Totaal aantal pageviews

maandag 8 juni 2015

Het kindje wat niet mocht zijn.


We hebben er lang over na gedacht, willen we dit nog, een kindje van ons samen. Willen we helemaal opnieuw beginnen, willen we weer gebroken nachten, poep luiers en flesjes en potjes babyvoeding. "Onze" kids zijn al zo groot (18), (14) en (10) en dat is eigenlijk heerlijk. Ondanks dat ik de kindertijd fantastisch vond, vind ik het nu heel fijn om weer wat extra vrijheid te hebben. De kinderen gaan vrijwel hun eigen gang en ook wij kunnen weer gaan en staan waar we willen. We kunnen straks zelfs weer zonder kids op vakantie, verre reizen maken en niet meer naar de camping. En toch bleven we twijfelen over een kindje van ons samen. Hoe dankbaar we ook zijn met de kinderen die we hebben en dat ons samengestelde gezin zo goed werkt, bleef het verlangen naar een kindje van ons samen borrelen.
Daarbij zou mijn Kanjer heel graag nog eens vader worden, het nog eens bewust allemaal meemaken, de dingen nu anders doen! En ook ik stond hier steeds meer voor open. Mijn grootste angsten waren de risico's van een zwangerschap op latere leeftijd. rond je 40e is er toch een verhoogd risico op een gehandicapt kindje. Mijn Kanjer zag vooral op tegen de reacties uit de omgeving. Wij hebben natuurlijk ook heel hard geroepen dat het voor ons niet meer hoeft, dat we tevreden zijn met hoe ons gezin nu is. Ik weet dat een hoop mensen ons voor gek zullen verklaren om nu nog aan een kind te gaan beginnen, maar wij stonden volledig achter onze keus en dat is voor mij het belangrijkste. Natuurlijk is er ook een andere angst, dat ook deze relatie stuk kan gaan, daar ga ik niet van uit maar zekerheid heb je nu eenmaal nooit! Dan zit ik ineens weer met een kleintje op later leeftijd en moet ik de grootste zorg alleen doen. Toch weegt dit alles niet op tegen het verlangen van ons beiden naar een liefdesbaby van ons samen. Een kindje zou hier zo welkom zijn. Ik ben nu ook veel stabieler dan op mijn 22e. Ik denk dat ik nu een nog veel betere moeder kan zijn.

Dus in April 2014 zijn we gestopt met de pil en vonden we het beiden erg spannend om te kijken hoe het zou lopen. Mijn eerste 2 zwangerschappen gingen zomaar dus stiekem ga je ervan uit dat het makkelijk zal gaan. De eerste menstruatie bleef uit, maar de test was negatief. Daarna wel wat bloedverlies maar dit stelde niet veel voor. Ook de 2e menstruatie bleef uit, weer een negatieve test en weer wat licht bloedverlies. Wel had ik ontzettend gevoelige borsten en was steeds duizelig en licht in mijn hoofd. Toch maar naar de huisarts en wat bleek ik was zwanger! Helaas kreeg ik kort daarna een miskraam en de echo wees uit dat het vruchtje niet goed was! Er was niet te zien hoe lang ik zwanger was geweest. Een curettage werd gepland en gelukkig werd ik snel geholpen. Ik had lichamelijk weinig last en was de volgde dag alweer aan het werk en stond gewoon weer de kamer te stofzuigen alsof er niets gebeurd was.
Natuurlijk wekte dit wel veel emoties op en omdat niemand van onze wens wist op een paar close vriendinnen van mij na, kon ik er ook niet echt over praten. Zelfs onze ouders en kinderen wisten van niets. Samen met mijn Kanjer heb ik het een plekje kunnen geven dat het deze keer gewoon niet zo mocht zijn. 
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik van de miskraam niet veel last had, maar wel van de curettage, ik ben doodsbang in het ziekenhuis. Ik had niet echt verdriet over een verloren kindje. Ik weet dat er vrouwen zijn die dit wel zo ervaren. Voor mij voelde het als een verdrietige situatie, maar niet als zo’n zwaar verlies. Ik had de bevestiging gehad dat ik nog zwanger kan raken, dit is achteraf voor mij de draai die ik eraan kon geven. En wij wisten zeker dat we het nog een keer wilden proberen. Nog geen 10 weken later was ik weer zwanger. Spannend natuurlijk vooral of het nu wel goed zal gaan, maar ook de stress over kan ik dit nog wel? En doen we er wel goed aan om ons hele leven zo om te gooien?

Ook deze zwangerschap liep mis, bij de eerste echo was er al niets meer te zien, waar en wanneer het mis is gegaan is niet te zeggen, ik heb er niets van gemerkt dat is het raarste. Maar ook deze keer konden we het goed een plaatsje geven. 3x maal is scheepsrecht nietwaar en het zwanger worden was dus blijkbaar geen probleem. Nog geen 4 maanden later was het weer raak. Deze keer wilde ik graag een vroege echo en mijn gynaecoloog was het hier mee eens. Dus met 6 weken een echo gepland waar ik samen met mijn kanjer vol zenuwen zat te wachten of we een kloppend hartje zouden gaan zien. Helaas was dit niet het geval. Volgens de gynaecoloog konden we te vroeg zijn geweest dus een week later maar een nieuwe echo gepland. 50% kans dat het gewoon goed zou zijn.
Ik voelde me goed, had geen last van bloedverlies, krampen of buikpijn en dat was een goed teken, dus we gingen er gewoon vanuit dat het goed zou zijn.
Helaas was er ook op de 2e echo geen hartje te vinden, ook deze keer durfde de gynaecoloog geen 100% uitsluitsel te geven maar eigenlijk wist hij het voor 99% zeker, er had nu een hartje te zien moeten zijn. Toch weer een nieuwe echo gepland voor weer 1,5 week later, waarna meteen een gesprekje zou komen wat we gingen doen als het weer niet goed was.
Na een lange, en zenuwslopende 1,5 week kregen we toch te horen dat het vruchtje niet verder groeide en geen hartactiviteit had, dus moest er weer een curettage ingepland worden. Dit keer wilde ik het wel vertellen aan mijn ouders en kinderen. Het werd te zwaar. Ik had het er zo moeilijk mee en ik wilde niet dat mijn kinderen of ouders dachten dat er iets anders ernstigs met mij aan de hand was en ik wilde niet weer liegen en smoesjes verzinnen waarom ik naar het ziekenhuis moest. Ik ben daar nu eenmaal niet zo goed in…. Gelukkig pakte ze het allemaal goed op en waren ze extra lief en bezorgd over mij. Ik vond het moeilijker en zwaarder als de vorige keer maar ook deze miskraam heb ik het een plekje kunnen geven, het mocht niet zo zijn. De twijfels om het nog een keer te proberen werden groter. Nogmaals een curettage dat zou ik echt niet trekken. Hoe sterk ik ook ben dit wilde ik niet nog eens moeten doorstaan.
Dus eerst maar wat onderzoeken in het ziekenhuis of er een oorzaak is voor deze miskramen en dan verder kijken. Ondertussen zijn we al weer anderhalf jaar verder en ben ik ook weer een jaar ouder. En hoewel er volgens de onderzoeken niets aan de hand is en een zwangerschap uiteindelijk wel moet gaan lukken hebben we besloten niet langer bezig te blijven maar te stoppen.


Het weer beginnen met de pil is dubbel, het is afsluiten van iets wat niet heeft mogen zijn en wat misschien niet zo is bedoeld en daar leggen we ons bij neer. Maar ik merk dat ik ook nu pas echt het verdriet voel om het kindje wat er niet heeft mogen zijn. Misschien is het nog niet helemaal verwerkt. Dat kan. Hoewel ik met mijn verstand wel weet dat het beter is zo. Dat de natuur het zo beslist heeft, of gewild. Dat het zo moest zijn. Wij hebben samen drie gezonde kinderen. Dan moet je eigenlijk helemaal tevreden zijn. Wij zijn geen kind verloren. Maar wel de verwachting van een kindje. Drie keer, de hoop op een wondertje van ons samen. Ik weet heel goed wie me gebeld heeft, wie me gesteund heeft, wie wat heeft gezegd. En dan zwijg ik nog over het verdriet van mijn kanjer. Want als mama ben je zwanger, moet je een curettage ondergaan, is er die leegte. Maar voor de papa’s is er alleen machteloosheid. Je kind en vrouw niet kunnen beschermen. Het zit gewoon niet in onze cultuur om over verdriet te praten. En dat is spijtig, want het deed me zo goed om mijn verdriet even te kunnen delen.    

Gelukkig kan en mag ik ook mee genieten van de vele kleintjes om ons heen en ben ik peet tante van een geweldig kereltje waar ik heel trots op ben. Sinds kort is weer een klein hummeltje bij geboren rond mijn 2e uitgerekende datum, lastig om te weten dat je nu zelf ook met zo’n klein wondertje had kunnen zitten. Maar het komt goed! Er komt een dag dat ik er niet meer elke dag aan denk. Er komt een dag dat ik het helemaal los kan laten. Een dag dat ik zonder spijt en twijfel dat kleine pilletje slik, zonder de neiging te voelen die stomme strip weer in de prullenbak te gooien. Nogmaals ik ben erg gelukkig met ons gezin zoals het nu is en ik kan ook erg gelukkig worden zonder dat er nog een kleintje bij komt. Maar wat mis ik het kindje wat er niet heeft mogen zijn, wat was ik nieuwsgierig naar hoe hij/zij er uit zou hebben gezien.
Ik besef dat het tijd nodig heeft, dat wij deze droom los moeten laten, dat het beter is zo. We richten ons op de toekomst. Het zal anders worden, andere dromen samen maken, maar niet minder mooi.

zondag 31 mei 2015

Liefde is...

Liefde is...
Soms plaatst hij een plaatje, soms alleen een zinnetje op Facebook. Soms stuur hij een app’je en soms een sms of mail. En elke keer weer treft het mij. Hoe bijzonder. Zo vol liefde. Een simpel zinnetje maar ik weet dat het zo veel makkelijker is om het niet (meer) te doen. Ik hoop dat hij de zinnen lang, nog heel lang zal schrijven. Want zo lang zullen we samen zijn en elkaar altijd laten merken en voelen dat we van elkaar houden en elkaar waarderen.

Het is toch heerlijk, het feit dat er iemand zoveel van je houdt. Elkaar ontmoeten en na tig jaren nog elke dag zoveel van elkaar houden. Samen je kinderen en straks ook kleinkinderen zien opgroeien en samen van het leven met elkaar genieten. Het lijkt zo eenvoudig. Genieten van de elke dag en van elkaar. En toch lukt het de meeste van ons niet om het vol te houden. Na een paar jaar is de koek op, weten we niet meer waarom we op die persoon verliefd zijn geworden, en is er nog maar weinig respect en waardering over.

Als we iemand net ontmoet hebben is het allemaal zo makkelijk we sturen lieve berichtjes en laten zo vaak en veel mogelijk merken dat we diegene speciaal vinden. Maar meestal duurt dit een paar weken, soms een paar maanden en bij een klein aantal een jaar. Soms pakken we het weer op meestal nadat er iets gebeurt is. Als we ziek worden of het (bijna) te laat is en je iemand dreigt kwijt te raken. Dan ineens zijn we weer bewust van ons leven en van iedereen van wie we houden. Maar als we dan een tijdje verder zijn, nemen we het zo snel weer voor lief.


Hoe vaak heb jij jezelf niet bedacht dat je meer tijd zou willen besteden aan je lief, je kinderen of aan jezelf. En hoe lang doe je dat dan? En waarom nemen we degene die ons zo dierbaar zijn zo vaak gewoon voor normaal? En het ergste is dat als we ze kwijtraken, door de dood of omdat ze ons verlaten, dan pas beseffen we hoe veel we van ze houden. Wat is dat toch met ons? Ook ik verlies me in de dingen van elke dag, werk, huishouden, boodschappen, dingen waarvan ik op dat moment denk dat ze belangrijk zijn. Maar veel vaker ben ik me bewust van alles en iedereen in mijn leven, probeer ik de dingen niet voor lief te nemen maar te genieten van alles wat erop mijn pad komt. Natuurlijk gaat het niet altijd zoals ik dat graag zou willen of hoe ik het voor me had gezien. Soms moet ik een droom of verlangen los laten omdat het gewoon niet zo mag zijn, maar dan kijk ik om me heen en begrijp ik dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn. Dat het belangrijk is om te kijken naar degene die met je meelopen en ze vertellen hoe belangrijk ze zijn. Dankjewel mijn kanjer voor je lieve berichtjes, voor hoe je mij laat beseffen hoe belangrijk het is om te zeggen wat je denkt en voelt. Liefde is….. genieten van elkaar.

Mijn kanjer...

Als mijn kanjer voor mij zorgt
en iets lekkers voor me haalt
Als mijn kanjer me meeneemt
en zorgt dat mijn gezicht straalt

Als mijn kanjer mij mailt
krijg ik een warm gevoel
Als mijn kanjer mij streelt
en begrijpt wat ik bedoel

Ik kan uren naar hem kijken
Als mijn kanjer naast mij slaapt
Soms lig ik nog steeds wakker
Als mijn kanjer naast mij ontwaakt

Als mijn kanjer mij dan aankijkt
hoop ik dat het voor eeuwig mag zijn

dat het gevoel en de tijd niet verstrijkt
want mijn lief het voelt zo fijn

Mijn kanjer je bent zo mooi,
mijn kanjer, zo lief en zo speciaal
Mijn kanjer is stoer en hij geeft me rust
Mijn kanjer voor mij ben je het allemaal

Mijn kanjer, mijn liefste in mijn ogen
ben je bijzonder, wist je dat?
Mijn kanjer voor mij ben jij,
de allergrootste schat.

dinsdag 19 mei 2015

Dan leef ik toch nog een keer

Dan leef ik toch nog een keer….
Er word vaak tegen me gezegd dat ik er nog jong uit zie. Altijd leuk om te horen natuurlijk, wanneer ik vertel dat ik 40 ben en een zoon van 18 en dochter van bijna 15 heb word ik zelden gelooft. Hoe kan dat nou? Wat is het geheim?
Ik zou het niet weten, heel eerlijk ik ben niet van het smeren en duik als we op stap zijn geweest met de make-up nog op zo mijn bed in. Dus echt goed voor mijn huid zorgen doe ik niet. Ik rook niet dat scheelt misschien, terwijl een hapje en drankje er op zijn tijd wel goed in gaat. Ik geniet van het leven en ik ben gelukkig misschien is dat het…

Dit is niet altijd zo geweest, ik heb jaren het gevoel gehad geleefd te worden, durfde niet voor mezelf te kiezen en was te bang mijn eigen pad te volgen. Als ik foto’s of filmpjes van vroeger terug zie dan schik ik soms, wat zie ik er ontevreden en boos uit. Natuurlijk waren er ook mooie momenten maar ik zie mezelf niet stralen en genieten zoals ik dat nu kan en doe.
Na de scheiding ben ik opnieuw begonnen. Voor mijn gevoel echt opnieuw begonnen, helemaal bij het begin, en leef ik mijn leven nu gewoon nog een keer. Dit klinkt misschien raar maar ik zal het proberen uit te leggen:

Na mijn scheiding stond ik alleen met mijn 2 kinderen, ik moest en wilde vooral mezelf weer vinden, ik was mezelf compleet verloren in de relatie met mijn ex. Het eerste jaar ben ik dus voorzichtig en stapje voor stapje weer op eigen benen gaan staan. Soms pakte ik de hand van mijn ouders om te vragen om steun en hulp zodat ik niet weer zou vallen. Ik voelde soms echt weer een kind wat opnieuw moest leren en ontdekken. Ik was nog angstig voor de grote wereld en heb eerst veiligheid om me heen gecreëerd. Ik kocht een huisje en mijn eigen auto, zorgde voor mijn kinderen en maakte een nieuw thuis. Ook volgde ik diverse cursussen en ontwikkelde mezelf dit waren grote stappen. Dit heeft zeker een jaar in beslag genomen.

Langzaam kreeg ik weer meer vertrouwen en ging ook weer meer op stap, de wereld ontdekken, vrienden maken, leren vertrouwen en ook weer leren te vallen. Dit was mijn “pubertijd”. Mijn moeder heeft zich daar soms zorgen over gemaakt, ze paste veel op zodat ik op stap kon. Ik kon er geen genoeg van krijgen, wat een lol en wat een plezier had ik. Het kon niet op, het kon niet gek genoeg en niet vaak genoeg. Mijn vader kon er om lachen en zag gelukkig dat ik dit nodig had, het was geen schade inhalen maar ook weer een zoektocht naar mezelf en mijn grenzen. Natuurlijk paste ik goed op dat het geen negatief effect had voor mijn kinderen. Ik nam geen mannen mee naar huis en gebruikte geen drugs maar ja ik bleef wel eens ergens slapen en soms had ik iets te veel gedronken. Ik heb geen dingen gedaan waar ik me voor schaam of waar ik spijt van heb. Ik heb genoten, veel vrienden gemaakt en veel geleerd over mezelf en over anderen. En ook in deze pubertijd heb ik fouten gemaakt, ben ik naïef geweest en ook zelf mensen gekwetst. Dan ineens is ook die “pubertijd”voorbij en word je weer “volwassen”. Deze periode duurde voor mij 2 jaar.

Dan worden andere dingen weer belangrijker, ik werd weer huiselijker en wilde weer meer diepgang in mijn leven. Weer een cursus volgen en me meer richten op mijn bedrijf en mijn gezin. Klaar voor de grote mensen wereld en voor alle uitdagingen die nog gingen komen. Ik voelde me weer 21, alle wegen lagen open en ik kon zelf kiezen welke richting ik op wilde gaan. En daar was dan ook ineens die ene man, iemand waar het meteen vertrouwd mee voelde, waarbij ik het gevoel had thuis te komen. Deze man nam ik voor het eerst mee naar huis en stelde ik voor aan mijn ouders en mijn kinderen. Ook andersom werd ik voorgesteld aan zijn familie en zijn prinsesje. Het voelde goed en het ging zo goed tussen ons dat we als snel besloten samen te gaan wonen. Dan kom je weer nieuwe uitdagingen en obstakels tegen maar ondertussen had ik al zoveel meer vertrouwen in mezelf en in mijn eigen gevoel en kunnen dat deze lang niet zo hoog en moeilijk leken als vroeger. Samen met mijn kanjer kon ik alles aan.


Ondertussen zijn we al weer 4 jaar verder en heb ik samen met mijn kanjer en ons samengesteld gezin een prachtig leven opgebouwd. Een leven waarin we het goed hebben samen, een leven waarin we elkaar waarderen en respecteren. Een leven waarin we samen dromen en plannen maken voor de toekomst. Onze toekomst zonder het gevoel te hebben dat ik mijn eigen gevoel of persoonlijkheid verlies. En ook bij ons gaat het wel eens minder hoor, ook wij zijn het niet altijd overal over eens en ook ik kan mijn kanjer wel eens schieten. Maar het geluk overheerst, wij weten dat we altijd op elkaar kunnen bouwen, dat we elkaar kunnen vertrouwen, elkaar zullen steunen en er altijd voor elkaar en onze kinderen zullen zijn. Het is hard werken maar we krijgen er zoveel liefde voor terug. Ondertussen voel ik me ongeveer 31 en dat is nog altijd 10 jaar jonger dan dat ik ben ;-)
Dus misschien is dat het geheim, je kunt natuurlijk niet “echt” je leven overdoen maar je kunt altijd, elke dag opnieuw beginnen zodat je met een nieuw begin een heel nieuw einde kunt maken.  Elke einde heeft een nieuw begin en ik omarm het mijne met open armen.