Een Interview over scheiden...

Van de week kwam mijn dochter opgewonden thuis. “Mam,  ik moet jouw interviewen voor school” Ik was natuurlijk erg benieuwd. Een opdracht voor Nederlands om een interview te doen met iemand van je familie over een zelf gekozen onderwerp en dan is moeders natuurlijk de aangewezen persoon voor zo’n interview.

Toch leuk om door je dochter geïnterviewd te worden. En dan een interview over scheiden, een nogal zwaar onderwerp vond ik zelf. Maar ik ging er eens goed voor zitten benieuwd met welke vragen mijn dochter zou komen. Ik weet dat vooral Wendy met tijden zich hier nog steeds heel druk over kan maken en erg mee kan zitten. Gelukkig kan ze het steeds meer een plaatsje geven in haar leven en ook dit interview zal hier hopelijk aan bijdragen.

1.    Waarom bent u gescheiden?

Omdat het huwelijk niet meer ging, ik was alleen nog maar ongelukkig en er was bijna altijd ruzie.

2.     Waar bent u gescheiden?

Na de emigratie naar Curaçao ben ik alleen met de kinderen terug gegaan naar Nederland, in Nederland heb ik de scheiding geregeld.

De scheiding is uitgesproken op Curaçao.

3.    Hoe vond u dat voor u kinderen?

Ik vond het voor de kinderen heel erg moeilijk, ik wilde ze graag een gezin geven met een papa en een mama. Helaas ging dat niet.

4.    Heeft u veel getwijfeld om te gaan scheiden en waarom?

Ik heb heel veel getwijfeld en ook heel lang, het ging al jaren heel erg slecht. Ik heb het steeds uitgesteld omdat ik het erg vond voor de kinderen en ook omdat ik bang was, voor het onbekende en dat ik het financieel niet ging redden alleen.

5.    Hoe heeft u de scheiding geregeld?

Ik ben in Nederland naar een advocaat gegaan en die heeft me overal bij geholpen. Er komt veel kijken bij een scheiding en er moet veel gereld worden.

Spullen moeten worden verdeeld, er moet een regeling voor de kinderen komen etc. Dan is het fijn dat een advocaat er goed naar kijkt en weet waar hij op moet letten.

6.    Hoe lang heeft de scheiding geduurd?

De scheiding heeft erg lang geduurd omdat we het over bepaalde zaken niet eens konden worden. In februari 2008 heb ik de scheiding aangevraagd en in oktober 2009 was de scheiding pas rond.

7.    Hoe hebben jullie het geregeld met de kinderen?

In het echtscheidingsconvenant is opgenomen wanneer en hoe de kinderen hun vader zien. Er staat ook in dat er alimentatie voor de kinderen betaald moet worden.

8.    Hoe is het financieel geregeld, bijv. alimentatie?

Er waren afspraken gemaakt dat er een bedrag aan alimentatie betaald zou worden voor de kinderen. Partner alimentatie heb ik van af gezien. Helaas is er maar een paar maanden alimentatie betaald en nu al 6 jaar niets meer.

9.    Bent u na de scheiding nog vrienden gebleven?

Nee, vrienden blijven was niet meer mogelijk daarvoor was er teveel gebeurd. Ik probeer wel normaal te doen en dingen te overleggen met betrekking tot de kinderen maar ook dit is vaak heel erg moeilijk.

Samen het interview nog eens doorgelezen en ik was natuurlijk ook erg benieuwd wat mijn dochter van de antwoorden vond.

“Mam, ik ben trots op hoe je het allemaal hebt gedaan” “Sommige dingen wist ik nog niet en snap ik nu beter”

Ik hoop dat ik mijn dochter hiermee leer dat ze als vrouw de keuze heeft om voor zichzelf te kiezen. Dat sommige beslissingen moeilijk zijn, je angstig en bang kunnen maken maar dat het uiteindelijk allemaal goed komt als je met je hart kiest.

Afgelopen week natuurlijk de ouderavond op school gehad na een prachtig rapport wat mijn dochter mee naar huis had genomen. Ook daar niets dan lof over mijn prachtige dochter die ook nog eens een prachtige binnenkant heeft. Mooi van binnen en van buiten noemen ze dat….. En deze moeder, die glundert van trots! 

We gaan ervoor!

Ik was niet van plan om een blog te wijden aan het nieuwe jaar of aan voornemens. 

Ik had besloten niet aan goede voornemens te doen, ze stranden zo vaak dat het alleen maar tot teleurstellingen leidt. Daarbij wil ik niet het gevoel krijgen weer gefaald te hebben en weer niet doorgezet te hebben. En toch voelt het jaar 2015 als een nieuw begin, niet als een jaar waarop ik op dezelfde voet verder ga.

Voor mijn gevoel heb ik dingen in het vorig jaar kunnen afsluiten, afscheid genomen, los gelaten, vaarwel gezegd. Hierdoor komt er ruimte, ruimte die gevuld kan worden met nieuwe gebeurtenissen, belevenissen, kansen, ontmoetingen. En dat voel ik allemaal gebeuren. Dingen die mij verder helpen op mijn pad, mijn koers. Dat pad is vooral bewuster genieten van het leven, genieten van mijn gezin,  meer schrijven, en mezelf ontdekken en ontwikkelen. Dit deed ik al maar er kwamen toch nogal wat afleidingen en gedachtes die zorgden dat ik dit soms vergat. Dus dit jaar wil ik proberen er dichter bij in de buurt te blijven. Nog dichterbij. Met minder ruis. En dan blijkt dat ik toch goede voornemens heb.

Het is mijn voornemen om er een feestelijk jaar van te maken. Samen met mijn kanjer, want we hebben 2015 tot ons jaar gedoopt. Het afgelopen jaar was een jaar van hard werken. Dit jaar gaan we ook hard werken natuurlijk, maar we gaan zeker ook zorgen voor ontspanning, vrolijkheid en luchtigheid. Weg met de negativiteit, het doemdenken en de zwaarte!

Ook wil ik aandachtiger zijn. Ik merk dat ik me te vaak en te veel laat afleiden van alles waar het werkelijk om draait. Ik wil vaak ook teveel en het liefst ook alles tegelijkertijd (even iets lezen op facebook tijdens het koken, mijn e-mail checken tussen het stofzuigen door) en de hele dag ren ik van het een naar het ander. Met als resultaat verbrande aardappels, vergeten mailtjes, en een opgezogen euro die er toch weer uit moet! Dat moet maar eens afgelopen zijn, het leidt alleen maar tot onrust en ik word er dood moe van. Ik wil gaan proberen de tijd ergens voor te nemen, bewuster te worden van de tijd en waar ik die aan besteed. Ik ben benieuwd, dit word een grote uitdaging vrees ik, maar ik ga er zeker bij stil staan dit jaar.

Een van mijn passies is het schrijven. Vaak word me gezegd dat ik er iets mee moet doen, maar schrijven is voor mij nog steeds iets wat ik aan het ontdekken ben. Soms gaat het vanzelf en soms ben ik gewoon inspiratieloos. Daarbij is het voor mij iets wat ik doe in volledige vrijheid. Niemand zegt me hoe ik het moet doen. Niemand zegt me wat ik moet schrijven of hoe ik het moet schrijven. Ik ben zelf de baas en schrijf alleen wanneer ik daar zin in heb. Ik wil wel proberen wat vaker hier een blog neer te zetten en te zien wat het schrijven me dan nog meer brengt.

De bedoeling is om meer te gaan schrijven over ons gezin, onze kinderen, over mijn Kanjer, de honden en natuurlijk over mezelf. Eigenlijk maken we genoeg mee, en wat is er leuker dan jullie een klein kijkje te geven in het gezin Poppelaars. We zijn al zeg ik het zelf best een bijzonder gezin. Bij elkaar gebracht uit liefde (al zien onze kinderen dat soms anders) en al is het soms moeilijk met 2 pubers in huis en een tiener die ook begint te pre -puberen we genieten van elkaar en staan altijd voor elkaar klaar.

Loslaten, hoe doe je dat?

Nu ik dit blog schrijf zie ik het even helemaal niet meer zitten. Ik wist dat het zwaar was als iemand in je familie verslaafd is, ik heb er veel over gelezen en veel over opgezocht. Maar nu is het wel heel erg zwaar! We gaan er als gezin en familie al jaren mee om, met de verslaving van mijn broertje. Soms gaat het een tijdje goed en krijg je weer hoop maar meestal gaat het gewoon slecht en vraag je jezelf af waar en wanneer dit eindigt. 

Er zijn zoveel leugens, zoveel onwaarheden en het vertrouwen is nu volledig weg. De laatste maanden lijken erger te worden, dingen waarvan ik niet verwacht had die hij zou doen, doet hij wel en nog veel erger! De angst om mijn ouders is het grootst. 

Ik merk dat vooral mijn vader het niet meer weet, er niet mee om kan gaan, en er kapot aan gaat. Mijn vader wil blijven geloven, blijven hopen, blijven proberen en vooral niet opgeven. Dat dit voor alles en iedereen gaat vind ik moeilijk! Ik begrijp het wel maar ik weet dat het niet werkt. Het maakt alles alleen nog maar verder kapot tot er niets meer over is!

Maar hoe laat je je eigen kind los? Hoe zeg je ik help je niet meer? Hoe zeg je ik zal er niet meer voor je zijn? Mijn hart huilt als ik bedenk dat ik zoiets tegen mijn eigen kinderen zou moeten zeggen maar ik zie ook dat het nu niet meer anders kan. Het moet anders gaan wij er allemaal aan onderdoor en dat mag niet gebeuren. Een verslaafde is niet te helpen als ze zelf niet willen. 

Mijn boertje zal zelf  moeten beseffen dat dit leven niet meer wil en hulp moeten zoeken maar of hij dat ooit gaat doen! Hij vergiftigt dagelijks zijn lichaam, doet allerlei illegale zaken, over hygiëne doen hij niet moeilijk, sociale verwachtingen heeft hij lak aan, hij wil zich alleen maar goed voelen en genieten. Dat zijn allerlei dingen waar ik me druk over kan maken, terwijl hij zich bezighoud met drugs. Misschien zorgt de drugs er niet alleen voor dat hij het leven aan kan, maar ook dat hij niet meer ziet wat hij kapot maakt.  Ik merk dat ik weer veel aan het surfen ben over drugsverslaving. 

Op zoek naar inzichten, bewijzen, van alles. Ik bijt me daar dan zo in vast, tot ik mezelf ineens bedacht dat ik mezelf gek maak. Waarom ga ik zo op zoek? Omdat ik het wel weer even op wil lossen... Omdat ik geen pijn en onzekerheid wil voelen.  Omdat ik mijn vader niet verdrietig wil zien? Ik werd gedwongen om na te denken over mijn eigen stappen. Wel helpen, niet helpen, grenzen stellen, wat accepteer je wel, wat niet? Als ik niet meer help, wat is dan het ergste dat er kan gebeuren, waarom durf ik niet los te laten? Waarom laat ik het ze niet zelf oplossen? Vragen waar ik geen antwoord op kan/wil/durf te geven.

Van verschillende kanten kreeg ik de afgelopen weken situaties te horen over mensen die keuzes moesten maken. En ook het advies dat ik keuzes moet maken. Verkeerde keuzes maken is niet erg, die kan je herstellen. Geen keuze maken is 'dodelijk'. Dan blijf je vastzitten.
Het was me duidelijk... Ik MOET een keus maken. Ik hoop op van dit besef een duwtje in de rug te krijgen om dingen te kunnen gaan ondernemen. Ik kom nu nog nergens aan toe, kan geen beslissingen nemen, weet niet wat ik moet gaan aanpakken. Wat als ik voor mezelf en mijn gezin ga kiezen. Ik kan geen keuzes maken voor mijn ouders maar ik kan ze wel loslaten zoals ik hoop dat ze dat ook met mijn broertje zullen doen. Dat is moeilijk, vooral ook voor mij omdat ook ik steeds weer twijfel of dit wel de oplossing is. Ik merk dat ik wel moet, ik word nu zelf steeds depressiever en dan twijfel ik weer of ik dit wel kan en wil. Dit zorgt ervoor dat ik nog meer vermoeid ben. 

Ik val als ik even op de bank zit spontaan in slaap. Er zal voorlopig echt nog wel een spoortje twijfel blijven. Dat is logisch gezien het verleden, maar dat is niet onoverkomelijk Ik hoop dat het loslaten meer rust geeft. Hier loop ik nu al weken aan te denken soms maak ik die keuze en dan twijfel ik weer.

Vannacht na weer een heftige dag heb ik uiteindelijk toch de beslissing genomen om te stoppen met het helpen van mijn vader, ik help alleen nog  onder mijn voorwaarden. Ik wil een plan maken met doelen, een toekomst beeld zonder dat ik afhankelijk ben van dat mij vader wil dat ik mijn broertje help, zodat ik zelf  weer wat op kan bouwen. Mijn vader mag en kan hierin mee gaan maar dan zonder mijn broertje. Dat is een keuze die hij moet maken. Wat ik niet meer wil is zoals het de vorige keren is gegaan. Een paar maanden ellende en daarna maar weer gewoon zoals het altijd was, ik kan het niet meer, ik kan niet meer toekijken hoe mijn broertje alles kapot maakt waar wij zo hard voor werken en waar wij de risico’s voor lopen. Duidelijke afspraken, duidelijke doelen. Ik hoop nu de kracht te houden en te krijgen om voor mezelf actie te gaan ondernemen.

Ik hoop dat ik 2014 ga afsluiten met de overtuiging dat ik gedaan heb wat ik denk dat het juiste is en ik hoop dat het rust gaat geven voor 2015 Ik hoop dat mijn broertje er achter komt dat hij de moeite waard is maar dat hij er zelf voor moet vechten. Ik hoop dat mijn ouders ook voor zichzelf kunnen kiezen en zien dat er nog genoeg is om voor te leven en dat ze ook nog andere kinderen en kleinkinderen hebben die hun nodig hebben. Ik wens mijn ouders toe dat ze trots op zichzelf  zijn en dat ze hun eigen grenzen mogen waarborgen. Maar ik kan deze keuze niet voor ze maken, ook zij zullen dit zelf moeten oplossen en loslaten.

Gedicht: Loslaten

Om los te kunnen laten is liefde nodig.
loslaten betekend niet dat het me niet meer uitmaakt.
Het beteken dat ik het niet voor iemand anders kan doen.
loslaten betekent niet dat het me niet meer raakt.

Het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen.
loslaten is machteloosheid toegeven
Het betekend dat ik het resultaat niet in de hand heb,
maar wel zelf beslis over hoe ik wil leven.

Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het de ander toestaan om te leren van consequenties
Loslaten is niet proberen de ander te veranderen of de schuld te geven,
het is de keuzes van een ander jou niet laten raken.

Loslaten is niet even regelen maar ondersteunend zijn,
loslaten is niet zorgen voor maar geven om.
Loslaten is niet oordelen maar de ander toestaan mens te zijn,
iedereen maakt zijn eigen keuzes, soms slim en soms dom.

Loslaten is niet alles willen beheersen,
maar anderen hun eigen lot laten bepalen.
Loslaten is niet ontkennen maar accepteren,
dat iedereen op zijn eigen manier de eindstreep moet halen.

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor een mooiere toekomst misschien.