Ik heb lang getwijfeld, moet ik hier over schrijven het is zo persoonlijk en zo kwetsbaar. En mensen kwetsen is wel het laatste wat ik wil. Toch wil ik dit verhaal vertellen omdat dit het verhaal van ons kruimeltje is en daarom ook ons verhaal.
Ik hoop dat het herkenning geeft en misschien ook troost bied. Want hoewel ik zeker weet dat wij dit niet alleen meemaken hoor en lees ik er heel weinig over. Het is misschien een soort taboe maar ik denk dat het fijn is als mensen weten dat ze hier niet alleen in staan.
Op 29 September j.l. werd ik gebeld en hoorde ik het verschrikkelijke bericht dat de mama van ons kruimeltje was overleden. Ik kon het niet geloven, het was zo onwerkelijk, zo'n jonge meid van nog maar 21 jaar oud is er ineens niet meer. Dan gebeurt er een hele boel en zijn er ook een hele boel vragen, vragen waar we misschien nooit antwoord op gaan krijgen. Vooral hoe kon dit gebeuren, en waarom. Mijn oudste dochter is ook 21 jaar oud ik kan me niet voorstellen dat ik die weg zou moeten brengen. Zo intens verdrietig en zoveel medeleven met de ouders en opa en oma van ons kruimeltje.
Dan is er zoveel wat je wilt doen en wilt zeggen maar je kunt zo weinig. Extra bezoekjes met opa en oma, afscheid nemen van haar mama en dan natuurlijk de uitvaart. Het was een zware week voor zowel mijzelf en ons kruimeltje. Al die huilende mensen, al dat verdriet, die zwaarte om haar heen. Ik zag dat ze het daar moeilijk mee had, ze begreep het niet en wilde eigenlijk steeds weg. Op de uitvaart deed ze het super goed, hoe mooi en moeilijk tegelijk om te zien een klein kruimeltje dat met rozenblaadjes speelt bij de kist van haar mama. Mijn hart brak. Ik heb haar mama toen zachtjes in mezelf toegesproken: "Lieve mama, ik hoop dat je rust vind en weet dat ik ontzettend goed voor jouw prinsesje zal zorgen. Ik zal haar vertellen hoeveel haar mama van haar hield en zorgen dat ze jou nooit vergeet. Ze is een deel van jou, en jij leeft voort in haar". Rust zacht lieve mama.
Na de uitvaart was het vooral een tijd van tot rust komen, iedereen was er kapot van en we moesten het allemaal een plekje geven. Daarna moest er ook gekeken worden naar hoe nu verder? Bezoeken met opa en oma zij wilden natuurlijk ook zoveel mogelijk contact met hun kleindochter, dit was het enige wat ze nog hadden van hun dochter. Heel begrijpelijk maar hoe vind je daarin een balans. Bezoek met papa moet natuurlijk ook doorgaan en de bezoeken trekken toch een zware wissel op ons kruimeltje. Dan ga je in overleg met jeugdzorg, hoe zien zij het wat is er mogelijk en wat niet, wat is wijs en in welke vorm. Dat maakt netwerkplaatsingen dan weer heel erg lastig. Uiteindelijk staat het belang van ons kruimeltje voorop en is haar geluk het belangrijkste. Daarom ben ik ook blij dat we uiteindelijk samen met zijn allen tot een mooie regeling zijn gekomen, met heel veel respect voor iedereen omdat je altijd iemand te kort lijkt te doen hierin.
Ondertussen heeft ons kruimeltje een nieuw nichtje aan de kant van mama en zijn we daar op kraambezoek geweest, hoe mooi en bijzonder dat dat kan, dat we dat mogen en doen. Een nieuw leven brengt ook weer zoveel vreugde na het verdrietige en zware verlies. Het maakt niets goed maar het verzacht de pijn een beetje hoop ik. Ik ben vooral blij dat ons kruimeltje alle kans krijgt om al haar familie te leren kennen en daarmee alle liefde en aandacht te krijgen die ze verdient. Zeker nu met de decembermaand, een tijd die iedereen anders beleeft. Er komen heel wat wisselende gevoelens bij kijken tijdens de feestdagen in deze maand. Ik krijg er zelf altijd een warm gevoel bij, al die feestdagen. Het samen zijn, de gezelligheid en vooral veel mooie en fijne momenten. Een boswandeling, kaarsjes aan, het huis versieren, lekker eten. Maar aan de andere kant voel ik het gemis, een kind wat niet thuis komt omdat ze boos is. Een kleinzoon die ik nog steeds niet heb gezien. En dat alleen al in ons gezin.
Zoveel kinderen die extra gemist worden in deze decembermaand. Ouders die een leeg plekje hebben aan tafel en een leeg plekje in hun hart. Dan is de decembermaan extra zwaar en koud. Er zijn zoveel redenen voor die leegte, ouderverstoting, pleegzorg, en ook sterven. Soms helpt het dan om iets van troost te hebben en te bieden. Daarom heb ik dit jaar een bijzondere kerstengel voor in onze kerstboom. Een kerstengel voor de mama van ons kruimeltje, zo is ze er toch een beetje bij.
