Ons kruimeltje is super trots op zichzelf maar niet zo trots als wij allemaal zijn. Gejuich, applaus en knuffels wanneer ze weer iets nieuws kan en doet. Kleine kindjes worden groot, en het verbaast me elke keer weer hoe snel dat gaat. Het staan is weer een bijzondere mijlpaal, nog even en ze gaat lopen.
Volgende week wordt ons kruimeltje 1 jaar. Weer een mijlpaal die uiteraard gevierd moet worden. Geen baby meer maar officieel een peutertje in huis. Er is taart besteld en visite uitgenodigd, in ons huis komen versieringen en wordt lang zal je leven gezongen. Ik sta dan ook stil bij het gemis voor de bio ouders. Zij missen het eerste lachje, eerste hapje, de eerste tandje, de eerste keer staan en straks haar eerste verjaardag. Natuurlijk heb ik afgesproken dat we het wekelijkse bezoek deze week op de dag van haar verjaardag doen. En het bezoek voor deze gelegenheid niet bij pleegzorg is maar bij oma thuis. Juist om de verjaardag zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen voor bio ouders en familie van de moeder. Spannend vind ik het wel.
Moeder is hard aan het werk aan haar verslaving en ik hoop met heel mijn hart dat het lukt. Kinderen horen bij hun eigen ouders als dit mogelijk is en dus hoop ik dat de bio ouders hulp krijgen en dit ook met beide handen aangrijpen. Dit kan alleen maar als ze dit zelf ook echt willen en zelf dingen regelen. Het gaat allemaal niet vanzelf. Ik heb al zo vaak een terugval gezien en meegemaakt. Een verslaving van zo heel dichtbij zien en meemaken is hartverscheurend en je wordt er moedeloos van. Je bent zo machteloos, ik wil ze doorelkaar schudden, onder de kont schoppen, uitschelden maar ook helpen, bij de hand nemen en begrip tonen. De waarheid is dat ik niets anders kan doen dan afwachten. Afwachten en goed voor ons kruimeltje zorgen. Haar onvoorwaardelijk liefhebben, en trots zijn op haar ontwikkeling. En dat dan doen we.....
