Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 2)

In mijn vorige blog heb ik het begin van de relatie van mijn zoon en zijn vriendinnetje beschreven. En hoe ze ineens zwanger bleek te zijn. In het vervolg van het verhaal zal ik proberen zo goed mogelijk te vertellen wat er hierna allemaal gebeurde.

Maikel en K. bereiden zich voor op een kleintje, er worden spulletjes gezocht en gekocht voor de baby. Maikel heeft ondertussen een huis gekocht in Giessen en samen gaan ze aan de slag om er een thuis van te maken. Begin Augustus 2020 is het huis klaar, K. heeft de kleuren uitgekozen, het behang in de babykamer en alles ziet er mooi en fris uit. Er is hard gewerkt door Maikel met hulp van ons en mensen van de gemeenschap. Maikel verhuisd dan officieel naar Giessen en K. die nog thuis woont maakt plannen wanneer ze bij hem komt wonen. Eerst wil het stel trouwen omdat samen wonen met het geloof van Maikel niet strookt voor hem. Maikel gaf aan dat er geen druk van de gemeenschap achter zit maar dat het echt iets is wat hij graag wil. Hij liep er al langer mee rond want hij had het jaar daarvoor al ringen gekocht. De moeder van K. wilde niet dat ze gingen trouwen en we hebben toen met alle partijen geprobeerd te praten over de verantwoordelijkheid die bij een kindje komt kijken en wat ze allemaal moeten regelen in allerlei gevallen. Trouwen, niet trouwen, uit elkaar gaan. Dat ze bepaalde dingen als voogdij, testamenten etc moeten vastleggen. Ik heb ze uitgelegd dat wanneer ze trouwen veel dingen al automatisch voor de wet geregeld zijn en anders niet. Later werd dit zo gedraaid dat ik gezegd zou hebben dat ze moeten trouwen. Zo verteld K. meer dingen die net niet helemaal kloppen of waar zijn komen we achter in een gesprek met haar moeder en stiefvader. Opeens gaat dan alles in sneltreinvaart mis.

Eind Augustus zijn we nog bezig met plannen van een Gender Reveal party en ineens ontstaat er ruzie en volop miscommunicatie. Dingen worden verdraaid en de relatie wordt door K. beëindigd. Maikel mag niet meer bij de Gender Reveal party aanwezig zijn en wij geven aan dan ook niet te komen omdat we niet het signaal willen afgeven niet achter onze zoon te staan. Waar wij verwachten op de hoogte te worden gesteld van het geslacht moeten wij en ook Maikel dit lezen op social media. Daar wordt bekend gemaakt dat er een jongetje geboren gaat worden. Maikel is geblokkeerd op de social media dus ik stuur hem een screenshot van het bericht. Ook daar is zijn vriendinnetje weer boos over omdat ze het Maikel zelf had willen vertellen. Dan krijg ik een berichtje van K. dat ze toch met Maikel verder wil en met hem oud wil worden. Ze geeft aan dat ze hulp nodig hebben maar dit samen willen doen. De uitzet wordt verder uitgebreid en er wordt nagedacht over een naam voor de baby. Door corona mag Maikel niet mee naar de controles en de echo's wat natuurlijk een tegenvaller is. De relatie loopt wat stroef en het contract met ons en haar ouders ook.

Dan kom ik er in November achter dat de moeder van K. dus niet op de hoogte is dat het stel al die tijd weer samen is en zelfs hun trouwplannen willen doorzetten. Wij geven aan dat dit natuurlijk niet kan en dat beiden open kaart moeten spelen en eerlijk tegen de moeder en stiefvader van K. moeten vertellen dat ze samen verder willen. K. wil dit niet en wil ook niet dat wij of Maikel iets vertellen. Eind November neemt Maikel na veel gesprekken met mij toch de beslissing contact op te nemen met de moeder van K.  Wanneer Maikel haar verteld dat ze nog steeds samen zijn gaat het weer mis....

Opeens blijk je helemaal geen oma te zijn (deel 1)

In mijn leven gebeurt veel, soms zeg ik gekscherend dat ik er een boek over kan schrijven en wie weet komt dat er ooit van. Ik heb in genoeg meegemaakt om wel 10 boeken mee te vullen. Het is in iedergeval nooit saai hoewel sommige dingen te bizar zijn om mee te maken.

Hoe begin je een verhaal wat lijkt op een verhaallijn uit GTST? Iets wat je niet kan verzinnen maar wat ons gezin wel echt overkomt. Laat ik maar beginnen bij het begin.

Ergens in Januari 2018 krijgt mijn zoon Maikel een vriendinnetje, hij is dan 20 jaar oud en zijn vriendinnetje 18. Geen vuiltje aan de lucht zou je zeggen. Ik was blij dat mijn zoon gelukkig was en ookal liep het niet altijd lekker in de relatie wij probeerden ze te helpen en te steunen. Beiden hadden een rugzakje en hadden soms moeite met communiceren. Maar ze waren nog jong en er kon nog van alles gebeuren en dat gebeurde ook. Toen ze een half jaartje samen waren ging Maikel op zichzelf wonen. Natuurlijk waren ze vanaf dat moment bijna dagelijks samen. En het ging eigenlijk best goed. 

Er waren gezellige feestdagen en vakanties en samen pasten ze op ons jongste dochtertje. Ze deden leuke dingen samen en natuurlijk waren er soms minder leuke dingen maar dat hoort erbij. In 2019 krijgt Maikel een nieuwe baan met vast contract bij een bedrijf in Giessen. Vanaf dan komt hij meer in contract met het geloof. Wij zijn katholiek maar doen er weinig tot niets mee. Ik geloof in God maar niet perse in een geloof. Ik leef vooral met 1 regel en dat is: "doe niets bij een ander wat je ook zelf niet aangedaan wilt worden" Dan kom je al een heel eind in mijn ogen. En ik geloof heel erg in positiviteit en je hart volgen. Dit probeer ik mijn kinderen ook erg mee te geven in de opvoeding. Maar goed, Maikel kwam in aanraking met een gemeenschap en ging steeds vaker naar bijeenkomsten waar hij uit de bijbel las en uitleg over de bijbel kreeg. K. ging ook vaak mee maar had er geen interesse in. Ze zat meestal op haar telefoon en hielt zich afzijdig. 

Door het geloof en de gemeenschap veranderde de levenswijze van Maikel. Hij dronk niet meer en wilde zich aan de regels van de gemeenschap houden. Eind september 2019 liet hij zich officieel opnieuw dopen. En hoewel ik het zelf ook best spannend en lastig vond ben ik wel achter mijn zoon blijven staan en ben ik hem blijven steunen. Ik ben meegegaan naar bijeenkomsten om met eigen ogen te zien wat daar gebeurde, wat voor soort mensen er zaten en hoe ze daar met elkaar omgingen. Er was natuurlijk veel onwetendheid vanuit onze kant en Maikel ging er zo in op dat het soms ook wat eng was om hem zo te zien veranderen. Hij wilde ook graag iedereen het woord van God vertellen en daar zat natuurlijk niet iedereen op te wachten. Vooral de ouders van K. hadden daar veel moeite mee. Die noemden de gemeente een sekte en wilden er niets over horen of weten. K. zelf bleef er wat neutraal in staan met sommige van de gemeente kon ze goed opschieten maar ze ging niet mee in het geloof en de gemeenschap zelf. Ze had meer moeite met het feit dat Maikel ook geen seks meer voor het huwelijk wilde. Naar mijn idee kwam ze een beetje tussen haar ouders en Maikel in te staan.

Op 11 April 2020 vierde Maikel zijn 23e verjaardag en werden wij verrast met het nieuws dat K. zwanger was. Dat was even schrikken het was niet gepland maar volgens K. was de pil die ze slikte over de datum geweest. Ik vond het maar een vreemd verhaal. Volgens Maikel hadden ze maar 1 keer seks gehad omdat hij zich had laten verleiden. Ik heb het met beiden over de verschillende opties gehad die ze hadden omdat ik het gevoel had dat ze er beiden niet goed over nagedacht hadden wat de verantwoordelijkheid van een kindje allemaal met zich mee brengt. Ze besloten er samen voor te gaan en ook daarin hebben wij ze toen gesteund. K. was dolgelukkig met de zwangerschap en ook Maikel begon toekomst plannen te maken voor hun gezinnetje. En toen ging het helemaal mis...

Week van de pleegzorg

Sinds 2 jaar zijn wij pleegouders van een bijzonder meisje. Zoals veel netwerk pleegouders zijn wij er ingerold door omstandigheden. Maar wij hebben geen moment getwijfeld, dit meisje verdiend een veilig thuis. Er is nog altijd een groot tekort aan pleeggezinnen. Zoveel kinderen en jongeren die tijdelijk niet bij hun ouders kunnen wonen en een liefdevol thuis nodig hebben.

Ik wil graag mijn steentje bijdragen en doe daarom mee aan de week van de pleegzorg. Van 2 tm 9 november zal ik hier aandacht voor vragen en een inkijkje geven in ons verhaal en ervaring. Heb je vragen, stel ze gerust.

Tradities, gewoontes en routine:
Ik hou ervan groot of klein. Bijvoorbeeld met een verjaardag. Alles versierd, de stoel voor de jarige, zingen bij het ontbijt, en dan cadeautjes. Natuurlijk een feestje met taart en familie en vrienden.
Verder vieren wij de feestdagen ook uitgebreid, sinterklaas met erwtensoep bij de intocht bijvoorbeeld. Sowieso hoort lekker eten en koken bij ons gezin. Kerstmis met als hoogtepunt samen de boom optuigen. Deze kerstboom is nog van mij oma geweest dus erg dierbaar. Maar ook de kermis is bij ons traditie, met opa en oma genieten en verwend worden als afsluiting frietjes eten.

Verder staan we elk seizoen op de camping waar de kinderen zo genieten en avonturen beleven. Tradities in ere houden vinden wij belangrijk. Het gaat ook over het doorgeven van waarden en principes aan een volgende generatie. Het gaat over respect voor de natuur, voor dieren, vertrouwen in elkaar en vriendschap. Gewoontes en routine gaan bij ons om kleine dingen die vertrouwd zijn, die ik van huis uit mee heb gekregen. Samen eten, na het eten in bad en daarna een kopje thee met een koekje. Zo weten ze dat het daarna bedtijd is. Er zullen vast nog meer gewoontes en routine zijn want met een groot gezin en eigen bedrijf moeten we de dingen goed plannen.

Het stellen van vragen:
De vraag die ik vaak krijg is: kun je wel net zoveel houden van je pleegkindje als van je eigen (bio) kinderen? Dan weet ik eigenlijk nooit zo goed wat ik moet zeggen. Het kwam op ons pad en was overweldigend. De emoties, liefde en de verbinding. Ons kruimeltje mag bij ons opgroeien en wij zijn daar dankbaar voor omdat we haar niet meer kunnen en willen missen. Ze hoort bij ons gezin en ja, die liefde is even groot, ons hart is even groot.

Dan krijg ik vaak het antwoord wat knap van jullie en ook dat voelt ongemakkelijk. Wij vinden het niet knap, het is iets wat op ons pad kwam en we gewoon gedaan hebben. We zijn geen speciale mensen, ook wij hebben onze fouten en gebreken. We hebben alleen ons hart en huis opengesteld. Wij hebben op onze beurt weer diep respect voor mensen die met ouderen en gehandicapten werken of mantelzorger zijn bijvoorbeeld. Iedereen draagt zijn eigen steentje bij.

Een gezin als elk gezin, supergewoon:
Ik kan me niet herinneren ooit een "gewoon" gezin te hebben gehad. Ik begon mijn gezin al met bonuskinderen. Voor hen mocht ik voor het eerst mee moederen. Toen kwamen mijn eigen kinderen en daarna een scheiding, die ook héél heftig was voor de kinderen. Daarna een nieuwe partner met ook een kind en rugzakje. Een samengesteld gezin waar ook weer een kindje van ons samen bij kwam en kort daarna ook ons kruimeltje.
Een groot en bijzonder gezin maar zelf heb ik het gevoel dat wij een gezin zijn met een andere samenstelling dan welk ander gezin tegenwoordig eigenlijk? Het is en blijft overal wat, en je moet er naar mijn mening samen met het hele gezin aan werken en over blijven praten. Onze kinderen vinden het super gewoon, de ene heeft een andere papa, de andere een andere mama en een andere papa en mama kan dus ook. Maar toch zijn wij allemaal familie en horen we bij elkaar. Een gezin als elk gezin dus.

Bijzonder gezin:
Eigenlijk vind ik ons geen bijzonder gezin maar voor buitenstaanders is dat natuurlijk wel zo. Alles wat om ons heen gebeurt dat is vaak wel bijzonder. Gespreken met instanties waar we nog nooit mee te maken hadden gehad en gehoopt hadden dat ook nooit te hoeven. Vooral in het begin vonden wij dat lastig. Ineens krijg je te maken met jeugdzorg, sta je in de rechtbank en plan je bezoekregelingen. Dat is best pittig en bijzonder. Vooral de inbreuk op onze privacy vonden wij heftig.
Maar alles went en ondertussen lukt aanpassen en meebewegen steeds beter. Maar we hebben ook geleerd voor onszelf en ons gezin op te komen. Soms is nee ook een antwoord en kiezen we voor rust. Gelukkig wordt dat ook geaccepteerd en gerespecteerd. We zijn vooral bijzonder gelukkig.

Kennis delen:
Toen ik de documentaire van Alicia had gezien was ik zo van slag dat toen ons kruimeltje een thuis nodig had ik niet anders kon en wilde dan haar een veilig en warm thuis te geven. Ik vond deze documentaire zo heftig en hartverscheurend. Zo kan het dus zijn! Gelukkig weet en zie ik nu ook dat het niet zo hoeft te zijn. Door meer kennis te vergaren, te zoeken en aangeboden te krijgen kunnen we er beter voor deze kinderen zijn. Tenminste dat hoop ik. Door Sterk Huis onze pleegzorgorganisatie krijg ik vaak cursussen en trainingen aangeboden. Ook ben ik lid van de POR (pleegouderraad) en sluit ik wel eens aan bij de huiskamer voor pleegouders waar je andere pleegouders kunt ontmoeten, en waar ook vaak thema-avonden worden georganiseerd. Zeker een tip en aanrader! Verder heb ik het boek van Diana Mulder gekocht en gelezen: Diana, het verhaal van een pleegkind. Ook een aanrader om eens de beleving vanuit een pleegkind te lezen.

Het doel van de week van de pleegzorg is om extra aandacht te vragen voor pleegzorg en het tekort aan pleegouders. De week van de pleegzorg 2022 zit erop, maar de zoektocht naar pleeg- en steunouders nog niet! Het hoeft niet altijd fulltime, geen 7 dagen per week en 52 weken per jaar. Het kan ook zo nu en dan in het weekend of juist een paar dagen door de weeks. De ene maand vaak, de andere maand wat minder. Gewoon wanneer het nodig is en wanneer het past. Ook dat is pleegouderschap. Juist voor dat beetje verlichting en ondersteuning, daar waar en wanneer het nodig is!

Natuurlijk is hulp op allerlei andere manieren ook altijd welkom. Maak een praatje, bied een luisterend oor zonder oordeel. Het is zo fijn om lieve mensen om je heen te hebben. Verder hoop ik dat ik een goed en eerlijk beeld van pleegzorg heb kunnen geven en zal ik dit blijven doen. Als jullie nog vragen hebben dan stel ze gerust in de opmerkingen.