maar doe jij ze even etc etc etc.
En ook voor mijn kanjer doe ik dat met liefde, hij heeft het namelijk ontzettend druk en werkt kei hard, dat ik ook gemiddeld 40 uur werk (meestal meer) en het huishouden doe vergeet ik dan voor het gemak maar even.

Nu zijn dit natuurlijk allemaal kleine dingen, want dit is eigenlijk peanuts maar de verantwoording die ik daarbuiten nog voel en heb naar mijn ouders en mijn broertje en zijn verslaving toe spelen een grotere rol. Ook daarin ben ik de oplosser en de moeder, wil ik alles weg aaien en goed maken maar dat kan ik niet. Dus ik had bedacht ze vrij te laten (dat is iets anders als los laten), ik zou alleen nog advies geven. Ook in mijn gezin ging ik dit toepassen maar ook daarbuiten.
Ik moet zeggen dat gaf wat rust, ik zag zeker bij mijn kanjer en de kinderen dingen veranderen. Ik ging wel mee kijken/helpen of gaf advies maar liet het ze zelf oplossen/doen. En dit na 3 dagen cursus waarin ik een duidelijke visie en doel moest creëren.
Ik kwam er achter dat de angst die ik had, dat ik anderen zou kwetsen door nee te zeggen. Of dat anderen dan boos zouden worden of zelfs niet meer van mij zouden houden, in mijn hoofd zat.
Dat was niet de werkelijkheid maar mijn eigen verzonnen verhaal.
Het lukte natuurlijk niet altijd oude vastgeroeste patronen en gedachten zet je niet zomaar om. Maar ik wist dat wanneer ik het de tijd zou geven, en de stappen die ik geleerd had zou volgen, het goed zou komen, het vertrouwen was er.
Ook wilde ik meer tijd en ruimte voor mezelf, dus ik moest leren zelf ook om hulp te vragen en niet denken dat ik het allemaal wel zelf en alleen kan. Dus iemand erbij op kantoor om mij te ondersteunen. Ik moest leren mezelf niet in de steek te laten.

Daarna ben ik nog een stap verder gegaan na nog een inspirerende cursus dag; De rol die ik mezelf heb toebedeeld als moeder/oplosser past niet meer bij mij maar hoe verander ik die rol in mijn eigen leven? Na velen verhalen van andere sterke vrouwen maar die allemaal hun eigen moeilijke pad en rol hadden kwamen ook de inzichten.
Welke rol heb je jezelf toebedeeld en hoe voelt die rol. Dat was al snel duidelijk de oude rol was vermoeiend en oneindig. Maar hoe kies je een andere rol, welke rol wil je en hoe kom je daar? Vooral om dit helder en duidelijk te krijgen vergt nogal wat graaf en woel werk. Diep in je zit het antwoord maar soms kost het wat tijd en hulp om daar bij te komen. Ik dacht eerst dat mijn nieuwe rol; adviseur zou worden maar na nader inzien wilde ik deze rol eigenlijk ook niet.
Want ook met helpen en advies geven kom ik er niet, wie ben ik om te denken dat mijn advies het juiste is, of dat mijn oplossing wel zal werken. Moet ik er niet op vertrouwen dat de ander ook in staat is zijn eigen oplossing te zoeken. En als de ander daarin “fouten” maakt is dit ook prima, ook de ander zal moeten leren en voelen met vallen en opstaan.
Moeilijk want ik wil vooral graag iedereen waar ik van hou beschermen, behoeden en gelukkig zien. Toch ben ik niet verantwoordelijk voor hun geluk maar heeft iedereen zijn eigen schaaltje (mooi hoe elke sterke vrouw me heeft geïnspireerd en wat moois heeft mee gegeven)
Door alleen maar te luisteren laat ik het bij de ander, ik hoef geen oplossingen aan te dragen, soms is alleen luisteren voldoende.  

En nu ben je vast nieuwsgierig welke rol ik heb gekozen in mijn eigen verhaal, mijn eigen toneelstuk waarin ikzelf de hoofdrol wil gaan spelen? Rapapapapa mijn nieuwe rol noem ik Inspirator!
Ik hoop mensen te kunnen inspireren met mijn verhalen, mijn ideeën en mijn inzichten, en wat ze daar mee doen mogen ze helemaal zelf weten….

En APLAUS hihi ;-)