Het kindje wat niet mocht zijn.

We hebben er lang over na gedacht, willen we dit nog, een kindje van ons samen. Willen we helemaal opnieuw beginnen, willen we weer gebroken nachten, poep luiers en flesjes en potjes babyvoeding. "Onze" kids zijn al zo groot (18), (14) en (10) en dat is eigenlijk heerlijk. Ondanks dat ik de kindertijd fantastisch vond, vind ik het nu heel fijn om weer wat extra vrijheid te hebben. De kinderen gaan vrijwel hun eigen gang en ook wij kunnen weer gaan en staan waar we willen. We kunnen straks zelfs weer zonder kids op vakantie, verre reizen maken en niet meer naar de camping. En toch bleven we twijfelen over een kindje van ons samen. Hoe dankbaar we ook zijn met de kinderen die we hebben en dat ons samengestelde gezin zo goed werkt, bleef het verlangen naar een kindje van ons samen borrelen.

Daarbij zou mijn Kanjer heel graag nog eens vader worden, het nog eens bewust allemaal meemaken, de dingen nu anders doen! En ook ik stond hier steeds meer voor open. Mijn grootste angsten waren de risico's van een zwangerschap op latere leeftijd. rond je 40e is er toch een verhoogd risico op een gehandicapt kindje. Mijn Kanjer zag vooral op tegen de reacties uit de omgeving. Wij hebben natuurlijk ook heel hard geroepen dat het voor ons niet meer hoeft, dat we tevreden zijn met hoe ons gezin nu is. Ik weet dat een hoop mensen ons voor gek zullen verklaren om nu nog aan een kind te gaan beginnen, maar wij stonden volledig achter onze keus en dat is voor mij het belangrijkste. Natuurlijk is er ook een andere angst, dat ook deze relatie stuk kan gaan, daar ga ik niet van uit maar zekerheid heb je nu eenmaal nooit! Dan zit ik ineens weer met een kleintje op later leeftijd en moet ik de grootste zorg alleen doen. Toch weegt dit alles niet op tegen het verlangen van ons beiden naar een liefdesbaby van ons samen. Een kindje zou hier zo welkom zijn. Ik ben nu ook veel stabieler dan op mijn 22e. Ik denk dat ik nu een nog veel betere moeder kan zijn.

Dus in April 2014 zijn we gestopt met de pil en vonden we het beiden erg spannend om te kijken hoe het zou lopen. Mijn eerste 2 zwangerschappen gingen zomaar dus stiekem ga je ervan uit dat het makkelijk zal gaan. De eerste menstruatie bleef uit, maar de test was negatief. Daarna wel wat bloedverlies maar dit stelde niet veel voor. Ook de 2e menstruatie bleef uit, weer een negatieve test en weer wat licht bloedverlies. Wel had ik ontzettend gevoelige borsten en was steeds duizelig en licht in mijn hoofd. Toch maar naar de huisarts en wat bleek ik was zwanger! Helaas kreeg ik kort daarna een miskraam en de echo wees uit dat het vruchtje niet goed was! Er was niet te zien hoe lang ik zwanger was geweest. Een curettage werd gepland en gelukkig werd ik snel geholpen. Ik had lichamelijk weinig last en was de volgde dag alweer aan het werk en stond gewoon weer de kamer te stofzuigen alsof er niets gebeurd was.
Natuurlijk wekte dit wel veel emoties op en omdat niemand van onze wens wist op een paar close vriendinnen van mij na, kon ik er ook niet echt over praten. Zelfs onze ouders en kinderen wisten van niets. Samen met mijn Kanjer heb ik het een plekje kunnen geven dat het deze keer gewoon niet zo mocht zijn. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik van de miskraam niet veel last had, maar wel van de curettage, ik ben doodsbang in het ziekenhuis. Ik had niet echt verdriet over een verloren kindje. Ik weet dat er vrouwen zijn die dit wel zo ervaren. Voor mij voelde het als een verdrietige situatie, maar niet als zo’n zwaar verlies. Ik had de bevestiging gehad dat ik nog zwanger kan raken, dit is achteraf voor mij de draai die ik eraan kon geven. En wij wisten zeker dat we het nog een keer wilden proberen. Nog geen 10 weken later was ik weer zwanger. Spannend natuurlijk vooral of het nu wel goed zal gaan, maar ook de stress over kan ik dit nog wel? En doen we er wel goed aan om ons hele leven zo om te gooien?

Ook deze zwangerschap liep mis, bij de eerste echo was er al niets meer te zien, waar en wanneer het mis is gegaan is niet te zeggen, ik heb er niets van gemerkt dat is het raarste. Maar ook deze keer konden we het goed een plaatsje geven. 3x maal is scheepsrecht nietwaar en het zwanger worden was dus blijkbaar geen probleem. Nog geen 4 maanden later was het weer raak. Deze keer wilde ik graag een vroege echo en mijn gynaecoloog was het hier mee eens. Dus met 6 weken een echo gepland waar ik samen met mijn kanjer vol zenuwen zat te wachten of we een kloppend hartje zouden gaan zien. Helaas was dit niet het geval. Volgens de gynaecoloog konden we te vroeg zijn geweest dus een week later maar een nieuwe echo gepland. 50% kans dat het gewoon goed zou zijn.
Ik voelde me goed, had geen last van bloedverlies, krampen of buikpijn en dat was een goed teken, dus we gingen er gewoon vanuit dat het goed zou zijn.
Helaas was er ook op de 2^e echo geen hartje te vinden, ook deze keer durfde de gynaecoloog geen 100% uitsluitsel te geven maar eigenlijk wist hij het voor 99% zeker, er had nu een hartje te zien moeten zijn. Toch weer een nieuwe echo gepland voor weer 1,5 week later, waarna meteen een gesprekje zou komen wat we gingen doen als het weer niet goed was.

Na een lange, en zenuwslopende 1,5 week kregen we toch te horen dat het vruchtje niet verder groeide en geen hartactiviteit had, dus moest er weer een curettage ingepland worden. Dit keer wilde ik het wel vertellen aan mijn ouders en kinderen. Het werd te zwaar. Ik had het er zo moeilijk mee en ik wilde niet dat mijn kinderen of ouders dachten dat er iets anders ernstigs met mij aan de hand was en ik wilde niet weer liegen en smoesjes verzinnen waarom ik naar het ziekenhuis moest. Ik ben daar nu eenmaal niet zo goed in…. Gelukkig pakte ze het allemaal goed op en waren ze extra lief en bezorgd over mij. Ik vond het moeilijker en zwaarder als de vorige keer maar ook deze miskraam heb ik het een plekje kunnen geven, het mocht niet zo zijn. De twijfels om het nog een keer te proberen werden groter. Nogmaals een curettage dat zou ik echt niet trekken. Hoe sterk ik ook ben dit wilde ik niet nog eens moeten doorstaan.
Dus eerst maar wat onderzoeken in het ziekenhuis of er een oorzaak is voor deze miskramen en dan verder kijken. Ondertussen zijn we al weer anderhalf jaar verder en ben ik ook weer een jaar ouder. En hoewel er volgens de onderzoeken niets aan de hand is en een zwangerschap uiteindelijk wel moet gaan lukken hebben we besloten niet langer bezig te blijven maar te stoppen.

Het weer beginnen met de pil is dubbel, het is afsluiten van iets wat niet heeft mogen zijn en wat misschien niet zo is bedoeld en daar leggen we ons bij neer. Maar ik merk dat ik ook nu pas echt het verdriet voel om het kindje wat er niet heeft mogen zijn. Misschien is het nog niet helemaal verwerkt. Dat kan. Hoewel ik met mijn verstand wel weet dat het beter is zo. Dat de natuur het zo beslist heeft, of gewild. Dat het zo moest zijn. Wij hebben samen drie gezonde kinderen. Dan moet je eigenlijk helemaal tevreden zijn. Wij zijn geen kind verloren. Maar wel de verwachting van een kindje. Drie keer, de hoop op een wondertje van ons samen. Ik weet heel goed wie me gebeld heeft, wie me gesteund heeft, wie wat heeft gezegd. En dan zwijg ik nog over het verdriet van mijn kanjer. Want als mama ben je zwanger, moet je een curettage ondergaan, is er die leegte. Maar voor de papa’s is er alleen machteloosheid. Je kind en vrouw niet kunnen beschermen. Het zit gewoon niet in onze cultuur om over verdriet te praten. En dat is spijtig, want het deed me zo goed om mijn verdriet even te kunnen delen.    

Gelukkig kan en mag ik ook mee genieten van de vele kleintjes om ons heen en ben ik peet tante van een geweldig kereltje waar ik heel trots op ben. Sinds kort is weer een klein hummeltje bij geboren rond mijn 2e uitgerekende datum, lastig om te weten dat je nu zelf ook met zo’n klein wondertje had kunnen zitten. Maar het komt goed! Er komt een dag dat ik er niet meer elke dag aan denk. Er komt een dag dat ik het helemaal los kan laten. Een dag dat ik zonder spijt en twijfel dat kleine pilletje slik, zonder de neiging te voelen die stomme strip weer in de prullenbak te gooien. Nogmaals ik ben erg gelukkig met ons gezin zoals het nu is en ik kan ook erg gelukkig worden zonder dat er nog een kleintje bij komt. Maar wat mis ik het kindje wat er niet heeft mogen zijn, wat was ik nieuwsgierig naar hoe hij/zij er uit zou hebben gezien.
Ik besef dat het tijd nodig heeft, dat wij deze droom los moeten laten, dat het beter is zo. We richten ons op de toekomst. Het zal anders worden, andere dromen samen maken, maar niet minder mooi.