Kerstengelen bestaan....

Ik heb lang getwijfeld, moet ik hier over schrijven het is zo persoonlijk en zo kwetsbaar. En mensen kwetsen is wel het laatste wat ik wil. Toch wil ik dit verhaal vertellen omdat dit het verhaal van ons kruimeltje is en daarom ook ons verhaal. 

Ik hoop dat het herkenning geeft en misschien ook troost bied. Want hoewel ik zeker weet dat wij dit niet alleen meemaken hoor en lees ik er heel weinig over. Het is misschien een soort taboe maar ik denk dat het fijn is als mensen weten dat ze hier niet alleen in staan.

Op 29 September j.l. werd ik gebeld en hoorde ik het verschrikkelijke bericht dat de mama van ons kruimeltje was overleden. Ik kon het niet geloven, het was zo onwerkelijk, zo'n jonge meid van nog maar 21 jaar oud is er ineens niet  meer. Dan gebeurt er een hele boel en zijn er ook een hele boel vragen, vragen waar we misschien nooit antwoord op gaan krijgen. Vooral hoe kon dit gebeuren, en waarom. Mijn oudste dochter is ook 21 jaar oud ik kan me niet voorstellen dat ik die weg zou moeten brengen. Zo intens verdrietig en zoveel medeleven met de ouders en opa en oma van ons kruimeltje. 

Dan is er zoveel wat je wilt doen en wilt zeggen maar je kunt zo weinig. Extra bezoekjes met opa en oma, afscheid nemen van haar mama en dan natuurlijk de uitvaart. Het was een zware week voor zowel mijzelf en ons kruimeltje. Al die huilende mensen, al dat verdriet, die zwaarte om haar heen. Ik zag dat ze het daar moeilijk mee had, ze begreep het niet en wilde eigenlijk steeds weg. Op de uitvaart deed ze het super goed, hoe mooi en moeilijk tegelijk om te zien een klein kruimeltje dat met rozenblaadjes speelt bij de kist van haar mama. Mijn hart brak. Ik heb haar mama toen zachtjes in mezelf toegesproken: "Lieve mama, ik hoop dat je rust vind en weet dat ik ontzettend goed voor jouw prinsesje zal zorgen. Ik zal haar vertellen hoeveel haar mama van haar hield en zorgen dat ze jou nooit vergeet. Ze is een deel van jou, en jij leeft voort in haar". Rust zacht lieve mama.

Na de uitvaart was het vooral een tijd van tot rust komen, iedereen was er kapot van en we moesten het allemaal een plekje geven. Daarna moest er ook gekeken worden naar hoe nu verder? Bezoeken met opa en oma zij wilden natuurlijk ook zoveel mogelijk contact met hun kleindochter, dit was het enige wat ze nog hadden van hun dochter. Heel begrijpelijk maar hoe vind je daarin een balans. Bezoek met papa moet natuurlijk ook doorgaan en de bezoeken trekken toch een zware wissel op ons kruimeltje. Dan ga je in overleg met jeugdzorg, hoe zien zij het wat is er mogelijk en wat niet, wat is wijs en in welke vorm. Dat maakt netwerkplaatsingen dan weer heel erg lastig. Uiteindelijk staat het belang van ons kruimeltje voorop en is haar geluk het belangrijkste. Daarom ben ik ook blij dat we uiteindelijk samen met zijn allen tot een mooie regeling zijn gekomen, met heel veel respect voor iedereen omdat je altijd iemand te kort lijkt te doen hierin. 

Ondertussen heeft ons kruimeltje een nieuw nichtje aan de kant van mama en zijn we daar op kraambezoek geweest, hoe mooi en bijzonder dat dat kan, dat we dat mogen en doen. Een nieuw leven brengt ook weer zoveel vreugde na het verdrietige en zware verlies. Het maakt niets goed maar het verzacht de pijn een beetje hoop ik. Ik ben vooral blij dat ons kruimeltje alle kans krijgt om al haar familie te leren kennen en daarmee alle liefde en aandacht te krijgen die ze verdient. Zeker nu met de decembermaand, een tijd die iedereen anders beleeft. Er komen heel wat wisselende gevoelens bij kijken tijdens de feestdagen in deze maand. Ik krijg er zelf altijd een warm gevoel bij, al die feestdagen. Het samen zijn, de gezelligheid en vooral veel mooie en fijne momenten. Een boswandeling, kaarsjes aan, het huis versieren, lekker eten. Maar aan de andere kant voel ik het gemis, een kind wat niet thuis komt omdat ze boos is. Een kleinzoon die ik nog steeds niet heb gezien. En dat alleen al in ons gezin.

Zoveel kinderen die extra gemist worden in deze decembermaand. Ouders die een leeg plekje hebben aan tafel en een leeg plekje in hun hart. Dan is de decembermaan extra zwaar en koud. Er zijn zoveel redenen voor die leegte, ouderverstoting, pleegzorg, en ook sterven. Soms helpt het dan om iets van troost te hebben en te bieden. Daarom heb ik dit jaar een bijzondere kerstengel voor in onze kerstboom. Een kerstengel voor de mama van ons kruimeltje, zo is ze er toch een beetje bij.

Bijna 1 jaar oud

Ons kruimeltje kan staan! Opeens is het moment daar dat ze zelf in de box gaat staan. En niet alleen in de box, maar ook aan de salontafel trek ze zichzelf ineens omhoog. Wat gaat de tijd snel en wat ontwikkeld ze zich goed op haar eigen tempo. 

Ons kruimeltje is super trots op zichzelf maar niet zo trots als wij allemaal zijn. Gejuich, applaus en knuffels wanneer ze weer iets nieuws kan en doet. Kleine kindjes worden groot, en het verbaast me elke keer weer hoe snel dat gaat. Het staan is weer een bijzondere mijlpaal, nog even en ze gaat lopen. 

Volgende week wordt ons kruimeltje 1 jaar. Weer een mijlpaal die uiteraard gevierd moet worden. Geen baby meer maar officieel een peutertje in huis. Er is taart besteld en visite uitgenodigd, in ons huis komen versieringen en wordt lang zal je leven gezongen. Ik sta dan ook stil bij het gemis voor de bio ouders. Zij missen het eerste lachje, eerste hapje, de eerste tandje, de eerste keer staan en straks haar eerste verjaardag. Natuurlijk heb ik afgesproken dat we het wekelijkse bezoek deze week op de dag van haar verjaardag doen. En het bezoek voor deze gelegenheid niet bij pleegzorg is maar bij oma thuis. Juist om de verjaardag zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen voor bio ouders en familie van de moeder. Spannend vind ik het wel.

Moeder is hard aan het werk aan haar verslaving en ik hoop met heel mijn hart dat het lukt. Kinderen horen bij hun eigen ouders als dit mogelijk is en dus hoop ik dat de bio ouders hulp krijgen en dit ook met beide handen aangrijpen. Dit kan alleen maar als ze dit zelf ook echt willen en zelf dingen regelen. Het gaat allemaal niet vanzelf. Ik heb al zo vaak een terugval gezien en meegemaakt. Een verslaving van zo heel dichtbij zien en meemaken is hartverscheurend en je wordt er moedeloos van. Je bent zo machteloos, ik wil ze doorelkaar schudden, onder de kont schoppen, uitschelden maar ook helpen, bij de hand nemen en begrip tonen. De waarheid is dat ik niets anders kan doen dan afwachten. Afwachten en goed voor ons kruimeltje zorgen. Haar onvoorwaardelijk liefhebben, en trots zijn op haar ontwikkeling. En dat dan doen we.....

De tijd vliegt voorbij....

Lief kruimeltje, vandaag ben je negen maanden oud. Negen maanden, je bent nog zo klein maar al geen echte baby meer. 

Niet meer dat kleine, kwetsbare en tere poppetje dat 5 maanden geleden in ons leven kwam. De afgelopen maanden waren overweldigend, maar we hebben ons allemaal zo snel gehecht aan dit kleine kruimeltje dat ons leven overhoop haalde. Je bent nog zo klein en hebt nog geen idee van hoe alles in elkaar steekt. Je geniet met volle teugen van alle aandacht, knuffels en het feit dat er altijd iemand voor je is en zal zijn. Je hoeft maar een kik te geven en er is iemand om je te helpen, te knuffelen of je te geven wat je graag wilt hebben. 

Er werd mij gevraagd of ik wel eens spijt had van mijn beslissing om ons kruimeltje een plek te geven in ons huis, hart en leven. En natuurlijk is het soms heftig en moeilijk en slaat er wel eens twijfel toe. Heb ik er goed aan gedaan, vooral na de zoveelste slapeloze nachten, maar spijt nee! We zijn 5 maanden verder en het gaat beter dan ik ooit had durven dromen. Onze lieve grote meid is nog geen moment jaloers geweest en bloeit juist op. Ze is zo dol op haar kruimeltje en dat is geheel wederzijds. Samen lachen ze wat af, zo vertederend om te zien dat ze als eerste samen knuffelen in de ochtend en ook als ze thuis komt eerst kruimeltje uitgebreid gekust moet worden, want die heeft ze zo gemist. Samen zingen, voorlezen in bad gaan, het is zo genieten om die interactie tussen die twee te zien. 

Lief kleintje wat wordt je groot, negen maanden alweer. Soms vraag ik mezelf af hoe je later omgaat met alles wat je hebt meegemaakt en nog gaat meemaken. Pleegzorg gaat nooit zoals je het van te voren bedenkt of verwacht en vooral een netwerkplaatsing. Het heeft de nodige uitdagingen en pittige momenten voor ons in petto. En niet iedereen begrijpt onze keuze maar dit is ons gezin, ingewikkeld ja, soms weet ik zelf niet hoe ik uit moet leggen hoe het in elkaar zit en wie bij wie hoort. Belangrijkste is dat we allemaal bij elkaar horen, niemand uitgezonderd! Zoveel liefde tussen onze 5 kinderen, ik had ze niet mooier bij elkaar kunnen bedenken. Dus spijt nee, wel dankbaarheid, vooral dankbaarheid dat wij dit samen als gezin kunnen. Dus lief kruimeltje je hebt voor altijd een plekje in ons huis, hart en bijzondere gezin.

Onze 3e week pleegzorg

Nog maar drie weken in ons leven en toch al zo verweven in onze dagen. Ik krijg veel vragen over hoe het nu gaat, of we al een nieuw ritme hebben gevonden en hoe ons kruimeltje het doet. Vandaar een nieuwe update.

Eigenlijk gaat het heel goed. Al de kinderen zijn dol op ons kruimeltje, ieder op hun eigen manier zoeken ze haar op en overladen ze haar met liefde, kusjes, knuffels, bescherming en verhaaltjes. We hebben en krijgen dus veel hulp, ook van opa's en oma's. Lastig blijven de nachten, vooral omdat Amy nog erg op de baby gefocust is. Het pleegouderschap lijkt namelijk in veel opzichten (ook) op ‘gewoon’ ouderschap met herkenbare ongemakken zoals te weinig slaap. We waren daarom ook blij dat Amy weer naar de opvang mocht. Even een dagje weer 'normaal' en met vriendjes en vriendinnetjes spelen. Wat had ze dat gemist.

Verder waren er weer veel bezoeken en afspraken voor ons kruimeltje. Ouders, pleegzorg, ziekenhuis afspraken etc. De agenda stond vol gepland. Van ons als pleegouders wordt verwacht dat we met veel partijen afstemmen en samenwerken. Uiteraard met de ouders van kruimeltje en met partijen die ons en de pleeggezinsomstandigheden onderzoeken en monitoren, zoals de (gezins)voogdijwerkers, therapeuten, Raadsonderzoekers. En natuurlijk, net zoals bij ‘gewone’ ouders ook de oppas, het kinderdagverblijf, huisarts en consultatiebureau. Gelukkig doet ons kruimeltje het ontzettend goed en groeit als kool. Ook gaat haar ontwikkeling nu erg snel ze maakt een grote inhaalslag en dat is zo ontzettend mooi om te zien. Ze is vrolijk en een echt lachebekje.

Ook de ouders van kruimeltje doen het goed. Waar wij bang en angstig waren dat de ouders te veel aan ons zouden trekken en te veel druk op ons gezin zouden leggen valt dit gelukkig 100% mee. Voor ouders van een kind dat uit huis geplaatst wordt, is het vaak ondraaglijk dat hun kind in een ander gezin gaat wonen. Gedurende dit proces van rouw, weerstand en verzet tegen de veranderde situatie komt het niet zelden voor dat pleegouders de zwarte piet krijgen toegeschoven. Zij zorgen nu voor het kind en zijn daarmee schuldig aan de pijn die de ouders voelen. Dit roept bij pleegouders spanningen op. Gelukkig is dit bij ons nauwelijks het geval en laten we hopen dat dit zo blijft. Voor nu in ieder geval trots op iedereen hoe ze met de situatie omgaan.

Ik vind het soms heel moeilijk om mij strikt aan de bezoekregelingen te houden, maar ik doe het wel. Het voelt heel dubbel allemaal. We zijn blij dat we er voor kruimeltje kunnen zijn. We genieten van het kleine hummeltje in huis. Tegelijkertijd zijn we ons zeer bewust van de pijn van de ouders. Ze zijn verscheurd omdat ze niet zelf voor hun kindje mogen zorgen. De ene keer hebben ze er vrede mee dat kruimeltje veilig en geliefd bij ons is, de andere keer willen ze haar het liefst meenemen. We hebben daar alle begrip voor, maar het maakt de situatie niet makkelijk. Voor de ouders is het nu het belangrijkste dat hard aan zichzelf gaan werken zodat ze er straks weer voor hun kleintje kunnen zijn. De tijd zal het leren.

Onze eerste week (pleegzorg avontuur)

Gisteren een week geleden ben ik onze kruimel gaan halen. Een week van wennen, ritme krijgen, zorgen, kusjes, knuffels, heel veel regelen en slapeloze nachten. Natuurlijk zou ik het liefste zeggen dat het allemaal mee valt, maar heel eerlijk, ik vind het zwaar!

Eerlijk gezegd was ik vergeten hoe zwaar die nachtvoedingen zijn, zeker met ook nog een bijna kleuter in huis die van de spanning ook geregeld wakker wordt en dan niet meer wil gaan slapen. De dagen zijn druk en gevuld. Afspraken met pleegzorg, ouders, ziekenhuis, fysiotherapeut etc. Ik ben er maar druk mee. Om 21:00 lig ik uitgeteld in de bank. Nog geen week geleden leerden wij dit baby’tje kennen, het lijkt allemaal nog heel erg onwerkelijk. We kennen haar nog maar zo kort maar het went snel om een baby in huis te hebben, het is even schakelen en met het hele gezin nét iets rustiger aan doen. Inmiddels lopen de dingen, ik hoef niet meer na te denken hoeveel schepjes er ook alweer bij hoeveel water moet, ik draai mijn hand niet om voor die ieniemienie luiertjes en Amy slaapt (bijna altijd) door het nachtelijk gehuil heen. 

Wat ik vooral lastig vind is om de aandacht te verdelen. Wat doe je als 2 kinderen tegelijk je aandacht nodig hebben? Wie heeft voorrang een huilende baby, of een net gevallen kleuter, iets waar ik zeker mijn weg nog in moet vinden maar dat komt wel. Want hoe moeilijk en hoe lastig ook het is ook heerlijk dat dit kleine meisje bij ons mag zijn. Ik geniet van de mooiste geluidjes die uit de box komen. En het is een uitdaging om Amy uit de box te houden, het liefst ligt en zit ze de hele dag te knuffelen met de baby. Kusjes geven, knuffels en speelgoed brengen en helpen met de fles, ze vindt het allemaal prachtig. Zo prachtig dat ze geregeld ook stiekem naast het bedje staat zonder te zeggen of te vragen. Gisterennacht bedacht ze om 4 uur dat het een goed idee was om bij kruimeltje te gaan kijken. Resultaat 2 huilende kinderen die niet meer konden slapen. Maar het is vooral zó mooi om Amy zo bezig te zien. De manier waarop ze met de baby omgaat, hoe ze haar troost en knuffelt, hoe voorzichtig ze met haar is.

Vandaag weer een drukke dag met fysiotherapie en een bezoekje van de voogd. Eigenlijk wilde ik ook nog even lekker gaan wandelen maar kruimeltje was zo moe van alles dat ze pas laat weer wakker werd. Soms is het goed om gewoon te besluiten dat goed, goed genoeg is en vandaag is zo’n dag. Beide kinderen zijn vandaag wat gespannen en hoe goed ik de dingen ook voorbereid heb, het is gewoon best veel. Met 2 kleine kinderen thuis en alles daaromheen nog van alles te willen doen is ook écht onhaalbaar. Af en toe even tijd om stil te staan, te zitten met een kopje thee en een koekje is óók belangrijk! Deze week worden er hier thuis geen ramen gelapt, wordt de badkamer niet gesopt én gaat het me niet lukken om thuis te werken. De focus ligt op ons gezin en verder zijn alle dingen die wél lukken meegenomen, maar niets moet. Even de druk van de ketel!

Deze week ook weer geen goede en positieve ontwikkelingen voor Maikel en zijn zoontje. Daar waar hij positief en hoopvol blijft heb ik de hoop al laten varen. Ik begrijp gewoon niet waarom hij en wij buitengesloten worden uit het leven van mijn kleinzoon. Geen foto'tje, geen geboortekaartje, geen enkel teken van empathie dat dit kleine mannetje ook nog een familie aan de andere kant heeft. Maar ook een mooi moment met mijn volwassen dochter Wendy die eventjes een bosje bloemen met een lekker flesje wijn komt brengen. Het mooiste was de super lieve brief die erbij zat waar zoveel liefde en waardering uit sprak. Dat maakt dat je weer even kan relativeren. Even dankbaar kan zijn voor wat wel lukt, wat wel kan en wat wel gebeurd. Loslaten waar ik geen invloed op heb is nogal een leerpuntje voor mij, het me minder laten raken en doorgaan met de orde van de dag. Soms blijf ik er in hangen en dat verrast me. Ik ben toch altijd positief? Hoe laat ik los wat ik niet in de hand heb? Hoe zorg ik ervoor dat verkeerde keuzes in mijn ogen mijn dag niet verpesten? Hoe stap je over onrecht dat iemand van wie jij houdt wordt aangedaan? Nou door vooral de focus op de mooie dingen te houden denk ik. De lieve welkom kaartjes die binnen komen, het 'kraambezoek', alle lieve mensen die spulletjes aanbieden, en natuurlijk de fijne wandelingen die maken dat we even kunnen luchten en ons hoofd leeg kunnen maken.

Nou op naar week 2 waarin we hopelijk met z'n allen onze draai nog beter gaan vinden en ik vooral in ons gezin meer rust en regelmaat weet te brengen. Ja het is ontzettend zwaar dat ontken ik niet maar ik zou het niet anders willen. Totaal geen spijt hiervan, we gaan ervoor en we gaan ook hier weer van groeien.

Ons pleegzorg avontuur

Het nieuwe jaar 2021 is begonnen. En het kriebelt een beetje, een gezonde spanning. Ik kan het niet goed uitleggen. Nog een paar nachtjes en dan mag ik haar gaan halen! Een klein meisje wat al onze liefde, zorg, veiligheid en stabiliteit nodig heeft. Maar hoe goed we er ook over hebben nagedacht nu het dichterbij komt vind ik het toch spannend.

Hoe gaat het zijn, hoe gaan we hier met zijn allen mee om? Wat gaat dit mijn met mijn gezin doen en hoe zullen familiebanden hierdoor weer gaan veranderen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet. Het enige wat ik weet is dat dit kleine kruimeltje ons nodig heeft en wij er voor haar zullen zijn, met alle liefde die we in ons hebben. Omdat ze dat verdient! Ik hoor veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ze het ‘knap’ vinden wat we doen. Maar je laat een kwetsbaar en onschuldig kind toch niet in de steek?! Wij niet in ieder geval. Ik wil niet toekijken en later moeten zeggen ik kon iets doen maar ik heb het niet gedaan. Daar zou ik niet mee kunnen leven! Ik wil er alles aan gedaan hebben om dit kruimeltje de best mogelijke start en kans te geven in het leven.

                                                 

 

Mijn eigen kleine meid kijkt er ook zo naar uit. Elke dag vraagt ze wanneer de baby komt, wanneer ze bij ons mag blijven. Want zij gaat haar natuurlijk alles leren zegt ze zelf. Tot het moment dat ze merkt dat kleine kruimel niet meer weggaat en ze haar aandacht moet delen. Dan komt vast de vraag 'Wanneer gaat de baby weer weg' maar ook dat is normaal haha. Dit weekend gaan we nog even genieten van de rust en heeft onze kleine meid ons nog eventjes voor haar alleen. Nog even geen kusjes en knuffeltjes delen. Het zal ook voor haar een grote verandering zijn, gelukkig is ze veerkrachtig en is haar basis al goed. 

Het leven gaat niet altijd over rozen, maar paardenbloemen zijn ook heel mooi. Soms krijg je dingen voor je kiezen waaronder je lijdt, kreunt, piept en huilt. Maar je bepaalt altijd zelf hoe je er mee omgaat. Daarom kan ik ook dankbaar zijn voor alle moeilijkheden in mijn leven. Ze hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. En daarom heb ik ook het geloof en het vertrouwen dat wij dit avontuur aan kunnen. Je bent zo welkom klein kruimeltje.

Volg me ook op Instagram

Ons kleine wondertje

 

Toen ik zwanger was, dacht ik dat ik het al helemaal al wist, die baby’s. Want ik had het allemaal al 2x gedaan dus kom op, hoe moeilijk kon het nu 17 jaar later zijn? Tja. En toen was het toch allemaal wat anders als toen ik jong en onbevangen was. En bleek ik toch een aantal gedachten hebben die niet helemaal meer klopten…

In mijn herinnering vond ik zwanger zijn alleen maar leuk, mooi, bijzonder en heb ik tijdens mijn zwangerschappen van Maikel en Wendy alleen maar genoten. Natuurlijk heb ik tijdens deze zwangerschap ook genoten maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het nu ook best zwaar vond. Natuurlijk wil ik niet toegeven dat het misschien aan de leeftijd ligt haha. Nee zonder gekheid ik had geen grote zwangerschapskwalen zoals misselijkheid, brandend maagzuur, stemmingswisselingen, pijnlijke borsten, etc etc. Maar andere kwaaltjes was ik eigenlijk vergeten en die vond ik wel degelijk vervelend. Het vaak moeten plassen bijvoorbeeld, en de bandenpijn, en vooral tegen het einde van de zwangerschap het slechte slapen, de lage rugpijn en natuurlijk de vermoeidheid.
Nu moet ik zeggen dat zelfstandig zijn en zwanger zijn ook niet de beste combinatie is! Ik ging pas 4 weken van te voren met zwangerschapsverlof en eigenlijk kon dat ook niet. Van het hele, deze zwangerschap ga ik er extra van genieten, idee in mijn hoofd is niet veel terecht gekomen. Te veel zorgen op en over mijn bedrijf die ik echt niet los kon laten of aan een ander kon overlaten. Toen bleek ook nog dat ons eigenwijze dametje niet wilde draaien wat we ook probeerden. En geloof me we hebben van alles geprobeerd. Tot 2x toe een uitwendige versie, (die echt geen pretje was), voetreflex therapie en moxa therapie maar het mocht allemaal niet baten. Omdat ze niet met haar billen maar met haar voetjes naar beneden lag was een normale vaginale bevalling te veel risico. We hadden daarom met 39 weken een geplande keizersnede staan. Aan de ene kant fijn omdat je dan naar een datum toe kan leven maar aan de andere kant gaf de gedachte aan een keizersnede me ontzettend veel angst en stress. Ik zag er zo ontzettend tegen op!
Met 37 weken dacht ons dametje dan ook het is genoeg geweest, jullie kunnen plannen wat je wil maar ik ben er klaar mee en ik kom gewoon nu. Op donderdag 25 mei waren we nog lekker naar Puur geweest en hadden genoten van de zon. René ging 's avonds nog naar NAC die een spannende wedstrijd speelde voor promoveren naar de eredivisie. Ik had nog grapjes zitten maken, zal ik hem bellen tijdens de wedstrijd dat hij naar huis moet komen omdat het begonnen is. Gelukkig was René zelf zo wijs om na de gewonnen wedstrijd van NAC niet de stad in te duiken maar na een paar biertjes gewoon naar huis toe te komen. Ik was op tijd naar bed gegaan, ik was wat moe en had wat harde buiken maar verder niks om me druk over te maken.
Rond 12 uur werd ik wakker omdat mijn vliezen waren gebroken. Dat was best even schrikken dus ik maak meteen René wakker die niet goed besefte wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik ging uit bed en ben op de wc gaan zitten tot ik dacht dat al het vruchtwater er nu wel uit was. Toen ben ik gaan douchen, je voelt je toch vies als al dat vruchtwater langs je benen loopt... Het vruchtwater was helder en ik had nog geen weeën dus ik maakte me  nog geen zorgen. Omdat René nog niet was komen kijken bij mij liep ik terug naar de slaapkamer waar ik dacht dat hij het bed wel aan het verschonen zou zijn. Tot mijn verbazing was hij gewoon weer gaan slapen! Ik hem weer wakker gemaakt en duidelijk gemaakt dat het toch echt nu was begonnen en we het ziekenhuis moesten bellen. Wanneer de weeën en de ontsluiting net zo snel zouden gaan als bij Wendy dan zouden we te laat zijn. Gelukkig mochten we meteen komen en zodra we in de auto zaten begonnen ook de weeën te komen, welke ik toen nog goed op kon vangen.

Rond 1 uur waren we in het ziekenhuis en na alle controles werd besloten meteen tot een keizersnede over te gaan voor ik nog meer ontsluiting zou krijgen. Ik had toen al 2cm ontsluiting dus het ging best snel. Ook de weeën werden steeds heftiger maar de angst voor de keizersnede was nog erger. Eerst natuurlijk het infuus, daarna kreeg ik een catheter ingebracht dit vond ik al helemaal niks.
Om 02:00 werd ik naar de operatiekamer gebracht, daar werd ik voorbereid op de keizersnede en kreeg ik een ruggenprik. Rustig ademhalen, holle rug maken en ontspannen word er gezegd, nou probeer dat maar eens te doen met een buik als een boeddha en bang als een wezel voor naalden. Ik kon wel janken. Toen ik de ruggenprik had gehad kwam René bij me zitten die me gelukkig wat kon kalmeren. En hoewel je onderlichaam volledig is verdooft, wat trouwens een erg raar gevoel is, voelde ik wel degelijk dat de artsen bezig waren Amy uit mijn buik te halen. Er worden wat spieren ‘opzij gelegd’ en dat gaat gepaard met het nodige duw,- en trekwerk. Op een gegeven moment vroeg de arts of ik mee wilde kijken en dat wilde ik dus het doek werd naar beneden gedaan. Ook dat was een raar gezicht, ik zag de arts letterlijk aan Amy trekken en sjorren maar hij kreeg haar er niet uit. Het doek moest terug omhoog en de schaar moest er nog een keer bij. Dan knijp je hem wel hoor, er werd verder ook niets meer gezegd. Om 02:51 werd Amy eruit gehaald en ging meteen met de arts mee voor een check, ze werd dus niet eerst op mijn buik gelegd, ik had haar nog niet eens horen huilen. Gelukkig ging René wel meteen mee voor de check en mocht ik haar daarna heel eventjes zien. René ging met Amy naar de afdeling en ik moest op de IC bijkomen en mocht pas naar beneden als ik mijn tenen weer kon bewegen. Dan lig je daar, moederziel alleen zonder je kind en zonder je man, als een malle je tenen in beweging proberen te krijgen. Dit lukt maar niet en was heel frustrerend. Pas na 2 uur kon ik een klein beetje wiebelen en mocht ik ook naar de afdeling.
Ik kan wel zeggen dat dit emotioneel heel zwaar was. Ik voelde niet meteen een band met mijn kindje en dat vond ik heel raar en moeilijk. Het duurde even voor ik het gevoel kreeg dat dit kleine meisje echt 'mijn' meisje was. Ons wondertje waar we zo lang op gewacht hadden lag in mijn armen en ik herkende haar niet meteen als mijn kind, dat voelt zo ontzettend moeilijk. Gelukkig duurde dat niet heel lang en zal ook de hele operatie, alle angst en frustratie mee gespeelt hebben. Ik heb in ieder geval niet het gevoel dat ik door de keizersnede 'minder' ben omdat ik mijn kindje niet zelf op de wereld kon zetten. Ik heb er alles voor en aan gedaan dus kan mezelf ook niets verwijten.
Daarna ging alles eigenlijk super goed en volgens het boekje. Amy pakte de flesvoeding goed op, plaste en poepte goed en viel niet schrikbarend af. Het enige waar ze moeite mee had was op temperatuur blijven en dat met meer dan 30 graden buiten. Wat lag ik te puffen in mijn ziekenhuis bed en Amy lag met een warme kruik. Ook met mij ging het prima dus mocht gelukkig al snel het infuus en de catheter eruit. De buikwond genas ook goed al deed het ontzettend veel pijn als ik omhoog moest komen, moest hoesten, kuchen of lachen. Vervelen hoefde ik me niet, er was al snel visite van familie en naaste vrienden.

Na 2 dagen mochten Amy en ik naar huis en kon het echte genieten beginnen. Tenminste zo had ik me dat in mijn herinnering opgeslagen. Maar bij een paar puntjes had ik niet zo meer stil gestaan;
Tijdens mijn verlofperiode kan ik lekker relaxen.
Toen mijn kraamhulp er was heb ik het er idd erg van genomen. Ik had dan ook een super lieve en fijne kraamhulp. Daarna moet je het toch echt zelf gaan doen, met een beetje hulp van René, de kinderen en moedertjes. Een pasgeboren baby verzorgen is arbeidsintensiever dan de zaak runnen. Dan kan ik namelijk nog eens een kop (warme!) thee drinken. Een luxe die je niet hebt met zo’n klein, poepend, huilend, en vretend mensje. Je leeft van flesvoeding naar flesvoeding. Slapen is er ook in die eerste dagen niet of nauwelijks bij, en slaapt Amy dan ben ik om de vijf minuten aan het checken of ze nog ademt. Hallo baby, leef je nog?
Ik kan makkelijk uitstapjes maken met de baby.
Ik ben dan wel eerst een uur aan het pakken (want wat moest er ook al weer allemaal mee? Gewoon ALLES natuurlijk). Heb ik de baby ondertussen drie keer moeten verschonen, het niet voor elkaar gekregen om de kinderwagen uit te klappen (hoe werkt dat rot ding ook al weer!) en moet Amy tegen de tijd dat ik alles klaar heb eigenlijk alweer de fles hebben. Dus, uitstapjes? Naar de winkels op de hoek is zowat al een wereldreis. En als ik dan de deur amper uit ben begin ik al te zweten. Die kleuren, die geluiden – alles komt keihard binnen. Daarom probeer ik echte grote drukte en menigte nog wat te vermijden. Dus geen kermis en pretparken voor mij voorlopig.
Ik heb geen hulp nodig.
Totdat ik erachter kom dat ik dus niet super woman ben, en ik ook niet meer zo jong en flexibel ben als 20 jaar geleden. Dat een kleine baby heel veel werk is, en ik de hele tijd doodmoe. Dus dat ik niks liever wil dan hulp. Gelukkig is er die ook voldoende en hoef ik er maar om te vragen en ze staan voor me klaar. Heel fijn!
Het zal allemaal wel meevallen met die emoties.
Kraamtranen, die zou ik niet krijgen, had ik nog nooit last van gehad! Tot ik op dag vier 's avonds begon te huilen en daar de hele nacht en volgende ochtend niet meer mee ophield. Toen dacht ik daar wel anders over, je emoties kunnen behoorlijk met je op de loop gaan na het krijgen van een kindje. Dat zal ik echt niet meer onderschatten.

Gelukkig is er ook genoeg om van te genieten en dat doe ik dan ook volop. Zeker nu ik me na 4 weken ook weer meer mens voel. Ik ben weer sterker en kan al veel meer zelf en alleen. Dat is toch een goed gevoel, dat afhankelijk zijn is niets voor mij! Nu sta ik ook weer meer stil bij waarom we dit ook al weer wilden, zo'n klein hummeltje erbij.
Die babygeur.
Dat luchtje dat alleen kleine baby'tjes hebben en waar je spontaan gelukkig van wordt. Als een vers gebakken broodje dat recht uit de oven komt. Als ik dat kleine koppie met die nesthaartjes in mijn nek heb liggen en het heerlijk kan besnuffelen. Waarna ik me de gelukkigste mens op aarde voel, omdat er simpelweg niks heerlijkers is.
Dat hele piepkleine.
Je knippert één keer met je ogen en er ligt een uit kluiten gewassen baby met spekarmpjes en drie onderkinnen in dat wiegje. Want dat echte, hele kleine, dat is er zo snel af. Maar oh, wat is dat schattig, zo’n heel klein frummeltje tegen je aan. Zo’n piepklein rimpelig hoopje mens, met half dichtgeknepen oogjes, als een kitten in zijn nestje. Bleven ze maar wat langer zo heel klein.
Die geluidjes.
Dat je ‘s morgens wakker wordt van zachte pruttelgeluidjes uit het kamertje naast je. Het tevreden kreunen en zuchten als ze de fles ligt te drinken. Die eerst geluidjes die je baby leert maken, zo ontzettend lief en heerlijk om je dag mee te beginnen.
‘s Nachts samen met Amy wakker zijn.
Nee, iedere nacht eruit is meestal niet fijn. Maar als ik dan met Amy tegen me aan zit, na een voeding, in het donker en de stilte van de nacht. Als niemand anders wakker is behalve wij tweetjes en ik dat kleine lijfje langzaam zwaar voel worden tegen mijn schouder, dan ben ik toch wel een momentje heel intens gelukkig.
De allerkleinste babypakjes.
Niks schattiger dan een piepkleine baby in zo’n roze pakje in maat 50. Alsof je een klein aapje in de box hebt liggen dat je de hele tijd zou willen aaien.
Mij man op de bank zien liggen met Amy op zijn borst.
Hoe lief is het om je man te zien, met zo’n heel klein baby’tje bovenop zich? Te zien hoe hij weer papa is geworden en totaal overweldigd, uitgeput, maar zo trots is? Dan loop ik over van liefde voor mijn kanjer, samen met ons kleine wondertje.
Het melk-coma.
Mijn baby in de box op een kleedje, die intens gelukkig en met een draadje kwijl uit haar mond met haar oogjes dicht nog ligt na te genieten van het melk-flesje waarvan ze net heeft mogen genieten. Daar word je toch plaatsvervangend gelukkig van.
Het afhankelijke.
Natuurlijk is het de bedoeling dat ook dit kindje weer zelfredzaam wordt. Kan kruipen, lopen, praten, haar eigen kont af kan vegen en meer van dat soort dingen. Maar toch is het ook wel een tijdje heerlijk, zo’n hulpeloos wezentje dat volledig vertrouwt op jou. Omdat je je dan zo lekker nodig voelt. En je van niemand meer liefde krijgt dan van je eigen baby. 

Ook kijk ik erg uit naar dat eerste lachje, het eerste fruithapje en natuurlijk straks de eerste stapjes. Dat soort momentjes vergeet je nooit meer. Daar wil ik zo ontzettend van gaan genieten samen met mijn kanjer. Zo bijzonder om te zien hoe ze het leven van ons gezin nu al verrijkt en hoe we nu al allemaal voor haar willen zorgen, haar willen beschermen en er altijd voor haar willen zijn. Ook haar grote broer en zussen zijn helemaal verlieft op haar en zijn super lief voor hun kleine zusje. Onze droom werd een wens, en die wens werd werkelijkheid! Ik kan dan ook zeggen dat we compleet gelukkig zijn met ons kleine wondertje Amy.