Week van de pleegzorg

Sinds 2 jaar zijn wij pleegouders van een bijzonder meisje. Zoals veel netwerk pleegouders zijn wij er ingerold door omstandigheden. Maar wij hebben geen moment getwijfeld, dit meisje verdiend een veilig thuis. Er is nog altijd een groot tekort aan pleeggezinnen. Zoveel kinderen en jongeren die tijdelijk niet bij hun ouders kunnen wonen en een liefdevol thuis nodig hebben.

Ik wil graag mijn steentje bijdragen en doe daarom mee aan de week van de pleegzorg. Van 2 tm 9 november zal ik hier aandacht voor vragen en een inkijkje geven in ons verhaal en ervaring. Heb je vragen, stel ze gerust.

Tradities, gewoontes en routine:
Ik hou ervan groot of klein. Bijvoorbeeld met een verjaardag. Alles versierd, de stoel voor de jarige, zingen bij het ontbijt, en dan cadeautjes. Natuurlijk een feestje met taart en familie en vrienden.
Verder vieren wij de feestdagen ook uitgebreid, sinterklaas met erwtensoep bij de intocht bijvoorbeeld. Sowieso hoort lekker eten en koken bij ons gezin. Kerstmis met als hoogtepunt samen de boom optuigen. Deze kerstboom is nog van mij oma geweest dus erg dierbaar. Maar ook de kermis is bij ons traditie, met opa en oma genieten en verwend worden als afsluiting frietjes eten.

Verder staan we elk seizoen op de camping waar de kinderen zo genieten en avonturen beleven. Tradities in ere houden vinden wij belangrijk. Het gaat ook over het doorgeven van waarden en principes aan een volgende generatie. Het gaat over respect voor de natuur, voor dieren, vertrouwen in elkaar en vriendschap. Gewoontes en routine gaan bij ons om kleine dingen die vertrouwd zijn, die ik van huis uit mee heb gekregen. Samen eten, na het eten in bad en daarna een kopje thee met een koekje. Zo weten ze dat het daarna bedtijd is. Er zullen vast nog meer gewoontes en routine zijn want met een groot gezin en eigen bedrijf moeten we de dingen goed plannen.

Het stellen van vragen:
De vraag die ik vaak krijg is: kun je wel net zoveel houden van je pleegkindje als van je eigen (bio) kinderen? Dan weet ik eigenlijk nooit zo goed wat ik moet zeggen. Het kwam op ons pad en was overweldigend. De emoties, liefde en de verbinding. Ons kruimeltje mag bij ons opgroeien en wij zijn daar dankbaar voor omdat we haar niet meer kunnen en willen missen. Ze hoort bij ons gezin en ja, die liefde is even groot, ons hart is even groot.

Dan krijg ik vaak het antwoord wat knap van jullie en ook dat voelt ongemakkelijk. Wij vinden het niet knap, het is iets wat op ons pad kwam en we gewoon gedaan hebben. We zijn geen speciale mensen, ook wij hebben onze fouten en gebreken. We hebben alleen ons hart en huis opengesteld. Wij hebben op onze beurt weer diep respect voor mensen die met ouderen en gehandicapten werken of mantelzorger zijn bijvoorbeeld. Iedereen draagt zijn eigen steentje bij.

Een gezin als elk gezin, supergewoon:
Ik kan me niet herinneren ooit een "gewoon" gezin te hebben gehad. Ik begon mijn gezin al met bonuskinderen. Voor hen mocht ik voor het eerst mee moederen. Toen kwamen mijn eigen kinderen en daarna een scheiding, die ook héél heftig was voor de kinderen. Daarna een nieuwe partner met ook een kind en rugzakje. Een samengesteld gezin waar ook weer een kindje van ons samen bij kwam en kort daarna ook ons kruimeltje.
Een groot en bijzonder gezin maar zelf heb ik het gevoel dat wij een gezin zijn met een andere samenstelling dan welk ander gezin tegenwoordig eigenlijk? Het is en blijft overal wat, en je moet er naar mijn mening samen met het hele gezin aan werken en over blijven praten. Onze kinderen vinden het super gewoon, de ene heeft een andere papa, de andere een andere mama en een andere papa en mama kan dus ook. Maar toch zijn wij allemaal familie en horen we bij elkaar. Een gezin als elk gezin dus.

Bijzonder gezin:
Eigenlijk vind ik ons geen bijzonder gezin maar voor buitenstaanders is dat natuurlijk wel zo. Alles wat om ons heen gebeurt dat is vaak wel bijzonder. Gespreken met instanties waar we nog nooit mee te maken hadden gehad en gehoopt hadden dat ook nooit te hoeven. Vooral in het begin vonden wij dat lastig. Ineens krijg je te maken met jeugdzorg, sta je in de rechtbank en plan je bezoekregelingen. Dat is best pittig en bijzonder. Vooral de inbreuk op onze privacy vonden wij heftig.
Maar alles went en ondertussen lukt aanpassen en meebewegen steeds beter. Maar we hebben ook geleerd voor onszelf en ons gezin op te komen. Soms is nee ook een antwoord en kiezen we voor rust. Gelukkig wordt dat ook geaccepteerd en gerespecteerd. We zijn vooral bijzonder gelukkig.

Kennis delen:
Toen ik de documentaire van Alicia had gezien was ik zo van slag dat toen ons kruimeltje een thuis nodig had ik niet anders kon en wilde dan haar een veilig en warm thuis te geven. Ik vond deze documentaire zo heftig en hartverscheurend. Zo kan het dus zijn! Gelukkig weet en zie ik nu ook dat het niet zo hoeft te zijn. Door meer kennis te vergaren, te zoeken en aangeboden te krijgen kunnen we er beter voor deze kinderen zijn. Tenminste dat hoop ik. Door Sterk Huis onze pleegzorgorganisatie krijg ik vaak cursussen en trainingen aangeboden. Ook ben ik lid van de POR (pleegouderraad) en sluit ik wel eens aan bij de huiskamer voor pleegouders waar je andere pleegouders kunt ontmoeten, en waar ook vaak thema-avonden worden georganiseerd. Zeker een tip en aanrader! Verder heb ik het boek van Diana Mulder gekocht en gelezen: Diana, het verhaal van een pleegkind. Ook een aanrader om eens de beleving vanuit een pleegkind te lezen.

Het doel van de week van de pleegzorg is om extra aandacht te vragen voor pleegzorg en het tekort aan pleegouders. De week van de pleegzorg 2022 zit erop, maar de zoektocht naar pleeg- en steunouders nog niet! Het hoeft niet altijd fulltime, geen 7 dagen per week en 52 weken per jaar. Het kan ook zo nu en dan in het weekend of juist een paar dagen door de weeks. De ene maand vaak, de andere maand wat minder. Gewoon wanneer het nodig is en wanneer het past. Ook dat is pleegouderschap. Juist voor dat beetje verlichting en ondersteuning, daar waar en wanneer het nodig is!

Natuurlijk is hulp op allerlei andere manieren ook altijd welkom. Maak een praatje, bied een luisterend oor zonder oordeel. Het is zo fijn om lieve mensen om je heen te hebben. Verder hoop ik dat ik een goed en eerlijk beeld van pleegzorg heb kunnen geven en zal ik dit blijven doen. Als jullie nog vragen hebben dan stel ze gerust in de opmerkingen.

 

We zijn allemaal mensen met allemaal onze fouten

De vakantie is weer voorbij en het normale leven is weer begonnen. In hoever je ons leven normaal kunt noemen natuurlijk. Hier speelt altijd wel iets. Hoeveel keer er al tegen mij is gezegd dat ik een boek moet schrijven is niet op meer op één hand te tellen. Misschien dat het er ooit een keer van gaat komen als ik meer rust in mijn leven heb, nu is het nog te veel vliegen en hollen om alles op de rit te houden. Ik moet zeggen dat ik er wel steeds beter tegen kan, tegen alles wat op ons wordt afgevuurd.

Je wordt er hard van denk ik, of je kunt makkelijker de knop omzetten. Ook helpt het dat we nu andere keuzes maken, eerst ons gezin en dan de rest. Dat is ook de reden dat ik zakelijk gezien ook een stap terug heb genomen, meer rust en stabiliteit. De afgelopen maanden hebben er dan ook aardig ingehakt. De verbouwing en verhuizing naar ons nieuwe huis in Teteringen en natuurlijk werk en een gezin met 2 kleine kinderen wat 'gewoon' door moet draaien. Daarbij leg ik mezelf ook vaak dingen op waarvan ik vind dat het moet. Zoals een schoon en opgeruimd huis, een gezonde maaltijd op tafel en er altijd zijn voor mijn man en kinderen. De druk is hoog. Ik wil dan ook nog maatschappelijk bijdragen dus heb niet alleen een kinderkledingketting opgezet samen met iemand anders. Ik ben ook nog in de pleegouderraad gegaan bij Sterk Huis. Dat laatste levert buiten dat het tijd kost ook energie en een goed gevoel op, wat voor mij belangrijk is. 

Maar ik ben zeker ook geen heilige, sommige dingen vind ik moeilijk, snap ik niet en kan ik moeilijk mee omgaan. Zo ben ik blij dat ik eindelijk mijn kleinzoon heb mogen ontmoeten maar doet het pijn en steekt het dat ik zoveel van zijn leven heb gemist en nog moet missen. Ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij waarom iemand een kind bij zijn familie weg wil houden. Zeker omdat hier geen enkele gegronde reden voor is. Gelukkig is dit ook door de rechter zo bepaald en gaat er hopelijk in de toekomst verandering in komen. Ik vraag mezelf alleen af of ik het ooit kan vergeten en vergeven, het heeft me echt veel pijn en verdriet gedaan dat we zo buitengesloten zijn. Wat we ook doen of zeggen het wordt altijd verkeerd uitgelegd. Proberen we contact te krijgen dan zijn we aan het stalken, laten we niets horen dan tonen we geen interesse. We doen het nooit goed en er is altijd een reden om het contact niet toe te staan. Zo lastig om mee om te gaan en om rustig te blijven, steeds vriendelijk te blijven en proberen geen verkeerde dingen te zeggen. Het voelt krom om wel voor het kindje van mijn broer te mogen zorgen maar aan de andere kant niet het recht te hebben je eigen kleinzoon te zien.

Met ons kruimeltje gaat het gelukkig allemaal heel erg goed. Het contact met haar familie verloopt goed en het is fijn dat daar steeds meer ruimte komt voor omgang. Zo gaat ze binnenkort voor het eerst logeren bij opa en oma, waar natuurlijk erg naar uitgekeken wordt. Ze is erbij met belangrijke dagen zoals een communie van haar nichtje en straks de bruiloft van haar oma, zoals het hoort, zoals familie bij elkaar is op belangrijke momenten. Zo hoop ik dat ons kruimeltje alle liefde krijgt die ze verdient van al haar familieleden en een mooie band kan opbouwen en herinneringen kan maken. Ook haar papa is weer teug in haar leven en hoe moeilijk soms ook, ook daar moet weer een band mee opgebouwd worden. Niet omdat ik vind dat hij dat verdient maar omdat ik vind dat ons kruimeltje dat verdient. Wat hij ook doet of gedaan heeft hij is en blijft haar papa en zij verdient het om hem te leren kennen zonder dat wij daar allerlei oordelen over hebben. Dat betekent dat we soms onszelf en ons eigen gevoel opzij moeten zetten in haar belang. Ze verdient het om te weten waar ze vandaan komt, wie haar papa is en wie haar mama is. Want ook al is haar mama niet meer in leven toch blijven we haar herinneren in de kleine dingen. Besteden we er aandacht aan, op een manier die bij ons past en die aansluit bij haar leeftijd. We doen ons best en hopelijk is dat genoeg.

Zo modderen we maar verder aan en doen wat we kunnen. Soms is dat ook genoeg maar soms ook niet, of wordt het in ieder geval niet zo opgevat. Zo ervaren we allemaal iets anders en hebben we allemaal onze eigen waarheid. Ik heb als zo vaak ervaren dat ik iets met de beste bedoelingen deed en iemand anders toch gekwetst was. Raar toch hoe dat soms werkt? Zo kan iets onschuldigs toch uitpakken alsof je iemand bewust wilde kwetsen. Ik had er vroeger een hekel aan als mijn moeder achter mijn aan kwam als ik boos was, ik wilde met rust gelaten worden, tot rust komen, er over nadenken. Dus bij mijn eigen kinderen liet ik ze gaan als ze boos waren, met de gedachte dat als ze afgekoeld waren ze vanzelf naar mij toe zouden komen. Nu mijn kinderen volwassen zijn hoor ik dat ze juist gewild hadden dat ik naar ze toe kwam, dat ze juist mijn aanwezigheid wilden en het als extra straf hebben ervaart dat ik niet achter ze aan kwam als ze boos wegliepen. Kinderen ervaren alles in de pubertijd anders dan wij ze bedoelen daar ben ik ondertussen wel achter. Ik kan alleen maar hopen dat wanneer ze volwassen zijn ze zullen beseffen dat we alles met de beste intenties en uit liefde hebben gedaan. We zijn tenslotte allemaal maar mensen die allemaal fouten maken, maar we zijn niet onze fouten we zijn familie. 

Een tweede ronde voor de kinderkleding

Een tweede ronde voor de kinderkleding: Wist u dat er naast een dameskleding kettingruiltas ook een kinderkleding kettingruiltas in de Haagse Beemden en Prinsenbeek bestaat? Rianne Muschiol is deze kinderkleding kettingruiltas op 1 mei 2021 begonnen en in september 2021 hebben Clara Mercader en Angela Poppelaars het van haar overgenomen. HBNieuws - Modern Prinsenbeek interviewde Angela Poppelaars over haar beweegredenen en het belang van deze kinderkleding kettingruiltas.