Het nieuwe jaar 2021

Keep the smile, leave the tear!
Hold the laugh, forget the fear.

~2020~

Was 2020 een slecht jaar? Zoals bijna iedereen heb ik de neiging om ja te zeggen omdat het zo'n vreemd jaar was. Maar ik zie ook veel prachtige momenten.

Het jaar waarin Maikel een eigen huis heeft gekocht. Waarin hij vader is geworden, maar helaas geen vader mag zijn! En ik oma van een kleinzoon die ik nog niet heb gezien. Wendy die dit jaar in Made ging wonen en met wie mijn band sterker dan ooit is geworden. Amy die dit jaar zonder luiers en zonder tutje verder ging. Het jaar waarin mijn vader weer thuis was. En ook het jaar waarin ik tante en pleegmoeder werd. Corona overheerste niet ons leven! Ons bedrijf floreerde. Mijn kinderen, mijn kanjer en familie zijn allemaal gezond en dit is misschien wel het mooiste van 2020.

2020 je was zeker geen slecht jaar. Ik wil dan ook iedereen bedanken die er in 2020 voor ons is geweest, met een lach en een traan met droevige maar vooral ook heel veel mooie momenten. Ik wens jullie in elk geval een heel mooi en gezond 2021!

#happynewyear #lastdayoftheyear #oudjaar #oudjaarsdag #oudennieuw #overdenking #terugblik #beybey2020 #nieuwekansen #nieuwjaar #bestnine2020

Volg me ook op Instagram

Ons kleine wondertje

 

Toen ik zwanger was, dacht ik dat ik het al helemaal al wist, die baby’s. Want ik had het allemaal al 2x gedaan dus kom op, hoe moeilijk kon het nu 17 jaar later zijn? Tja. En toen was het toch allemaal wat anders als toen ik jong en onbevangen was. En bleek ik toch een aantal gedachten hebben die niet helemaal meer klopten…

In mijn herinnering vond ik zwanger zijn alleen maar leuk, mooi, bijzonder en heb ik tijdens mijn zwangerschappen van Maikel en Wendy alleen maar genoten. Natuurlijk heb ik tijdens deze zwangerschap ook genoten maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het nu ook best zwaar vond. Natuurlijk wil ik niet toegeven dat het misschien aan de leeftijd ligt haha. Nee zonder gekheid ik had geen grote zwangerschapskwalen zoals misselijkheid, brandend maagzuur, stemmingswisselingen, pijnlijke borsten, etc etc. Maar andere kwaaltjes was ik eigenlijk vergeten en die vond ik wel degelijk vervelend. Het vaak moeten plassen bijvoorbeeld, en de bandenpijn, en vooral tegen het einde van de zwangerschap het slechte slapen, de lage rugpijn en natuurlijk de vermoeidheid.
Nu moet ik zeggen dat zelfstandig zijn en zwanger zijn ook niet de beste combinatie is! Ik ging pas 4 weken van te voren met zwangerschapsverlof en eigenlijk kon dat ook niet. Van het hele, deze zwangerschap ga ik er extra van genieten, idee in mijn hoofd is niet veel terecht gekomen. Te veel zorgen op en over mijn bedrijf die ik echt niet los kon laten of aan een ander kon overlaten. Toen bleek ook nog dat ons eigenwijze dametje niet wilde draaien wat we ook probeerden. En geloof me we hebben van alles geprobeerd. Tot 2x toe een uitwendige versie, (die echt geen pretje was), voetreflex therapie en moxa therapie maar het mocht allemaal niet baten. Omdat ze niet met haar billen maar met haar voetjes naar beneden lag was een normale vaginale bevalling te veel risico. We hadden daarom met 39 weken een geplande keizersnede staan. Aan de ene kant fijn omdat je dan naar een datum toe kan leven maar aan de andere kant gaf de gedachte aan een keizersnede me ontzettend veel angst en stress. Ik zag er zo ontzettend tegen op!
Met 37 weken dacht ons dametje dan ook het is genoeg geweest, jullie kunnen plannen wat je wil maar ik ben er klaar mee en ik kom gewoon nu. Op donderdag 25 mei waren we nog lekker naar Puur geweest en hadden genoten van de zon. René ging 's avonds nog naar NAC die een spannende wedstrijd speelde voor promoveren naar de eredivisie. Ik had nog grapjes zitten maken, zal ik hem bellen tijdens de wedstrijd dat hij naar huis moet komen omdat het begonnen is. Gelukkig was René zelf zo wijs om na de gewonnen wedstrijd van NAC niet de stad in te duiken maar na een paar biertjes gewoon naar huis toe te komen. Ik was op tijd naar bed gegaan, ik was wat moe en had wat harde buiken maar verder niks om me druk over te maken.
Rond 12 uur werd ik wakker omdat mijn vliezen waren gebroken. Dat was best even schrikken dus ik maak meteen René wakker die niet goed besefte wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik ging uit bed en ben op de wc gaan zitten tot ik dacht dat al het vruchtwater er nu wel uit was. Toen ben ik gaan douchen, je voelt je toch vies als al dat vruchtwater langs je benen loopt... Het vruchtwater was helder en ik had nog geen weeën dus ik maakte me  nog geen zorgen. Omdat René nog niet was komen kijken bij mij liep ik terug naar de slaapkamer waar ik dacht dat hij het bed wel aan het verschonen zou zijn. Tot mijn verbazing was hij gewoon weer gaan slapen! Ik hem weer wakker gemaakt en duidelijk gemaakt dat het toch echt nu was begonnen en we het ziekenhuis moesten bellen. Wanneer de weeën en de ontsluiting net zo snel zouden gaan als bij Wendy dan zouden we te laat zijn. Gelukkig mochten we meteen komen en zodra we in de auto zaten begonnen ook de weeën te komen, welke ik toen nog goed op kon vangen.

Rond 1 uur waren we in het ziekenhuis en na alle controles werd besloten meteen tot een keizersnede over te gaan voor ik nog meer ontsluiting zou krijgen. Ik had toen al 2cm ontsluiting dus het ging best snel. Ook de weeën werden steeds heftiger maar de angst voor de keizersnede was nog erger. Eerst natuurlijk het infuus, daarna kreeg ik een catheter ingebracht dit vond ik al helemaal niks.
Om 02:00 werd ik naar de operatiekamer gebracht, daar werd ik voorbereid op de keizersnede en kreeg ik een ruggenprik. Rustig ademhalen, holle rug maken en ontspannen word er gezegd, nou probeer dat maar eens te doen met een buik als een boeddha en bang als een wezel voor naalden. Ik kon wel janken. Toen ik de ruggenprik had gehad kwam René bij me zitten die me gelukkig wat kon kalmeren. En hoewel je onderlichaam volledig is verdooft, wat trouwens een erg raar gevoel is, voelde ik wel degelijk dat de artsen bezig waren Amy uit mijn buik te halen. Er worden wat spieren ‘opzij gelegd’ en dat gaat gepaard met het nodige duw,- en trekwerk. Op een gegeven moment vroeg de arts of ik mee wilde kijken en dat wilde ik dus het doek werd naar beneden gedaan. Ook dat was een raar gezicht, ik zag de arts letterlijk aan Amy trekken en sjorren maar hij kreeg haar er niet uit. Het doek moest terug omhoog en de schaar moest er nog een keer bij. Dan knijp je hem wel hoor, er werd verder ook niets meer gezegd. Om 02:51 werd Amy eruit gehaald en ging meteen met de arts mee voor een check, ze werd dus niet eerst op mijn buik gelegd, ik had haar nog niet eens horen huilen. Gelukkig ging René wel meteen mee voor de check en mocht ik haar daarna heel eventjes zien. René ging met Amy naar de afdeling en ik moest op de IC bijkomen en mocht pas naar beneden als ik mijn tenen weer kon bewegen. Dan lig je daar, moederziel alleen zonder je kind en zonder je man, als een malle je tenen in beweging proberen te krijgen. Dit lukt maar niet en was heel frustrerend. Pas na 2 uur kon ik een klein beetje wiebelen en mocht ik ook naar de afdeling.
Ik kan wel zeggen dat dit emotioneel heel zwaar was. Ik voelde niet meteen een band met mijn kindje en dat vond ik heel raar en moeilijk. Het duurde even voor ik het gevoel kreeg dat dit kleine meisje echt 'mijn' meisje was. Ons wondertje waar we zo lang op gewacht hadden lag in mijn armen en ik herkende haar niet meteen als mijn kind, dat voelt zo ontzettend moeilijk. Gelukkig duurde dat niet heel lang en zal ook de hele operatie, alle angst en frustratie mee gespeelt hebben. Ik heb in ieder geval niet het gevoel dat ik door de keizersnede 'minder' ben omdat ik mijn kindje niet zelf op de wereld kon zetten. Ik heb er alles voor en aan gedaan dus kan mezelf ook niets verwijten.
Daarna ging alles eigenlijk super goed en volgens het boekje. Amy pakte de flesvoeding goed op, plaste en poepte goed en viel niet schrikbarend af. Het enige waar ze moeite mee had was op temperatuur blijven en dat met meer dan 30 graden buiten. Wat lag ik te puffen in mijn ziekenhuis bed en Amy lag met een warme kruik. Ook met mij ging het prima dus mocht gelukkig al snel het infuus en de catheter eruit. De buikwond genas ook goed al deed het ontzettend veel pijn als ik omhoog moest komen, moest hoesten, kuchen of lachen. Vervelen hoefde ik me niet, er was al snel visite van familie en naaste vrienden.

Na 2 dagen mochten Amy en ik naar huis en kon het echte genieten beginnen. Tenminste zo had ik me dat in mijn herinnering opgeslagen. Maar bij een paar puntjes had ik niet zo meer stil gestaan;
Tijdens mijn verlofperiode kan ik lekker relaxen.
Toen mijn kraamhulp er was heb ik het er idd erg van genomen. Ik had dan ook een super lieve en fijne kraamhulp. Daarna moet je het toch echt zelf gaan doen, met een beetje hulp van René, de kinderen en moedertjes. Een pasgeboren baby verzorgen is arbeidsintensiever dan de zaak runnen. Dan kan ik namelijk nog eens een kop (warme!) thee drinken. Een luxe die je niet hebt met zo’n klein, poepend, huilend, en vretend mensje. Je leeft van flesvoeding naar flesvoeding. Slapen is er ook in die eerste dagen niet of nauwelijks bij, en slaapt Amy dan ben ik om de vijf minuten aan het checken of ze nog ademt. Hallo baby, leef je nog?
Ik kan makkelijk uitstapjes maken met de baby.
Ik ben dan wel eerst een uur aan het pakken (want wat moest er ook al weer allemaal mee? Gewoon ALLES natuurlijk). Heb ik de baby ondertussen drie keer moeten verschonen, het niet voor elkaar gekregen om de kinderwagen uit te klappen (hoe werkt dat rot ding ook al weer!) en moet Amy tegen de tijd dat ik alles klaar heb eigenlijk alweer de fles hebben. Dus, uitstapjes? Naar de winkels op de hoek is zowat al een wereldreis. En als ik dan de deur amper uit ben begin ik al te zweten. Die kleuren, die geluiden – alles komt keihard binnen. Daarom probeer ik echte grote drukte en menigte nog wat te vermijden. Dus geen kermis en pretparken voor mij voorlopig.
Ik heb geen hulp nodig.
Totdat ik erachter kom dat ik dus niet super woman ben, en ik ook niet meer zo jong en flexibel ben als 20 jaar geleden. Dat een kleine baby heel veel werk is, en ik de hele tijd doodmoe. Dus dat ik niks liever wil dan hulp. Gelukkig is er die ook voldoende en hoef ik er maar om te vragen en ze staan voor me klaar. Heel fijn!
Het zal allemaal wel meevallen met die emoties.
Kraamtranen, die zou ik niet krijgen, had ik nog nooit last van gehad! Tot ik op dag vier 's avonds begon te huilen en daar de hele nacht en volgende ochtend niet meer mee ophield. Toen dacht ik daar wel anders over, je emoties kunnen behoorlijk met je op de loop gaan na het krijgen van een kindje. Dat zal ik echt niet meer onderschatten.

Gelukkig is er ook genoeg om van te genieten en dat doe ik dan ook volop. Zeker nu ik me na 4 weken ook weer meer mens voel. Ik ben weer sterker en kan al veel meer zelf en alleen. Dat is toch een goed gevoel, dat afhankelijk zijn is niets voor mij! Nu sta ik ook weer meer stil bij waarom we dit ook al weer wilden, zo'n klein hummeltje erbij.
Die babygeur.
Dat luchtje dat alleen kleine baby'tjes hebben en waar je spontaan gelukkig van wordt. Als een vers gebakken broodje dat recht uit de oven komt. Als ik dat kleine koppie met die nesthaartjes in mijn nek heb liggen en het heerlijk kan besnuffelen. Waarna ik me de gelukkigste mens op aarde voel, omdat er simpelweg niks heerlijkers is.
Dat hele piepkleine.
Je knippert één keer met je ogen en er ligt een uit kluiten gewassen baby met spekarmpjes en drie onderkinnen in dat wiegje. Want dat echte, hele kleine, dat is er zo snel af. Maar oh, wat is dat schattig, zo’n heel klein frummeltje tegen je aan. Zo’n piepklein rimpelig hoopje mens, met half dichtgeknepen oogjes, als een kitten in zijn nestje. Bleven ze maar wat langer zo heel klein.
Die geluidjes.
Dat je ‘s morgens wakker wordt van zachte pruttelgeluidjes uit het kamertje naast je. Het tevreden kreunen en zuchten als ze de fles ligt te drinken. Die eerst geluidjes die je baby leert maken, zo ontzettend lief en heerlijk om je dag mee te beginnen.
‘s Nachts samen met Amy wakker zijn.
Nee, iedere nacht eruit is meestal niet fijn. Maar als ik dan met Amy tegen me aan zit, na een voeding, in het donker en de stilte van de nacht. Als niemand anders wakker is behalve wij tweetjes en ik dat kleine lijfje langzaam zwaar voel worden tegen mijn schouder, dan ben ik toch wel een momentje heel intens gelukkig.
De allerkleinste babypakjes.
Niks schattiger dan een piepkleine baby in zo’n roze pakje in maat 50. Alsof je een klein aapje in de box hebt liggen dat je de hele tijd zou willen aaien.
Mij man op de bank zien liggen met Amy op zijn borst.
Hoe lief is het om je man te zien, met zo’n heel klein baby’tje bovenop zich? Te zien hoe hij weer papa is geworden en totaal overweldigd, uitgeput, maar zo trots is? Dan loop ik over van liefde voor mijn kanjer, samen met ons kleine wondertje.
Het melk-coma.
Mijn baby in de box op een kleedje, die intens gelukkig en met een draadje kwijl uit haar mond met haar oogjes dicht nog ligt na te genieten van het melk-flesje waarvan ze net heeft mogen genieten. Daar word je toch plaatsvervangend gelukkig van.
Het afhankelijke.
Natuurlijk is het de bedoeling dat ook dit kindje weer zelfredzaam wordt. Kan kruipen, lopen, praten, haar eigen kont af kan vegen en meer van dat soort dingen. Maar toch is het ook wel een tijdje heerlijk, zo’n hulpeloos wezentje dat volledig vertrouwt op jou. Omdat je je dan zo lekker nodig voelt. En je van niemand meer liefde krijgt dan van je eigen baby. 

Ook kijk ik erg uit naar dat eerste lachje, het eerste fruithapje en natuurlijk straks de eerste stapjes. Dat soort momentjes vergeet je nooit meer. Daar wil ik zo ontzettend van gaan genieten samen met mijn kanjer. Zo bijzonder om te zien hoe ze het leven van ons gezin nu al verrijkt en hoe we nu al allemaal voor haar willen zorgen, haar willen beschermen en er altijd voor haar willen zijn. Ook haar grote broer en zussen zijn helemaal verlieft op haar en zijn super lief voor hun kleine zusje. Onze droom werd een wens, en die wens werd werkelijkheid! Ik kan dan ook zeggen dat we compleet gelukkig zijn met ons kleine wondertje Amy.

Vooroordelen over ondernemen

Ondernemer wie is het tegenwoordig niet en wie het niet is wil het graag zijn lijkt het wel.
En waarom? Ik verbaas me er soms over hoe sommige mensen denken dat het makkelijk is om zelfstandige te zijn. Onder niet-ondernemers bestaan nogal wat vooroordelen over het hele ondernemerschap. Soms kan ik me zo boos maken over de misverstanden die ik zelf en van medeondernemers om me heen hoor.

Sommige mensen denken dat ondernemen relaxed is; Lekker je eigen dingen doen, beslissingen nemen en vrije keuzes maken. Geen zin om te werken of te warm? Dan sla je toch een keer over! Stomme opdrachtgever? Dan werk je daar toch gewoon niet meer voor?
Alsof het zo makkelijk is! Ondernemen is gewoon keihard werken, vaak veel meer als 40 uur per week. Natuurlijk is er een bepaalde vrijheid en kun je (soms) je eigen tijd indelen maar je bent ook verantwoordelijk om de toko draaiende te houden. Geen werk betekend namelijk ook geen geld.
Wat ik zelf vaak hoor is dat mensen denken dat ik alle tijd van de wereld heb, alsof ik altijd thuis ben of op Facebook zit maar hoe lang en hoe vaak ik in de avonden of in de weekenden of zelf op vakantie nog met mijn werk bezig ben ziet niemand.

Dan denken mensen soms ook dat mijn werk mijn hobby is. Voor veel ondernemers zal dit misschien het geval zijn, het kan inderdaad dat iemand van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt. Maar het is niet zo dat een ondernemer maar een beetje aan het hobby'en is. Mijn bedrijf is in ieder geval niet mijn hobby! Met een hobby heb je geen zorgen over falen of over het wel of niet succesvol zijn van je bedrijf, en ik moet toch echt wel zorgen dat er geld binnen komt. De druk en de spanning hierover zijn soms erg hoog. En ook al heb je het geluk dat je iets doet wat je leuk vind het is geen garantie voor succes. Je moet jezelf elke dag opnieuw bewijzen.

Dan zijn er ook mensen die denken dat ik erg veel geld heb om te kunnen ondernemen. Je moet immers geld hebben om geld te kunnen maken. Hoewel de hoogte van een startkapitaal afhankelijk is van het soort onderneming, is het niet altijd zo dat je heel veel geld moet hebben om te starten. Je hebt ook niet gelijk alles: een mooi kantoor, een auto en bedrijfsuitjes. Soms heb je alleen een telefoon en een laptop. Zo ben ik begonnen, van huis uit met 2 schoolgaande kinderen in 2010 nu bijna 7 jaar geleden. En hoewel ik het nu iets makkelijker heb dan toen wegen voor mij de zorgen, stress en de onzekerheid niet op tegen wat ik uiteindelijk verdien of overhoud.
Ondernemer ben je namelijk 24 uur per dag. Wat je ook doet, het werk zit altijd in je achterhoofd. Je onderneming gaat ook niet succesvol worden met een 9 tot 5 mentaliteit, een ondernemer is altijd aan het werk. Mijn eigen zaak heeft de volle aandacht nodig die ik soms ook echt liever aan andere dingen zou besteden.

Maar ik ben toch eigen baas? En ik heb toch alle vrijheid! Natuurlijk is het in principe zo dat ik eigen baas ben. Maar in de praktijk heb ik te maken met opdrachtgevers en klanten. Die moeten tevreden gehouden worden. Als er iets mis gaat ben ik wel degene die het op moet lossen. Die verantwoordelijk zorgt ervoor dat je als eigen baas niet altijd het gevoel hebt dat je alle vrijheid hebt. Daarbij denken sommige mensen ook dat je rijk wordt van het ondernemerschap. Het kan natuurlijk wel, maar dan nog is het vaak zo dat je niet weet hoe het er een half jaar later voor staat.
Vorig jaar hebben wij bijvoorbeeld een goed jaar gedraaid maar daar in tegen viel het eerst jaar erg tegen. Daar moet je financieel gezien ook rekening mee houden. Soms is het zelfs al moeilijk om rond te komen. Als een klant niet betaald zal ik alsnog mijn mensen en mijn kosten moeten betalen. Soms zijn de kosten hoger als de opbrengsten ook hier moet je rekening mee houden. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Wat me vooral tegenvalt is dat zelfs mensen in mijn directe omgeving achter mijn rug opmerkingen maken als 'waar doen ze het allemaal van'. En misschien ligt dat ook wel aan mezelf, deel ik teveel en moet ik meer voor m
ezelf houden. Schijnbaar is het moeilijk een ander wat te gunnen als je ziet dat ze wat leuks doen of kopen. Gek dat mensen denken dat je veel geld moet hebben als je een bootje verkoopt en marktplaats afgestruind hebt voor een leuke betaalbare caravan. Dat een etentje via vakantieveilingen of een dagje sauna met je optimel punten een rib uit je lijf zijn.
Ik doe nog steeds mijn boodschappen bij de Aldi en de Liddle en voor een uitje of weekendje weg kijk ik eerst op groupon, socialdeal of alle andere site's met leuke aanbiedingen. En misschien is het daarom dat we dit wat vaker kunnen of doen dan mensen die altijd het duurste en het nieuwste willen hebben. Wat ik ook prima vind hoor, ik gun dat iedereen, doe vooral wat je zelf graag wilt en waar je gelukkig van word maar alsjeblieft laat die afgunst en jaloezie naar mensen die 24 uur per dag met hun bedrijf bezig zijn achterwege.

Heel eerlijk als er morgen iemand op de stoep staat die wil ruilen met een leuke 9-5 baan en mijn sores en verantwoordelijkheden over wil nemen dan doe ik het meteen! Want geloof me het is niet makkelijk om constant te weten dat je nergens op terug kunt vallen als het mis gaat.
Ik bouw geen ww uitkering op en krijg dus geen uitkering als mijn bedrijf failliet gaat. Ik bouw ook geen pensioen op, mijn bedrijf is mijn pensioen maar als dat er niet meer is heb ik op mijn oude dag ook geen inkomen. Daar komt nog bij dat ik mezelf voor van alles en nog wat moet verzekeren en ook dan heb ik geen zekerheid of deze verzekering uiteindelijk ook gaat uitbetalen want er zijn altijd wel kleine lettertjes die je over het hoofd hebt gezien. En dan heb ik het nog niet over alle certificaten en andere regeltjes waaraan je moet voldoen om je bedrijf te kunnen draaien. Ik klaag niet hoor, ik besef me ook goed dat wij het niet slecht hebben maar daar moet ik ook heel veel voor doen en laten.
Soms wegen de zorgen en de frustratie echt niet op tegen de opbrengsten. Dus misschien verdien ik dat extra weekendje weg of avondje uit wel om mezelf weer te kunnen opladen en alle ballen in de lucht te kunnen houden.

Lieve mensen vergeet niet dat je alleen de buitenkant ziet, de leuke en makkelijke dingen maar dat het leven van een ondernemer echt niet makkelijk is! Ik hoef geen medelijden of respect maar ik wil er wel op wijzen dat opmerkingen als 'waar doen ze het van' of 'die heeft het maar makkelijk' bij mij soms in het verkeerde keelgat schieten.