Haat aan poetsen!

Het regent en het waait het is koud en mijn humeur is tot het diepte punt gedaald en dan moet je ook nog je huis schoon maken. Poetsen het is niet mijn hobby en dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden!

Sinds ik na mijn scheiding geen poets meer heb gehad en ik dus nu al weer een aantal jaren mijn eigen huis onder handen neem, vallen me een aantal dingen op. Dingen, waarvan ik vanwege de jarenlange aanwezigheid van een Poets, geen weet had en ook liever nooit had geweten!

Hoe vies een bad (in één week) bijvoorbeeld kan worden. Ik bedoel maar, daar gaat bij ons elke dag, en vaak 3x per dag water en zeep doorheen!  De wasbak ook zoiets nooit geweten dat mijn kinderen zo creatief met tandpasta konden zijn. De plekken die er soms achterblijven zijn soms regelrechte kunstwerken. De haren vind ik het ergste, ik walg van haren in bad, de wasbak en op de grond. Waarom blijven die haren niet gewoon in de borstel zitten?! Hoeveel haren verliezen wij trouwens?! Ik dweil zóveel lange haren op dat ik overweeg ze te doneren aan de haarstichting. Volgens mij kan je er binnen no-time een prachtige pruik van maken.

Dat je, hoe goed je ook schoonmaakt, toch nog heel vaak ergens iets tegenkomt waarvan heel duidelijk is dat het, daar toch echt al weken ligt. Het verplaatsen van de bank durf ik bijna niet meer aan en je wilt niet weten wat ik soms tussen de kussen vind.... gatver. Ik kreeg eens de tip leg alles op een vaste plek dan hoef je nooit meer te zoeken. Nou dat werkt dus niet in dit gezin! De prullenbak is daarom hier de meest geschikte plek voor heel veel rotzooi. En heel soms kom je iets tegen wat je dan uren aan het bekijken, lezen of maken bent omdat dat op dat moment ineens veeeeel belangrijker is dan het opruimen, wie weet wanneer je het weer een keer tegenkomt nietwaar.

Hoeveel onbedoelde huisdieren je eigenlijk hebt, gek word ik van de spinnen, vliegetjes, wespen, mieren en ander ongedierte waarvan ik echt zeker weet dat ik deze nooit zelf in huis heb genomen. Van wespen wordt mijn partner helemaal knettergek dus het enige grappige daaraan is nog de toeren die hij uithaalt om dit huisdier zo snel mogelijk uit ons huis te verwijderen zonder zelf enige kleerscheuren op te lopen. Van spinnen word ik dan weer helemaal panisch, ik blijf het enge beesten vinden, daarbij is het mij een raadsel waarom hij zijn web op de meest onmogelijke plaatsen moet maken. Tussen het dubbel glas bijvoorbeeld, ik bedoel maar, hoe verzinnen ze het!

Hoeveel de juiste radiozender/cd/muziek bij kan dragen aan de poetsvreugde. Zonder een lekker deuntje is het poetsen voor mij helemaal een ramp! Ik maak er op die manier ook meteen een work-out van poetsen op de maat van de muziek, het zou briljant zijn als ik niet aan allebei een grondige  hekel zou hebben. Het enige voordeel is dat ik bespaar op de poets en de sportschool, maar vrolijk word ik er niet van.

En dan die eeuwige was, waarvan mijn partner denkt dat die vanzelf gebeurt! Toch gek dat als ik het niet in de wasmachine doe, eruit haal, ophang en weer in de kasten opberg er helemaal niemand is die ziet dat de wasmand uitpuilt. Waar zijn die kabouters dan die dit altijd doen? Niet te vergeten dat er soms ook nog gestreken moet worden waar ik dan gelukkig mijn lieve moedertje voor heb, mijn eigen kaboutertje op zijn tijd erg fijn.

De vaatwasser ook zo'n machine waarvan ze in mijn gezin denken dat die het vanzelf doet inclusief het inruimen en uitruimen. Volgens mijn kinderen is het op de aanrecht zetten van de vaat voldoende!
Boodschappen doen en koken is dan ongeveer het enige waar ik geen hekel aan heb hoewel ik van een paar vriendinnen ondertussen weet dat zij daar weer een gruwelijke hekel aan hebben, toch Conny de Graaf?! Maar als mijn partner met de kinderen in de keuken aan het koken slaan is het op dat moment heerlijk en schattig om te zien. Tot de volgende ochtend en je nog overal resten van hun kook avontuur terug vind. Onbegrijpelijk wat voor puinhoop zij ervan kunnen maken.... de honden vinden het minder erg die zijn niet uit de keuken te slaan en wachten vol ongeduld tot er wat te smikkelen op de grond valt.
Gelukkig heb ik een hele mooie en grote keuken dus ik mag niet klagen van mezelf. Vandaag maar weer een nieuwe to-do lijst gemaakt zodat mijn gezinsleden ook weer weten wat ze deze dag aan huishoudelijke taken te wachten staat. Het is maar dat ze het weten, doen is vaak maar afwachten want ze geloven nog steeds in kaboutertjes

Ja, ik ben onzeker

 

Onzeker zijn, misschien niet het eerste waar je bij mij aan denkt maar schijn bedriegt, ik ben erg onzeker, over van alles, soms zelfs ziekmakend onzeker!Tien keer mezelf omkleden bij een feestje waar ik weinig mensen ken onzeker of steeds mijn telefoon checken of iemand al op mijn status op facebook heeft gereageerd of geliked onzeker. Geen beslissingen durven nemen zonder de halve wereld om advies te hebben gevraagd onzeker.

Ook ben ik het type wat zich altijd schikt naar de wensen van een ander en ga daarin vaak aan mijn eigen wensen en verlangens voorbij. Gelukkig leer ik daar wel steeds beter mee omgaan, wat ik mede te danken heb aan mijn vriend en ook mijn vriendinnen die vaak de beslissing bij mij neer leggen en de bal terug gooien door te zeggen “Mij maakt het niet uit, zeg jij het maar”, wat dus eigenlijk mijn tekst is. Soms moeilijk maar het werkt wel.

In het begin van mijn relatie met mijn kanjer was ik vooral onzeker als hij me niet meteen een sms’je terug stuurde en wat ik hem zou sms’en of wat ik zou zeggen als hij zou bellen. Ik zorgde er natuurlijk voor dat ik mijn leuke spijkerbroek aan had (die waarin ik een lekker kontje heb) als we afspraken en dat ik mijn meest mooie ondergoed aan had, je wist tenslotte maar nooit ;-)

Onze gespreken speelde ik later nog 1000x in mijn hoofd af, wat zei hij en wat zei ik toen en bedoelde hij dat wel zo of zei hij dat alleen maar… 

Na een half jaartje durfde ik voorzichtig ook een windje te laten waar hij bij was en deed ik ook weer makkelijker een slip aan die niet paste bij mijn bh. Het, ach hij moet me nemen zoals ik ben, komt dan langzaam aan naar boven. Toch blijft die onzekerheid, vind ie me nog wel leuk, aantrekkelijk en is de sex nog lekker en spannend, ben ik wel speciaal voor hem.

Wanneer ik hem niet kan bereiken als hij zijn dochter is ophalen blijft er die onzekerheid of hij niet een gezellig onder onsje heeft met zijn ex- die ooit zijn grote liefde is geweest en die er in mijn ogen zoveel mooier en leuker uit ziet als ik. Als hij dan vijf minuten later heel relaxed terug belt schaam ik me dood voor mijn gedachten.

Vervelend is eigenlijk dat mensen het vaak niet bij mij zien of verwachten, schijnbaar kan ik het goed verbergen. Ik ben best preuts maar niet overdreven, toch schaam ik me soms voor mijn lichaam, ik ga wel naar de sauna maar probeer niet naar de andere mensen daar te kijken in de hoop dat ze dit dan ook niet naar mij doen. Hoe vaker ik ga hoe makkelijker het word. Ook in bed heb ik weinig ervaring en kan ik erg onzeker zijn als er iets nieuws onder de lakens gebeurd, ook hierin bof ik met mijn kanjer, hij geeft me het gevoel dat ik mezelf kan en mag zijn dat maakt het makkelijker om mezelf te laten gaan en gewoon te genieten. Zelden meegemaakt dat ik me kon ontspannen tijdens het vrijen zonder in gedachten bezig te zijn met hoe ik er bij lig, en ook hier hoe vaker hoe makkelijker hihi.

Sommige mensen zijn bang dat als ze hun hart openen, dat ze dan gekwetst kunnen worden, ook ik merk dit door teleurstellingen in het verleden vind ik het moeilijker om mezelf open te stellen voor nieuwe vriendschappen.

Maar als er zoveel tegenover staat, al die momenten van geluk en liefde die je kan ontdekken als je er voor open staat, dan kan toch nooit een kwetsend woord de vreugde vernietigen van de liefde die je kunt krijgen? Liefde is er altijd en overal, daarom zoek ik het niet langer, het is er: in jezelf, om je heen, waar je ook bent!
Echte liefde gaat gelukkig veel dieper dan alleen in andere mensen. Het is allesomvattend. Grenzeloos. Eeuwig. Het zit verborgen in de kleine dingen, in de natuur, in een mooi inzicht, een mooi uitzicht maar bovenal zit liefde in jezelf. Alle liefde die je om je heen ervaart, ervaar je simpelweg als liefde omdat iets buiten jou dat gevoel binnenin jou oproept. Het was er al. Alleen stelde je jezelf er nog niet voor open.

Voor mij betekent liefde en vertrouwen dat ik durf te geven zonder er iets voor terug te verwachten. Vooral het steeds meer durven geven van mezelf vind ik prachtig. Het muurtje dat ik om mij had brokkelt steeds verder af, ik word zelfverzekerder, ik groei als mens. In mijn relatie heb ik vooral geleerd en beseft dat ik de ander niet kan beheersen of onder controle heb. Liefde is een ander niet proberen te veranderen of de schuld te geven. Liefde is niet zorgen voor, maar geven om. Liefde is niet even regelen, maar ondersteunend zijn. Liefde is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn. Liefde is niet ontkennen, maar accepteren. Liefde is niet treiteren, schelden of ruziemaken, maar zoeken naar mijn eigen tekortkomingen en die verbeteren. Liefde is niet de situatie naar mijn hand zetten, maar deze nemen zoals die is. Liefde is minder bang zijn en meer vertrouwen!

Wat ik ondertussen wel door heb is dat onzekerheid helemaal niet zo erg is, juist door die onzekerheid leer ik mezelf te focussen op de dingen die wel mooi zijn, ik ben niet perfect maar dat wil ik ook niet, perfect is saai! Daarbij kost perfect zijn veel moeite en geld, dat heb ik er niet voor over, ik besteed mijn tijd liever aan leukere dingen. Iedereen is toch ook perfect op zijn of haar eigen manier. Niemand is echt lelijk of dik, iedereen heeft iets moois, een lach, ogen, mond. Misschien niet iedereen op dezelfde manier, maar iedereen is uniek!  En iedereen vind wat anders mooi gelukkig! Misschien heb jij iets bredere heupen dan je vriendinnen? SO WHAT! Laat het JUIST zien! Curves zijn om jaloers op te worden. Elke onzekerheid is speciaal. Dus trek dat jurkje aan,  doe die killer heels aan of maak je lippen flink rood en show die dingen die mensen niet hebben maar jij wel!

In mijn ogen is iedereen speciaal en moet je alleen geloven in jezelf. Respecteer elkaar en geef elkaar eens een complimentje! Dit geeft iemand een flinke boost zelfvertrouwen!

In mijn vriendenkring zijn de vrouwen op dit moment allemaal aan het lijnen, we willen er deze zomer allemaal weer een beetje leuk uitzien in onze bikini natuurlijk! Ook ik doe daar fanatiek aan mee want de laatste jaren zijn er toch stiekem wat geluk’s kilo’s bij gekomen. Maar het moet wel leuk blijven dus motiveren we elkaar en geven we elkaar complimentjes over de looptijden en hoe goed we er al uit zien. Hoe lang we het volhouden, en hoe belangrijk het nou uiteindelijk is voor ons geluk? Ach we worden er in ieder geval weer wat zelfverzekerder van en dat is erg fijn met de zomer en alle feestjes op komst.

Geniet er vooral van zou ik zeggen, en laat je niet tegen houden door onzekerheid!

Kom maar op met die lente....

Enkele maanden geleden begon het, 's ochtends werd ik wakker zonder echt wakker te worden. Ik moest moeite doen mezelf uit bed te slepen, mezelf dwingen aan de dag te beginnen. De hele dag verbleef ik dan in een soort sluimering. Vermoeidheid die anders was als normale vermoeidheid, geen zin, nergens in. Half liggend op de bank viel ik vaak in slaap en nog was ik als ik wakker werd ontzettend moe. Het enige wat ik in die dagen kon doen was het hoogst noodzakelijke. Plassen, poepen en eten en dat dan te veel en te slecht. In ieder geval meer en slechter dan ik normaal eet. Ik zal wel oververmoeid zijn, dacht ik. Een paar nachtjes goed slapen en ik ben er weer vanaf.

De volgende dagen ging het niet over, ik kreeg huilbuien, en ik wilde het liefst onder de dekens kruipen en niet meer wakker worden! Als ik wakker werd moest ik aan mijn kinderen en vriend denken, en aan mijn moeder, of aan mijn vader, of aan mijn broertje, of aan de zaak. Allemaal mensen en dingen waar ik er voor moest zijn, die op mij rekenden, die ik niet kon en mocht laten vallen van mezelf. Dus ik ging door, schopte mezelf onder mijn kont en vertelde mezelf dat andere mensen het slechter hebben dan ik. 

Ik bleef nog steeds moe. Toch kreeg ik het voor elkaar om normaal te doen tegen mensen. Niemand heeft aan me gemerkt dat ik me eenzaam voelde, me het liefst op wilde sluiten en al het zonlicht buiten wilde sluiten. Ik maakte grapjes, was luidruchtig en gedroeg me soms zelfs normaler dan ik in mijn goeie doen zou doen.
Ik deed leuke dingen, zoveel mogelijk zelfs, maar er echt van genieten deed ik niet, ik kreeg er ook geen energie van zoals dat vroeger was.’s Avonds zat ik wezenloos voor me uit te kijken, niet in staat TV te kijken, een boek te pakken, laat staan om te schrijven. De weken erop verliepen hetzelfde, en het werd zelfs erger. Als mensen wat tegen me zeiden of ergens over begonnen kon ik in tranen uit barsten, tot ik dacht nu word het tijd om naar de huisarts te gaan.

Dan krijg je fijn wat pilletjes voor een weekje om beter te kunnen slapen en uit te kunnen rusten want zoals de dokter zegt; "Vrouwtje neem je rust en pas beter op je zelf, laat anderen hun eigen problemen maar eens oplossen" En juist dat vind ik moeilijk, het liefste wil ik er voor iedereen zijn, behalve voor mezelf!
Het is ook niet niks volgens de dokter, een samengesteld gezin, een verbouwing, een eigen zaak, een familie die heel veel aandacht vraagt door niet alledaagse omstandigheden! Dan nog een ex- die je het bij tijd en wijlen nog moeilijker wil maken dan je het al hebt en ook aan de kant van vriend lief heb je met familie perikelen en een ex- te maken. Alleen zelf zag ik dat niet zo, wat is nou helemaal het probleem?!  Normaal gesproken draai ik mijn arm hier allemaal niet voor om, normaal kan ik de dingen heel goed nemen zoals het komt zonder me al te veel zorgen te maken of beren op de weg te zien, maar nu was het gewoon even op. Ik had er de energie niet meer voor, dat was het probleem!

Even ging het goed maar al snel was ik weer terug bij af. Weer terug naar de dokter en weer een doosje pilletjes om te kunnen slapen, en eerlijk is eerlijk ze hielpen wel. Ik werd rustiger, zag dingen weer een beetje helderder en kon eindelijk weer slapen. Maar eens houd het op met een pilletje nemen vond ik zelf! Ik moet dit toch zelf kunnen. Gelukkig met veel steun van mijn vriend, die steeds maar weer naar de ellende en problemen die ik allemaal zag heeft moeten luisteren. En de steun van één lieve vriendin die me wel begreep en dat scheelde al heel veel, een beetje begrip en gewoon een luisterend oor.

En dan is het net of het een beetje lente in je wordt, je hebt genoeg van de winter en de sneeuw, je bent er helemaal klaar mee. De ruwe kantjes blijven nog en soms zak ik nog een beetje terug, maar als alle restjes sneeuw zijn gesmolten en er dapper een eerste plantje uit de grond komt kijken of het veilig is, dan weet ik dat ik op de goede weg ben.
Kom maar op plantjes, kom maar op bloemetjes en kom maar op zon!Maar dan, net als je de eerste zonne dans hebt gedaan, je je winterjas op zolder hebt gegooid, je naakt door de tuin wilt rennen, en je bikini en zonnebrand te voorschijn hebt getoverd, kijk je 's ochtends naar buiten en BAM een pak sneeuw.
Daar is ie weer, het gevoel dat het niet lukt, dat ik er niet uit kom, dat niemand het begrijpt en vooral dat niemand wil of durft te luisteren. Ik ben dan vooral heel erg boos. Omdat ik het ook niet duidelijk kan en durft te vertellen wat ik voel, omdat ik me schaam, omdat ik bang ben veroordeeld te worden en op een andere manier benaderd te worden. Het gevoel duurt gelukkig niet zo lang meer nu. Maar dit keer wel weer langer dan normaal. Daarom maak ik me zorgen. Zo diep als een paar maanden terug wil ik niet meer terug vallen.

Vandaag voel ik me gelukkig beter, hoewel ik vannacht misschien maar twee uur heb geslapen. Ik weet dat ik weer op de weg terug ben en dat ik moet accepteren dat ik niet alles onder controle heb, dat ik dingen en mensen los moet laten. En misschien, heel misschien moet ik wat meer aan mezelf gaan denken... 
En het zonnetje schijnt vandaag dat helpt ook, misschien dat het dan toch lente word?!

Klusser de klus......

De tijd vliegt voorbij als het gaat om klus tijd voor de verbouwing in Breda.
Gelukkig begint het al aardig met onze verbouwing op te schieten, het is een fase waarin alles mooier wordt, af wordt gemaakt en we helemaal zin krijgen in de verhuizing. We zijn voorlopig nog niet klaar maar al wel blij en tevreden met hoever we op dit moment zijn.
De laatste loodjes zeg maar.
Nu de verbouwing van de garage bijna is afgerond gaan we met het volgende project beginnen in huis, ik twijfel of de keuken nu voorrang heeft op de rest...... 
Ik kan niet wachten totdat ik die met mijn spulletjes kan inrichten. 
Dit weekend word het plafond gewit, de muren gesaust, en word er zoveel mogelijk geschilderd.
Dan nog graag een andere vloer erin en het begint een echt paleisje te worden. Onze weekenden vliegen in ieder geval voorbij!

Elke ochtend word ik tegenwoordig vermoeid wakker met ogen nog dik van de slaap. Niet alleen door de vermoeidheid van het verbouwen moet ik eerlijk bekennen.
Er zijn zoveel veranderingen momenteel dat ik er s'nachts wakker van lig!
Twee kinderen die van school gaan veranderen, de oudste beroepsonderwijs en de jongste naar het vmbo, dat brengt ook de nodige spanning met zich mee. Hoe gaan ze het vinden, en doen.
Zelf hebben ze er gelukkig erg veel zin in dus moeders moet het maar over zich heen laten komen en zich niet zo druk maken. Ook de verhuizing zien ze gelukkig met plezier tegemoet.

Ook voor mezelf merk ik dat het verlaten van MIJN huis veel met me doet.
Ik moet nog niet denken aan die laatste dag die ik straks in mijn huis ga doorbrengen...
Wat heb ik hier een leuke en mooie tijd doorgebracht, hier samen met mijn kinderen opnieuw begonnen, er een echt 'thuis' van gemaakt met z'n drie'tjes. 
Veel bezoek van familie en vrienden die mee genoten van ons geluk, hier is gefeest, hier is vrolijkheid en liefde geweest en toch gaan we hier weg.
Het is een goed doordachte beslissing geweest waar ik voor 1000% achtersta maar toch vind ik het soms nog moeilijk dit stukje af te sluiten. Dit huis is nu eenmaal te klein om iedereen in ons nieuwe gezin een eigen plekje te kunnen geven en dat vind ik wel belangrijk, zeker voor een samengesteld gezin zoals het onze. 

Straks is het zover dan moet ik afscheid nemen van dit huis en een nieuw leven beginnen in het huis in Breda samen met mijn kanjer. Zijn huis word ONS huis, tenminste voor ons gevoel dan.
Vandaar ook de verbouwing die voor het grootste gedeelte mijn idee is, ik wil me heel graag 'thuis' gaan voelen in het huis waar hij jaren met zijn ex- geleefd heeft.
Gelukkig voelt het goed en voelen we beiden dat het tijd wordt dat we verder gaan, samen een nestje maken, een plek waar we samen oud kunnen worden.