We zijn allemaal mensen met allemaal onze fouten

De vakantie is weer voorbij en het normale leven is weer begonnen. In hoever je ons leven normaal kunt noemen natuurlijk. Hier speelt altijd wel iets. Hoeveel keer er al tegen mij is gezegd dat ik een boek moet schrijven is niet op meer op één hand te tellen. Misschien dat het er ooit een keer van gaat komen als ik meer rust in mijn leven heb, nu is het nog te veel vliegen en hollen om alles op de rit te houden. Ik moet zeggen dat ik er wel steeds beter tegen kan, tegen alles wat op ons wordt afgevuurd.

Je wordt er hard van denk ik, of je kunt makkelijker de knop omzetten. Ook helpt het dat we nu andere keuzes maken, eerst ons gezin en dan de rest. Dat is ook de reden dat ik zakelijk gezien ook een stap terug heb genomen, meer rust en stabiliteit. De afgelopen maanden hebben er dan ook aardig ingehakt. De verbouwing en verhuizing naar ons nieuwe huis in Teteringen en natuurlijk werk en een gezin met 2 kleine kinderen wat 'gewoon' door moet draaien. Daarbij leg ik mezelf ook vaak dingen op waarvan ik vind dat het moet. Zoals een schoon en opgeruimd huis, een gezonde maaltijd op tafel en er altijd zijn voor mijn man en kinderen. De druk is hoog. Ik wil dan ook nog maatschappelijk bijdragen dus heb niet alleen een kinderkledingketting opgezet samen met iemand anders. Ik ben ook nog in de pleegouderraad gegaan bij Sterk Huis. Dat laatste levert buiten dat het tijd kost ook energie en een goed gevoel op, wat voor mij belangrijk is. 

Maar ik ben zeker ook geen heilige, sommige dingen vind ik moeilijk, snap ik niet en kan ik moeilijk mee omgaan. Zo ben ik blij dat ik eindelijk mijn kleinzoon heb mogen ontmoeten maar doet het pijn en steekt het dat ik zoveel van zijn leven heb gemist en nog moet missen. Ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij waarom iemand een kind bij zijn familie weg wil houden. Zeker omdat hier geen enkele gegronde reden voor is. Gelukkig is dit ook door de rechter zo bepaald en gaat er hopelijk in de toekomst verandering in komen. Ik vraag mezelf alleen af of ik het ooit kan vergeten en vergeven, het heeft me echt veel pijn en verdriet gedaan dat we zo buitengesloten zijn. Wat we ook doen of zeggen het wordt altijd verkeerd uitgelegd. Proberen we contact te krijgen dan zijn we aan het stalken, laten we niets horen dan tonen we geen interesse. We doen het nooit goed en er is altijd een reden om het contact niet toe te staan. Zo lastig om mee om te gaan en om rustig te blijven, steeds vriendelijk te blijven en proberen geen verkeerde dingen te zeggen. Het voelt krom om wel voor het kindje van mijn broer te mogen zorgen maar aan de andere kant niet het recht te hebben je eigen kleinzoon te zien.

Met ons kruimeltje gaat het gelukkig allemaal heel erg goed. Het contact met haar familie verloopt goed en het is fijn dat daar steeds meer ruimte komt voor omgang. Zo gaat ze binnenkort voor het eerst logeren bij opa en oma, waar natuurlijk erg naar uitgekeken wordt. Ze is erbij met belangrijke dagen zoals een communie van haar nichtje en straks de bruiloft van haar oma, zoals het hoort, zoals familie bij elkaar is op belangrijke momenten. Zo hoop ik dat ons kruimeltje alle liefde krijgt die ze verdient van al haar familieleden en een mooie band kan opbouwen en herinneringen kan maken. Ook haar papa is weer teug in haar leven en hoe moeilijk soms ook, ook daar moet weer een band mee opgebouwd worden. Niet omdat ik vind dat hij dat verdient maar omdat ik vind dat ons kruimeltje dat verdient. Wat hij ook doet of gedaan heeft hij is en blijft haar papa en zij verdient het om hem te leren kennen zonder dat wij daar allerlei oordelen over hebben. Dat betekent dat we soms onszelf en ons eigen gevoel opzij moeten zetten in haar belang. Ze verdient het om te weten waar ze vandaan komt, wie haar papa is en wie haar mama is. Want ook al is haar mama niet meer in leven toch blijven we haar herinneren in de kleine dingen. Besteden we er aandacht aan, op een manier die bij ons past en die aansluit bij haar leeftijd. We doen ons best en hopelijk is dat genoeg.

Zo modderen we maar verder aan en doen wat we kunnen. Soms is dat ook genoeg maar soms ook niet, of wordt het in ieder geval niet zo opgevat. Zo ervaren we allemaal iets anders en hebben we allemaal onze eigen waarheid. Ik heb als zo vaak ervaren dat ik iets met de beste bedoelingen deed en iemand anders toch gekwetst was. Raar toch hoe dat soms werkt? Zo kan iets onschuldigs toch uitpakken alsof je iemand bewust wilde kwetsen. Ik had er vroeger een hekel aan als mijn moeder achter mijn aan kwam als ik boos was, ik wilde met rust gelaten worden, tot rust komen, er over nadenken. Dus bij mijn eigen kinderen liet ik ze gaan als ze boos waren, met de gedachte dat als ze afgekoeld waren ze vanzelf naar mij toe zouden komen. Nu mijn kinderen volwassen zijn hoor ik dat ze juist gewild hadden dat ik naar ze toe kwam, dat ze juist mijn aanwezigheid wilden en het als extra straf hebben ervaart dat ik niet achter ze aan kwam als ze boos wegliepen. Kinderen ervaren alles in de pubertijd anders dan wij ze bedoelen daar ben ik ondertussen wel achter. Ik kan alleen maar hopen dat wanneer ze volwassen zijn ze zullen beseffen dat we alles met de beste intenties en uit liefde hebben gedaan. We zijn tenslotte allemaal maar mensen die allemaal fouten maken, maar we zijn niet onze fouten we zijn familie. 

Vooroordelen over ondernemen

Ondernemer wie is het tegenwoordig niet en wie het niet is wil het graag zijn lijkt het wel.
En waarom? Ik verbaas me er soms over hoe sommige mensen denken dat het makkelijk is om zelfstandige te zijn. Onder niet-ondernemers bestaan nogal wat vooroordelen over het hele ondernemerschap. Soms kan ik me zo boos maken over de misverstanden die ik zelf en van medeondernemers om me heen hoor.

Sommige mensen denken dat ondernemen relaxed is; Lekker je eigen dingen doen, beslissingen nemen en vrije keuzes maken. Geen zin om te werken of te warm? Dan sla je toch een keer over! Stomme opdrachtgever? Dan werk je daar toch gewoon niet meer voor?
Alsof het zo makkelijk is! Ondernemen is gewoon keihard werken, vaak veel meer als 40 uur per week. Natuurlijk is er een bepaalde vrijheid en kun je (soms) je eigen tijd indelen maar je bent ook verantwoordelijk om de toko draaiende te houden. Geen werk betekend namelijk ook geen geld.
Wat ik zelf vaak hoor is dat mensen denken dat ik alle tijd van de wereld heb, alsof ik altijd thuis ben of op Facebook zit maar hoe lang en hoe vaak ik in de avonden of in de weekenden of zelf op vakantie nog met mijn werk bezig ben ziet niemand.

Dan denken mensen soms ook dat mijn werk mijn hobby is. Voor veel ondernemers zal dit misschien het geval zijn, het kan inderdaad dat iemand van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt. Maar het is niet zo dat een ondernemer maar een beetje aan het hobby'en is. Mijn bedrijf is in ieder geval niet mijn hobby! Met een hobby heb je geen zorgen over falen of over het wel of niet succesvol zijn van je bedrijf, en ik moet toch echt wel zorgen dat er geld binnen komt. De druk en de spanning hierover zijn soms erg hoog. En ook al heb je het geluk dat je iets doet wat je leuk vind het is geen garantie voor succes. Je moet jezelf elke dag opnieuw bewijzen.

Dan zijn er ook mensen die denken dat ik erg veel geld heb om te kunnen ondernemen. Je moet immers geld hebben om geld te kunnen maken. Hoewel de hoogte van een startkapitaal afhankelijk is van het soort onderneming, is het niet altijd zo dat je heel veel geld moet hebben om te starten. Je hebt ook niet gelijk alles: een mooi kantoor, een auto en bedrijfsuitjes. Soms heb je alleen een telefoon en een laptop. Zo ben ik begonnen, van huis uit met 2 schoolgaande kinderen in 2010 nu bijna 7 jaar geleden. En hoewel ik het nu iets makkelijker heb dan toen wegen voor mij de zorgen, stress en de onzekerheid niet op tegen wat ik uiteindelijk verdien of overhoud.
Ondernemer ben je namelijk 24 uur per dag. Wat je ook doet, het werk zit altijd in je achterhoofd. Je onderneming gaat ook niet succesvol worden met een 9 tot 5 mentaliteit, een ondernemer is altijd aan het werk. Mijn eigen zaak heeft de volle aandacht nodig die ik soms ook echt liever aan andere dingen zou besteden.

Maar ik ben toch eigen baas? En ik heb toch alle vrijheid! Natuurlijk is het in principe zo dat ik eigen baas ben. Maar in de praktijk heb ik te maken met opdrachtgevers en klanten. Die moeten tevreden gehouden worden. Als er iets mis gaat ben ik wel degene die het op moet lossen. Die verantwoordelijk zorgt ervoor dat je als eigen baas niet altijd het gevoel hebt dat je alle vrijheid hebt. Daarbij denken sommige mensen ook dat je rijk wordt van het ondernemerschap. Het kan natuurlijk wel, maar dan nog is het vaak zo dat je niet weet hoe het er een half jaar later voor staat.
Vorig jaar hebben wij bijvoorbeeld een goed jaar gedraaid maar daar in tegen viel het eerst jaar erg tegen. Daar moet je financieel gezien ook rekening mee houden. Soms is het zelfs al moeilijk om rond te komen. Als een klant niet betaald zal ik alsnog mijn mensen en mijn kosten moeten betalen. Soms zijn de kosten hoger als de opbrengsten ook hier moet je rekening mee houden. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Wat me vooral tegenvalt is dat zelfs mensen in mijn directe omgeving achter mijn rug opmerkingen maken als 'waar doen ze het allemaal van'. En misschien ligt dat ook wel aan mezelf, deel ik teveel en moet ik meer voor m
ezelf houden. Schijnbaar is het moeilijk een ander wat te gunnen als je ziet dat ze wat leuks doen of kopen. Gek dat mensen denken dat je veel geld moet hebben als je een bootje verkoopt en marktplaats afgestruind hebt voor een leuke betaalbare caravan. Dat een etentje via vakantieveilingen of een dagje sauna met je optimel punten een rib uit je lijf zijn.
Ik doe nog steeds mijn boodschappen bij de Aldi en de Liddle en voor een uitje of weekendje weg kijk ik eerst op groupon, socialdeal of alle andere site's met leuke aanbiedingen. En misschien is het daarom dat we dit wat vaker kunnen of doen dan mensen die altijd het duurste en het nieuwste willen hebben. Wat ik ook prima vind hoor, ik gun dat iedereen, doe vooral wat je zelf graag wilt en waar je gelukkig van word maar alsjeblieft laat die afgunst en jaloezie naar mensen die 24 uur per dag met hun bedrijf bezig zijn achterwege.

Heel eerlijk als er morgen iemand op de stoep staat die wil ruilen met een leuke 9-5 baan en mijn sores en verantwoordelijkheden over wil nemen dan doe ik het meteen! Want geloof me het is niet makkelijk om constant te weten dat je nergens op terug kunt vallen als het mis gaat.
Ik bouw geen ww uitkering op en krijg dus geen uitkering als mijn bedrijf failliet gaat. Ik bouw ook geen pensioen op, mijn bedrijf is mijn pensioen maar als dat er niet meer is heb ik op mijn oude dag ook geen inkomen. Daar komt nog bij dat ik mezelf voor van alles en nog wat moet verzekeren en ook dan heb ik geen zekerheid of deze verzekering uiteindelijk ook gaat uitbetalen want er zijn altijd wel kleine lettertjes die je over het hoofd hebt gezien. En dan heb ik het nog niet over alle certificaten en andere regeltjes waaraan je moet voldoen om je bedrijf te kunnen draaien. Ik klaag niet hoor, ik besef me ook goed dat wij het niet slecht hebben maar daar moet ik ook heel veel voor doen en laten.
Soms wegen de zorgen en de frustratie echt niet op tegen de opbrengsten. Dus misschien verdien ik dat extra weekendje weg of avondje uit wel om mezelf weer te kunnen opladen en alle ballen in de lucht te kunnen houden.

Lieve mensen vergeet niet dat je alleen de buitenkant ziet, de leuke en makkelijke dingen maar dat het leven van een ondernemer echt niet makkelijk is! Ik hoef geen medelijden of respect maar ik wil er wel op wijzen dat opmerkingen als 'waar doen ze het van' of 'die heeft het maar makkelijk' bij mij soms in het verkeerde keelgat schieten.