De zorgen zijn voor morgen

Was het maar zo simpel, geen zorgen maken voor over de toekomst en in het hier en nu leven. Met alles wat er nu speelt maak ik me soms hele grote zorgen! Waar gaat dit allemaal naar toe? Hoe ver willen we gaan? Afgelopen week werd ik daar gewoon verdrietig en moedeloos van.

Eigenlijk mag ik niet klagen, wij horen bij de groep die het minste last hebben van de maatregelen. Ons bedrijf kan gewoon doordraaien, financieel hebben we geen klagen en ook privé loopt alles wel op rolletjes. Met ons kruimeltje gaat het goed en we hebben ondertussen allemaal wel onze draai en ritme gevonden. Ook Amy is er nu helemaal aan gewent dat er een klein baby'tje bij ons gezin hoort en ze duikt er niet meer constant boven op. De bezoeken en het contact met de ouders van ons kruimeltje lopen ook goed en dat is natuurlijk ook erg fijn. 

En toch liep ik deze week tegen mezelf aan, liep ik vast en zat ik vol met emoties. Misschien hebben de stress en de drukte van de afgelopen maanden er ook mee te maken maar ik ben ook zo klaar met alle maatregelen. Ik snap ze niet meer, ik begrijp ze niet meer en ik wil ze niet meer! Ik ben echt iemand die kan genieten van juist de kleine dingen in het leven maar hoe we het afgelopen jaar moeten leven duurt te lang. En het lijkt alleen nog maar erger te worden in plaats van beter. Straks mag je nergens meer naar toe zonder dat je getest bent of gevaccineerd. En dat wil ik niet! Ik wil niet leven in een wereld waarin je gedwongen wordt iets te doen waar je niet achter staat omdat je anders niet meer mee mag doen in de samenleving. En dan die tweedeling in onze samenleving, mensen doen zo lelijk tegen elkaar, als je een andere mening hebt durf je er niet voor uit te komen bang om een hele lading met scheldwoorden en zelfs bedreigingen over je heen te krijgen. Misschien ben ik te gevoelig en laat ik het mezelf teveel raken. Ik ben geen complotdenker of een wappie waar je nu al heel snel voor uitgemaakt wordt maak ik maak wel wel zorgen om alle tegenstrijdige maatregelen en alle verplichtingen die opgelegd worden. Ik ben geen anti vaxxer, maar ik heb (nog) geen vertrouwen in het vaccin wat we nu tegen corona moeten nemen. Ik heb er geen goed gevoel bij en ik wil graag mijn gevoel hierin volgen en niet iets doen wat tegen mijn gevoel ingaat. Meer mensen hebben dit gevoel maar nemen het vaccin toch omdat ze anders straks buitengesloten worden. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? 

Dit alles, en nog veel meer zorgde ervoor dat ik er helemaal doorheen zat. Ik wil gewoon weer op het terras een wijntje en een portie bitterballen kunnen bestellen. Ik wil weer met onze vrienden kunnen afspreken, samen uit eten, lekker een dagje sauna pakken. Niets groots en meeslepend hoor, gewoon de "kleine" dingen in het leven, die het leven leuk maken. En dan krijg ik de opmerkingen dat we er allemaal last van hebben en dat het echt wel weer beter wordt. Maar wanneer dan? Ik geloof er niet meer zo in namelijk. Dat is misschien nog wel het ergste dat ik mijn positiviteit dreig kwijt te raken. Na alles wat ik al heb mee gemaakt, over me heen heb gekregen en uiteindelijk sterker door ben geworden is dit iets wat voor mijn gevoel buiten mijn macht ligt. Ik kan er zelf niets aan veranderen aan de situatie en dat maakt het ook zo moeilijk denk ik. Ik ben ook niet iemand die ja knikt en de ogen sluit en zomaar gehoorzaamd en doet wat een ander zegt. In dit geval onze regering. Vooral omdat er zoveel dingen niet kloppen en tegenstrijdig zijn. Ons gezin raakt het niet zo hard, maar ik zie wel wat het met anderen mensen in ons land en onze omgeving doet. Er gaat zoveel kapot, niet alleen vele ondernemers en hun gezinnen, maar ook onze jeugd en onze ouderen. Het moet toch anders kunnen denk ik dan, en waarom wordt daar niet naar gekeken.

Gelukkig schijnt de zon weer en het is echt waar, alles ziet er anders uit als de zon schijnt. Ik kan weer een beetje kijken naar wat wel kan en mag en ga daar de komende tijd dankbaar gebruik van maken. We gaan een weekendje weg en gelukkig binnenkort ook weer naar de camping. De afspraak bij de kapper staat en ook een lekkere massage behandeling zit in de planning. Ik besef mezelf ook dat doordat mijn focus zo om mijn gezin lag met de komst van ons kruimeltje dat ik mezelf ook een beetje geïsoleerd heb. Nu heb ik weer rust en ruimte om meer en vaker met vrienden af te spreken. Bakkie koffie, wijntje, wat lekkers erbij en even een ander praatje, ik hou er zo van. Maar ook weer die verbinding met elkaar, elkaar voelen, steunen, troosten en adviseren. Dat heb ik zo gemist. Ik hoop dat met de komst van de lente en de zomer mijn zorgen minder worden en dat ik mijn positieviteit weer terug vindt want afzakken in een depressie wil ik ten alle tijden voorkomen. 

Ik wens iedereen veel steun, kracht en wijsheid de komende periode en onthoud we willen allemaal het beste en al verschillen we soms van mening wat het beste is, laat elkaar in waarde, luister naar elkaar en zeik elkaar niet af. Soms kun je het eens zijn, dat je het niet eens bent met elkaar en dat is ook oké. 

Onze 3e week pleegzorg

Nog maar drie weken in ons leven en toch al zo verweven in onze dagen. Ik krijg veel vragen over hoe het nu gaat, of we al een nieuw ritme hebben gevonden en hoe ons kruimeltje het doet. Vandaar een nieuwe update.

Eigenlijk gaat het heel goed. Al de kinderen zijn dol op ons kruimeltje, ieder op hun eigen manier zoeken ze haar op en overladen ze haar met liefde, kusjes, knuffels, bescherming en verhaaltjes. We hebben en krijgen dus veel hulp, ook van opa's en oma's. Lastig blijven de nachten, vooral omdat Amy nog erg op de baby gefocust is. Het pleegouderschap lijkt namelijk in veel opzichten (ook) op ‘gewoon’ ouderschap met herkenbare ongemakken zoals te weinig slaap. We waren daarom ook blij dat Amy weer naar de opvang mocht. Even een dagje weer 'normaal' en met vriendjes en vriendinnetjes spelen. Wat had ze dat gemist.

Verder waren er weer veel bezoeken en afspraken voor ons kruimeltje. Ouders, pleegzorg, ziekenhuis afspraken etc. De agenda stond vol gepland. Van ons als pleegouders wordt verwacht dat we met veel partijen afstemmen en samenwerken. Uiteraard met de ouders van kruimeltje en met partijen die ons en de pleeggezinsomstandigheden onderzoeken en monitoren, zoals de (gezins)voogdijwerkers, therapeuten, Raadsonderzoekers. En natuurlijk, net zoals bij ‘gewone’ ouders ook de oppas, het kinderdagverblijf, huisarts en consultatiebureau. Gelukkig doet ons kruimeltje het ontzettend goed en groeit als kool. Ook gaat haar ontwikkeling nu erg snel ze maakt een grote inhaalslag en dat is zo ontzettend mooi om te zien. Ze is vrolijk en een echt lachebekje.

Ook de ouders van kruimeltje doen het goed. Waar wij bang en angstig waren dat de ouders te veel aan ons zouden trekken en te veel druk op ons gezin zouden leggen valt dit gelukkig 100% mee. Voor ouders van een kind dat uit huis geplaatst wordt, is het vaak ondraaglijk dat hun kind in een ander gezin gaat wonen. Gedurende dit proces van rouw, weerstand en verzet tegen de veranderde situatie komt het niet zelden voor dat pleegouders de zwarte piet krijgen toegeschoven. Zij zorgen nu voor het kind en zijn daarmee schuldig aan de pijn die de ouders voelen. Dit roept bij pleegouders spanningen op. Gelukkig is dit bij ons nauwelijks het geval en laten we hopen dat dit zo blijft. Voor nu in ieder geval trots op iedereen hoe ze met de situatie omgaan.

Ik vind het soms heel moeilijk om mij strikt aan de bezoekregelingen te houden, maar ik doe het wel. Het voelt heel dubbel allemaal. We zijn blij dat we er voor kruimeltje kunnen zijn. We genieten van het kleine hummeltje in huis. Tegelijkertijd zijn we ons zeer bewust van de pijn van de ouders. Ze zijn verscheurd omdat ze niet zelf voor hun kindje mogen zorgen. De ene keer hebben ze er vrede mee dat kruimeltje veilig en geliefd bij ons is, de andere keer willen ze haar het liefst meenemen. We hebben daar alle begrip voor, maar het maakt de situatie niet makkelijk. Voor de ouders is het nu het belangrijkste dat hard aan zichzelf gaan werken zodat ze er straks weer voor hun kleintje kunnen zijn. De tijd zal het leren.

Onze eerste week (pleegzorg avontuur)

Gisteren een week geleden ben ik onze kruimel gaan halen. Een week van wennen, ritme krijgen, zorgen, kusjes, knuffels, heel veel regelen en slapeloze nachten. Natuurlijk zou ik het liefste zeggen dat het allemaal mee valt, maar heel eerlijk, ik vind het zwaar!

Eerlijk gezegd was ik vergeten hoe zwaar die nachtvoedingen zijn, zeker met ook nog een bijna kleuter in huis die van de spanning ook geregeld wakker wordt en dan niet meer wil gaan slapen. De dagen zijn druk en gevuld. Afspraken met pleegzorg, ouders, ziekenhuis, fysiotherapeut etc. Ik ben er maar druk mee. Om 21:00 lig ik uitgeteld in de bank. Nog geen week geleden leerden wij dit baby’tje kennen, het lijkt allemaal nog heel erg onwerkelijk. We kennen haar nog maar zo kort maar het went snel om een baby in huis te hebben, het is even schakelen en met het hele gezin nét iets rustiger aan doen. Inmiddels lopen de dingen, ik hoef niet meer na te denken hoeveel schepjes er ook alweer bij hoeveel water moet, ik draai mijn hand niet om voor die ieniemienie luiertjes en Amy slaapt (bijna altijd) door het nachtelijk gehuil heen. 

Wat ik vooral lastig vind is om de aandacht te verdelen. Wat doe je als 2 kinderen tegelijk je aandacht nodig hebben? Wie heeft voorrang een huilende baby, of een net gevallen kleuter, iets waar ik zeker mijn weg nog in moet vinden maar dat komt wel. Want hoe moeilijk en hoe lastig ook het is ook heerlijk dat dit kleine meisje bij ons mag zijn. Ik geniet van de mooiste geluidjes die uit de box komen. En het is een uitdaging om Amy uit de box te houden, het liefst ligt en zit ze de hele dag te knuffelen met de baby. Kusjes geven, knuffels en speelgoed brengen en helpen met de fles, ze vindt het allemaal prachtig. Zo prachtig dat ze geregeld ook stiekem naast het bedje staat zonder te zeggen of te vragen. Gisterennacht bedacht ze om 4 uur dat het een goed idee was om bij kruimeltje te gaan kijken. Resultaat 2 huilende kinderen die niet meer konden slapen. Maar het is vooral zó mooi om Amy zo bezig te zien. De manier waarop ze met de baby omgaat, hoe ze haar troost en knuffelt, hoe voorzichtig ze met haar is.

Vandaag weer een drukke dag met fysiotherapie en een bezoekje van de voogd. Eigenlijk wilde ik ook nog even lekker gaan wandelen maar kruimeltje was zo moe van alles dat ze pas laat weer wakker werd. Soms is het goed om gewoon te besluiten dat goed, goed genoeg is en vandaag is zo’n dag. Beide kinderen zijn vandaag wat gespannen en hoe goed ik de dingen ook voorbereid heb, het is gewoon best veel. Met 2 kleine kinderen thuis en alles daaromheen nog van alles te willen doen is ook écht onhaalbaar. Af en toe even tijd om stil te staan, te zitten met een kopje thee en een koekje is óók belangrijk! Deze week worden er hier thuis geen ramen gelapt, wordt de badkamer niet gesopt én gaat het me niet lukken om thuis te werken. De focus ligt op ons gezin en verder zijn alle dingen die wél lukken meegenomen, maar niets moet. Even de druk van de ketel!

Deze week ook weer geen goede en positieve ontwikkelingen voor Maikel en zijn zoontje. Daar waar hij positief en hoopvol blijft heb ik de hoop al laten varen. Ik begrijp gewoon niet waarom hij en wij buitengesloten worden uit het leven van mijn kleinzoon. Geen foto'tje, geen geboortekaartje, geen enkel teken van empathie dat dit kleine mannetje ook nog een familie aan de andere kant heeft. Maar ook een mooi moment met mijn volwassen dochter Wendy die eventjes een bosje bloemen met een lekker flesje wijn komt brengen. Het mooiste was de super lieve brief die erbij zat waar zoveel liefde en waardering uit sprak. Dat maakt dat je weer even kan relativeren. Even dankbaar kan zijn voor wat wel lukt, wat wel kan en wat wel gebeurd. Loslaten waar ik geen invloed op heb is nogal een leerpuntje voor mij, het me minder laten raken en doorgaan met de orde van de dag. Soms blijf ik er in hangen en dat verrast me. Ik ben toch altijd positief? Hoe laat ik los wat ik niet in de hand heb? Hoe zorg ik ervoor dat verkeerde keuzes in mijn ogen mijn dag niet verpesten? Hoe stap je over onrecht dat iemand van wie jij houdt wordt aangedaan? Nou door vooral de focus op de mooie dingen te houden denk ik. De lieve welkom kaartjes die binnen komen, het 'kraambezoek', alle lieve mensen die spulletjes aanbieden, en natuurlijk de fijne wandelingen die maken dat we even kunnen luchten en ons hoofd leeg kunnen maken.

Nou op naar week 2 waarin we hopelijk met z'n allen onze draai nog beter gaan vinden en ik vooral in ons gezin meer rust en regelmaat weet te brengen. Ja het is ontzettend zwaar dat ontken ik niet maar ik zou het niet anders willen. Totaal geen spijt hiervan, we gaan ervoor en we gaan ook hier weer van groeien.