Het verhaal van een samengesteld gezin gaat zelden over rozen. Er zijn heel wat hobbels te nemen, die veel inzet van beide partners én van de kinderen vragen. De partners hebben dat vaak wel over voor hun nieuwe liefde, zeker in het begin. De kinderen hebben er echter niet om gevraagd, zíj zijn ook niet verliefd. Soms zitten ze nog midden in de verwerking van de scheiding. Een nieuwe partner boort hun stiekeme hoop dat het toch nog goed komt, definitief de grond in. Geen wonder dat ze niet altijd even meewerkend zijn.
Het opbouwen van een samengesteld gezin vraagt veel vaardigheden van beide partners. In een samengesteld gezin, draait alles om veel tijd, aandacht en veel geduld hebben.
Je begint namelijk niet opnieuw. Ieder lid van het gezin draagt een geschiedenis met zich mee. Om een samengesteld gezin een kans op slagen te geven, moeten de kinderen zich goed voelen in de nieuwe situatie. Kinderen staan hier absoluut centraal, of je wil of niet.
Zelfs al ben je zelf niet kindgericht en niet van plan om je aan je stiefkinderen op te dringen (je wil enkel de vriend van hun moeder of de vriendin van de papa zijn), dan nog spelen de kinderen een hele grote rol in de relatie. Gezinnen waar een stiefkind zich tegen de stiefouder keert, worden snel onleefbaar.
Toen ik jong was wilde ik een groot gezin, ik wilde veel kinderen (waarom snap ik achteraf niet hoor). Maar ja, jong, verliefd, idealen ...brachten een huwelijk en 2 prachtige kinderen voort. Idealen sneuvelen, verliefdheid werd irritatie en vreemdgaan van de partner was toch geen ideaalbeeld. Niemand wil denken aan het feit dat een huwelijk kan stuklopen maar helaas is dit een onderdeel van ons leven. Wanneer er dan ook kinderen in het huwelijk zijn dan maakt dit het niet eenvoudiger en gemakkelijker. Immers de mama en papa zullen elk hun leven gaan lijden en een nieuwe partner tegenkomen. Dus nu heb ik twee stiefkinderen uit mijn huwelijk met mijn ex-man waar ik ook zelf 2 kinderen van heb en een stiefdochter met mijn nieuwe partner. Al met al toch nog een groot maar vooral bijzonder gezin.
Ons gezin is een zoals ze dat noemen een samengesteld gezin en nu blijkt uit onderzoek dat maar 7 op de 130 kinderen opgroeien in een stabiel samengesteld gezin. Hier schrok ik erg van. Ik begrijp dat wel want hoeveel ik ook van mijn nieuwe man hou, ik kan soms zo ontzettend moe worden van alle problemen de hele tijd. De ruzies tussen hem en mijn kinderen, de problemen met zijn ex, de ruzies ook met hem over hoe hij met zijn kind omgaat. Hij is een beetje een verwen papa geworden! Als zijn prinses er is moeten er altijd speciale dingen gebeuren. Mijn eigen kinderen zijn dan weer jaloers: zijn kind mag veel meer en krijgt veel meer. En dan mijn ex…. ik heb het echt helemaal gehad met mijn ex en al zijn grillen. En last but not least: De kritiek van mijn nieuwe partner op mijn opvoeding, die mij weer zo onzeker maakt… Met name het feit dat hij vind dat ik veel te laks ben met mijn kinderen, en het dan zijn taak vind orde op zaken te stellen door meer discipline te eisen en nieuwe regels te stellen. Dat zorgt bijna altijd voor conflicten , wrevel en frustraties bij de kinderen. Maar ook bij mij, ik voel me vaak heen en weer geslingerd tussen de kinderen en mijn partner.
We hebben nu afgesproken dat hij zichzelf terughoudend opstelt maar vanzelfsprekend ook niet over zich heen laat lopen, je kan suggesties doen en raad geven. De uiteindelijke opvoeding moet bij de biologische ouder liggen. Omdat hij zijn kind maar om het weekend ziet wil hij er alles aan doen om zijn prinsesje gelukkig te zien. Dit is héél normaal maar wat zijn de uitersten in dat geval....Alles wat ze vragen ze ook geven?
Meeste papa's kunnen moeilijk daar onderscheid in maken en nog moeilijker nee zeggen. Mannen aanvaarden in het algemeen al niet teveel commentaar over hun wijze van omgaan en opvoeden van hun kind, laat staan dat ze dit zullen aanvaarden na een echtscheiding. Ze hebben hun eigen idee over hoe ze verder willen omgaan met de opvoeding van hun kind.
Het opbouwen van een samengesteld gezin vraagt veel vaardigheden van beide partners. In een samengesteld gezin, draait alles om veel tijd, aandacht en veel geduld hebben.
Je begint namelijk niet opnieuw. Ieder lid van het gezin draagt een geschiedenis met zich mee. Om een samengesteld gezin een kans op slagen te geven, moeten de kinderen zich goed voelen in de nieuwe situatie. Kinderen staan hier absoluut centraal, of je wil of niet.
Zelfs al ben je zelf niet kindgericht en niet van plan om je aan je stiefkinderen op te dringen (je wil enkel de vriend van hun moeder of de vriendin van de papa zijn), dan nog spelen de kinderen een hele grote rol in de relatie. Gezinnen waar een stiefkind zich tegen de stiefouder keert, worden snel onleefbaar.
Toen ik jong was wilde ik een groot gezin, ik wilde veel kinderen (waarom snap ik achteraf niet hoor). Maar ja, jong, verliefd, idealen ...brachten een huwelijk en 2 prachtige kinderen voort. Idealen sneuvelen, verliefdheid werd irritatie en vreemdgaan van de partner was toch geen ideaalbeeld. Niemand wil denken aan het feit dat een huwelijk kan stuklopen maar helaas is dit een onderdeel van ons leven. Wanneer er dan ook kinderen in het huwelijk zijn dan maakt dit het niet eenvoudiger en gemakkelijker. Immers de mama en papa zullen elk hun leven gaan lijden en een nieuwe partner tegenkomen. Dus nu heb ik twee stiefkinderen uit mijn huwelijk met mijn ex-man waar ik ook zelf 2 kinderen van heb en een stiefdochter met mijn nieuwe partner. Al met al toch nog een groot maar vooral bijzonder gezin.
Ons gezin is een zoals ze dat noemen een samengesteld gezin en nu blijkt uit onderzoek dat maar 7 op de 130 kinderen opgroeien in een stabiel samengesteld gezin. Hier schrok ik erg van. Ik begrijp dat wel want hoeveel ik ook van mijn nieuwe man hou, ik kan soms zo ontzettend moe worden van alle problemen de hele tijd. De ruzies tussen hem en mijn kinderen, de problemen met zijn ex, de ruzies ook met hem over hoe hij met zijn kind omgaat. Hij is een beetje een verwen papa geworden! Als zijn prinses er is moeten er altijd speciale dingen gebeuren. Mijn eigen kinderen zijn dan weer jaloers: zijn kind mag veel meer en krijgt veel meer. En dan mijn ex…. ik heb het echt helemaal gehad met mijn ex en al zijn grillen. En last but not least: De kritiek van mijn nieuwe partner op mijn opvoeding, die mij weer zo onzeker maakt… Met name het feit dat hij vind dat ik veel te laks ben met mijn kinderen, en het dan zijn taak vind orde op zaken te stellen door meer discipline te eisen en nieuwe regels te stellen. Dat zorgt bijna altijd voor conflicten , wrevel en frustraties bij de kinderen. Maar ook bij mij, ik voel me vaak heen en weer geslingerd tussen de kinderen en mijn partner.
We hebben nu afgesproken dat hij zichzelf terughoudend opstelt maar vanzelfsprekend ook niet over zich heen laat lopen, je kan suggesties doen en raad geven. De uiteindelijke opvoeding moet bij de biologische ouder liggen. Omdat hij zijn kind maar om het weekend ziet wil hij er alles aan doen om zijn prinsesje gelukkig te zien. Dit is héél normaal maar wat zijn de uitersten in dat geval....Alles wat ze vragen ze ook geven?
Meeste papa's kunnen moeilijk daar onderscheid in maken en nog moeilijker nee zeggen. Mannen aanvaarden in het algemeen al niet teveel commentaar over hun wijze van omgaan en opvoeden van hun kind, laat staan dat ze dit zullen aanvaarden na een echtscheiding. Ze hebben hun eigen idee over hoe ze verder willen omgaan met de opvoeding van hun kind.
Mijn ervaring is dat mannen lichtzinniger omgaan met de opvoeding. Ze zijn veel minder streng tegenover hun eigen kind dan tegenover deze van hun nieuwe partner. Ze aanvaarden meer van hun eigen bloed.
Het feit is dat in de meeste gevallen de natuurlijke vaders hun kind maar zien om de 14 dagen in het weekend. Ze pogen dan de verloren tijd in te halen, en dat gaat meestal gepaard met een te losse opvoeding. Het kind heeft ook vlug door hoe ze er op moeten inspelen.
"Onze" middelste heeft er het meeste last van. Van jongste is ze ineens "middelste" geworden in het gezin en ze heeft het er enorm moeilijk mee dat ze haar eigen vader, weinig tot niet meer ziet. Daardoor doet ze extra haar best om meer aandacht in het gezin op te eisen. Positief maar ook negatief, ook de pubertijd speelt hierin een grote rol. Heel veel dingen vind ze niet eerlijk, voelt zich vaak achtergesteld en is erg onzeker.Het feit is dat in de meeste gevallen de natuurlijke vaders hun kind maar zien om de 14 dagen in het weekend. Ze pogen dan de verloren tijd in te halen, en dat gaat meestal gepaard met een te losse opvoeding. Het kind heeft ook vlug door hoe ze er op moeten inspelen.
Zelf heb ik het gevoel dat wij een gezin zijn met een andere samenstelling dan...eh welk gezin tegenwoordig eigenlijk?
Onze kennisen? Zij is 45, hij is 30 en komt uit een warm donker land, zij een kind van 14 en samen een van 1?
Of het gezin van een vriendin van de middelste? Twee moeders met zoon van 11 en twee dochters van 8 en 6, alle drie geadopteerd?
Of een vriendin van mij? Alleenstaand met haar zoon van 18?
Het is en blijft overal wat, en je moet er naar mijn mening samen met het hele gezin aan werken en over blijven praten.
Als je dan soms leest hoe zorgwekkend sommige samengestelde gezinnen zijn, en wat voor familie drama's zich er soms afspelen dan word ik daar intens verdrietig van. Als ik lees over mensen die vier kinderen hebben en een partner treffen met nog eens 4 kinderen kan ik mij voorstellen dat dat veel meer aanpassingsvermogen nodig heeft dan alleen "de vriend" erbij.
Maar vooral de verhalen waarbij de ex-partners elkaar het leven zuur maken en soms zelfs van het leven beroven zijn nog het meest verschrikkelijk.
En wie zijn er het meeste de dupe van? Juist de kinderen!
Daarom ben ik blij dat hoe moeilijk en hoe moeizaam het contact met onze ex-en ook is, voor ons het belang van de kinderen voorop staat.
Dus als ik het van een afstand en zo objectief mogelijk probeer te bekijken, als dat mogelijk is in je eigen gezin, dan vind ik onze kinderen wel bij de 7 horen. Uiteraard heb ik het bij de oudste twee nagevraagd, hun gezicht sprak boekdelen dus hierbij is in huize Poppelaars-Bink het project samengesteld gezin geslaagd!
