Puberliefde

Puberliefde,

Mijn dochter is bijna 15, eind augustus is het zover, weer een jaartje ouder. Ze voelt zich al heel volwassen, in een jaar tijd is het ook erg hard gegaan.
Sinds 2 maanden heeft ze ook een vriendje, kleine meisjes worden groot.
En hoe leuk is het om die liefde te zien, ze loopt te glimlachen in zichzelf en gelukkig komt ze zelf met verhalen. Dan ben ik zo dankbaar voor het vertrouwen dat ze in mij heeft, dat ze dingen durft te vertellen en wil delen met me. Genieten doe ik als ze me verteld hoe leuk hij is en hoe lief, wat hij allemaal voor haar doet. Ze lijkt zo onkwetsbaar maar wat is ze fragiel als ze verlieft is.

Mijn zoon niet, die verteld niets of zomaar tussen neus en lippen door, o ja ik heb een vriendin, maar het is al weer uit! Voor hij weer op zijn kamer zit, moet ik hem op de bank zetten om te vragen: hoezo dan? Wat gebeurde er en waarom? Niet dat ik dan hele verhalen krijg maar gelukkig heeft ook hij het vertrouwen om mij dit soort vertrouwelijke dingen te vertellen. Alleen anders, als een jongen... Jongens zijn wat onbeholpen, en praten nou eenmaal niet zo snel over gevoelens.

Al met al prachtig om te zien en van dichtbij mee te maken je puberdochter die verlieft is, en haar eerste echte vriendje heeft. Dat brengt herinneringen boven van mijn eerste echte vriendje en liefde. Mijn eerste verkering, ik denk er met warme gevoelens aan terug.

Stiekem moet ik er ook aan wennen, het idee dat er over een tijdje meer mensen aan onze eettafel zitten. Zoals mijn opa altijd zei; allemaal willen ze mee eten. Nu is het allemaal nog niet zo serieus maar het is wel "aan". Ik zal op een gegeven moment toch die schoonmoeder zijn.
Die rol past me nu nog totaal niet, ik moet nog veel leren. Regelmatig komt het vriendje binnen lopen en blijft wat onzeker en ongemakkelijk rondhangen. Dus ik roep enthousiast, hoi ben je er weer. Meestal verdwijnen ze dan meteen naar hun kamer en doe ik alsof ik heel druk bezig ben. Mijn kinderen willen vooral niet dat ik te overdreven reageer want dan schamen ze zich rot.
Ik vraag me soms af wat ze op hun kamer doen maar haal het natuurlijk niet in mijn hoofd om te gaan kijken, natuurlijk weet ik dat je kinderen toch altijd verder zijn dan je als ouder denkt maar ik hoop dat ze vooral het vertrouwen in mij houden om dingen te vertellen.
Ik probeer dan ook de gesprekken hierover zoveel mogelijk bespreekbaar te maken. En ze hoeven me niet alles te vertellen, geheimpjes horen ook bij de pubertijd en ook privacy. Kom bijvoorbeeld niet meer aan hun telefoon. Dus doe ik of het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is wanneer er weer een vriendje of vriendinnetje binnen stapt.

Hoewel ik hoop dat ze nog veel liefdes gaan krijgen mijn kinderen, zie ik ook op tegen het verdriet wat gaat komen wanneer hun puppy liefde eindigt. Ook die herinnering kan ik mij nog levendig voor de geest halen. Maar helaas kun je ze daar niet voor beschermen en dat moet ook niet, daar leren ze van en hopelijk weten daardoor straks ook welke partner wel bij ze past.

Het gaat best goed komen want ik heb fantastische kinderen, die zijn best goed gelukt al zeg ik het zelf. Ze zijn lief en zorgzaam, ze zijn beleefd en zullen altijd rekening houden met de gevoelens van een ander. Allemaal kwaliteiten die een partner in de toekomst zullen aanspreken. En dan maar hopen dat ik toch nog een "leuke" schoonmoeder word.  

Ik doe niet altijd het juiste
ik doe het niet altijd goed
Want weet je, heel soms,
weet ik niet hoe het moet.

Maar ik doe altijd mijn best
soms meer nog dan jij denkt
Want ik doe alles voor de lach
die jij mij dan schenkt.

Ik zie je zo graag gelukkig
zonder verdriet of pijn
Dus weet mijn lieve kind,
ik zal er altijd voor je zijn.

En soms maak je me wanhopig
machteloos en ook zo klein
Je maakt me soms bozer
dan ik ooit zou willen zijn.

Maar altijd maakt je me gelukkig
en ook zo trots en blij
Je zit voor altijd in mijn hart
lief kind van mij

Want ik ben jouw mama
en dat is voor altijd.
Mijn liefde, lieve schat,
raak je nooit, nooit kwijt.

Het kindje wat niet mocht zijn.

We hebben er lang over na gedacht, willen we dit nog, een kindje van ons samen. Willen we helemaal opnieuw beginnen, willen we weer gebroken nachten, poep luiers en flesjes en potjes babyvoeding. "Onze" kids zijn al zo groot (18), (14) en (10) en dat is eigenlijk heerlijk. Ondanks dat ik de kindertijd fantastisch vond, vind ik het nu heel fijn om weer wat extra vrijheid te hebben. De kinderen gaan vrijwel hun eigen gang en ook wij kunnen weer gaan en staan waar we willen. We kunnen straks zelfs weer zonder kids op vakantie, verre reizen maken en niet meer naar de camping. En toch bleven we twijfelen over een kindje van ons samen. Hoe dankbaar we ook zijn met de kinderen die we hebben en dat ons samengestelde gezin zo goed werkt, bleef het verlangen naar een kindje van ons samen borrelen.

Daarbij zou mijn Kanjer heel graag nog eens vader worden, het nog eens bewust allemaal meemaken, de dingen nu anders doen! En ook ik stond hier steeds meer voor open. Mijn grootste angsten waren de risico's van een zwangerschap op latere leeftijd. rond je 40e is er toch een verhoogd risico op een gehandicapt kindje. Mijn Kanjer zag vooral op tegen de reacties uit de omgeving. Wij hebben natuurlijk ook heel hard geroepen dat het voor ons niet meer hoeft, dat we tevreden zijn met hoe ons gezin nu is. Ik weet dat een hoop mensen ons voor gek zullen verklaren om nu nog aan een kind te gaan beginnen, maar wij stonden volledig achter onze keus en dat is voor mij het belangrijkste. Natuurlijk is er ook een andere angst, dat ook deze relatie stuk kan gaan, daar ga ik niet van uit maar zekerheid heb je nu eenmaal nooit! Dan zit ik ineens weer met een kleintje op later leeftijd en moet ik de grootste zorg alleen doen. Toch weegt dit alles niet op tegen het verlangen van ons beiden naar een liefdesbaby van ons samen. Een kindje zou hier zo welkom zijn. Ik ben nu ook veel stabieler dan op mijn 22e. Ik denk dat ik nu een nog veel betere moeder kan zijn.

Dus in April 2014 zijn we gestopt met de pil en vonden we het beiden erg spannend om te kijken hoe het zou lopen. Mijn eerste 2 zwangerschappen gingen zomaar dus stiekem ga je ervan uit dat het makkelijk zal gaan. De eerste menstruatie bleef uit, maar de test was negatief. Daarna wel wat bloedverlies maar dit stelde niet veel voor. Ook de 2e menstruatie bleef uit, weer een negatieve test en weer wat licht bloedverlies. Wel had ik ontzettend gevoelige borsten en was steeds duizelig en licht in mijn hoofd. Toch maar naar de huisarts en wat bleek ik was zwanger! Helaas kreeg ik kort daarna een miskraam en de echo wees uit dat het vruchtje niet goed was! Er was niet te zien hoe lang ik zwanger was geweest. Een curettage werd gepland en gelukkig werd ik snel geholpen. Ik had lichamelijk weinig last en was de volgde dag alweer aan het werk en stond gewoon weer de kamer te stofzuigen alsof er niets gebeurd was.
Natuurlijk wekte dit wel veel emoties op en omdat niemand van onze wens wist op een paar close vriendinnen van mij na, kon ik er ook niet echt over praten. Zelfs onze ouders en kinderen wisten van niets. Samen met mijn Kanjer heb ik het een plekje kunnen geven dat het deze keer gewoon niet zo mocht zijn. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik van de miskraam niet veel last had, maar wel van de curettage, ik ben doodsbang in het ziekenhuis. Ik had niet echt verdriet over een verloren kindje. Ik weet dat er vrouwen zijn die dit wel zo ervaren. Voor mij voelde het als een verdrietige situatie, maar niet als zo’n zwaar verlies. Ik had de bevestiging gehad dat ik nog zwanger kan raken, dit is achteraf voor mij de draai die ik eraan kon geven. En wij wisten zeker dat we het nog een keer wilden proberen. Nog geen 10 weken later was ik weer zwanger. Spannend natuurlijk vooral of het nu wel goed zal gaan, maar ook de stress over kan ik dit nog wel? En doen we er wel goed aan om ons hele leven zo om te gooien?

Ook deze zwangerschap liep mis, bij de eerste echo was er al niets meer te zien, waar en wanneer het mis is gegaan is niet te zeggen, ik heb er niets van gemerkt dat is het raarste. Maar ook deze keer konden we het goed een plaatsje geven. 3x maal is scheepsrecht nietwaar en het zwanger worden was dus blijkbaar geen probleem. Nog geen 4 maanden later was het weer raak. Deze keer wilde ik graag een vroege echo en mijn gynaecoloog was het hier mee eens. Dus met 6 weken een echo gepland waar ik samen met mijn kanjer vol zenuwen zat te wachten of we een kloppend hartje zouden gaan zien. Helaas was dit niet het geval. Volgens de gynaecoloog konden we te vroeg zijn geweest dus een week later maar een nieuwe echo gepland. 50% kans dat het gewoon goed zou zijn.
Ik voelde me goed, had geen last van bloedverlies, krampen of buikpijn en dat was een goed teken, dus we gingen er gewoon vanuit dat het goed zou zijn.
Helaas was er ook op de 2^e echo geen hartje te vinden, ook deze keer durfde de gynaecoloog geen 100% uitsluitsel te geven maar eigenlijk wist hij het voor 99% zeker, er had nu een hartje te zien moeten zijn. Toch weer een nieuwe echo gepland voor weer 1,5 week later, waarna meteen een gesprekje zou komen wat we gingen doen als het weer niet goed was.

Na een lange, en zenuwslopende 1,5 week kregen we toch te horen dat het vruchtje niet verder groeide en geen hartactiviteit had, dus moest er weer een curettage ingepland worden. Dit keer wilde ik het wel vertellen aan mijn ouders en kinderen. Het werd te zwaar. Ik had het er zo moeilijk mee en ik wilde niet dat mijn kinderen of ouders dachten dat er iets anders ernstigs met mij aan de hand was en ik wilde niet weer liegen en smoesjes verzinnen waarom ik naar het ziekenhuis moest. Ik ben daar nu eenmaal niet zo goed in…. Gelukkig pakte ze het allemaal goed op en waren ze extra lief en bezorgd over mij. Ik vond het moeilijker en zwaarder als de vorige keer maar ook deze miskraam heb ik het een plekje kunnen geven, het mocht niet zo zijn. De twijfels om het nog een keer te proberen werden groter. Nogmaals een curettage dat zou ik echt niet trekken. Hoe sterk ik ook ben dit wilde ik niet nog eens moeten doorstaan.
Dus eerst maar wat onderzoeken in het ziekenhuis of er een oorzaak is voor deze miskramen en dan verder kijken. Ondertussen zijn we al weer anderhalf jaar verder en ben ik ook weer een jaar ouder. En hoewel er volgens de onderzoeken niets aan de hand is en een zwangerschap uiteindelijk wel moet gaan lukken hebben we besloten niet langer bezig te blijven maar te stoppen.

Het weer beginnen met de pil is dubbel, het is afsluiten van iets wat niet heeft mogen zijn en wat misschien niet zo is bedoeld en daar leggen we ons bij neer. Maar ik merk dat ik ook nu pas echt het verdriet voel om het kindje wat er niet heeft mogen zijn. Misschien is het nog niet helemaal verwerkt. Dat kan. Hoewel ik met mijn verstand wel weet dat het beter is zo. Dat de natuur het zo beslist heeft, of gewild. Dat het zo moest zijn. Wij hebben samen drie gezonde kinderen. Dan moet je eigenlijk helemaal tevreden zijn. Wij zijn geen kind verloren. Maar wel de verwachting van een kindje. Drie keer, de hoop op een wondertje van ons samen. Ik weet heel goed wie me gebeld heeft, wie me gesteund heeft, wie wat heeft gezegd. En dan zwijg ik nog over het verdriet van mijn kanjer. Want als mama ben je zwanger, moet je een curettage ondergaan, is er die leegte. Maar voor de papa’s is er alleen machteloosheid. Je kind en vrouw niet kunnen beschermen. Het zit gewoon niet in onze cultuur om over verdriet te praten. En dat is spijtig, want het deed me zo goed om mijn verdriet even te kunnen delen.    

Gelukkig kan en mag ik ook mee genieten van de vele kleintjes om ons heen en ben ik peet tante van een geweldig kereltje waar ik heel trots op ben. Sinds kort is weer een klein hummeltje bij geboren rond mijn 2e uitgerekende datum, lastig om te weten dat je nu zelf ook met zo’n klein wondertje had kunnen zitten. Maar het komt goed! Er komt een dag dat ik er niet meer elke dag aan denk. Er komt een dag dat ik het helemaal los kan laten. Een dag dat ik zonder spijt en twijfel dat kleine pilletje slik, zonder de neiging te voelen die stomme strip weer in de prullenbak te gooien. Nogmaals ik ben erg gelukkig met ons gezin zoals het nu is en ik kan ook erg gelukkig worden zonder dat er nog een kleintje bij komt. Maar wat mis ik het kindje wat er niet heeft mogen zijn, wat was ik nieuwsgierig naar hoe hij/zij er uit zou hebben gezien.
Ik besef dat het tijd nodig heeft, dat wij deze droom los moeten laten, dat het beter is zo. We richten ons op de toekomst. Het zal anders worden, andere dromen samen maken, maar niet minder mooi.

Liefde is...

Liefde is...

Soms plaatst hij een plaatje, soms alleen een zinnetje op Facebook. Soms stuur hij een app’je en soms een sms of mail. En elke keer weer treft het mij. Hoe bijzonder. Zo vol liefde. Een simpel zinnetje maar ik weet dat het zo veel makkelijker is om het niet (meer) te doen. Ik hoop dat hij de zinnen lang, nog heel lang zal schrijven. Want zo lang zullen we samen zijn en elkaar altijd laten merken en voelen dat we van elkaar houden en elkaar waarderen.

Het is toch heerlijk, het feit dat er iemand zoveel van je houdt. Elkaar ontmoeten en na tig jaren nog elke dag zoveel van elkaar houden. Samen je kinderen en straks ook kleinkinderen zien opgroeien en samen van het leven met elkaar genieten. Het lijkt zo eenvoudig. Genieten van de elke dag en van elkaar. En toch lukt het de meeste van ons niet om het vol te houden. Na een paar jaar is de koek op, weten we niet meer waarom we op die persoon verliefd zijn geworden, en is er nog maar weinig respect en waardering over.

Als we iemand net ontmoet hebben is het allemaal zo makkelijk we sturen lieve berichtjes en laten zo vaak en veel mogelijk merken dat we diegene speciaal vinden. Maar meestal duurt dit een paar weken, soms een paar maanden en bij een klein aantal een jaar. Soms pakken we het weer op meestal nadat er iets gebeurt is. Als we ziek worden of het (bijna) te laat is en je iemand dreigt kwijt te raken. Dan ineens zijn we weer bewust van ons leven en van iedereen van wie we houden. Maar als we dan een tijdje verder zijn, nemen we het zo snel weer voor lief.

Hoe vaak heb jij jezelf niet bedacht dat je meer tijd zou willen besteden aan je lief, je kinderen of aan jezelf. En hoe lang doe je dat dan? En waarom nemen we degene die ons zo dierbaar zijn zo vaak gewoon voor normaal? En het ergste is dat als we ze kwijtraken, door de dood of omdat ze ons verlaten, dan pas beseffen we hoe veel we van ze houden. Wat is dat toch met ons? Ook ik verlies me in de dingen van elke dag, werk, huishouden, boodschappen, dingen waarvan ik op dat moment denk dat ze belangrijk zijn. Maar veel vaker ben ik me bewust van alles en iedereen in mijn leven, probeer ik de dingen niet voor lief te nemen maar te genieten van alles wat erop mijn pad komt. Natuurlijk gaat het niet altijd zoals ik dat graag zou willen of hoe ik het voor me had gezien. Soms moet ik een droom of verlangen los laten omdat het gewoon niet zo mag zijn, maar dan kijk ik om me heen en begrijp ik dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn. Dat het belangrijk is om te kijken naar degene die met je meelopen en ze vertellen hoe belangrijk ze zijn. Dankjewel mijn kanjer voor je lieve berichtjes, voor hoe je mij laat beseffen hoe belangrijk het is om te zeggen wat je denkt en voelt. Liefde is….. genieten van elkaar.

Mijn kanjer...

Als mijn kanjer voor mij zorgt

en iets lekkers voor me haalt
Als mijn kanjer me meeneemt
en zorgt dat mijn gezicht straalt

Als mijn kanjer mij mailt
krijg ik een warm gevoel
Als mijn kanjer mij streelt
en begrijpt wat ik bedoel

Ik kan uren naar hem kijken
Als mijn kanjer naast mij slaapt
Soms lig ik nog steeds wakker
Als mijn kanjer naast mij ontwaakt

Als mijn kanjer mij dan aankijkt
hoop ik dat het voor eeuwig mag zijn
dat het gevoel en de tijd niet verstrijkt
want mijn lief het voelt zo fijn

Mijn kanjer je bent zo mooi,
mijn kanjer, zo lief en zo speciaal
Mijn kanjer is stoer en hij geeft me rust
Mijn kanjer voor mij ben je het allemaal

Mijn kanjer, mijn liefste in mijn ogen
ben je bijzonder, wist je dat?
Mijn kanjer voor mij ben jij,
de allergrootste schat.