In mijn eigen bubbel!

Het is al weer even geleden dat ik heb geschreven en nu kan ik allerlei excuses gaan verzinnen maar de waarheid is simpel dat ik er gewoon even de kracht niet voor had.
Ken je dat gevoel, dat het gewoon even allemaal even niet gaat zoals je wil? Alle goede voornemens die ik had gemaakt even kwijt en helemaal terug in de oude vertrouwde patronen die ik juist niet meer wilde.
Boos en gefrustreerd, ik foeter tegen de kinderen en scheld op mijn kanjer. Het helpt natuurlijk helemaal niets, ze gaan er in ieder geval niet door luisteren of doen wat ik graag van ze wil.

Ik merk dat ik vermoeid raak, de energie is op en in plaats dit te erkennen en rust te nemen zet ik een tandje bij en schop alles en iedereen opzij die in de weg staat. Doorgaan we zullen doorgaan....
Dat verwacht ik ook van mijn kanjer en van de kinderen. Ze doen niet genoeg! Als ik thuis kom is de vaatwasser nog vol en zijn de hondenbakken nog leeg. De vuilnis zak zit vol en de wasmand ook. Er zijn geen boodschappen in huis en de tafel is ook nog niet gedekt. Zo veel vraag ik toch niet? Daar gaat mijn humeur naar een diepte punt en zuchtend prop ik de was in de wasmachine, haal de vaatwasser leeg en schraap de benodigdheden voor een simpele pasta bij elkaar.

Mijn 2 pubers liggen op hun kamer tv te kijken of met hun telefoon op bed. Heel belangrijk ook natuurlijk! Beiden vinden het nodig de laatste tijd hun grenzen op te zoeken. Vooral mijn 18 jarige vind dat hij al erg volwassen is en voortaan alles zelf wel kan bepalen. Hij gaat en staat waar hij wil dus tijd om weer duidelijke grenzen aan te geven. Moeilijk want eigenlijk dacht ik dat ik er met hem wel heel simpel doorheen was gekomen, die pubertijd, en nu is het me een partij moeilijk ouder zijn. In je hoofd weet je het allemaal wel maar breng het dan ook maar eens in de praktijk. Hoe straf je een 18 jarige en vooral hoe dring je tot hem door zonder hem weg te duwen en kwijt te raken. Ik heb ook ineens nog meer begrip en respect voor mijn ouders. Wat moet het moeilijk voor hen geweest zijn en nog zijn met mijn broertje.

En dan wil ik, heel even, mezelf opsluiten in mijn eigen luchtbel. De rest van de wereld vergeten. Dat kan niet natuurlijk, omdat het dagelijks leven gewoon doorgaat, maar toch probeer ik dat. Ik heb even genoeg aan mezelf en aan mijn gezin en mijn werk. Klinkt dat erg egoïstisch? De wereld lijkt een paar uur rijden verderop in Parijs te vergaan en ik sluit me af. Natuurlijk kijk ik het nieuws en vind ik het erg voor al die mensen die daar toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Maar ik was daar niet, en ook de mensen van wie ik hou waren daar niet. Ik kleur mijn profielfoto in de franse vlag uit respect naar de overledenen en hun dierbaren maar het raakt me niet persoonlijk. Klinkt dat erg hard? Ik ben ook niet bang en ook niet alert, ik ben gewoon moe en bezig mijn eigen ballen in de lucht te houden. Dat kost me moeite genoeg. En dan wordt ineens de grond onder je voeten weggeslagen.

Mijn broer belt me op en zegt dat René op de zaak in Zevenbergen in elkaar is gezakt. Hij heeft 112 gebeld en René word met spoed naar het ziekenhuis in Breda gebracht. Hij had hevige pijnen in zijn hoofd en was heftig aan het hyperventileren. In de ambulance had hij al wat gekregen voor de pijn en om rustig te worden.
Ik ben natuurlijk meteen naar het ziekenhuis gereden. Daar is meteen een CT scan gemaakt. Iedereen was alert en we werden goed begeleid. De CT scan was goed, gelukkig! Niets te zien. Nu René nog rustig zien te krijgen, die was zo bang en zo geschrokken dat hij bleef hyperventileren en de pijn was ook nog steeds heftig aanwezig. Het was beangstigend en moeilijk om hem zo bang en kwetsbaar te zien liggen. Ze hebben hem een zware cocktail gegeven van pijnbestrijding en kalmeermiddel. Zo high als een papegaai lag hij bij te komen toen zijn vader kwam om hem te kalmeren. Het duurt even voor hij zich beseft dat hij geen hersenbloeding of tia heeft. Omdat de pijn in zijn hoofd blijft moet hij blijven. Ik kan je vertellen dat je dan slecht slaapt zo alleen in bed. Dat is toch even wat anders dan dat hij met een biertje te veel op de bank in slaap valt. Achteraf lijkt het een zware migraine aanval te zijn geweest, maar zeker weten doen ze het niet. Na 2 dagen mag hij naar huis met de mededeling rust te houden en zich vooral niet druk te maken of in te spannen. En dan ineens is die rommel in huis niet zo belangrijk maar ben je gewoon blij dat je kanjer, je allerliefste maatje, je liefde, steun en toeverlaat er gewoon nog is.

Daarom kijk ik voor nu alleen naar mijn eigen kleine bubbel en wat voor moois daaruit komt. Mijn kinderen die ook zo geschrokken zijn en spontaan boodschappen deden. Mijn vrienden die meteen voor mij en de kinderen klaar stonden en zorgden. Mijn 18 jarige die ging koken zodat ik naar het ziekenhuis kon. Wat heb ik toch een mooi gezin en dat besef, dat helpt. Het ontzenuwt en ontstrest mij en laat me weer zien waar het eigenlijk om gaat. Sterke kinderen in deze wereld grootbrengen, met liefde voor zichzelf, elkaar en alles om hen heen. Dat is waar het volgens mij om draait, wat we moeten doen. Het is in ieder geval mijn manier.

Schrijvers avontuur deel 2

Het is al weer 2 weken geleden dat ik de 2e schrijfgroep afspraak had staan. Met toch wel enige spanning had ik de eerste schrijfsels gemaild voor commentaar en feedback. En dan is het toch spannend, wat vind de juf ervan, wat kan beter en waar moet ik op letten. Als eerste hebben we het vooral gehad over het uitgeven van je boek, wat voor mij nog heel ver weg lijkt maar wel interessant en goed om te weten. De ervaringen en vorderingen van anderen uit de schrijversgroep geven ook veel inspiratie en motivatie om door te gaan. Aan het einde kreeg ik mijn ingestuurde manuscript terug. De rode strepen vielen mee en ik kreeg zowaar een compliment over mijn schrijfstijl en het sterke begin van mijn boek. Dat is mooi, daar doe ik het voor en dat geeft de drive om vooral door te gaan. En daarbij motiveert Maria ons met de quote "ongeacht hoeveel fouten je maakt of hoe langzaam je progressie boekt, je ligt mijlenver voor op zij die niets doen". Bij het weggaan nog een hele stapel boeken van Maria Genova aangeschaft, ook erg blij mee en erg nieuwsgierig naar de schrijfstijl van de juf.

Daarna werd het druk in huize Poppelaars, twee bedrijven en verschillende inspectie's en audit's zorgden ervoor dat ik niets meer op papier kon krijgen. Wel geprobeerd te genieten van de laatste restjes zomer. Gelukkig maar want deze week zijn ze echt verdwenen. Het is gewoon ineens herfst. Het is koud, donker, nat en de dagen worden ook weer korter. De zomer met zonnen, zwemmen, ijsjes, jurkjes en korte broeken voelt als een eeuwigheid geleden. Zo werkt dat, een maand na de zomervakantie is alle opgedane energie verdwenen, ik zit weer helemaal in de door draaimodus. Maar al klinkt het nu niet zo ik heb er wel zin in.
Zin in de avonden met een dekentje op de bank, kaarsjes aan, warme chocomelk en een goed boek. Gelukkig is onze inrichting tegenwoordig helemaal heerlijk en gezellig met onze nieuwe prachtige meubels, en mooie accessoires. Nu nog wat nieuwe dekentjes en leuke frutsels en we hebben het in huis prima naar ons zin. Ook buiten vind ik het heerlijk, uitwaaien op het strand, kastanjes zoeken in het bos de unieke kleurenpracht bewonderen en zelfs dansen in de regen. Ook het werken aan mijn eigen boek moet natuurlijk doorgaan, daarom ben ik blij dat de herfstvakantie eraan komt. 

De familie Poppelaars gaat lekker een mid-week naar Pony park Slagharen. De meiden kunnen zich met papa uitleven in het park en moeders de laptop mee en heerlijk werken aan mijn boek. Natuurlijk duik ook ik het park in om mezelf lekker uit te leven en weer even kind te zijn. Dit kan ik goed, dus dat zal geen probleem worden, jong van geest zeggen ze wel eens. Er zullen ook wel veel herinneringen opduiken, vroeger was dit het park waar ik met mijn ouders heel vaak kwam en het altijd naar mijn zin had. Ik was er dol op, zat dagen bij de pony's die toen nog op het park rond liepen. Ook het tropisch zwembad deed het goed bij mij met zijn bewegende ijsberen, sneeuwbergen en ijsschotsen. Het was een echte pool sfeer. Dagen heb ik er rondgezworven met mijn broertjes en neefjes/nichtjes. Later ben ik er ook nog vaker geweest met mijn (stief) kinderen en mijn ex. En zelfs nog net na de scheiding met mijn broer en de kinderen samen, naar Ponypark City wat ook helemaal geweldig en leuk was. Nu dus voor het eerst met ons 'nieuwe' gezin naar een oud en vertrouwd park, een aantal dagen weer rondzwerven en plezier maken. Ik ben erg benieuwd of er nog dingen veranderd zijn in de tussen tijd of dat het echt een trip down memory lane gaat worden. We gaan er zeker weer mooie herinneringen bij maken deze dagen.  

Mijn schrijvers avontuur

Mijn schrijvers avontuur,

Vorige maand was mijn eerste trip naar Heemskerk voor de schrijversworkshop van Maria Genova, zelf schrijfster en manuscript dokter zoals ze dat zelf mooi noemt. Ik was best zenuwachtig, ik had het kort dag en impulsief besloten en wist zelf ook niet goed wat ik kon verwachten. Ik had besloten het maar gewoon over me heen te laten komen en er open en zonder verwachtingen in te gaan. 

De huiskamer was gezellig en er zaten nogal wat mensen die wel op tijd waren, ik was zoals gewoonlijk weer te laat maar het lag dit keer niet aan mij maar aan de file!
Voor degene die benieuwd zijn wat er zoals gebeurt en besproken word op deze workshop;
We zitten met een groepje mensen die heel serieus met een boek bezig zijn of heel serieus aan een boek willen gaan werken. Aan het begin van elke bijeenkomst vertelt iedereen waar hij of zij mee bezig is en dat is heel leuk, want je krijgt meteen veel tips en ideeën. Iedereen met een ander soort boek bezig, van levensverhaal tot coaching boek en van kookboek tot thriller. Het is een heel leuke enthousiaste groep. Iedereen levert elke keer een stuk manuscript in en krijgt daar feedback op. Dat is ontzettend leerzaam, je ziet welke fouten je maakt en Maria legt uit hoe die vermeden kunnen worden. Daarnaast bespreekt Maria veel algemene fouten, en behandelt ze vragen zoals 'hoe geef ik een personage meer diepgang’ of ‘hoe schrijf ik goede dialogen’.

Ik ging in ieder geval vol inspiratie, nieuwe kennis, nieuwe energie maar ook met veel zin om nog diezelfde avond aan mijn boek te werken naar huis. En dan komt het. Dan moet je ook echt gaan beginnen. Alles wat ik al geschreven had was niet goed genoeg meer om uit te werken dus ik besloot op nieuw te beginnen. Dat was moeilijker dan ik dacht.
De eerste vraag was al, ga ik in de ‘ik’ vorm schrijven of zet ik het verder van me af en schrijf over de personages zelf. Ik besloot om voor het laatste te kiezen omdat het verhaal dicht bij me staat.
Ik wil niet dat mensen gaan denken dat het een biografie is dus leek het mij het beste om de personages uit te werken en zelf aan het woord te laten in mijn boek.

De eerste woorden vlogen op papier maar toch liep ik al snel vast. Hoe houd ik het spannend en hoe houd ik de interesse van de schrijver vast. Op een of andere manier is het schrijven in de ‘ik’ vorm makkelijker voor mij. Toch zet ik door. Ik geef niet op en ga kijken hoe ander schrijvers dit doen, pak boeken erbij die in deze stijl geschreven zijn en zoek mijn oude cursus boek op uit de kast die ik 4 jaar geleden van mijn kanjer heb gehad.
Een klein beetje schaamte is daar wel dat ik nooit niets met die cursus heb gedaan, niet afgemaakt terwijl het met zoveel liefde was gegeven. Ik was er nog niet aan toe, ik moest zoveel andere dingen doen van mezelf. Nu heb ik mezelf voorgenomen dat ik niet afhaak als het moeilijk word, ik kan dit en ik wil dit! Elke keer als ik begin komt er wat meer op tekst op het scherm. Soms lees ik het over en schrap ik weer tekst en begin ik opnieuw. Het moet goed zijn, het moet lekker lezen. Wie ooit denkt dat schrijven makkelijk is vergist zich, de zinnen en woorden komen niet vanzelf. Soms lig ik in bed of in de auto en heb ik de hele lijn in mijn hoofd. Wanneer ik dan eindelijk de tijd vind om achter mijn laptop te gaan zitten is het weg!

Maandag is de volgende workshop en ga ik weer naar Heemskerk, de bedoeling is dan om 5 pagina’s voor Maria in geleverd te hebben zodat ze daar haar feedback op kan geven. Ik zit nu op 2,5 pagina dus ik heb nog wat te gaan. Allemaal tussendoor omdat ik de tijd nog steeds niet neem om ervoor te gaan zitten en mezelf niet af te laten lijden. Daar moet ik dus nog aan werken, als dit belangrijk voor me is moet ik er tijd voor maken om het een kans te geven.

Geen smoesjes en geen excuses meer maar gewoon DOEN!