Was het maar zo simpel, geen zorgen maken voor over de toekomst en in het hier en nu leven. Met alles wat er nu speelt maak ik me soms hele grote zorgen! Waar gaat dit allemaal naar toe? Hoe ver willen we gaan? Afgelopen week werd ik daar gewoon verdrietig en moedeloos van.
Eigenlijk mag ik niet klagen, wij horen bij de groep die het minste last hebben van de maatregelen. Ons bedrijf kan gewoon doordraaien, financieel hebben we geen klagen en ook privé loopt alles wel op rolletjes. Met ons kruimeltje gaat het goed en we hebben ondertussen allemaal wel onze draai en ritme gevonden. Ook Amy is er nu helemaal aan gewent dat er een klein baby'tje bij ons gezin hoort en ze duikt er niet meer constant boven op. De bezoeken en het contact met de ouders van ons kruimeltje lopen ook goed en dat is natuurlijk ook erg fijn.
En toch liep ik deze week tegen mezelf aan, liep ik vast en zat ik vol met emoties. Misschien hebben de stress en de drukte van de afgelopen maanden er ook mee te maken maar ik ben ook zo klaar met alle maatregelen. Ik snap ze niet meer, ik begrijp ze niet meer en ik wil ze niet meer! Ik ben echt iemand die kan genieten van juist de kleine dingen in het leven maar hoe we het afgelopen jaar moeten leven duurt te lang. En het lijkt alleen nog maar erger te worden in plaats van beter. Straks mag je nergens meer naar toe zonder dat je getest bent of gevaccineerd. En dat wil ik niet! Ik wil niet leven in een wereld waarin je gedwongen wordt iets te doen waar je niet achter staat omdat je anders niet meer mee mag doen in de samenleving. En dan die tweedeling in onze samenleving, mensen doen zo lelijk tegen elkaar, als je een andere mening hebt durf je er niet voor uit te komen bang om een hele lading met scheldwoorden en zelfs bedreigingen over je heen te krijgen. Misschien ben ik te gevoelig en laat ik het mezelf teveel raken. Ik ben geen complotdenker of een wappie waar je nu al heel snel voor uitgemaakt wordt maak ik maak wel wel zorgen om alle tegenstrijdige maatregelen en alle verplichtingen die opgelegd worden. Ik ben geen anti vaxxer, maar ik heb (nog) geen vertrouwen in het vaccin wat we nu tegen corona moeten nemen. Ik heb er geen goed gevoel bij en ik wil graag mijn gevoel hierin volgen en niet iets doen wat tegen mijn gevoel ingaat. Meer mensen hebben dit gevoel maar nemen het vaccin toch omdat ze anders straks buitengesloten worden. Dit kan toch niet de bedoeling zijn?
Dit alles, en nog veel meer zorgde ervoor dat ik er helemaal doorheen zat. Ik wil gewoon weer op het terras een wijntje en een portie bitterballen kunnen bestellen. Ik wil weer met onze vrienden kunnen afspreken, samen uit eten, lekker een dagje sauna pakken. Niets groots en meeslepend hoor, gewoon de "kleine" dingen in het leven, die het leven leuk maken. En dan krijg ik de opmerkingen dat we er allemaal last van hebben en dat het echt wel weer beter wordt. Maar wanneer dan? Ik geloof er niet meer zo in namelijk. Dat is misschien nog wel het ergste dat ik mijn positiviteit dreig kwijt te raken. Na alles wat ik al heb mee gemaakt, over me heen heb gekregen en uiteindelijk sterker door ben geworden is dit iets wat voor mijn gevoel buiten mijn macht ligt. Ik kan er zelf niets aan veranderen aan de situatie en dat maakt het ook zo moeilijk denk ik. Ik ben ook niet iemand die ja knikt en de ogen sluit en zomaar gehoorzaamd en doet wat een ander zegt. In dit geval onze regering. Vooral omdat er zoveel dingen niet kloppen en tegenstrijdig zijn. Ons gezin raakt het niet zo hard, maar ik zie wel wat het met anderen mensen in ons land en onze omgeving doet. Er gaat zoveel kapot, niet alleen vele ondernemers en hun gezinnen, maar ook onze jeugd en onze ouderen. Het moet toch anders kunnen denk ik dan, en waarom wordt daar niet naar gekeken.
Gelukkig schijnt de zon weer en het is echt waar, alles ziet er anders uit als de zon schijnt. Ik kan weer een beetje kijken naar wat wel kan en mag en ga daar de komende tijd dankbaar gebruik van maken. We gaan een weekendje weg en gelukkig binnenkort ook weer naar de camping. De afspraak bij de kapper staat en ook een lekkere massage behandeling zit in de planning. Ik besef mezelf ook dat doordat mijn focus zo om mijn gezin lag met de komst van ons kruimeltje dat ik mezelf ook een beetje geïsoleerd heb. Nu heb ik weer rust en ruimte om meer en vaker met vrienden af te spreken. Bakkie koffie, wijntje, wat lekkers erbij en even een ander praatje, ik hou er zo van. Maar ook weer die verbinding met elkaar, elkaar voelen, steunen, troosten en adviseren. Dat heb ik zo gemist. Ik hoop dat met de komst van de lente en de zomer mijn zorgen minder worden en dat ik mijn positieviteit weer terug vindt want afzakken in een depressie wil ik ten alle tijden voorkomen.
Ik wens iedereen veel steun, kracht en wijsheid de komende periode en onthoud we willen allemaal het beste en al verschillen we soms van mening wat het beste is, laat elkaar in waarde, luister naar elkaar en zeik elkaar niet af. Soms kun je het eens zijn, dat je het niet eens bent met elkaar en dat is ook oké.
