Aandacht en ontstressen....

Wat is het weer een tijd geleden dat ik een blogbericht plaatste. Ik ben een aantal keren begonnen maar haalde het ook steeds weer weg. Het klopte steeds niet. Het voelde niet goed genoeg. Ik voelde me te kwetsbaar. Ik kon het juiste onderwerp niet vinden en ging van de hak op de tak.

Dus bij deze probeer ik het opnieuw. Met meer rust en meer aandacht want dat was mijn doel voor dit jaar eigenlijk. Meer rust en meer aandacht voor alles om me heen. Dat is het nog steeds, ik weet alleen niet zo goed waar ik die rust moet vinden. Aan mijn manuscript werken gaat zeer mondjesmaat. Mijn blogs schrijven gaat onregelmatig, terwijl de bedoeling toch echt 2x per maand was. En dat terwijl het juist met het bedrijf veel rustiger is en er extra personeel op kantoor is aangenomen. Meer ruimte voor andere dingen geeft het nog niet, wel meer rust.

Ik probeer het wel hoor. Dingen met aandacht te doen, precies zoals het overal omschreven staat. 

Ik luister naar de kinderen met aandacht, terwijl ze elkaar voor rot schelden. Ik kus mijn kanjer voor het slapen gaan met aandacht, terwijl hij zich omdraait en ligt te snurken. Ik aai de hondjes met aandacht terwijl ze eigenlijk in de weg lopen, of weer weg lopen. Ik eet een appel en probeer aan niets anders te denken als aan bijten en proeven, maar meestal dwaalt mijn aandacht af. Rust en aandacht voor alles betekent voor mij alleen maar dat ik tijd tekort kom.

Natuurlijk ben ik dankbaar voor alles wat ik heb en alles wat we kunnen doen. En ik besef me steeds opnieuw misschien wil ik gewoon te veel. Ik zou graag tijd willen steken in het opknappen van onze tuin, die laatste puntjes op de i zetten. Ook het washok cq bijkeuken heeft nog de nodige aandacht nodig. Het verven van de hal en de trap naar boven is ook nog niet gedaan. Om maar niet te noemen dat we wel graag het bootje op willen knappen en deze zomer willen gaan varen. Het komt allemaal wel. Het gaat alleen niet zo snel als ik zou willen. Ik ben een dag in de week thuis maar ook dan is er genoeg te doen. De bedoeling was dat ik dan zou gaan schrijven maar nu blijkt dat ik dan nog steeds geen tijd heb om aan mijn manuscript te werken. Ik zou zo graag meer tijd willen besteden aan zaken die voor mij belangrijk zijn.

En dan is er natuurlijk nog de bruiloft die geregeld moet worden. Nog 3 maanden en dan moet alles geregeld zijn, eigen schuld natuurlijk we hebben zelf deze korte datum geprikt. Maar stiekem hou ik natuurlijk ook van die stress en van die spanning. Ik werk nu eenmaal goed als ik onder druk sta. Dan krijg ik de beste ideeën en heb ik een tomeloze energie. Dus vandaag is het weer tijd voor die spreekwoordelijke schop onder mijn eigen kont. Hop niet gaan zitten mopperen maar er wat aan doen! Niet steeds uitstellen maar inplannen, het kan allemaal prima als je maar wil.... Het is eigenlijk net als met hardlopen, als ik geweest ben voel ik me heerlijk en toch maak ik steeds weer excuses om niet t hoeven lopen. Het regent, het bed is nog zo lekker warm, morgen komt beter uit, de was moet nog gedaan worden etc etc. En met schrijven werkt het eigenlijk precies zo.

Ik ken mezelf gelukkig goed genoeg om te weten waar het vandaan komt. Het is de onzekerheid, kan ik dit wel, is het wel goed genoeg, wat als ik faal en als ik mensen teleurstel. Ondertussen weet ik dat dit mijn beperkende gedachten zijn. Dat ik mezelf afwijs met deze gedachten. 

Opgeven is zoveel makkelijker, dan doorzetten. Maar ik wil dit en ik zal doorzetten. Dus vanaf nu weer door met positieve en lieve gedachten voor mezelf en voor de mensen om me heen.

Ik ga voor mijn mooiste leven en laat me door niets weerhouden om mijn dromen te vervullen.

Wat is dan vriendschap?

Vriendschap is een illusie.

Dit is iets waar ik eigenlijk niet in geloof of liever gezegd niet in wil geloven. Vriendschap is net zoals elke relatie hard werken dat wel. Voor echte vriendschap moet je wat over hebben, je moet kunnen delen maar vooral ook kunnen vergeven.
Zo tegen het einde van dit jaar zie ik verschuivingen in mijn vriendengroepjes. Nu weet ik dat een groep nog moeilijker is dan een 1 op 1 vriendschap maar was ik er ook hierbij van overtuigd dat je met wederzijds respect en eerlijkheid een heel eind komt. Zeker in de leeftijd waarin wij nu zitten zou je verwachten dat de volwassenheid en het dosis gezond verstand het hierbij makkelijker maakt.
Heel jammer wanneer je dan merkt dat dit niet zo is!

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken natuurlijk maar ik besef me heel goed dat je met sommige uit een groep meer contact hebt of meer een klik hebt dan met anderen. Bij mij geld dit bijv. omdat ik familie in een groep heb zitten, of mensen met wie ik veel heb meegemaakt wat een bijzondere band schept. Dit wil echter niet zeggen dat ik de anderen uit de groep niet leuk of gezellig vind. Ik vind het heerlijk om met z'n alle uitstapjes te maken, dingen te ondernemen of lekker te gaan uit eten.
Het afgelopen jaar is voor mij echter best erg hectisch geweest. Zakelijk gezien grote stappen gemaakt, wat heel veel tijd en energie heeft gekost. En ook privé is er heel wat op ons afgekomen het afgelopen jaar. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik me misschien onbewust wat meer afgesloten en afgezonderd heb. Let op het woordje onbewust! Hiermee wil ik zeggen dat ik nooit bewust mensen heb buitengesloten of uitgesloten maar dat ik door alle drukte en spanningen mijn kringetje onbewust misschien wat kleiner heb gemaakt. Van sommige kennissen hoor ik zelf ook weinig en mijn energie en aandacht had ik nodig voor ons bedrijf en ons gezin.

Ik ben de eerste die fouten of slechte karaktereigenschappen toe durft te geven. Ik ben een chaoot en wanneer ik onder druk of spanning sta word dit nog erger. Daarbij ben ik ook nog eens niet erg attent. Ik vergeet verjaardagskaartjes en soms zelf de hele verjaardag. Ik probeer het wel maar helaas lukt het niet altijd. Dit jaar ben ik bij mijn neef pas op kraamvisite geweest toen zijn zoon al ruim 3 maanden oud was. Gelukkig kent mijn familie me en neemt me zoals ik ben, zoals ik dat ook bij hen doe. Bij een andere kennis ben ik het schijnbaar gewoon vergeten! Het zou fijn zijn als je daar dan gewoon op aangesproken word, maar helaas vinden mensen dat dan weer te moeilijk. En ben ik me van geen kwaad bewust. Weer dat woordje bewust! Want ik ben het niet bewust vergeten, ik heb er gewoon niet bij stil gestaan. Zo schijnen er heel wat akkefietjes en irritaties te ontstaan die niemand uitspreekt maar die je wel BEWUST kwalijk worden genomen.

Wanneer ik dan zie dat mensen bewust buitengesloten worden als er iets word georganiseerd vind ik dit jammer en ook heel kinderachtig eigenlijk. Je kiest er dus bewust voor mensen niet uit te nodigen en op die manier te kwetsen of het gevoel te geven dat ze er niet bij horen. Dan zijn er ook nog mensen die het gevoel hebben er tussen te staan. Het er niet mee eens zijn dat sommige bewust buitengesloten worden maar ook niet weten hoe of wat ze eraan moeten doen. Ze worden meegetrokken door een klein deel van de groep of durven geen tegengas te geven uit angst zelf buitengesloten te worden. Wat zou het toch mooi zijn als iedereen gewoon kleine irritaties uitspreekt. Zeg het als je het ergens niet mee eens bent of als je iets als niet leuk of prettig ervaart. We zijn allemaal volwassen mensen en ik neem aan dat we allemaal tegen positieve feedback kunnen. 

Ik besef me dat alle relaties leermeesters zijn. Die relaties zijn er niet voor niets, van elke relatie leer je weer, ook in een groep. Je leert wat je wel en wat je niet meer wilt. Dat betekend ook dat je vertrouwen in jezelf en in elkaar moet hebben, liefde voor jezelf en voor de ander. Blijf met elkaar communiceren en blijf uitleggen wat je voelt, wat er gebeurt en wat dat met je doet. Als je elkaar kan vertrouwen en kan aanmoedigen in een groep maar ook elkaar vrij kan laten en begrip kan tonen is dit het mooiste wat je kan overkomen. Ik kies ervoor dicht bij mezelf te blijven, me niet te laten leiden door jaloezie of kwaadsprekerij. Iedereen is welkom maar je moet wel zelf binnenkomen.

In mijn eigen bubbel!

Het is al weer even geleden dat ik heb geschreven en nu kan ik allerlei excuses gaan verzinnen maar de waarheid is simpel dat ik er gewoon even de kracht niet voor had.
Ken je dat gevoel, dat het gewoon even allemaal even niet gaat zoals je wil? Alle goede voornemens die ik had gemaakt even kwijt en helemaal terug in de oude vertrouwde patronen die ik juist niet meer wilde.
Boos en gefrustreerd, ik foeter tegen de kinderen en scheld op mijn kanjer. Het helpt natuurlijk helemaal niets, ze gaan er in ieder geval niet door luisteren of doen wat ik graag van ze wil.

Ik merk dat ik vermoeid raak, de energie is op en in plaats dit te erkennen en rust te nemen zet ik een tandje bij en schop alles en iedereen opzij die in de weg staat. Doorgaan we zullen doorgaan....
Dat verwacht ik ook van mijn kanjer en van de kinderen. Ze doen niet genoeg! Als ik thuis kom is de vaatwasser nog vol en zijn de hondenbakken nog leeg. De vuilnis zak zit vol en de wasmand ook. Er zijn geen boodschappen in huis en de tafel is ook nog niet gedekt. Zo veel vraag ik toch niet? Daar gaat mijn humeur naar een diepte punt en zuchtend prop ik de was in de wasmachine, haal de vaatwasser leeg en schraap de benodigdheden voor een simpele pasta bij elkaar.

Mijn 2 pubers liggen op hun kamer tv te kijken of met hun telefoon op bed. Heel belangrijk ook natuurlijk! Beiden vinden het nodig de laatste tijd hun grenzen op te zoeken. Vooral mijn 18 jarige vind dat hij al erg volwassen is en voortaan alles zelf wel kan bepalen. Hij gaat en staat waar hij wil dus tijd om weer duidelijke grenzen aan te geven. Moeilijk want eigenlijk dacht ik dat ik er met hem wel heel simpel doorheen was gekomen, die pubertijd, en nu is het me een partij moeilijk ouder zijn. In je hoofd weet je het allemaal wel maar breng het dan ook maar eens in de praktijk. Hoe straf je een 18 jarige en vooral hoe dring je tot hem door zonder hem weg te duwen en kwijt te raken. Ik heb ook ineens nog meer begrip en respect voor mijn ouders. Wat moet het moeilijk voor hen geweest zijn en nog zijn met mijn broertje.

En dan wil ik, heel even, mezelf opsluiten in mijn eigen luchtbel. De rest van de wereld vergeten. Dat kan niet natuurlijk, omdat het dagelijks leven gewoon doorgaat, maar toch probeer ik dat. Ik heb even genoeg aan mezelf en aan mijn gezin en mijn werk. Klinkt dat erg egoïstisch? De wereld lijkt een paar uur rijden verderop in Parijs te vergaan en ik sluit me af. Natuurlijk kijk ik het nieuws en vind ik het erg voor al die mensen die daar toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Maar ik was daar niet, en ook de mensen van wie ik hou waren daar niet. Ik kleur mijn profielfoto in de franse vlag uit respect naar de overledenen en hun dierbaren maar het raakt me niet persoonlijk. Klinkt dat erg hard? Ik ben ook niet bang en ook niet alert, ik ben gewoon moe en bezig mijn eigen ballen in de lucht te houden. Dat kost me moeite genoeg. En dan wordt ineens de grond onder je voeten weggeslagen.

Mijn broer belt me op en zegt dat René op de zaak in Zevenbergen in elkaar is gezakt. Hij heeft 112 gebeld en René word met spoed naar het ziekenhuis in Breda gebracht. Hij had hevige pijnen in zijn hoofd en was heftig aan het hyperventileren. In de ambulance had hij al wat gekregen voor de pijn en om rustig te worden.
Ik ben natuurlijk meteen naar het ziekenhuis gereden. Daar is meteen een CT scan gemaakt. Iedereen was alert en we werden goed begeleid. De CT scan was goed, gelukkig! Niets te zien. Nu René nog rustig zien te krijgen, die was zo bang en zo geschrokken dat hij bleef hyperventileren en de pijn was ook nog steeds heftig aanwezig. Het was beangstigend en moeilijk om hem zo bang en kwetsbaar te zien liggen. Ze hebben hem een zware cocktail gegeven van pijnbestrijding en kalmeermiddel. Zo high als een papegaai lag hij bij te komen toen zijn vader kwam om hem te kalmeren. Het duurt even voor hij zich beseft dat hij geen hersenbloeding of tia heeft. Omdat de pijn in zijn hoofd blijft moet hij blijven. Ik kan je vertellen dat je dan slecht slaapt zo alleen in bed. Dat is toch even wat anders dan dat hij met een biertje te veel op de bank in slaap valt. Achteraf lijkt het een zware migraine aanval te zijn geweest, maar zeker weten doen ze het niet. Na 2 dagen mag hij naar huis met de mededeling rust te houden en zich vooral niet druk te maken of in te spannen. En dan ineens is die rommel in huis niet zo belangrijk maar ben je gewoon blij dat je kanjer, je allerliefste maatje, je liefde, steun en toeverlaat er gewoon nog is.

Daarom kijk ik voor nu alleen naar mijn eigen kleine bubbel en wat voor moois daaruit komt. Mijn kinderen die ook zo geschrokken zijn en spontaan boodschappen deden. Mijn vrienden die meteen voor mij en de kinderen klaar stonden en zorgden. Mijn 18 jarige die ging koken zodat ik naar het ziekenhuis kon. Wat heb ik toch een mooi gezin en dat besef, dat helpt. Het ontzenuwt en ontstrest mij en laat me weer zien waar het eigenlijk om gaat. Sterke kinderen in deze wereld grootbrengen, met liefde voor zichzelf, elkaar en alles om hen heen. Dat is waar het volgens mij om draait, wat we moeten doen. Het is in ieder geval mijn manier.