We zijn allemaal mensen met allemaal onze fouten

De vakantie is weer voorbij en het normale leven is weer begonnen. In hoever je ons leven normaal kunt noemen natuurlijk. Hier speelt altijd wel iets. Hoeveel keer er al tegen mij is gezegd dat ik een boek moet schrijven is niet op meer op één hand te tellen. Misschien dat het er ooit een keer van gaat komen als ik meer rust in mijn leven heb, nu is het nog te veel vliegen en hollen om alles op de rit te houden. Ik moet zeggen dat ik er wel steeds beter tegen kan, tegen alles wat op ons wordt afgevuurd.

Je wordt er hard van denk ik, of je kunt makkelijker de knop omzetten. Ook helpt het dat we nu andere keuzes maken, eerst ons gezin en dan de rest. Dat is ook de reden dat ik zakelijk gezien ook een stap terug heb genomen, meer rust en stabiliteit. De afgelopen maanden hebben er dan ook aardig ingehakt. De verbouwing en verhuizing naar ons nieuwe huis in Teteringen en natuurlijk werk en een gezin met 2 kleine kinderen wat 'gewoon' door moet draaien. Daarbij leg ik mezelf ook vaak dingen op waarvan ik vind dat het moet. Zoals een schoon en opgeruimd huis, een gezonde maaltijd op tafel en er altijd zijn voor mijn man en kinderen. De druk is hoog. Ik wil dan ook nog maatschappelijk bijdragen dus heb niet alleen een kinderkledingketting opgezet samen met iemand anders. Ik ben ook nog in de pleegouderraad gegaan bij Sterk Huis. Dat laatste levert buiten dat het tijd kost ook energie en een goed gevoel op, wat voor mij belangrijk is. 

Maar ik ben zeker ook geen heilige, sommige dingen vind ik moeilijk, snap ik niet en kan ik moeilijk mee omgaan. Zo ben ik blij dat ik eindelijk mijn kleinzoon heb mogen ontmoeten maar doet het pijn en steekt het dat ik zoveel van zijn leven heb gemist en nog moet missen. Ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij waarom iemand een kind bij zijn familie weg wil houden. Zeker omdat hier geen enkele gegronde reden voor is. Gelukkig is dit ook door de rechter zo bepaald en gaat er hopelijk in de toekomst verandering in komen. Ik vraag mezelf alleen af of ik het ooit kan vergeten en vergeven, het heeft me echt veel pijn en verdriet gedaan dat we zo buitengesloten zijn. Wat we ook doen of zeggen het wordt altijd verkeerd uitgelegd. Proberen we contact te krijgen dan zijn we aan het stalken, laten we niets horen dan tonen we geen interesse. We doen het nooit goed en er is altijd een reden om het contact niet toe te staan. Zo lastig om mee om te gaan en om rustig te blijven, steeds vriendelijk te blijven en proberen geen verkeerde dingen te zeggen. Het voelt krom om wel voor het kindje van mijn broer te mogen zorgen maar aan de andere kant niet het recht te hebben je eigen kleinzoon te zien.

Met ons kruimeltje gaat het gelukkig allemaal heel erg goed. Het contact met haar familie verloopt goed en het is fijn dat daar steeds meer ruimte komt voor omgang. Zo gaat ze binnenkort voor het eerst logeren bij opa en oma, waar natuurlijk erg naar uitgekeken wordt. Ze is erbij met belangrijke dagen zoals een communie van haar nichtje en straks de bruiloft van haar oma, zoals het hoort, zoals familie bij elkaar is op belangrijke momenten. Zo hoop ik dat ons kruimeltje alle liefde krijgt die ze verdient van al haar familieleden en een mooie band kan opbouwen en herinneringen kan maken. Ook haar papa is weer teug in haar leven en hoe moeilijk soms ook, ook daar moet weer een band mee opgebouwd worden. Niet omdat ik vind dat hij dat verdient maar omdat ik vind dat ons kruimeltje dat verdient. Wat hij ook doet of gedaan heeft hij is en blijft haar papa en zij verdient het om hem te leren kennen zonder dat wij daar allerlei oordelen over hebben. Dat betekent dat we soms onszelf en ons eigen gevoel opzij moeten zetten in haar belang. Ze verdient het om te weten waar ze vandaan komt, wie haar papa is en wie haar mama is. Want ook al is haar mama niet meer in leven toch blijven we haar herinneren in de kleine dingen. Besteden we er aandacht aan, op een manier die bij ons past en die aansluit bij haar leeftijd. We doen ons best en hopelijk is dat genoeg.

Zo modderen we maar verder aan en doen wat we kunnen. Soms is dat ook genoeg maar soms ook niet, of wordt het in ieder geval niet zo opgevat. Zo ervaren we allemaal iets anders en hebben we allemaal onze eigen waarheid. Ik heb als zo vaak ervaren dat ik iets met de beste bedoelingen deed en iemand anders toch gekwetst was. Raar toch hoe dat soms werkt? Zo kan iets onschuldigs toch uitpakken alsof je iemand bewust wilde kwetsen. Ik had er vroeger een hekel aan als mijn moeder achter mijn aan kwam als ik boos was, ik wilde met rust gelaten worden, tot rust komen, er over nadenken. Dus bij mijn eigen kinderen liet ik ze gaan als ze boos waren, met de gedachte dat als ze afgekoeld waren ze vanzelf naar mij toe zouden komen. Nu mijn kinderen volwassen zijn hoor ik dat ze juist gewild hadden dat ik naar ze toe kwam, dat ze juist mijn aanwezigheid wilden en het als extra straf hebben ervaart dat ik niet achter ze aan kwam als ze boos wegliepen. Kinderen ervaren alles in de pubertijd anders dan wij ze bedoelen daar ben ik ondertussen wel achter. Ik kan alleen maar hopen dat wanneer ze volwassen zijn ze zullen beseffen dat we alles met de beste intenties en uit liefde hebben gedaan. We zijn tenslotte allemaal maar mensen die allemaal fouten maken, maar we zijn niet onze fouten we zijn familie. 

Kerstengelen bestaan....

Ik heb lang getwijfeld, moet ik hier over schrijven het is zo persoonlijk en zo kwetsbaar. En mensen kwetsen is wel het laatste wat ik wil. Toch wil ik dit verhaal vertellen omdat dit het verhaal van ons kruimeltje is en daarom ook ons verhaal. 

Ik hoop dat het herkenning geeft en misschien ook troost bied. Want hoewel ik zeker weet dat wij dit niet alleen meemaken hoor en lees ik er heel weinig over. Het is misschien een soort taboe maar ik denk dat het fijn is als mensen weten dat ze hier niet alleen in staan.

Op 29 September j.l. werd ik gebeld en hoorde ik het verschrikkelijke bericht dat de mama van ons kruimeltje was overleden. Ik kon het niet geloven, het was zo onwerkelijk, zo'n jonge meid van nog maar 21 jaar oud is er ineens niet  meer. Dan gebeurt er een hele boel en zijn er ook een hele boel vragen, vragen waar we misschien nooit antwoord op gaan krijgen. Vooral hoe kon dit gebeuren, en waarom. Mijn oudste dochter is ook 21 jaar oud ik kan me niet voorstellen dat ik die weg zou moeten brengen. Zo intens verdrietig en zoveel medeleven met de ouders en opa en oma van ons kruimeltje. 

Dan is er zoveel wat je wilt doen en wilt zeggen maar je kunt zo weinig. Extra bezoekjes met opa en oma, afscheid nemen van haar mama en dan natuurlijk de uitvaart. Het was een zware week voor zowel mijzelf en ons kruimeltje. Al die huilende mensen, al dat verdriet, die zwaarte om haar heen. Ik zag dat ze het daar moeilijk mee had, ze begreep het niet en wilde eigenlijk steeds weg. Op de uitvaart deed ze het super goed, hoe mooi en moeilijk tegelijk om te zien een klein kruimeltje dat met rozenblaadjes speelt bij de kist van haar mama. Mijn hart brak. Ik heb haar mama toen zachtjes in mezelf toegesproken: "Lieve mama, ik hoop dat je rust vind en weet dat ik ontzettend goed voor jouw prinsesje zal zorgen. Ik zal haar vertellen hoeveel haar mama van haar hield en zorgen dat ze jou nooit vergeet. Ze is een deel van jou, en jij leeft voort in haar". Rust zacht lieve mama.

Na de uitvaart was het vooral een tijd van tot rust komen, iedereen was er kapot van en we moesten het allemaal een plekje geven. Daarna moest er ook gekeken worden naar hoe nu verder? Bezoeken met opa en oma zij wilden natuurlijk ook zoveel mogelijk contact met hun kleindochter, dit was het enige wat ze nog hadden van hun dochter. Heel begrijpelijk maar hoe vind je daarin een balans. Bezoek met papa moet natuurlijk ook doorgaan en de bezoeken trekken toch een zware wissel op ons kruimeltje. Dan ga je in overleg met jeugdzorg, hoe zien zij het wat is er mogelijk en wat niet, wat is wijs en in welke vorm. Dat maakt netwerkplaatsingen dan weer heel erg lastig. Uiteindelijk staat het belang van ons kruimeltje voorop en is haar geluk het belangrijkste. Daarom ben ik ook blij dat we uiteindelijk samen met zijn allen tot een mooie regeling zijn gekomen, met heel veel respect voor iedereen omdat je altijd iemand te kort lijkt te doen hierin. 

Ondertussen heeft ons kruimeltje een nieuw nichtje aan de kant van mama en zijn we daar op kraambezoek geweest, hoe mooi en bijzonder dat dat kan, dat we dat mogen en doen. Een nieuw leven brengt ook weer zoveel vreugde na het verdrietige en zware verlies. Het maakt niets goed maar het verzacht de pijn een beetje hoop ik. Ik ben vooral blij dat ons kruimeltje alle kans krijgt om al haar familie te leren kennen en daarmee alle liefde en aandacht te krijgen die ze verdient. Zeker nu met de decembermaand, een tijd die iedereen anders beleeft. Er komen heel wat wisselende gevoelens bij kijken tijdens de feestdagen in deze maand. Ik krijg er zelf altijd een warm gevoel bij, al die feestdagen. Het samen zijn, de gezelligheid en vooral veel mooie en fijne momenten. Een boswandeling, kaarsjes aan, het huis versieren, lekker eten. Maar aan de andere kant voel ik het gemis, een kind wat niet thuis komt omdat ze boos is. Een kleinzoon die ik nog steeds niet heb gezien. En dat alleen al in ons gezin.

Zoveel kinderen die extra gemist worden in deze decembermaand. Ouders die een leeg plekje hebben aan tafel en een leeg plekje in hun hart. Dan is de decembermaan extra zwaar en koud. Er zijn zoveel redenen voor die leegte, ouderverstoting, pleegzorg, en ook sterven. Soms helpt het dan om iets van troost te hebben en te bieden. Daarom heb ik dit jaar een bijzondere kerstengel voor in onze kerstboom. Een kerstengel voor de mama van ons kruimeltje, zo is ze er toch een beetje bij.

Bijna 1 jaar oud

Ons kruimeltje kan staan! Opeens is het moment daar dat ze zelf in de box gaat staan. En niet alleen in de box, maar ook aan de salontafel trek ze zichzelf ineens omhoog. Wat gaat de tijd snel en wat ontwikkeld ze zich goed op haar eigen tempo. 

Ons kruimeltje is super trots op zichzelf maar niet zo trots als wij allemaal zijn. Gejuich, applaus en knuffels wanneer ze weer iets nieuws kan en doet. Kleine kindjes worden groot, en het verbaast me elke keer weer hoe snel dat gaat. Het staan is weer een bijzondere mijlpaal, nog even en ze gaat lopen. 

Volgende week wordt ons kruimeltje 1 jaar. Weer een mijlpaal die uiteraard gevierd moet worden. Geen baby meer maar officieel een peutertje in huis. Er is taart besteld en visite uitgenodigd, in ons huis komen versieringen en wordt lang zal je leven gezongen. Ik sta dan ook stil bij het gemis voor de bio ouders. Zij missen het eerste lachje, eerste hapje, de eerste tandje, de eerste keer staan en straks haar eerste verjaardag. Natuurlijk heb ik afgesproken dat we het wekelijkse bezoek deze week op de dag van haar verjaardag doen. En het bezoek voor deze gelegenheid niet bij pleegzorg is maar bij oma thuis. Juist om de verjaardag zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen voor bio ouders en familie van de moeder. Spannend vind ik het wel.

Moeder is hard aan het werk aan haar verslaving en ik hoop met heel mijn hart dat het lukt. Kinderen horen bij hun eigen ouders als dit mogelijk is en dus hoop ik dat de bio ouders hulp krijgen en dit ook met beide handen aangrijpen. Dit kan alleen maar als ze dit zelf ook echt willen en zelf dingen regelen. Het gaat allemaal niet vanzelf. Ik heb al zo vaak een terugval gezien en meegemaakt. Een verslaving van zo heel dichtbij zien en meemaken is hartverscheurend en je wordt er moedeloos van. Je bent zo machteloos, ik wil ze doorelkaar schudden, onder de kont schoppen, uitschelden maar ook helpen, bij de hand nemen en begrip tonen. De waarheid is dat ik niets anders kan doen dan afwachten. Afwachten en goed voor ons kruimeltje zorgen. Haar onvoorwaardelijk liefhebben, en trots zijn op haar ontwikkeling. En dat dan doen we.....

De tijd vliegt voorbij....

Lief kruimeltje, vandaag ben je negen maanden oud. Negen maanden, je bent nog zo klein maar al geen echte baby meer. 

Niet meer dat kleine, kwetsbare en tere poppetje dat 5 maanden geleden in ons leven kwam. De afgelopen maanden waren overweldigend, maar we hebben ons allemaal zo snel gehecht aan dit kleine kruimeltje dat ons leven overhoop haalde. Je bent nog zo klein en hebt nog geen idee van hoe alles in elkaar steekt. Je geniet met volle teugen van alle aandacht, knuffels en het feit dat er altijd iemand voor je is en zal zijn. Je hoeft maar een kik te geven en er is iemand om je te helpen, te knuffelen of je te geven wat je graag wilt hebben. 

Er werd mij gevraagd of ik wel eens spijt had van mijn beslissing om ons kruimeltje een plek te geven in ons huis, hart en leven. En natuurlijk is het soms heftig en moeilijk en slaat er wel eens twijfel toe. Heb ik er goed aan gedaan, vooral na de zoveelste slapeloze nachten, maar spijt nee! We zijn 5 maanden verder en het gaat beter dan ik ooit had durven dromen. Onze lieve grote meid is nog geen moment jaloers geweest en bloeit juist op. Ze is zo dol op haar kruimeltje en dat is geheel wederzijds. Samen lachen ze wat af, zo vertederend om te zien dat ze als eerste samen knuffelen in de ochtend en ook als ze thuis komt eerst kruimeltje uitgebreid gekust moet worden, want die heeft ze zo gemist. Samen zingen, voorlezen in bad gaan, het is zo genieten om die interactie tussen die twee te zien. 

Lief kleintje wat wordt je groot, negen maanden alweer. Soms vraag ik mezelf af hoe je later omgaat met alles wat je hebt meegemaakt en nog gaat meemaken. Pleegzorg gaat nooit zoals je het van te voren bedenkt of verwacht en vooral een netwerkplaatsing. Het heeft de nodige uitdagingen en pittige momenten voor ons in petto. En niet iedereen begrijpt onze keuze maar dit is ons gezin, ingewikkeld ja, soms weet ik zelf niet hoe ik uit moet leggen hoe het in elkaar zit en wie bij wie hoort. Belangrijkste is dat we allemaal bij elkaar horen, niemand uitgezonderd! Zoveel liefde tussen onze 5 kinderen, ik had ze niet mooier bij elkaar kunnen bedenken. Dus spijt nee, wel dankbaarheid, vooral dankbaarheid dat wij dit samen als gezin kunnen. Dus lief kruimeltje je hebt voor altijd een plekje in ons huis, hart en bijzondere gezin.

Onze 3e week pleegzorg

Nog maar drie weken in ons leven en toch al zo verweven in onze dagen. Ik krijg veel vragen over hoe het nu gaat, of we al een nieuw ritme hebben gevonden en hoe ons kruimeltje het doet. Vandaar een nieuwe update.

Eigenlijk gaat het heel goed. Al de kinderen zijn dol op ons kruimeltje, ieder op hun eigen manier zoeken ze haar op en overladen ze haar met liefde, kusjes, knuffels, bescherming en verhaaltjes. We hebben en krijgen dus veel hulp, ook van opa's en oma's. Lastig blijven de nachten, vooral omdat Amy nog erg op de baby gefocust is. Het pleegouderschap lijkt namelijk in veel opzichten (ook) op ‘gewoon’ ouderschap met herkenbare ongemakken zoals te weinig slaap. We waren daarom ook blij dat Amy weer naar de opvang mocht. Even een dagje weer 'normaal' en met vriendjes en vriendinnetjes spelen. Wat had ze dat gemist.

Verder waren er weer veel bezoeken en afspraken voor ons kruimeltje. Ouders, pleegzorg, ziekenhuis afspraken etc. De agenda stond vol gepland. Van ons als pleegouders wordt verwacht dat we met veel partijen afstemmen en samenwerken. Uiteraard met de ouders van kruimeltje en met partijen die ons en de pleeggezinsomstandigheden onderzoeken en monitoren, zoals de (gezins)voogdijwerkers, therapeuten, Raadsonderzoekers. En natuurlijk, net zoals bij ‘gewone’ ouders ook de oppas, het kinderdagverblijf, huisarts en consultatiebureau. Gelukkig doet ons kruimeltje het ontzettend goed en groeit als kool. Ook gaat haar ontwikkeling nu erg snel ze maakt een grote inhaalslag en dat is zo ontzettend mooi om te zien. Ze is vrolijk en een echt lachebekje.

Ook de ouders van kruimeltje doen het goed. Waar wij bang en angstig waren dat de ouders te veel aan ons zouden trekken en te veel druk op ons gezin zouden leggen valt dit gelukkig 100% mee. Voor ouders van een kind dat uit huis geplaatst wordt, is het vaak ondraaglijk dat hun kind in een ander gezin gaat wonen. Gedurende dit proces van rouw, weerstand en verzet tegen de veranderde situatie komt het niet zelden voor dat pleegouders de zwarte piet krijgen toegeschoven. Zij zorgen nu voor het kind en zijn daarmee schuldig aan de pijn die de ouders voelen. Dit roept bij pleegouders spanningen op. Gelukkig is dit bij ons nauwelijks het geval en laten we hopen dat dit zo blijft. Voor nu in ieder geval trots op iedereen hoe ze met de situatie omgaan.

Ik vind het soms heel moeilijk om mij strikt aan de bezoekregelingen te houden, maar ik doe het wel. Het voelt heel dubbel allemaal. We zijn blij dat we er voor kruimeltje kunnen zijn. We genieten van het kleine hummeltje in huis. Tegelijkertijd zijn we ons zeer bewust van de pijn van de ouders. Ze zijn verscheurd omdat ze niet zelf voor hun kindje mogen zorgen. De ene keer hebben ze er vrede mee dat kruimeltje veilig en geliefd bij ons is, de andere keer willen ze haar het liefst meenemen. We hebben daar alle begrip voor, maar het maakt de situatie niet makkelijk. Voor de ouders is het nu het belangrijkste dat hard aan zichzelf gaan werken zodat ze er straks weer voor hun kleintje kunnen zijn. De tijd zal het leren.

Onze eerste week (pleegzorg avontuur)

Gisteren een week geleden ben ik onze kruimel gaan halen. Een week van wennen, ritme krijgen, zorgen, kusjes, knuffels, heel veel regelen en slapeloze nachten. Natuurlijk zou ik het liefste zeggen dat het allemaal mee valt, maar heel eerlijk, ik vind het zwaar!

Eerlijk gezegd was ik vergeten hoe zwaar die nachtvoedingen zijn, zeker met ook nog een bijna kleuter in huis die van de spanning ook geregeld wakker wordt en dan niet meer wil gaan slapen. De dagen zijn druk en gevuld. Afspraken met pleegzorg, ouders, ziekenhuis, fysiotherapeut etc. Ik ben er maar druk mee. Om 21:00 lig ik uitgeteld in de bank. Nog geen week geleden leerden wij dit baby’tje kennen, het lijkt allemaal nog heel erg onwerkelijk. We kennen haar nog maar zo kort maar het went snel om een baby in huis te hebben, het is even schakelen en met het hele gezin nét iets rustiger aan doen. Inmiddels lopen de dingen, ik hoef niet meer na te denken hoeveel schepjes er ook alweer bij hoeveel water moet, ik draai mijn hand niet om voor die ieniemienie luiertjes en Amy slaapt (bijna altijd) door het nachtelijk gehuil heen. 

Wat ik vooral lastig vind is om de aandacht te verdelen. Wat doe je als 2 kinderen tegelijk je aandacht nodig hebben? Wie heeft voorrang een huilende baby, of een net gevallen kleuter, iets waar ik zeker mijn weg nog in moet vinden maar dat komt wel. Want hoe moeilijk en hoe lastig ook het is ook heerlijk dat dit kleine meisje bij ons mag zijn. Ik geniet van de mooiste geluidjes die uit de box komen. En het is een uitdaging om Amy uit de box te houden, het liefst ligt en zit ze de hele dag te knuffelen met de baby. Kusjes geven, knuffels en speelgoed brengen en helpen met de fles, ze vindt het allemaal prachtig. Zo prachtig dat ze geregeld ook stiekem naast het bedje staat zonder te zeggen of te vragen. Gisterennacht bedacht ze om 4 uur dat het een goed idee was om bij kruimeltje te gaan kijken. Resultaat 2 huilende kinderen die niet meer konden slapen. Maar het is vooral zó mooi om Amy zo bezig te zien. De manier waarop ze met de baby omgaat, hoe ze haar troost en knuffelt, hoe voorzichtig ze met haar is.

Vandaag weer een drukke dag met fysiotherapie en een bezoekje van de voogd. Eigenlijk wilde ik ook nog even lekker gaan wandelen maar kruimeltje was zo moe van alles dat ze pas laat weer wakker werd. Soms is het goed om gewoon te besluiten dat goed, goed genoeg is en vandaag is zo’n dag. Beide kinderen zijn vandaag wat gespannen en hoe goed ik de dingen ook voorbereid heb, het is gewoon best veel. Met 2 kleine kinderen thuis en alles daaromheen nog van alles te willen doen is ook écht onhaalbaar. Af en toe even tijd om stil te staan, te zitten met een kopje thee en een koekje is óók belangrijk! Deze week worden er hier thuis geen ramen gelapt, wordt de badkamer niet gesopt én gaat het me niet lukken om thuis te werken. De focus ligt op ons gezin en verder zijn alle dingen die wél lukken meegenomen, maar niets moet. Even de druk van de ketel!

Deze week ook weer geen goede en positieve ontwikkelingen voor Maikel en zijn zoontje. Daar waar hij positief en hoopvol blijft heb ik de hoop al laten varen. Ik begrijp gewoon niet waarom hij en wij buitengesloten worden uit het leven van mijn kleinzoon. Geen foto'tje, geen geboortekaartje, geen enkel teken van empathie dat dit kleine mannetje ook nog een familie aan de andere kant heeft. Maar ook een mooi moment met mijn volwassen dochter Wendy die eventjes een bosje bloemen met een lekker flesje wijn komt brengen. Het mooiste was de super lieve brief die erbij zat waar zoveel liefde en waardering uit sprak. Dat maakt dat je weer even kan relativeren. Even dankbaar kan zijn voor wat wel lukt, wat wel kan en wat wel gebeurd. Loslaten waar ik geen invloed op heb is nogal een leerpuntje voor mij, het me minder laten raken en doorgaan met de orde van de dag. Soms blijf ik er in hangen en dat verrast me. Ik ben toch altijd positief? Hoe laat ik los wat ik niet in de hand heb? Hoe zorg ik ervoor dat verkeerde keuzes in mijn ogen mijn dag niet verpesten? Hoe stap je over onrecht dat iemand van wie jij houdt wordt aangedaan? Nou door vooral de focus op de mooie dingen te houden denk ik. De lieve welkom kaartjes die binnen komen, het 'kraambezoek', alle lieve mensen die spulletjes aanbieden, en natuurlijk de fijne wandelingen die maken dat we even kunnen luchten en ons hoofd leeg kunnen maken.

Nou op naar week 2 waarin we hopelijk met z'n allen onze draai nog beter gaan vinden en ik vooral in ons gezin meer rust en regelmaat weet te brengen. Ja het is ontzettend zwaar dat ontken ik niet maar ik zou het niet anders willen. Totaal geen spijt hiervan, we gaan ervoor en we gaan ook hier weer van groeien.

Ons pleegzorg avontuur

Het nieuwe jaar 2021 is begonnen. En het kriebelt een beetje, een gezonde spanning. Ik kan het niet goed uitleggen. Nog een paar nachtjes en dan mag ik haar gaan halen! Een klein meisje wat al onze liefde, zorg, veiligheid en stabiliteit nodig heeft. Maar hoe goed we er ook over hebben nagedacht nu het dichterbij komt vind ik het toch spannend.

Hoe gaat het zijn, hoe gaan we hier met zijn allen mee om? Wat gaat dit mijn met mijn gezin doen en hoe zullen familiebanden hierdoor weer gaan veranderen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet. Het enige wat ik weet is dat dit kleine kruimeltje ons nodig heeft en wij er voor haar zullen zijn, met alle liefde die we in ons hebben. Omdat ze dat verdient! Ik hoor veel mensen in mijn omgeving zeggen dat ze het ‘knap’ vinden wat we doen. Maar je laat een kwetsbaar en onschuldig kind toch niet in de steek?! Wij niet in ieder geval. Ik wil niet toekijken en later moeten zeggen ik kon iets doen maar ik heb het niet gedaan. Daar zou ik niet mee kunnen leven! Ik wil er alles aan gedaan hebben om dit kruimeltje de best mogelijke start en kans te geven in het leven.

                                                 

 

Mijn eigen kleine meid kijkt er ook zo naar uit. Elke dag vraagt ze wanneer de baby komt, wanneer ze bij ons mag blijven. Want zij gaat haar natuurlijk alles leren zegt ze zelf. Tot het moment dat ze merkt dat kleine kruimel niet meer weggaat en ze haar aandacht moet delen. Dan komt vast de vraag 'Wanneer gaat de baby weer weg' maar ook dat is normaal haha. Dit weekend gaan we nog even genieten van de rust en heeft onze kleine meid ons nog eventjes voor haar alleen. Nog even geen kusjes en knuffeltjes delen. Het zal ook voor haar een grote verandering zijn, gelukkig is ze veerkrachtig en is haar basis al goed. 

Het leven gaat niet altijd over rozen, maar paardenbloemen zijn ook heel mooi. Soms krijg je dingen voor je kiezen waaronder je lijdt, kreunt, piept en huilt. Maar je bepaalt altijd zelf hoe je er mee omgaat. Daarom kan ik ook dankbaar zijn voor alle moeilijkheden in mijn leven. Ze hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. En daarom heb ik ook het geloof en het vertrouwen dat wij dit avontuur aan kunnen. Je bent zo welkom klein kruimeltje.

Volg me ook op Instagram