Er is er een jarig..... Hoera Hoera!

Lief meisje van mij, morgen ben je jarig en dit betekent dat je gewoon al weer 14 jaar word. Veertien jaar pas eigenlijk, maar toch al zo’n duidelijke eigen mening en de grootste wensen en idealen. Je bent onwijs bijdehand en ook erg lief en zorgzaam voor de mensen om je heen. Af en toe ben je best druk in je doen en laten, maar ja…ook dat hoort erbij.
Deze week ben je ook weer erg bezig met de scheiding en hoe dat ook al weer ging, nu al weer 6,5 jaar geleden.
Je werd dat jaar 8 Jaar en het was de eerste verjaardag zonder je papa. 

Nu ben je er wat meer aan gewend maar natuurlijk went het nooit, een vader die er nooit voor je is.
Soms lijkt het of de pijn wat minder word, en dan ineens overvalt het je weer en ben je intens verdrietig.
Dat breekt mijn hart om je zo te zien worstelen met je emotie's en gevoelens.
Je snapt het niet en ik kan het je niet uitleggen, waarom belt je vader nooit, waarom laat hij zo weinig van zich horen, waarom geen kaartjes of brieven, waarom geen verassing cadeau bij de post op je verjaardag, of met sinterklaas/kerst? Ik heb er geen antwoord op.

"Ik wil dat papa weet wie ik ben, wat ik doe, waar ik mee bezig ben" zeg je met tranen in je ogen.

Wanneer er dan achteraan komt: "Mama ik wil gewoon weten dat papa trots op me is" komen ook bij mij de tranen, wat vind ik dit in en in triest en wat gun ik jou meer dan dit!
Met een brok in mijn keel zeg ik dat ik zeker weet dat je vader vast heel erg trots op je is, en ook heel veel van je houd. 
Ik geloof ook vast dat dit zo is, op zijn manier.......

Mama is in ieder geval heel erg trots op jou lieve meid, maar dat is niet wat jij op dit moment wil weten.

Zelf ben ik er gewoon even klaar mee. Klaar met stiefmoeder en gescheiden zijn. Klaar met het feit dat René en ik niet zelf "onze" kinderen samen kunnen opvoeden zoals wij samen denken dat goed is. Altijd alles afwegen, bedenken wat de moeder of zelfs de vader van het kind zou vinden, respect hebben voor de opvoeding van de biologische ouder van de kinderen terwijl er zo weinig respect terug komt!

Vooral in deze tijden, verjaardagen van de kinderen, heb ik het soms gewoon moeilijk. Ik wilde helemaal geen gescheiden ouders voor mijn kinderen. Ik wilde ooit twee liefhebbende ouders voor ze die het fijn hadden maar fijn was het bij ons allang niet meer. Ruzie stapelde zich op ruzie, een scheiding was bij mij onvermijdelijk. Maar toch, bij de verjaardag van mijn kinderen komt er een bepaalde emotie, het idee dat je samen de liefde voor je kind deelt. 

Als mijn stiefkinderen jarig zijn komt er een zelfde soort emotie maar dan andersom. Op die momenten vind ik dat ik er niet hoor te zijn, er hoort iemand anders deze dag met dit kind en deze man te delen.

Verjaardag waar normaal alleen blijdschap, herinneringen en vreugde zijn met wederzijdse familie komen er nu ook verwarrende andere emoties bij kijken. Vooral in mijn situatie waar mijn kinderen alleen nog maar contact hebben met mijn familie en geloof me dit ligt echt niet aan mij!

Nog steeds verbaas ik me over de grote afwezigheid van de familie van mijn ex-partner op bijzondere dagen van mijn kinderen. Zelfs geen kaartje of presentje bij het slagen, verjaardag, sinterklaas, kerst of andere bijzondere gelegenheden die je toch zo graag met je familie wil delen. Ik vraag me af of ze beseffen wat ze de kinderen hiermee aandoen of echt alleen maar met hun eigen leven bezig zijn. Het gaat niet om de kado's maar het kind het gevoel geven dat ze belangrijk zijn, dat je er voor ze bent, zeker op hun verjaardag. Het gaat om het tonen van betrokkenheid, een sms'je waarin je ze succes wenst, vragen hoe hun vakantie was, het zijn maar kleine dingen.

Op hun verjaardag wil je ze een onbezorgde dag geven. Even alle aandacht voor hen.

Morgen word er hier een blij kind wakker, het kado ligt klaar op de keuken tafel en maken haar (stief)vader en ik haar wakker om daarna samen te ontbijten en te genieten van een glunderend koppie!

Gefeliciteerd lief meisje van mij, hele fijne dag morgen, dikke kus Mama.

Ons samengestelde gezin!

Het verhaal van een samengesteld gezin gaat zelden over rozen. Er zijn heel wat hobbels te nemen, die veel inzet van beide partners én van de kinderen vragen. De partners hebben dat vaak wel over voor hun nieuwe liefde, zeker in het begin. De kinderen hebben er echter niet om gevraagd, zíj zijn ook niet verliefd. Soms zitten ze nog midden in de verwerking van de scheiding. Een nieuwe partner boort hun stiekeme hoop dat het toch nog goed komt, definitief de grond in. Geen wonder dat ze niet altijd even meewerkend zijn.

Het opbouwen van een samengesteld gezin vraagt veel vaardigheden van beide partners. In een samengesteld gezin, draait alles om veel tijd, aandacht en veel geduld hebben. 
Je begint namelijk niet opnieuw. Ieder lid van het gezin draagt een geschiedenis met zich mee. Om een samengesteld gezin een kans op slagen te geven, moeten de kinderen zich goed voelen in de nieuwe situatie. Kinderen staan hier absoluut centraal, of je wil of niet. 
Zelfs al ben je zelf niet kindgericht en niet van plan om je aan je stiefkinderen op te dringen (je wil enkel de vriend van hun moeder of de vriendin van de papa zijn), dan nog spelen de kinderen een hele grote rol in de relatie. Gezinnen waar een stiefkind zich tegen de stiefouder keert, worden snel onleefbaar. 


Toen ik jong was wilde ik een groot gezin, ik wilde veel kinderen (waarom snap ik achteraf niet hoor). Maar ja, jong, verliefd, idealen ...brachten een huwelijk en 2 prachtige kinderen voort. Idealen sneuvelen, verliefdheid werd irritatie en vreemdgaan van de partner was toch geen ideaalbeeld. Niemand wil denken aan het feit dat een huwelijk kan stuklopen maar helaas is dit een onderdeel van ons leven. Wanneer er dan ook kinderen in het huwelijk zijn dan maakt dit het niet eenvoudiger en gemakkelijker. Immers de mama en papa zullen elk hun leven gaan lijden en een nieuwe partner tegenkomen. Dus nu heb ik twee stiefkinderen uit mijn huwelijk met mijn ex-man waar ik ook zelf 2 kinderen van heb en een stiefdochter met mijn nieuwe partner. Al met al toch nog een groot maar vooral bijzonder gezin.

Ons gezin is een zoals ze dat noemen een samengesteld gezin en nu blijkt uit onderzoek dat maar 7 op de 130 kinderen opgroeien in een stabiel samengesteld gezin. Hier schrok ik erg van. Ik begrijp dat wel want hoeveel ik ook van mijn nieuwe man hou, ik kan soms zo ontzettend moe worden van alle problemen de hele tijd. De ruzies tussen hem en mijn kinderen, de problemen met zijn ex, de ruzies ook met hem over hoe hij met zijn kind omgaat. Hij is een beetje een verwen papa geworden! Als zijn prinses er is moeten er altijd speciale dingen gebeuren. Mijn eigen kinderen zijn dan weer jaloers: zijn kind mag veel meer en krijgt veel meer. En dan mijn ex…. ik heb het echt helemaal gehad met mijn ex en al zijn grillen. En last but not least: De kritiek van mijn nieuwe partner op mijn opvoeding, die mij weer zo onzeker maakt… Met name het feit dat hij vind dat ik veel te laks ben met mijn kinderen, en het dan zijn taak vind orde op zaken te stellen door meer discipline te eisen en nieuwe regels te stellen. Dat zorgt bijna altijd voor conflicten , wrevel en frustraties bij de kinderen. Maar ook bij mij, ik voel me vaak heen en weer geslingerd tussen de kinderen en mijn partner. 
We hebben nu afgesproken dat hij zichzelf terughoudend opstelt maar vanzelfsprekend ook niet over zich heen laat lopen, je kan suggesties doen en  raad geven. De uiteindelijke opvoeding moet bij de biologische ouder liggen. Omdat hij zijn kind maar om het weekend ziet wil hij er alles aan doen om zijn prinsesje gelukkig te zien. Dit is héél normaal maar wat zijn de uitersten in dat geval....Alles wat ze vragen ze ook geven? 
Meeste papa's kunnen moeilijk daar onderscheid in maken en nog moeilijker nee zeggen. Mannen aanvaarden in het algemeen al niet teveel commentaar over hun wijze van omgaan en opvoeden van hun kind, laat staan dat ze dit zullen aanvaarden na een echtscheiding. Ze hebben hun eigen idee over hoe ze verder willen omgaan met de opvoeding van hun kind.

Mijn ervaring is dat mannen lichtzinniger omgaan met de opvoeding. Ze zijn veel minder streng tegenover hun eigen kind dan tegenover deze van hun nieuwe partner. Ze aanvaarden meer van hun eigen bloed. 
Het feit is dat in de meeste gevallen de natuurlijke vaders hun kind maar zien om de 14 dagen in het weekend. Ze pogen dan de verloren tijd in te halen, en dat gaat meestal gepaard met een te losse opvoeding. Het kind heeft ook vlug door hoe ze er op moeten inspelen.

"Onze" middelste heeft er het meeste last van. Van jongste is ze ineens "middelste" geworden in het gezin en ze heeft het er enorm moeilijk mee dat ze haar eigen vader, weinig tot niet meer ziet. Daardoor doet ze extra haar best om meer aandacht in het gezin op te eisen. Positief maar ook negatief, ook de pubertijd speelt hierin een grote rol. Heel veel dingen vind ze niet eerlijk, voelt zich vaak achtergesteld en is erg onzeker.

Zelf heb ik het gevoel dat wij een gezin zijn met een andere samenstelling dan...eh welk gezin tegenwoordig eigenlijk?
Onze kennisen? Zij is 45, hij is 30 en komt uit een warm donker land, zij een kind van 14 en samen een van 1?
Of het gezin van een vriendin van de middelste? Twee moeders met zoon van 11 en twee dochters van 8 en 6, alle drie geadopteerd? 
Of een vriendin van mij? Alleenstaand met haar zoon van 18?
Het is en blijft overal wat, en je moet er naar mijn mening samen met het hele gezin aan werken en over blijven praten.

Als je dan soms leest hoe zorgwekkend sommige samengestelde gezinnen zijn, en wat voor familie drama's zich er soms afspelen dan word ik daar intens verdrietig van. Als ik lees over mensen die vier kinderen hebben en een partner treffen met nog eens 4 kinderen kan ik mij voorstellen dat dat veel meer aanpassingsvermogen nodig heeft dan alleen "de vriend" erbij.
Maar vooral de verhalen waarbij de ex-partners elkaar het leven zuur maken en soms zelfs van het leven beroven zijn nog het meest verschrikkelijk. 
En wie zijn er het meeste de dupe van? Juist de kinderen!
Daarom ben ik blij dat hoe moeilijk en hoe moeizaam het contact met onze ex-en ook is, voor ons het belang van de kinderen voorop staat.

Dus als ik het van een afstand en zo objectief mogelijk probeer te bekijken, als dat mogelijk is in je eigen gezin, dan vind ik onze kinderen wel bij de 7 horen. Uiteraard heb ik het bij de oudste twee nagevraagd, hun gezicht sprak boekdelen dus hierbij is in huize Poppelaars-Bink het project samengesteld gezin geslaagd!

Haat aan poetsen!

Het regent en het waait het is koud en mijn humeur is tot het diepte punt gedaald en dan moet je ook nog je huis schoon maken. Poetsen het is niet mijn hobby en dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden!

Sinds ik na mijn scheiding geen poets meer heb gehad en ik dus nu al weer een aantal jaren mijn eigen huis onder handen neem, vallen me een aantal dingen op. Dingen, waarvan ik vanwege de jarenlange aanwezigheid van een Poets, geen weet had en ook liever nooit had geweten!

Hoe vies een bad (in één week) bijvoorbeeld kan worden. Ik bedoel maar, daar gaat bij ons elke dag, en vaak 3x per dag water en zeep doorheen!  De wasbak ook zoiets nooit geweten dat mijn kinderen zo creatief met tandpasta konden zijn. De plekken die er soms achterblijven zijn soms regelrechte kunstwerken. De haren vind ik het ergste, ik walg van haren in bad, de wasbak en op de grond. Waarom blijven die haren niet gewoon in de borstel zitten?! Hoeveel haren verliezen wij trouwens?! Ik dweil zóveel lange haren op dat ik overweeg ze te doneren aan de haarstichting. Volgens mij kan je er binnen no-time een prachtige pruik van maken.

Dat je, hoe goed je ook schoonmaakt, toch nog heel vaak ergens iets tegenkomt waarvan heel duidelijk is dat het, daar toch echt al weken ligt. Het verplaatsen van de bank durf ik bijna niet meer aan en je wilt niet weten wat ik soms tussen de kussen vind.... gatver. Ik kreeg eens de tip leg alles op een vaste plek dan hoef je nooit meer te zoeken. Nou dat werkt dus niet in dit gezin! De prullenbak is daarom hier de meest geschikte plek voor heel veel rotzooi. En heel soms kom je iets tegen wat je dan uren aan het bekijken, lezen of maken bent omdat dat op dat moment ineens veeeeel belangrijker is dan het opruimen, wie weet wanneer je het weer een keer tegenkomt nietwaar.

Hoeveel onbedoelde huisdieren je eigenlijk hebt, gek word ik van de spinnen, vliegetjes, wespen, mieren en ander ongedierte waarvan ik echt zeker weet dat ik deze nooit zelf in huis heb genomen. Van wespen wordt mijn partner helemaal knettergek dus het enige grappige daaraan is nog de toeren die hij uithaalt om dit huisdier zo snel mogelijk uit ons huis te verwijderen zonder zelf enige kleerscheuren op te lopen. Van spinnen word ik dan weer helemaal panisch, ik blijf het enge beesten vinden, daarbij is het mij een raadsel waarom hij zijn web op de meest onmogelijke plaatsen moet maken. Tussen het dubbel glas bijvoorbeeld, ik bedoel maar, hoe verzinnen ze het!

Hoeveel de juiste radiozender/cd/muziek bij kan dragen aan de poetsvreugde. Zonder een lekker deuntje is het poetsen voor mij helemaal een ramp! Ik maak er op die manier ook meteen een work-out van poetsen op de maat van de muziek, het zou briljant zijn als ik niet aan allebei een grondige  hekel zou hebben. Het enige voordeel is dat ik bespaar op de poets en de sportschool, maar vrolijk word ik er niet van.

En dan die eeuwige was, waarvan mijn partner denkt dat die vanzelf gebeurt! Toch gek dat als ik het niet in de wasmachine doe, eruit haal, ophang en weer in de kasten opberg er helemaal niemand is die ziet dat de wasmand uitpuilt. Waar zijn die kabouters dan die dit altijd doen? Niet te vergeten dat er soms ook nog gestreken moet worden waar ik dan gelukkig mijn lieve moedertje voor heb, mijn eigen kaboutertje op zijn tijd erg fijn.

De vaatwasser ook zo'n machine waarvan ze in mijn gezin denken dat die het vanzelf doet inclusief het inruimen en uitruimen. Volgens mijn kinderen is het op de aanrecht zetten van de vaat voldoende!
Boodschappen doen en koken is dan ongeveer het enige waar ik geen hekel aan heb hoewel ik van een paar vriendinnen ondertussen weet dat zij daar weer een gruwelijke hekel aan hebben, toch Conny de Graaf?! Maar als mijn partner met de kinderen in de keuken aan het koken slaan is het op dat moment heerlijk en schattig om te zien. Tot de volgende ochtend en je nog overal resten van hun kook avontuur terug vind. Onbegrijpelijk wat voor puinhoop zij ervan kunnen maken.... de honden vinden het minder erg die zijn niet uit de keuken te slaan en wachten vol ongeduld tot er wat te smikkelen op de grond valt.
Gelukkig heb ik een hele mooie en grote keuken dus ik mag niet klagen van mezelf. Vandaag maar weer een nieuwe to-do lijst gemaakt zodat mijn gezinsleden ook weer weten wat ze deze dag aan huishoudelijke taken te wachten staat. Het is maar dat ze het weten, doen is vaak maar afwachten want ze geloven nog steeds in kaboutertjes