Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 6)

En dan is het ondenkbare ineens waarheid en het ongeloof zo groot...

In deel 5 vertelde ik dat de omgang tussen vader en zoon eindelijk naar anderhalf jaar afgedwongen was. Elke week mocht Maikel zijn zoon 2 uurtjes zien. Vaak kwam hij dan naar ons omdat hij al een half uur moet reizen naar zijn huis en anders dus al een uur van zijn kostbare tijd met zijn zoontje kwijt is met op en neer rijden.

Elke week is het weer een strijd, met ophalen wil K. al van alles weten en duurt het ophalen te lang. Ook merkt de kleine dat er spanningen tussen K. en Maikel zijn waardoor hij soms niet mee wil of huilt als hij mee moet. Als Maikel zijn zoontje in de auto zet en weg rijdt is dit vaak al meteen over. Ook als ze naar ons komen is de kleine man altijd vrolijk aan het spelen en vliegt de tijd voorbij. Wat drinken en wat lekkers en hij moet al weer terug naar huis. Heel vaak wil hij nog niet en wil hij nog langer spelen met onze 2 meiden die vanaf het eerste moment ontzettend goed en leuk met elkaar omgaan. Ook het terug brengen geeft altijd stress. K. wil precies weten wat er gebeurt is, wie er waren, wat haar zoontje heeft gegeten en gedronken, of hij naar haar of haar ouders heeft gevraagd en ga zo maar door. Afgesproken wordt dat er een heen en weer schriftje mee wordt gegeven waar Maikel wat informatie in kan schrijven hoe het is gegaan in die 2 uurtjes. In plaats van dat dit rust geeft wordt het eigenlijk alleen nog maar erger.

Ook bij jeugd en gezin is de hulp minimaal en voelt vooral Maikel zich niet gehoord. Steeds wordt er door K. gehamerd op zorgpunten die ze heeft over Maikel die helemaal niet gegrond zijn en er komt steeds meer bij. Zo zegt K. dat Maikel haar zoontje hardhandig in de auto zet als hij hem komt ophalen. Dat haar zoontje niet mee wil en dat hij soms terug komt met een bult of blauwe plek. Dit klopt natuurlijk van geen kanten, de bult of blauwe plek had hij dan al en Maikel vraagt of hij soms foto's van zijn zoontje moet maken als hij hem ophaalt om aan te tonen dat dit niet bij hem is gebeurt. Het geeft zoveel stress omdat Maikel aan alles merkt en voelt dat het gewoon niet klopt en dat hij niet begrijpt waarom K. zich zo gedraagt. Ook haar opmerking dat hij niet de vader is blijft maar in zijn achterhoofd hangen. In december 2022 besluit hij om online een vaderschapstest te kopen en voor eens en altijd zekerheid te hebben. Om de toch al gespannen relatie tussen hem en K. niet nog verder onder druk te zetten besluit hij niet tegen K. te zeggen dat hij een vaderschapstest gaat doen.

Voordat Maikel dit doet is er nog een keer omgang met de kleine man en we voelen allemaal aan dat dit de laatste keer zal zijn dat wij dit mannetje gaan zien. Mijn ouders komen en we zorgen ervoor dat er een ongedwongen sfeer is. De kleine man speelt heerlijk met mijn meisjes en we nemen bewust afscheid als Maikel dit lieve mannetje weer naar huis brengt. Geen drama maar gewoon een knuffel en een high five, voor hem niets anders dan anders maar voor onszelf wel een bewust afscheid. Omgang zal niet meer plaats vinden na de confrontatie met K. ook in het belang van haar zoontje is het beter dat Maikel nu de pijn en verdriet meteen aanvaart en het niet nog langer uitstelt. De verstandhouding en het vertrouwen is zo slecht dat dit alleen maar een negatieve weerslag op het kleine kereltje zal hebben maar het is wel ontzettend moeilijk. Aan de ene kant is er opluchting dat Maikel nu niet jaren lang vast zit aan K. doordat ze een kindje samen hebben maar aan de andere kant is er veel verdriet om dit kindje waar je zoveel om bent gaan geven.

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 5)

In deel 4 vertelde ik dat er eindelijk (begeleid) omgang was tussen vader en zoon. Dit zou 4 keer begeleid zijn om vader en zoon aan elkaar te laten wennen met moeder erbij. Daarna mogen vader en zoon eindelijk tijd samen door gaan brengen. Al is het maar elke week 2 uurtjes.

Tijdens het 3e begeleide contact moment gebeurt er iets vreemds. Maikel en zijn zoontje spelen en moeder geeft hier eindelijk ruimte toe. Wanneer de kleine man bij de deurklink wil, tilt Maikel hem op. K. wordt dan ontzettend boos op Maikel en begint te schelden. Optillen was tegen de afspraak, Maikel mocht zijn eigen zoontje niet aanraken, niet knuffelen en/of kussen. Ook zegt K. dan ineens dat Maikel niet de vader is. Wanneer de mediator vraagt of K. twijfelt of Maikel de biologische vader is zegt ze echter nee. Ook wanneer Maikel aangeeft dan een DNA test te willen zegt K. daar geen toestemming voor te geven. De mediator geeft aan het onderwerp voorlopig te laten rusten. Per mail zegt de mediator tegen Maikel dat ze denkt dat K. bedoeld dat het voor K. niet voelt alsof Maikel de vader is van haar zoontje. 

Het 4e contact moment moet gepland worden maar de mediator gaat 4 weken dicht en K. wil het contact moment niet met Maikel alleen doen. Maikel wil natuurlijk geen 4 weken wachten en ook de mediator geeft aan dat dit niet wenselijk is voor de opbouw van het contact tussen vader en zoon. Uiteindelijk wil K. het contactmoment wel doen samen met haar moeder. Vanaf het 5e contactmoment zou Maikel volgens de beschikking van de rechter zijn zoontje alleen mogen meenemen. K. geeft nu al aan dit niet te willen en haar zoontje niet mee te geven aan Maikel.

Gelukkig gaat de 4e omgang begeleid door K. en haar moeder goed en wordt er zelfs een extra omgang ingezet omdat Maikel en wij op vakantie gaan. Afgesproken wordt dat ik daar dan ook bij mag zijn zodat ik eindelijk mijn kleinzoon ga ontmoeten. We spreken af op een neutraal terrein bij een kinderboerderij, zodat Maikel met zijn zoontje kan spelen en wij hier rustig bij kunnen zitten. Het is prachtig weer en ik ben ontzettend zenuwachtig om mijn kleinzoon eindelijk te zien maar ook omdat K. en haar moeder dit gaan monitoren. De angst dat je ook maar iets verkeerd doet of zegt zit er diep in. Uiteindelijk ga ik er open in en geef K. en haar moeder een hand en vraag hoe het met hun gaat. Het gesprek komt eerst wat moeizaam op gang maar omdat ik vrij open vertel hoe het met ons gaat en hoe wij zijn om gegaan met de pleegzorg van mijn nichtje en de omgang tussen haar en haar ouders en opa en oma breekt het ijs en komt ook de moeder van K. los. Vooral wanneer ik vertel dat het mij echt heel veel pijn en verdriet heeft gedaan dat wij geen contact met onze kleinzoon mochten hebben zie ik dat ze hier eigenlijk niet bij stil hebben gestaan.

K. zelf zegt niet veel ze loopt vooral veel achter haar zoontje en Maikel aan maar mengt zich weinig in het gesprek tussen mij en haar moeder. Wel geeft ze aan nog steeds graag een gesprek te willen met mij en haar moeder samen om dingen uit te spreken en samen afspraken te maken voor de omgang tussen ons en onze kleinzoon. Hier ben ik natuurlijk hartstikke blij mee. Het gaat zelfs zover dat de moeder van K. zegt dat ze nog wel ziet dat Maikel en K. weer samen komen omdat ze beiden nog single zijn. En dat het zo mooi zou zijn als beide families samen de feestdagen konden vieren. Mijn mond valt bijna open van verbazing en ik probeer hier zo neutraal mogelijk op te reageren. De omslag is werkelijk bizar en ik weet niet goed of ik dit moet geloven of dat dit weer een spel is om ons rustig te houden. 

En inderdaad na de vakantie valt er weer een ellende lange mail binnen van K. vol met verwijten en aannames en verdraaide woorden. Heel slim stuurt ze deze ook naar jeugd en gezin die het traject Groei Jeugdhulp gaan starten. Vanaf dan wordt het elke week een drama met de omgang tussen Maikel en zijn zoontje. Elke week een mail met wat er allemaal niet goed is gegaan volgens K. en hoe zij wil dat het gaat. Dit varieert van het willen dat er in de 2 uurtjes omgang wordt video gebeld met haar naar een te kleine maat luier om doen tot in detail willen weten wat er in die 2 uurtjes is gebeurt en wie daar bij waren. Doodvermoeiend en Maikel wordt er steeds wanhopiger van. Hij doet het nooit goed en zal het ook nooit goed doen. Voor zijn zoon houd hij vol en vecht hij door maar de twijfels worden groter of hij wel de vader is door het bizarre gedrag van K.  

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 4)

In deel 3 vertelde ik dat Maikel in Augustus 2021 eindelijk zijn zoon mocht erkennen. Dit hielt echter niet in dat hij hem al mocht zien. In December 2021 werd de kleine man 1 jaar en hadden wij hem nog steeds niet gezien.

Er zijn in Januari 2022 reeds 3 gesprekken geweest bij een mediator. Die Maikel volledig betaald omdat K. anders wilde wachten op de hulpverlening via jeugd en gezin welke nog langer ging duren vanwege de lange wachtlijst. Ze wilde wel mediaton doen maar dan moest Maikel alle kosten betalen. Ook zitten bij deze gesprekken steeds de moeder of (stief)vader van K. erbij. Maikel voelt zich vaak in het nauw gedreven door alles wat K. en haar ouders erbij halen om aan te geven dat ze geen omgang tussen Maikel en zijn zoontje willen. Dit gaat dan om zijn geloof en om zaken die in zijn familie spelen maar waar Maikel geen invloed op heeft. Daarbij wil K. niet dat Maikel ook iemand mee neemt ter ondersteuning. De gespreken lopen dan ook heel moeizaam en gaan er steeds over dat K. geen vertrouwen in Maikel heeft en de vertrouwensband tussen hen te beschadigd is om contact met haar zoontje toe te willen staan. Wanneer er in Mei 2022 al 5 gesprekken hebben plaatsgevonden maar er nog steeds geen vooruitgang is geboekt en ook nog steeds geen omgang heeft plaats gevonden besluit Maikel om weer de advocaat in te schakelen en via een kortgeding de omgang af te dwingen bij de rechter. 

De rechter stelt gelukkig Maikel in het gelijk en merkt tevens op dat het maar de vraag is of de zorgen van K. voldoende reden is om Maikel al anderhalf jaar elk contact met zijn zoon te ontzeggen. De rechter ziet in elk geval geen enkele reden of belemmering die de omgang tussen Maikel en zijn zoon in de weg zouden staan. Volgens de rechter is K. het juist aan haar zoontje verplicht om het mogelijk te maken dat hij een band met zijn vader op kan bouwen. Wat haar persoonlijke gevoelens ook zijn. Hier is Maikel natuurlijk ontzettend blij mee. De omgang zal 1 keer per week een uurtje zijn en opgebouwd worden naar 2 uurtjes tot het hulpverleningstraject in het kader van UHA is. Op 8 Juli 2022 is het dan eindelijk zover dan is er eindelijk omgang op gang gekomen. Maikel mag zijn zoontje dan 1 uurtje zien onder begeleiding van K. en haar moeder en de mediator. Maikel heeft een cadeautje bij voor zijn zoontje, een boekje en een kleine houten auto zodat hij het ijs wat kan breken en met zijn zoontje kan spelen. Echter wil K. niet dat hij dit geeft, ze ziet het als omkoping van haar zoontje. Maikel mag zijn zoontje ook niet aanraken van K. en moet wachten tot het mannetje uit zichzelf contact met Maikel wil maken. Na een halfuurtje vind K. het genoeg en is de kleine man moe volgens haar. Zover de eerste omgang, een grote teleurstelling voor Maikel. 

Een week later volgt het 2e contactmoment weer onder begeleiding van K. haar moeder en de mediator. En weer geeft K. weinig ruimte aan Maikel om contact te maken met zijn zoontje. Wel worden er afspraken gemaakt voor het contact wat na 4x onbegeleid zal gaan worden. En wordt er besproken een ouderschapsplan op te gaan zetten. Eindelijk ziet Maikel in dat opzicht vorderingen. Voor mijzelf blijft het een hard gelach dat ik wel via jeugdzorg voor mijn nichtje mag zorgen via een netwerkplaatsing maar aan de andere kant ik mijn kleinzoon niet mag zien van zijn moeder. Het voelt gewoon zo krom en zo oneerlijk. Wat ik ook probeer, ook via de moeder van K. we doen het altijd verkeerd. Zoek ik teveel contact dan ben ik aan het stalken, zoek ik te weinig contact dan interesseert het me niet genoeg. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen of zeggen en wil je alles wel doen en beloven als je dat kleine mannetje maar mag zien.

De rechter stelt gelukkig Maikel in het gelijk en merkt tevens op dat het maar de vraag is of de zorgen van K. voldoende reden is om Maikel al anderhalf jaar elk contact met zijn zoon te ontzeggen. De rechter ziet in elk geval geen enkele reden of belemmering die de omgang tussen Maikel en zijn zoon in de weg zouden staan. Volgens de rechter is K. het juist aan haar zoontje verplicht om het mogelijk te maken dat hij een band met zijn vader op kan bouwen. Wat haar persoonlijke gevoelens ook zijn. Hier is Maikel natuurlijk ontzettend blij mee. De omgang zal 1 keer per week een uurtje zijn en opgebouwd worden naar 2 uurtjes tot het hulpverleningstraject in het kader van UHA is. Op 8 Juli 2022 is het dan eindelijk zover dan is er eindelijk omgang op gang gekomen. Maikel mag zijn zoontje dan 1 uurtje zien onder begeleiding van K. en haar moeder en de mediator. Maikel heeft een cadeautje bij voor zijn zoontje, een boekje en een kleine houten auto zodat hij het ijs wat kan breken en met zijn zoontje kan spelen. Echter wil K. niet dat hij dit geeft, ze ziet het als omkoping van haar zoontje. Maikel mag zijn zoontje ook niet aanraken van K. en moet wachten tot het mannetje uit zichzelf contact met Maikel wil maken. Na een halfuurtje vind K. het genoeg en is de kleine man moe volgens haar. Zover de eerste omgang, een grote teleurstelling voor Maikel. 

Een week later volgt het 2e contactmoment weer onder begeleiding van K. haar moeder en de mediator. En weer geeft K. weinig ruimte aan Maikel om contact te maken met zijn zoontje. Wel worden er afspraken gemaakt voor het contact wat na 4x onbegeleid zal gaan worden. En wordt er besproken een ouderschapsplan op te gaan zetten. Eindelijk ziet Maikel in dat opzicht vorderingen. Voor mijzelf blijft het een hard gelach dat ik wel via jeugdzorg voor mijn nichtje mag zorgen via een netwerkplaatsing maar aan de andere kant ik mijn kleinzoon niet mag zien van zijn moeder. Het voelt gewoon zo krom en zo oneerlijk. Wat ik ook probeer, ook via de moeder van K. we doen het altijd verkeerd. Zoek ik teveel contact dan ben ik aan het stalken, zoek ik te weinig contact dan interesseert het me niet genoeg. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen of zeggen en wil je alles wel doen en beloven als je dat kleine mannetje maar mag zien. De rechter stelt gelukkig Maikel in het gelijk en merkt tevens op dat het maar de vraag is of de zorgen van K. voldoende reden is om Maikel al anderhalf jaar elk contact met zijn zoon te ontzeggen. De rechter ziet in elk geval geen enkele reden of belemmering die de omgang tussen Maikel en zijn zoon in de weg zouden staan. Volgens de rechter is K. het juist aan haar zoontje verplicht om het mogelijk te maken dat hij een band met zijn vader op kan bouwen. Wat haar persoonlijke gevoelens ook zijn. Hier is Maikel natuurlijk ontzettend blij mee. De omgang zal 1 keer per week een uurtje zijn en opgebouwd worden naar 2 uurtjes tot het hulpverleningstraject in het kader van UHA is. Op 8 Juli 2022 is het dan eindelijk zover dan is er eindelijk omgang op gang gekomen. Maikel mag zijn zoontje dan 1 uurtje zien onder begeleiding van K. en haar moeder en de mediator. Maikel heeft een cadeautje bij voor zijn zoontje, een boekje en een kleine houten auto zodat hij het ijs wat kan breken en met zijn zoontje kan spelen. Echter wil K. niet dat hij dit geeft, ze ziet het als omkoping van haar zoontje. Maikel mag zijn zoontje ook niet aanraken van K. en moet wachten tot het mannetje uit zichzelf contact met Maikel wil maken. Na een halfuurtje vind K. het genoeg en is de kleine man moe volgens haar. Zover de eerste omgang, een grote teleurstelling voor Maikel. 

Een week later volgt het 2e contactmoment weer onder begeleiding van K. haar moeder en de mediator. En weer geeft K. weinig ruimte aan Maikel om contact te maken met zijn zoontje. Wel worden er afspraken gemaakt voor het contact wat na 4x onbegeleid zal gaan worden. En wordt er besproken een ouderschapsplan op te gaan zetten. Eindelijk ziet Maikel in dat opzicht vorderingen. Voor mijzelf blijft het een hard gelach dat ik wel via jeugdzorg voor mijn nichtje mag zorgen via een netwerkplaatsing maar aan de andere kant ik mijn kleinzoon niet mag zien van zijn moeder. Het voelt gewoon zo krom en zo oneerlijk. Wat ik ook probeer, ook via de moeder van K. we doen het altijd verkeerd. Zoek ik teveel contact dan ben ik aan het stalken, zoek ik te weinig contact dan interesseert het me niet genoeg. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen of zeggen en wil je alles wel doen en beloven als je dat kleine mannetje maar mag zien.

Een week later volgt het 2e contactmoment weer onder begeleiding van K. haar moeder en de mediator. En weer geeft K. weinig ruimte aan Maikel om contact te maken met zijn zoontje. Wel worden er afspraken gemaakt voor het contact wat na 4x onbegeleid zal gaan worden. En wordt er besproken een ouderschapsplan op te gaan zetten. Eindelijk ziet Maikel in dat opzicht vorderingen. Voor mijzelf blijft het een hard gelach dat ik wel via jeugdzorg voor mijn nichtje mag zorgen via een netwerkplaatsing maar aan de andere kant ik mijn kleinzoon niet mag zien van zijn moeder. Het voelt gewoon zo krom en zo oneerlijk. Wat ik ook probeer, ook via de moeder van K. we doen het altijd verkeerd. Zoek ik teveel contact dan ben ik aan het stalken, zoek ik te weinig contact dan interesseert het me niet genoeg. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen of zeggen en wil je alles wel doen en beloven als je dat kleine mannetje maar mag zien.

Bij het 3e contactmoment gebeurd er iets vreemds wat gevolgen heeft voor het gevoel en twijfels die bij Maikel en bij ons ontstaan. 

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 3)

In deel 2 vertelde ik dat de relatie tussen mijn zoon en K. tot 2x toe mis loopt. K. is dan 20 jaar oud en hoog zwanger van haar eerste kindje. Ze woont thuis bij haar moeder en stiefvader. Maikel is ondertussen 22 en is er steeds vanuit gegaan dat ze samen zouden gaan wonen en een gezin zouden stichten. 

Wanneer de moeder van K. hoort dat ze nog steeds een relatie heeft met Maikel staat alles op zijn kop. Natuurlijk is de moeder boos en teleurgesteld. Wanneer ik zeg dat K. hulp nodig heeft valt dit ook helemaal verkeerd. Maikel krijgt dan via WhatsApp een berichtje van de moeder dat ze als ouders niet achter de relatie staan en dat K. thuis wil blijven wonen en op dit moment geen relatie meer wil. K. wil zich volgens haar moeder focussen op zichzelf en de baby en vraagt of Maikel K. met rust wil laten. Op dat moment vrezen wij het ergste dat Maikel dus overal buiten gehouden gaat worden. Toch blijft K. hem voorhouden dat hij bij de bevalling mag zijn en dat ze hem niet bij het kindje weg gaat houden. Maikel respecteert de wens van K. en haar ouders en laat haar verder met rust. Andersom is dit niet het geval K. blijft kaartjes, briefjes en foto's van hen samen opsturen naar zijn huis. 

geen berichtje, geen kaartje, geen foto, helemaal niks

Maikel reageert niet meer op de berichtjes van K. en houd zich aan de afspraak om haar met rust te laten en hoort dan uiteindelijk ook niks meer van K. Natuurlijk komt de uitgerekende datum dichterbij en wanneer Maikel half december besluit langs het huis van K. te rijden ziet hij tot zijn verbazing een geboorte bord in de tuin staan. Zo komt hij dus te weten dat zijn zoon is geboren en hoe hij heet. Geen berichtje, geen kaartje, geen foto, helemaal niks. Een berichtje met je zoon is geboren en moeder en kind maken het goed was al voldoende geweest en het minste geweest. Ik besluit de moeder van K. een berichtje te sturen met gefeliciteerd. De enige reactie daarop is; "bedankt" alsof wij geen opa en oma zijn geworden. Het enige wat wij op dat moment weten is dat hij geboren is en zijn naam verder niets. Met K. kunnen we geen contact leggen die heeft ons overal geblokkeerd en heeft ook een ander telefoonnummer. Er zit niets anders op om het voorlopig te laten rusten hoe moeilijk ook, vooral voor Maikel. Die heeft het er ontzettend moeilijk mee dat hij zijn zoon niet mag zien. Omdat Maikel het kindje ook niet heeft erkend heeft hij helemaal geen rechten.  

Erkenning maar nog geen bezoekregeling dit is zo zwaar

Om moeder en kind rust te geven gebeurt er vanuit Maikel niet veel. Via, via krijgt hij soms een foto van zijn zoon die K. op social media plaatst. Daarop zien we helaas geen gelijkenis met Maikel of ons, het kindje lijkt sprekend op K. Het is een leuk mannetje om te zien en we zijn natuurlijk benieuwd hoe hij is, wat zijn karaktertje is, hoe hij voelt en ruikt. Menig keer moet ik mijn zoon troosten en ben ik blij dat hij ook kracht en troost vind in zijn geloof en bij de gemeenschap waar hij heel veel steun krijgt. Maikel stort als zijn zoontje 3 maanden is geld over naar K. als alimentatie, hij wil zo graag bijdragen en zijn verantwoordelijkheid als vader nemen. Ook dit gebaar wordt niet geaccepteerd en het geld wordt terug gestort. Maanden gaan voorbij zonder ook maar een teken van leven. Hoe langer het duurt hoe moeilijker het wordt. Ondertussen is er in onze familie ook genoeg gebeurt en zijn wij in Januari 2021 pleegouders geworden voor mijn nichtje van 4 maanden oud. Dat zorgt er voor dat ik niet zoveel tijd heb om na te denken over mijn kleinzoon maar het blijft pijn doen. Maikel besluit dan toch naar een advocaat te gaan en de erkenning af te dwingen via de rechter. Dit lukt en in Augustus 2021 is hij dan eindelijk officieel erkend als de vader van het kindje van K. Maikel is zo ontzettend blij hiermee en hoopt dat hij nu ook zijn zoontje mag gaan zien. Dat is helaas niet zo. Hij mag wel alimentatie gaan betalen. Erkenning maar nog geen bezoekregeling, dit is zo zwaar.

Er wordt mediaton ingezet en eerst gaan Maikel en K. weer met elkaar in gesprek. Het is dan alweer November en op 5 december besluiten wij om toch kado'tjes voor Sinterklaas bij K. voor de deur te zetten voor de kleine man. Maikel brengt de zak en de moeder van K. doet de deur open. Voornamelijk zijn er een hoop verwijten richting Maikel en ons maar de kadootjes worden aangenomen. Er lijkt een opening te zijn en Maikel krijgt weer hoop, helaas blijkt ook dit valse hoop te zijn...

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 2)

In mijn vorige blog heb ik het begin van de relatie van mijn zoon en zijn vriendinnetje beschreven. En hoe ze ineens zwanger bleek te zijn. In het vervolg van het verhaal zal ik proberen zo goed mogelijk te vertellen wat er hierna allemaal gebeurde.

Maikel en K. bereiden zich voor op een kleintje, er worden spulletjes gezocht en gekocht voor de baby. Maikel heeft ondertussen een huis gekocht in Giessen en samen gaan ze aan de slag om er een thuis van te maken. Begin Augustus 2020 is het huis klaar, K. heeft de kleuren uitgekozen, het behang in de babykamer en alles ziet er mooi en fris uit. Er is hard gewerkt door Maikel met hulp van ons en mensen van de gemeenschap. Maikel verhuisd dan officieel naar Giessen en K. die nog thuis woont maakt plannen wanneer ze bij hem komt wonen. Eerst wil het stel trouwen omdat samen wonen met het geloof van Maikel niet strookt voor hem. Maikel gaf aan dat er geen druk van de gemeenschap achter zit maar dat het echt iets is wat hij graag wil. Hij liep er al langer mee rond want hij had het jaar daarvoor al ringen gekocht. De moeder van K. wilde niet dat ze gingen trouwen en we hebben toen met alle partijen geprobeerd te praten over de verantwoordelijkheid die bij een kindje komt kijken en wat ze allemaal moeten regelen in allerlei gevallen. Trouwen, niet trouwen, uit elkaar gaan. Dat ze bepaalde dingen als voogdij, testamenten etc moeten vastleggen. Ik heb ze uitgelegd dat wanneer ze trouwen veel dingen al automatisch voor de wet geregeld zijn en anders niet. Later werd dit zo gedraaid dat ik gezegd zou hebben dat ze moeten trouwen. Zo verteld K. meer dingen die net niet helemaal kloppen of waar zijn komen we achter in een gesprek met haar moeder en stiefvader. Opeens gaat dan alles in sneltreinvaart mis.

Eind Augustus zijn we nog bezig met plannen van een Gender Reveal party en ineens ontstaat er ruzie en volop miscommunicatie. Dingen worden verdraaid en de relatie wordt door K. beëindigd. Maikel mag niet meer bij de Gender Reveal party aanwezig zijn en wij geven aan dan ook niet te komen omdat we niet het signaal willen afgeven niet achter onze zoon te staan. Waar wij verwachten op de hoogte te worden gesteld van het geslacht moeten wij en ook Maikel dit lezen op social media. Daar wordt bekend gemaakt dat er een jongetje geboren gaat worden. Maikel is geblokkeerd op de social media dus ik stuur hem een screenshot van het bericht. Ook daar is zijn vriendinnetje weer boos over omdat ze het Maikel zelf had willen vertellen. Dan krijg ik een berichtje van K. dat ze toch met Maikel verder wil en met hem oud wil worden. Ze geeft aan dat ze hulp nodig hebben maar dit samen willen doen. De uitzet wordt verder uitgebreid en er wordt nagedacht over een naam voor de baby. Door corona mag Maikel niet mee naar de controles en de echo's wat natuurlijk een tegenvaller is. De relatie loopt wat stroef en het contract met ons en haar ouders ook.

Dan kom ik er in November achter dat de moeder van K. dus niet op de hoogte is dat het stel al die tijd weer samen is en zelfs hun trouwplannen willen doorzetten. Wij geven aan dat dit natuurlijk niet kan en dat beiden open kaart moeten spelen en eerlijk tegen de moeder en stiefvader van K. moeten vertellen dat ze samen verder willen. K. wil dit niet en wil ook niet dat wij of Maikel iets vertellen. Eind November neemt Maikel na veel gesprekken met mij toch de beslissing contact op te nemen met de moeder van K.  Wanneer Maikel haar verteld dat ze nog steeds samen zijn gaat het weer mis....

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 1)

In mijn leven gebeurt veel, soms zeg ik gekscherend dat ik er een boek over kan schrijven en wie weet komt dat er ooit van. Ik heb in genoeg meegemaakt om wel 10 boeken mee te vullen. Het is in iedergeval nooit saai hoewel sommige dingen te bizar zijn om mee te maken.

Hoe begin je een verhaal wat lijkt op een verhaallijn uit GTST? Iets wat je niet kan verzinnen maar wat ons gezin wel echt overkomt. Laat ik maar beginnen bij het begin.

Ergens in Januari 2018 krijgt mijn zoon Maikel een vriendinnetje, hij is dan 20 jaar oud en zijn vriendinnetje 18. Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Ik was blij dat mijn zoon gelukkig was en ookal liep het niet altijd lekker in de relatie wij probeerden ze te helpen en te steunen. Beiden hadden een rugzakje en hadden soms moeite met communiceren. Maar ze waren nog jong en er kon nog van alles gebeuren en dat gebeurde ook. Toen ze een half jaartje samen waren ging Maikel op zichzelf wonen. Natuurlijk waren ze vanaf dat moment bijna dagelijks samen. En het ging eigenlijk best goed. 

Er waren gezellige feestdagen en vakanties en samen pasten ze op ons jongste dochtertje. Ze deden leuke dingen samen en natuurlijk waren er soms minder leuke dingen maar dat hoort erbij. In 2019 krijgt Maikel een nieuwe baan met vast contract bij een bedrijf in Giessen. Vanaf dan komt hij meer in contract met het geloof. Wij zijn katholiek maar doen er weinig tot niets mee. Ik geloof in God maar niet perse in een geloof. Ik leef vooral met 1 regel en dat is: "doe niets bij een ander wat je ook zelf niet aangedaan wilt worden" Dan kom je al een heel eind in mijn ogen. En ik geloof heel erg in positiviteit en je hart volgen. Dit probeer ik mijn kinderen ook erg mee te geven in de opvoeding. Maar goed, Maikel kwam in aanraking met een gemeenschap en ging steeds vaker naar bijeenkomsten waar hij uit de bijbel las en uitleg over de bijbel kreeg. K. ging ook vaak mee maar had er geen interesse in. Ze zat meestal op haar telefoon en hielt zich afzijdig. 

Door het geloof en de gemeenschap veranderde de levenswijze van Maikel. Hij dronk niet meer en wilde zich aan de regels van de gemeenschap houden. Eind september 2019 liet hij zich officieel opnieuw dopen. En hoewel ik het zelf ook best spannend en lastig vond ben ik wel achter mijn zoon blijven staan en ben ik hem blijven steunen. Ik ben meegegaan naar bijeenkomsten om met eigen ogen te zien wat daar gebeurde, wat voor soort mensen er zaten en hoe ze daar met elkaar omgingen. Er was natuurlijk veel onwetendheid vanuit onze kant en Maikel ging er zo in op dat het soms ook wat eng was om hem zo te zien veranderen. Hij wilde ook graag iedereen het woord van God vertellen en daar zat natuurlijk niet iedereen op te wachten. Vooral de ouders van K. hadden daar veel moeite mee. Die noemden de gemeente een sekte en wilden er niets over horen of weten. K. zelf bleef er wat neutraal in staan met sommige van de gemeente kon ze goed opschieten maar ze ging niet mee in het geloof en de gemeenschap zelf. Ze had meer moeite met het feit dat Maikel ook geen seks meer voor het huwelijk wilde. Naar mijn idee kwam ze een beetje tussen haar ouders en Maikel in te staan.

Op 11 April 2020 vierde Maikel zijn 23e verjaardag en werden wij verrast met het nieuws dat K. zwanger was. Dat was even schrikken het was niet gepland maar volgens K. was de pil die ze slikte over de datum geweest. Ik vond het maar een vreemd verhaal. Volgens Maikel hadden ze maar 1 keer seks gehad omdat hij zich had laten verleiden. Ik heb het met beiden over de verschillende opties gehad die ze hadden omdat ik het gevoel had dat ze er beiden niet goed over nagedacht hadden wat de verantwoordelijkheid van een kindje allemaal met zich mee brengt. Ze besloten er samen voor te gaan en ook daarin hebben wij ze toen gesteund. K. was dolgelukkig met de zwangerschap en ook Maikel begon toekomst plannen te maken voor hun gezinnetje. En toen ging het helemaal mis...

Week van de pleegzorg

Sinds 2 jaar zijn wij pleegouders van een bijzonder meisje. Zoals veel netwerk pleegouders zijn wij er ingerold door omstandigheden. Maar wij hebben geen moment getwijfeld, dit meisje verdiend een veilig thuis. Er is nog altijd een groot tekort aan pleeggezinnen. Zoveel kinderen en jongeren die tijdelijk niet bij hun ouders kunnen wonen en een liefdevol thuis nodig hebben.

Ik wil graag mijn steentje bijdragen en doe daarom mee aan de week van de pleegzorg. Van 2 tm 9 november zal ik hier aandacht voor vragen en een inkijkje geven in ons verhaal en ervaring. Heb je vragen, stel ze gerust.

Tradities, gewoontes en routine:
Ik hou ervan groot of klein. Bijvoorbeeld met een verjaardag. Alles versierd, de stoel voor de jarige, zingen bij het ontbijt, en dan cadeautjes. Natuurlijk een feestje met taart en familie en vrienden.
Verder vieren wij de feestdagen ook uitgebreid, sinterklaas met erwtensoep bij de intocht bijvoorbeeld. Sowieso hoort lekker eten en koken bij ons gezin. Kerstmis met als hoogtepunt samen de boom optuigen. Deze kerstboom is nog van mij oma geweest dus erg dierbaar. Maar ook de kermis is bij ons traditie, met opa en oma genieten en verwend worden als afsluiting frietjes eten.

Verder staan we elk seizoen op de camping waar de kinderen zo genieten en avonturen beleven. Tradities in ere houden vinden wij belangrijk. Het gaat ook over het doorgeven van waarden en principes aan een volgende generatie. Het gaat over respect voor de natuur, voor dieren, vertrouwen in elkaar en vriendschap. Gewoontes en routine gaan bij ons om kleine dingen die vertrouwd zijn, die ik van huis uit mee heb gekregen. Samen eten, na het eten in bad en daarna een kopje thee met een koekje. Zo weten ze dat het daarna bedtijd is. Er zullen vast nog meer gewoontes en routine zijn want met een groot gezin en eigen bedrijf moeten we de dingen goed plannen.

Het stellen van vragen:
De vraag die ik vaak krijg is: kun je wel net zoveel houden van je pleegkindje als van je eigen (bio) kinderen? Dan weet ik eigenlijk nooit zo goed wat ik moet zeggen. Het kwam op ons pad en was overweldigend. De emoties, liefde en de verbinding. Ons kruimeltje mag bij ons opgroeien en wij zijn daar dankbaar voor omdat we haar niet meer kunnen en willen missen. Ze hoort bij ons gezin en ja, die liefde is even groot, ons hart is even groot.

Dan krijg ik vaak het antwoord wat knap van jullie en ook dat voelt ongemakkelijk. Wij vinden het niet knap, het is iets wat op ons pad kwam en we gewoon gedaan hebben. We zijn geen speciale mensen, ook wij hebben onze fouten en gebreken. We hebben alleen ons hart en huis opengesteld. Wij hebben op onze beurt weer diep respect voor mensen die met ouderen en gehandicapten werken of mantelzorger zijn bijvoorbeeld. Iedereen draagt zijn eigen steentje bij.

Een gezin als elk gezin, supergewoon:
Ik kan me niet herinneren ooit een "gewoon" gezin te hebben gehad. Ik begon mijn gezin al met bonuskinderen. Voor hen mocht ik voor het eerst mee moederen. Toen kwamen mijn eigen kinderen en daarna een scheiding, die ook héél heftig was voor de kinderen. Daarna een nieuwe partner met ook een kind en rugzakje. Een samengesteld gezin waar ook weer een kindje van ons samen bij kwam en kort daarna ook ons kruimeltje.
Een groot en bijzonder gezin maar zelf heb ik het gevoel dat wij een gezin zijn met een andere samenstelling dan welk ander gezin tegenwoordig eigenlijk? Het is en blijft overal wat, en je moet er naar mijn mening samen met het hele gezin aan werken en over blijven praten. Onze kinderen vinden het super gewoon, de ene heeft een andere papa, de andere een andere mama en een andere papa en mama kan dus ook. Maar toch zijn wij allemaal familie en horen we bij elkaar. Een gezin als elk gezin dus.

Bijzonder gezin:
Eigenlijk vind ik ons geen bijzonder gezin maar voor buitenstaanders is dat natuurlijk wel zo. Alles wat om ons heen gebeurt dat is vaak wel bijzonder. Gespreken met instanties waar we nog nooit mee te maken hadden gehad en gehoopt hadden dat ook nooit te hoeven. Vooral in het begin vonden wij dat lastig. Ineens krijg je te maken met jeugdzorg, sta je in de rechtbank en plan je bezoekregelingen. Dat is best pittig en bijzonder. Vooral de inbreuk op onze privacy vonden wij heftig.
Maar alles went en ondertussen lukt aanpassen en meebewegen steeds beter. Maar we hebben ook geleerd voor onszelf en ons gezin op te komen. Soms is nee ook een antwoord en kiezen we voor rust. Gelukkig wordt dat ook geaccepteerd en gerespecteerd. We zijn vooral bijzonder gelukkig.

Kennis delen:
Toen ik de documentaire van Alicia had gezien was ik zo van slag dat toen ons kruimeltje een thuis nodig had ik niet anders kon en wilde dan haar een veilig en warm thuis te geven. Ik vond deze documentaire zo heftig en hartverscheurend. Zo kan het dus zijn! Gelukkig weet en zie ik nu ook dat het niet zo hoeft te zijn. Door meer kennis te vergaren, te zoeken en aangeboden te krijgen kunnen we er beter voor deze kinderen zijn. Tenminste dat hoop ik. Door Sterk Huis onze pleegzorgorganisatie krijg ik vaak cursussen en trainingen aangeboden. Ook ben ik lid van de POR (pleegouderraad) en sluit ik wel eens aan bij de huiskamer voor pleegouders waar je andere pleegouders kunt ontmoeten, en waar ook vaak thema-avonden worden georganiseerd. Zeker een tip en aanrader! Verder heb ik het boek van Diana Mulder gekocht en gelezen: Diana, het verhaal van een pleegkind. Ook een aanrader om eens de beleving vanuit een pleegkind te lezen.

Het doel van de week van de pleegzorg is om extra aandacht te vragen voor pleegzorg en het tekort aan pleegouders. De week van de pleegzorg 2022 zit erop, maar de zoektocht naar pleeg- en steunouders nog niet! Het hoeft niet altijd fulltime, geen 7 dagen per week en 52 weken per jaar. Het kan ook zo nu en dan in het weekend of juist een paar dagen door de weeks. De ene maand vaak, de andere maand wat minder. Gewoon wanneer het nodig is en wanneer het past. Ook dat is pleegouderschap. Juist voor dat beetje verlichting en ondersteuning, daar waar en wanneer het nodig is!

Natuurlijk is hulp op allerlei andere manieren ook altijd welkom. Maak een praatje, bied een luisterend oor zonder oordeel. Het is zo fijn om lieve mensen om je heen te hebben. Verder hoop ik dat ik een goed en eerlijk beeld van pleegzorg heb kunnen geven en zal ik dit blijven doen. Als jullie nog vragen hebben dan stel ze gerust in de opmerkingen.

 

We zijn allemaal mensen met allemaal onze fouten

De vakantie is weer voorbij en het normale leven is weer begonnen. In hoever je ons leven normaal kunt noemen natuurlijk. Hier speelt altijd wel iets. Hoeveel keer er al tegen mij is gezegd dat ik een boek moet schrijven is niet op meer op één hand te tellen. Misschien dat het er ooit een keer van gaat komen als ik meer rust in mijn leven heb, nu is het nog te veel vliegen en hollen om alles op de rit te houden. Ik moet zeggen dat ik er wel steeds beter tegen kan, tegen alles wat op ons wordt afgevuurd.

Je wordt er hard van denk ik, of je kunt makkelijker de knop omzetten. Ook helpt het dat we nu andere keuzes maken, eerst ons gezin en dan de rest. Dat is ook de reden dat ik zakelijk gezien ook een stap terug heb genomen, meer rust en stabiliteit. De afgelopen maanden hebben er dan ook aardig ingehakt. De verbouwing en verhuizing naar ons nieuwe huis in Teteringen en natuurlijk werk en een gezin met 2 kleine kinderen wat 'gewoon' door moet draaien. Daarbij leg ik mezelf ook vaak dingen op waarvan ik vind dat het moet. Zoals een schoon en opgeruimd huis, een gezonde maaltijd op tafel en er altijd zijn voor mijn man en kinderen. De druk is hoog. Ik wil dan ook nog maatschappelijk bijdragen dus heb niet alleen een kinderkledingketting opgezet samen met iemand anders. Ik ben ook nog in de pleegouderraad gegaan bij Sterk Huis. Dat laatste levert buiten dat het tijd kost ook energie en een goed gevoel op, wat voor mij belangrijk is. 

Maar ik ben zeker ook geen heilige, sommige dingen vind ik moeilijk, snap ik niet en kan ik moeilijk mee omgaan. Zo ben ik blij dat ik eindelijk mijn kleinzoon heb mogen ontmoeten maar doet het pijn en steekt het dat ik zoveel van zijn leven heb gemist en nog moet missen. Ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij waarom iemand een kind bij zijn familie weg wil houden. Zeker omdat hier geen enkele gegronde reden voor is. Gelukkig is dit ook door de rechter zo bepaald en gaat er hopelijk in de toekomst verandering in komen. Ik vraag mezelf alleen af of ik het ooit kan vergeten en vergeven, het heeft me echt veel pijn en verdriet gedaan dat we zo buitengesloten zijn. Wat we ook doen of zeggen het wordt altijd verkeerd uitgelegd. Proberen we contact te krijgen dan zijn we aan het stalken, laten we niets horen dan tonen we geen interesse. We doen het nooit goed en er is altijd een reden om het contact niet toe te staan. Zo lastig om mee om te gaan en om rustig te blijven, steeds vriendelijk te blijven en proberen geen verkeerde dingen te zeggen. Het voelt krom om wel voor het kindje van mijn broer te mogen zorgen maar aan de andere kant niet het recht te hebben je eigen kleinzoon te zien.

Met ons kruimeltje gaat het gelukkig allemaal heel erg goed. Het contact met haar familie verloopt goed en het is fijn dat daar steeds meer ruimte komt voor omgang. Zo gaat ze binnenkort voor het eerst logeren bij opa en oma, waar natuurlijk erg naar uitgekeken wordt. Ze is erbij met belangrijke dagen zoals een communie van haar nichtje en straks de bruiloft van haar oma, zoals het hoort, zoals familie bij elkaar is op belangrijke momenten. Zo hoop ik dat ons kruimeltje alle liefde krijgt die ze verdient van al haar familieleden en een mooie band kan opbouwen en herinneringen kan maken. Ook haar papa is weer teug in haar leven en hoe moeilijk soms ook, ook daar moet weer een band mee opgebouwd worden. Niet omdat ik vind dat hij dat verdient maar omdat ik vind dat ons kruimeltje dat verdient. Wat hij ook doet of gedaan heeft hij is en blijft haar papa en zij verdient het om hem te leren kennen zonder dat wij daar allerlei oordelen over hebben. Dat betekent dat we soms onszelf en ons eigen gevoel opzij moeten zetten in haar belang. Ze verdient het om te weten waar ze vandaan komt, wie haar papa is en wie haar mama is. Want ook al is haar mama niet meer in leven toch blijven we haar herinneren in de kleine dingen. Besteden we er aandacht aan, op een manier die bij ons past en die aansluit bij haar leeftijd. We doen ons best en hopelijk is dat genoeg.

Zo modderen we maar verder aan en doen wat we kunnen. Soms is dat ook genoeg maar soms ook niet, of wordt het in ieder geval niet zo opgevat. Zo ervaren we allemaal iets anders en hebben we allemaal onze eigen waarheid. Ik heb als zo vaak ervaren dat ik iets met de beste bedoelingen deed en iemand anders toch gekwetst was. Raar toch hoe dat soms werkt? Zo kan iets onschuldigs toch uitpakken alsof je iemand bewust wilde kwetsen. Ik had er vroeger een hekel aan als mijn moeder achter mijn aan kwam als ik boos was, ik wilde met rust gelaten worden, tot rust komen, er over nadenken. Dus bij mijn eigen kinderen liet ik ze gaan als ze boos waren, met de gedachte dat als ze afgekoeld waren ze vanzelf naar mij toe zouden komen. Nu mijn kinderen volwassen zijn hoor ik dat ze juist gewild hadden dat ik naar ze toe kwam, dat ze juist mijn aanwezigheid wilden en het als extra straf hebben ervaart dat ik niet achter ze aan kwam als ze boos wegliepen. Kinderen ervaren alles in de pubertijd anders dan wij ze bedoelen daar ben ik ondertussen wel achter. Ik kan alleen maar hopen dat wanneer ze volwassen zijn ze zullen beseffen dat we alles met de beste intenties en uit liefde hebben gedaan. We zijn tenslotte allemaal maar mensen die allemaal fouten maken, maar we zijn niet onze fouten we zijn familie. 

Kerstengelen bestaan....

Ik heb lang getwijfeld, moet ik hier over schrijven het is zo persoonlijk en zo kwetsbaar. En mensen kwetsen is wel het laatste wat ik wil. Toch wil ik dit verhaal vertellen omdat dit het verhaal van ons kruimeltje is en daarom ook ons verhaal. 

Ik hoop dat het herkenning geeft en misschien ook troost bied. Want hoewel ik zeker weet dat wij dit niet alleen meemaken hoor en lees ik er heel weinig over. Het is misschien een soort taboe maar ik denk dat het fijn is als mensen weten dat ze hier niet alleen in staan.

Op 29 September j.l. werd ik gebeld en hoorde ik het verschrikkelijke bericht dat de mama van ons kruimeltje was overleden. Ik kon het niet geloven, het was zo onwerkelijk, zo'n jonge meid van nog maar 21 jaar oud is er ineens niet  meer. Dan gebeurt er een hele boel en zijn er ook een hele boel vragen, vragen waar we misschien nooit antwoord op gaan krijgen. Vooral hoe kon dit gebeuren, en waarom. Mijn oudste dochter is ook 21 jaar oud ik kan me niet voorstellen dat ik die weg zou moeten brengen. Zo intens verdrietig en zoveel medeleven met de ouders en opa en oma van ons kruimeltje. 

Dan is er zoveel wat je wilt doen en wilt zeggen maar je kunt zo weinig. Extra bezoekjes met opa en oma, afscheid nemen van haar mama en dan natuurlijk de uitvaart. Het was een zware week voor zowel mijzelf en ons kruimeltje. Al die huilende mensen, al dat verdriet, die zwaarte om haar heen. Ik zag dat ze het daar moeilijk mee had, ze begreep het niet en wilde eigenlijk steeds weg. Op de uitvaart deed ze het super goed, hoe mooi en moeilijk tegelijk om te zien een klein kruimeltje dat met rozenblaadjes speelt bij de kist van haar mama. Mijn hart brak. Ik heb haar mama toen zachtjes in mezelf toegesproken: "Lieve mama, ik hoop dat je rust vind en weet dat ik ontzettend goed voor jouw prinsesje zal zorgen. Ik zal haar vertellen hoeveel haar mama van haar hield en zorgen dat ze jou nooit vergeet. Ze is een deel van jou, en jij leeft voort in haar". Rust zacht lieve mama.

Na de uitvaart was het vooral een tijd van tot rust komen, iedereen was er kapot van en we moesten het allemaal een plekje geven. Daarna moest er ook gekeken worden naar hoe nu verder? Bezoeken met opa en oma zij wilden natuurlijk ook zoveel mogelijk contact met hun kleindochter, dit was het enige wat ze nog hadden van hun dochter. Heel begrijpelijk maar hoe vind je daarin een balans. Bezoek met papa moet natuurlijk ook doorgaan en de bezoeken trekken toch een zware wissel op ons kruimeltje. Dan ga je in overleg met jeugdzorg, hoe zien zij het wat is er mogelijk en wat niet, wat is wijs en in welke vorm. Dat maakt netwerkplaatsingen dan weer heel erg lastig. Uiteindelijk staat het belang van ons kruimeltje voorop en is haar geluk het belangrijkste. Daarom ben ik ook blij dat we uiteindelijk samen met zijn allen tot een mooie regeling zijn gekomen, met heel veel respect voor iedereen omdat je altijd iemand te kort lijkt te doen hierin. 

Ondertussen heeft ons kruimeltje een nieuw nichtje aan de kant van mama en zijn we daar op kraambezoek geweest, hoe mooi en bijzonder dat dat kan, dat we dat mogen en doen. Een nieuw leven brengt ook weer zoveel vreugde na het verdrietige en zware verlies. Het maakt niets goed maar het verzacht de pijn een beetje hoop ik. Ik ben vooral blij dat ons kruimeltje alle kans krijgt om al haar familie te leren kennen en daarmee alle liefde en aandacht te krijgen die ze verdient. Zeker nu met de decembermaand, een tijd die iedereen anders beleeft. Er komen heel wat wisselende gevoelens bij kijken tijdens de feestdagen in deze maand. Ik krijg er zelf altijd een warm gevoel bij, al die feestdagen. Het samen zijn, de gezelligheid en vooral veel mooie en fijne momenten. Een boswandeling, kaarsjes aan, het huis versieren, lekker eten. Maar aan de andere kant voel ik het gemis, een kind wat niet thuis komt omdat ze boos is. Een kleinzoon die ik nog steeds niet heb gezien. En dat alleen al in ons gezin.

Zoveel kinderen die extra gemist worden in deze decembermaand. Ouders die een leeg plekje hebben aan tafel en een leeg plekje in hun hart. Dan is de decembermaan extra zwaar en koud. Er zijn zoveel redenen voor die leegte, ouderverstoting, pleegzorg, en ook sterven. Soms helpt het dan om iets van troost te hebben en te bieden. Daarom heb ik dit jaar een bijzondere kerstengel voor in onze kerstboom. Een kerstengel voor de mama van ons kruimeltje, zo is ze er toch een beetje bij.

Bijna 1 jaar oud

Ons kruimeltje kan staan! Opeens is het moment daar dat ze zelf in de box gaat staan. En niet alleen in de box, maar ook aan de salontafel trek ze zichzelf ineens omhoog. Wat gaat de tijd snel en wat ontwikkeld ze zich goed op haar eigen tempo. 

Ons kruimeltje is super trots op zichzelf maar niet zo trots als wij allemaal zijn. Gejuich, applaus en knuffels wanneer ze weer iets nieuws kan en doet. Kleine kindjes worden groot, en het verbaast me elke keer weer hoe snel dat gaat. Het staan is weer een bijzondere mijlpaal, nog even en ze gaat lopen. 

Volgende week wordt ons kruimeltje 1 jaar. Weer een mijlpaal die uiteraard gevierd moet worden. Geen baby meer maar officieel een peutertje in huis. Er is taart besteld en visite uitgenodigd, in ons huis komen versieringen en wordt lang zal je leven gezongen. Ik sta dan ook stil bij het gemis voor de bio ouders. Zij missen het eerste lachje, eerste hapje, de eerste tandje, de eerste keer staan en straks haar eerste verjaardag. Natuurlijk heb ik afgesproken dat we het wekelijkse bezoek deze week op de dag van haar verjaardag doen. En het bezoek voor deze gelegenheid niet bij pleegzorg is maar bij oma thuis. Juist om de verjaardag zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen voor bio ouders en familie van de moeder. Spannend vind ik het wel.

Moeder is hard aan het werk aan haar verslaving en ik hoop met heel mijn hart dat het lukt. Kinderen horen bij hun eigen ouders als dit mogelijk is en dus hoop ik dat de bio ouders hulp krijgen en dit ook met beide handen aangrijpen. Dit kan alleen maar als ze dit zelf ook echt willen en zelf dingen regelen. Het gaat allemaal niet vanzelf. Ik heb al zo vaak een terugval gezien en meegemaakt. Een verslaving van zo heel dichtbij zien en meemaken is hartverscheurend en je wordt er moedeloos van. Je bent zo machteloos, ik wil ze doorelkaar schudden, onder de kont schoppen, uitschelden maar ook helpen, bij de hand nemen en begrip tonen. De waarheid is dat ik niets anders kan doen dan afwachten. Afwachten en goed voor ons kruimeltje zorgen. Haar onvoorwaardelijk liefhebben, en trots zijn op haar ontwikkeling. En dat dan doen we.....

De tijd vliegt voorbij....

Lief kruimeltje, vandaag ben je negen maanden oud. Negen maanden, je bent nog zo klein maar al geen echte baby meer. 

Niet meer dat kleine, kwetsbare en tere poppetje dat 5 maanden geleden in ons leven kwam. De afgelopen maanden waren overweldigend, maar we hebben ons allemaal zo snel gehecht aan dit kleine kruimeltje dat ons leven overhoop haalde. Je bent nog zo klein en hebt nog geen idee van hoe alles in elkaar steekt. Je geniet met volle teugen van alle aandacht, knuffels en het feit dat er altijd iemand voor je is en zal zijn. Je hoeft maar een kik te geven en er is iemand om je te helpen, te knuffelen of je te geven wat je graag wilt hebben. 

Er werd mij gevraagd of ik wel eens spijt had van mijn beslissing om ons kruimeltje een plek te geven in ons huis, hart en leven. En natuurlijk is het soms heftig en moeilijk en slaat er wel eens twijfel toe. Heb ik er goed aan gedaan, vooral na de zoveelste slapeloze nachten, maar spijt nee! We zijn 5 maanden verder en het gaat beter dan ik ooit had durven dromen. Onze lieve grote meid is nog geen moment jaloers geweest en bloeit juist op. Ze is zo dol op haar kruimeltje en dat is geheel wederzijds. Samen lachen ze wat af, zo vertederend om te zien dat ze als eerste samen knuffelen in de ochtend en ook als ze thuis komt eerst kruimeltje uitgebreid gekust moet worden, want die heeft ze zo gemist. Samen zingen, voorlezen in bad gaan, het is zo genieten om die interactie tussen die twee te zien. 

Lief kleintje wat wordt je groot, negen maanden alweer. Soms vraag ik mezelf af hoe je later omgaat met alles wat je hebt meegemaakt en nog gaat meemaken. Pleegzorg gaat nooit zoals je het van te voren bedenkt of verwacht en vooral een netwerkplaatsing. Het heeft de nodige uitdagingen en pittige momenten voor ons in petto. En niet iedereen begrijpt onze keuze maar dit is ons gezin, ingewikkeld ja, soms weet ik zelf niet hoe ik uit moet leggen hoe het in elkaar zit en wie bij wie hoort. Belangrijkste is dat we allemaal bij elkaar horen, niemand uitgezonderd! Zoveel liefde tussen onze 5 kinderen, ik had ze niet mooier bij elkaar kunnen bedenken. Dus spijt nee, wel dankbaarheid, vooral dankbaarheid dat wij dit samen als gezin kunnen. Dus lief kruimeltje je hebt voor altijd een plekje in ons huis, hart en bijzondere gezin.

Onze 3e week pleegzorg

Nog maar drie weken in ons leven en toch al zo verweven in onze dagen. Ik krijg veel vragen over hoe het nu gaat, of we al een nieuw ritme hebben gevonden en hoe ons kruimeltje het doet. Vandaar een nieuwe update.

Eigenlijk gaat het heel goed. Al de kinderen zijn dol op ons kruimeltje, ieder op hun eigen manier zoeken ze haar op en overladen ze haar met liefde, kusjes, knuffels, bescherming en verhaaltjes. We hebben en krijgen dus veel hulp, ook van opa's en oma's. Lastig blijven de nachten, vooral omdat Amy nog erg op de baby gefocust is. Het pleegouderschap lijkt namelijk in veel opzichten (ook) op ‘gewoon’ ouderschap met herkenbare ongemakken zoals te weinig slaap. We waren daarom ook blij dat Amy weer naar de opvang mocht. Even een dagje weer 'normaal' en met vriendjes en vriendinnetjes spelen. Wat had ze dat gemist.

Verder waren er weer veel bezoeken en afspraken voor ons kruimeltje. Ouders, pleegzorg, ziekenhuis afspraken etc. De agenda stond vol gepland. Van ons als pleegouders wordt verwacht dat we met veel partijen afstemmen en samenwerken. Uiteraard met de ouders van kruimeltje en met partijen die ons en de pleeggezinsomstandigheden onderzoeken en monitoren, zoals de (gezins)voogdijwerkers, therapeuten, Raadsonderzoekers. En natuurlijk, net zoals bij ‘gewone’ ouders ook de oppas, het kinderdagverblijf, huisarts en consultatiebureau. Gelukkig doet ons kruimeltje het ontzettend goed en groeit als kool. Ook gaat haar ontwikkeling nu erg snel ze maakt een grote inhaalslag en dat is zo ontzettend mooi om te zien. Ze is vrolijk en een echt lachebekje.

Ook de ouders van kruimeltje doen het goed. Waar wij bang en angstig waren dat de ouders te veel aan ons zouden trekken en te veel druk op ons gezin zouden leggen valt dit gelukkig 100% mee. Voor ouders van een kind dat uit huis geplaatst wordt, is het vaak ondraaglijk dat hun kind in een ander gezin gaat wonen. Gedurende dit proces van rouw, weerstand en verzet tegen de veranderde situatie komt het niet zelden voor dat pleegouders de zwarte piet krijgen toegeschoven. Zij zorgen nu voor het kind en zijn daarmee schuldig aan de pijn die de ouders voelen. Dit roept bij pleegouders spanningen op. Gelukkig is dit bij ons nauwelijks het geval en laten we hopen dat dit zo blijft. Voor nu in ieder geval trots op iedereen hoe ze met de situatie omgaan.

Ik vind het soms heel moeilijk om mij strikt aan de bezoekregelingen te houden, maar ik doe het wel. Het voelt heel dubbel allemaal. We zijn blij dat we er voor kruimeltje kunnen zijn. We genieten van het kleine hummeltje in huis. Tegelijkertijd zijn we ons zeer bewust van de pijn van de ouders. Ze zijn verscheurd omdat ze niet zelf voor hun kindje mogen zorgen. De ene keer hebben ze er vrede mee dat kruimeltje veilig en geliefd bij ons is, de andere keer willen ze haar het liefst meenemen. We hebben daar alle begrip voor, maar het maakt de situatie niet makkelijk. Voor de ouders is het nu het belangrijkste dat hard aan zichzelf gaan werken zodat ze er straks weer voor hun kleintje kunnen zijn. De tijd zal het leren.

Onze eerste week (pleegzorg avontuur)

Gisteren een week geleden ben ik onze kruimel gaan halen. Een week van wennen, ritme krijgen, zorgen, kusjes, knuffels, heel veel regelen en slapeloze nachten. Natuurlijk zou ik het liefste zeggen dat het allemaal mee valt, maar heel eerlijk, ik vind het zwaar!

Eerlijk gezegd was ik vergeten hoe zwaar die nachtvoedingen zijn, zeker met ook nog een bijna kleuter in huis die van de spanning ook geregeld wakker wordt en dan niet meer wil gaan slapen. De dagen zijn druk en gevuld. Afspraken met pleegzorg, ouders, ziekenhuis, fysiotherapeut etc. Ik ben er maar druk mee. Om 21:00 lig ik uitgeteld in de bank. Nog geen week geleden leerden wij dit baby’tje kennen, het lijkt allemaal nog heel erg onwerkelijk. We kennen haar nog maar zo kort maar het went snel om een baby in huis te hebben, het is even schakelen en met het hele gezin nét iets rustiger aan doen. Inmiddels lopen de dingen, ik hoef niet meer na te denken hoeveel schepjes er ook alweer bij hoeveel water moet, ik draai mijn hand niet om voor die ieniemienie luiertjes en Amy slaapt (bijna altijd) door het nachtelijk gehuil heen. 

Wat ik vooral lastig vind is om de aandacht te verdelen. Wat doe je als 2 kinderen tegelijk je aandacht nodig hebben? Wie heeft voorrang een huilende baby, of een net gevallen kleuter, iets waar ik zeker mijn weg nog in moet vinden maar dat komt wel. Want hoe moeilijk en hoe lastig ook het is ook heerlijk dat dit kleine meisje bij ons mag zijn. Ik geniet van de mooiste geluidjes die uit de box komen. En het is een uitdaging om Amy uit de box te houden, het liefst ligt en zit ze de hele dag te knuffelen met de baby. Kusjes geven, knuffels en speelgoed brengen en helpen met de fles, ze vindt het allemaal prachtig. Zo prachtig dat ze geregeld ook stiekem naast het bedje staat zonder te zeggen of te vragen. Gisterennacht bedacht ze om 4 uur dat het een goed idee was om bij kruimeltje te gaan kijken. Resultaat 2 huilende kinderen die niet meer konden slapen. Maar het is vooral zó mooi om Amy zo bezig te zien. De manier waarop ze met de baby omgaat, hoe ze haar troost en knuffelt, hoe voorzichtig ze met haar is.

Vandaag weer een drukke dag met fysiotherapie en een bezoekje van de voogd. Eigenlijk wilde ik ook nog even lekker gaan wandelen maar kruimeltje was zo moe van alles dat ze pas laat weer wakker werd. Soms is het goed om gewoon te besluiten dat goed, goed genoeg is en vandaag is zo’n dag. Beide kinderen zijn vandaag wat gespannen en hoe goed ik de dingen ook voorbereid heb, het is gewoon best veel. Met 2 kleine kinderen thuis en alles daaromheen nog van alles te willen doen is ook écht onhaalbaar. Af en toe even tijd om stil te staan, te zitten met een kopje thee en een koekje is óók belangrijk! Deze week worden er hier thuis geen ramen gelapt, wordt de badkamer niet gesopt én gaat het me niet lukken om thuis te werken. De focus ligt op ons gezin en verder zijn alle dingen die wél lukken meegenomen, maar niets moet. Even de druk van de ketel!

Deze week ook weer geen goede en positieve ontwikkelingen voor Maikel en zijn zoontje. Daar waar hij positief en hoopvol blijft heb ik de hoop al laten varen. Ik begrijp gewoon niet waarom hij en wij buitengesloten worden uit het leven van mijn kleinzoon. Geen foto'tje, geen geboortekaartje, geen enkel teken van empathie dat dit kleine mannetje ook nog een familie aan de andere kant heeft. Maar ook een mooi moment met mijn volwassen dochter Wendy die eventjes een bosje bloemen met een lekker flesje wijn komt brengen. Het mooiste was de super lieve brief die erbij zat waar zoveel liefde en waardering uit sprak. Dat maakt dat je weer even kan relativeren. Even dankbaar kan zijn voor wat wel lukt, wat wel kan en wat wel gebeurd. Loslaten waar ik geen invloed op heb is nogal een leerpuntje voor mij, het me minder laten raken en doorgaan met de orde van de dag. Soms blijf ik er in hangen en dat verrast me. Ik ben toch altijd positief? Hoe laat ik los wat ik niet in de hand heb? Hoe zorg ik ervoor dat verkeerde keuzes in mijn ogen mijn dag niet verpesten? Hoe stap je over onrecht dat iemand van wie jij houdt wordt aangedaan? Nou door vooral de focus op de mooie dingen te houden denk ik. De lieve welkom kaartjes die binnen komen, het 'kraambezoek', alle lieve mensen die spulletjes aanbieden, en natuurlijk de fijne wandelingen die maken dat we even kunnen luchten en ons hoofd leeg kunnen maken.

Nou op naar week 2 waarin we hopelijk met z'n allen onze draai nog beter gaan vinden en ik vooral in ons gezin meer rust en regelmaat weet te brengen. Ja het is ontzettend zwaar dat ontken ik niet maar ik zou het niet anders willen. Totaal geen spijt hiervan, we gaan ervoor en we gaan ook hier weer van groeien.

Ons pleegzorg avontuur

Het nieuwe jaar 2021 is begonnen. En het kriebelt een beetje, een gezonde spanning. Ik kan het niet goed uitleggen. Nog een paar nachtjes en dan mag ik haar gaan halen! Een klein meisje wat al onze liefde, zorg, veiligheid en stabiliteit nodig heeft. Maar hoe goed we er ook over hebben nagedacht nu het dichterbij komt vind ik het toch spannend.

Hoe gaat het zijn, hoe gaan we hier met zijn allen mee om? Wat gaat dit mijn met mijn gezin doen en hoe zullen familiebanden hierdoor weer gaan veranderen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet. Het enige wat ik weet is dat dit kleine kruimeltje ons nodig heeft en wij er voor haar zullen zijn, met alle liefde die we in ons hebben. Omdat ze dat verdient! Ik hoor veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ze het ‘knap’ vinden wat we doen. Maar je laat een kwetsbaar en onschuldig kind toch niet in de steek?! Wij niet in ieder geval. Ik wil niet toekijken en later moeten zeggen ik kon iets doen maar ik heb het niet gedaan. Daar zou ik niet mee kunnen leven! Ik wil er alles aan gedaan hebben om dit kruimeltje de best mogelijke start en kans te geven in het leven.

                                                 

 

Mijn eigen kleine meid kijkt er ook zo naar uit. Elke dag vraagt ze wanneer de baby komt, wanneer ze bij ons mag blijven. Want zij gaat haar natuurlijk alles leren zegt ze zelf. Tot het moment dat ze merkt dat kleine kruimel niet meer weggaat en ze haar aandacht moet delen. Dan komt vast de vraag 'Wanneer gaat de baby weer weg' maar ook dat is normaal haha. Dit weekend gaan we nog even genieten van de rust en heeft onze kleine meid ons nog eventjes voor haar alleen. Nog even geen kusjes en knuffeltjes delen. Het zal ook voor haar een grote verandering zijn, gelukkig is ze veerkrachtig en is haar basis al goed. 

Het leven gaat niet altijd over rozen, maar paardenbloemen zijn ook heel mooi. Soms krijg je dingen voor je kiezen waaronder je lijdt, kreunt, piept en huilt. Maar je bepaalt altijd zelf hoe je er mee omgaat. Daarom kan ik ook dankbaar zijn voor alle moeilijkheden in mijn leven. Ze hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. En daarom heb ik ook het geloof en het vertrouwen dat wij dit avontuur aan kunnen. Je bent zo welkom klein kruimeltje.

Volg me ook op Instagram