Toen ik zwanger was, dacht ik dat ik het al
helemaal al wist, die baby’s. Want ik had het allemaal al 2x gedaan
dus kom op, hoe moeilijk kon het nu 17 jaar later zijn? Tja. En toen
was het toch allemaal wat anders als toen ik jong en onbevangen was. En
bleek ik toch een aantal gedachten hebben die niet helemaal meer klopten…
In mijn herinnering vond ik zwanger zijn alleen maar leuk, mooi,
bijzonder en heb ik tijdens mijn zwangerschappen van Maikel en Wendy alleen
maar genoten. Natuurlijk heb ik tijdens deze zwangerschap ook genoten maar ik moet eerlijk
zeggen dat ik het nu ook best zwaar vond. Natuurlijk wil ik niet toegeven dat
het misschien aan de leeftijd ligt haha. Nee zonder gekheid ik had geen grote
zwangerschapskwalen zoals misselijkheid, brandend maagzuur, stemmingswisselingen,
pijnlijke borsten, etc etc. Maar andere kwaaltjes was ik eigenlijk
vergeten en die vond ik wel degelijk vervelend. Het vaak moeten plassen
bijvoorbeeld, en de bandenpijn, en vooral tegen het einde van de zwangerschap
het slechte slapen, de lage rugpijn en natuurlijk de vermoeidheid.
Nu moet ik zeggen dat zelfstandig zijn en zwanger zijn ook niet de beste
combinatie is! Ik ging pas 4 weken van te voren
met zwangerschapsverlof en eigenlijk kon dat ook niet. Van het hele, deze
zwangerschap ga ik er extra van genieten, idee in mijn hoofd is niet veel
terecht gekomen. Te veel zorgen op en over mijn bedrijf die ik echt
niet los kon laten of aan een ander kon overlaten. Toen bleek ook nog dat
ons eigenwijze dametje niet wilde draaien wat we ook probeerden. En geloof me
we hebben van alles geprobeerd. Tot 2x toe een uitwendige versie, (die echt
geen pretje was), voetreflex therapie en moxa therapie maar het mocht allemaal
niet baten. Omdat ze niet met haar billen maar met haar voetjes naar beneden
lag was een normale vaginale bevalling te veel risico. We hadden daarom met 39
weken een geplande keizersnede staan. Aan de ene kant fijn omdat je dan naar
een datum toe kan leven maar aan de andere kant gaf de gedachte aan een
keizersnede me ontzettend veel angst en stress. Ik zag er zo ontzettend tegen
op!
Met 37 weken dacht ons dametje dan ook het is genoeg geweest, jullie kunnen
plannen wat je wil maar ik ben er klaar mee en ik kom gewoon nu. Op
donderdag 25 mei waren we nog lekker naar Puur geweest en hadden genoten
van de zon. René ging 's avonds nog naar NAC die een spannende wedstrijd
speelde voor promoveren naar de eredivisie. Ik had nog grapjes zitten
maken, zal ik hem bellen tijdens de wedstrijd dat hij naar huis
moet komen omdat het begonnen is. Gelukkig was René zelf zo wijs om na de
gewonnen wedstrijd van NAC niet de stad in te duiken maar na een paar biertjes
gewoon naar huis toe te komen. Ik was op tijd naar bed gegaan, ik was wat
moe en had wat harde buiken maar verder niks om me druk over te
maken.
Rond 12 uur werd ik wakker omdat mijn vliezen waren gebroken. Dat
was best even schrikken dus ik maak meteen René wakker die niet goed besefte
wat er nu eigenlijk aan de hand was. Ik ging uit bed en ben op de wc gaan
zitten tot ik dacht dat al het vruchtwater er nu wel uit was.
Toen ben ik gaan douchen, je voelt je toch vies als al dat
vruchtwater langs je benen loopt... Het vruchtwater was helder en ik had nog
geen weeën dus ik maakte me nog geen zorgen. Omdat René nog niet was
komen kijken bij mij liep ik terug naar de slaapkamer waar ik dacht dat hij het
bed wel aan het verschonen zou zijn. Tot mijn verbazing was hij gewoon weer
gaan slapen! Ik hem weer wakker gemaakt en duidelijk gemaakt dat het
toch echt nu was begonnen en we het ziekenhuis moesten bellen. Wanneer de
weeën en de ontsluiting net zo snel zouden gaan als bij Wendy dan zouden
we te laat zijn. Gelukkig mochten we meteen komen en zodra we in de
auto zaten begonnen ook de weeën te komen, welke ik toen nog goed
op kon vangen.
Rond 1 uur waren we in het ziekenhuis en na alle controles werd
besloten meteen tot een keizersnede over te gaan voor ik nog meer ontsluiting
zou krijgen. Ik had toen al 2cm ontsluiting dus het ging best snel. Ook de
weeën werden steeds heftiger maar de angst voor de keizersnede was nog erger.
Eerst natuurlijk het infuus, daarna kreeg ik een catheter ingebracht dit vond
ik al helemaal niks.
Om 02:00 werd ik naar de operatiekamer gebracht, daar werd ik
voorbereid op de keizersnede en kreeg ik een ruggenprik. Rustig ademhalen,
holle rug maken en ontspannen word er gezegd, nou probeer dat maar eens te doen
met een buik als een boeddha en bang als een wezel voor naalden. Ik
kon wel janken. Toen ik de ruggenprik had gehad kwam René bij me
zitten die me gelukkig wat kon kalmeren. En hoewel je onderlichaam volledig is
verdooft, wat trouwens een erg raar gevoel is, voelde ik wel degelijk
dat de artsen bezig waren Amy uit mijn buik te halen. Er worden wat
spieren ‘opzij gelegd’ en dat gaat gepaard met het nodige duw,- en trekwerk. Op
een gegeven moment vroeg de arts of ik mee wilde kijken en dat wilde ik dus het
doek werd naar beneden gedaan. Ook dat was een raar gezicht, ik zag de arts
letterlijk aan Amy trekken en sjorren maar hij kreeg haar er niet uit. Het doek
moest terug omhoog en de schaar moest er nog een keer bij. Dan knijp je hem wel
hoor, er werd verder ook niets meer gezegd. Om 02:51 werd Amy eruit gehaald en
ging meteen met de arts mee voor een check, ze werd dus niet eerst op
mijn buik gelegd, ik had haar nog niet eens horen huilen. Gelukkig ging
René wel meteen mee voor de check en mocht ik haar daarna heel eventjes
zien. René ging met Amy naar de afdeling en ik moest op de IC bijkomen en
mocht pas naar beneden als ik mijn tenen weer kon bewegen. Dan lig je daar,
moederziel alleen zonder je kind en zonder je man, als een malle je tenen in
beweging proberen te krijgen. Dit lukt maar niet en was heel frustrerend. Pas
na 2 uur kon ik een klein beetje wiebelen en mocht ik ook naar de afdeling.
Ik kan wel zeggen dat dit emotioneel heel zwaar was. Ik voelde niet meteen
een band met mijn kindje en dat vond ik heel raar en moeilijk. Het duurde even
voor ik het gevoel kreeg dat dit kleine meisje echt 'mijn' meisje was. Ons
wondertje waar we zo lang op gewacht hadden lag in mijn armen en ik herkende
haar niet meteen als mijn kind, dat voelt zo ontzettend moeilijk. Gelukkig
duurde dat niet heel lang en zal ook de hele operatie, alle angst en frustratie
mee gespeelt hebben. Ik heb in ieder geval niet het gevoel dat ik door de
keizersnede 'minder' ben omdat ik mijn kindje niet zelf op de wereld kon
zetten. Ik heb er alles voor en aan gedaan dus kan mezelf ook niets verwijten.
Daarna ging alles eigenlijk super goed en volgens het boekje. Amy pakte de
flesvoeding goed op, plaste en poepte goed en viel niet schrikbarend af. Het
enige waar ze moeite mee had was op temperatuur blijven en dat met meer dan 30
graden buiten. Wat lag ik te puffen in mijn ziekenhuis bed en Amy lag met een
warme kruik. Ook met mij ging het prima dus mocht gelukkig al snel het infuus
en de catheter eruit. De buikwond genas ook goed al deed het ontzettend veel
pijn als ik omhoog moest komen, moest hoesten, kuchen of lachen. Vervelen
hoefde ik me niet, er was al snel visite van familie en naaste
vrienden.
Na 2 dagen mochten Amy en ik naar huis en kon het echte genieten
beginnen. Tenminste zo had ik me dat in mijn herinnering opgeslagen. Maar bij een paar puntjes had ik niet zo meer stil gestaan;
Tijdens mijn verlofperiode kan ik lekker relaxen.
Toen mijn kraamhulp er was heb ik het er idd erg van genomen. Ik had dan ook
een super lieve en fijne kraamhulp. Daarna moet je het toch echt zelf gaan
doen, met een beetje hulp van René, de kinderen en moedertjes. Een
pasgeboren baby verzorgen is arbeidsintensiever dan de zaak runnen. Dan
kan ik namelijk nog eens een kop (warme!) thee drinken. Een luxe die
je niet hebt met zo’n klein, poepend, huilend, en vretend mensje. Je leeft van
flesvoeding naar flesvoeding. Slapen is er ook in die eerste dagen niet of
nauwelijks bij, en slaapt Amy dan ben ik om de vijf minuten aan
het checken of ze nog ademt. Hallo baby, leef je nog?
Ik kan makkelijk uitstapjes maken met de baby.
Ik ben dan wel eerst een uur aan het pakken (want wat moest er ook al weer
allemaal mee? Gewoon ALLES natuurlijk). Heb ik de baby ondertussen drie keer moeten
verschonen, het niet voor elkaar gekregen om de kinderwagen uit te
klappen (hoe werkt dat rot ding ook al weer!) en moet Amy tegen de tijd
dat ik alles klaar heb eigenlijk alweer de fles hebben. Dus,
uitstapjes? Naar de winkels op de hoek is zowat al een wereldreis. En
als ik dan de deur amper uit ben begin ik al te zweten. Die kleuren,
die geluiden – alles komt keihard binnen. Daarom probeer ik echte grote
drukte en menigte nog wat te vermijden. Dus geen kermis en pretparken voor mij
voorlopig.
Ik heb geen hulp nodig.
Totdat ik erachter kom dat ik dus niet super woman ben, en ik ook
niet meer zo jong en flexibel ben als 20 jaar geleden. Dat een kleine baby heel
veel werk is, en ik de hele tijd doodmoe. Dus dat ik niks liever wil
dan hulp. Gelukkig is er die ook voldoende en hoef ik er maar om te vragen en
ze staan voor me klaar. Heel fijn!
Het zal allemaal wel meevallen met die emoties.
Kraamtranen, die zou ik niet krijgen, had ik nog nooit last van gehad!
Tot ik op dag vier 's avonds begon te huilen en daar de hele nacht en
volgende ochtend niet meer mee ophield. Toen dacht ik daar wel anders
over, je emoties kunnen behoorlijk met je op de loop gaan na het krijgen van
een kindje. Dat zal ik echt niet meer onderschatten.
Gelukkig is er ook genoeg om van te genieten en dat doe ik dan ook volop.
Zeker nu ik me na 4 weken ook weer meer mens voel. Ik ben weer sterker en kan
al veel meer zelf en alleen. Dat is toch een goed gevoel, dat afhankelijk zijn
is niets voor mij! Nu sta ik ook weer meer stil bij waarom we dit ook al weer
wilden, zo'n klein hummeltje erbij.
Die babygeur.
Dat luchtje dat alleen kleine baby'tjes hebben en waar je
spontaan gelukkig van wordt. Als een vers gebakken broodje dat recht
uit de oven komt. Als ik dat kleine koppie met die nesthaartjes
in mijn nek heb liggen en het heerlijk kan besnuffelen. Waarna ik
me de gelukkigste mens op aarde voel, omdat er simpelweg niks heerlijkers
is.
Dat hele piepkleine.
Je knippert één keer met je ogen en er ligt een uit kluiten gewassen baby
met spekarmpjes en drie onderkinnen in dat wiegje. Want dat echte, hele kleine,
dat is er zo snel af. Maar oh, wat is dat schattig, zo’n heel klein frummeltje
tegen je aan. Zo’n piepklein rimpelig hoopje mens, met half dichtgeknepen
oogjes, als een kitten in zijn nestje. Bleven ze maar wat langer zo heel klein.
Die geluidjes.
Dat je ‘s morgens wakker wordt van zachte pruttelgeluidjes uit het
kamertje naast je. Het tevreden kreunen en zuchten als ze de fles ligt te
drinken. Die eerst geluidjes die je baby leert maken, zo ontzettend lief
en heerlijk om je dag mee te beginnen.
‘s Nachts samen met Amy wakker zijn.
Nee, iedere nacht eruit is meestal niet fijn. Maar als ik dan
met Amy tegen me aan zit, na een voeding, in het donker en de stilte
van de nacht. Als niemand anders wakker is behalve wij tweetjes en ik
dat kleine lijfje langzaam zwaar voel worden tegen mijn schouder, dan ben
ik toch wel een momentje heel intens gelukkig.
De allerkleinste babypakjes.
Niks schattiger dan een piepkleine baby in zo’n roze pakje in maat 50.
Alsof je een klein aapje in de box hebt liggen dat je de hele tijd
zou willen aaien.
Mij man op de bank zien liggen met Amy op zijn borst.
Hoe lief is het om je man te zien, met zo’n heel klein baby’tje
bovenop zich? Te zien hoe hij weer papa is geworden en totaal overweldigd,
uitgeput, maar zo trots is? Dan loop ik over van liefde voor mijn
kanjer, samen met ons kleine wondertje.
Het melk-coma.
Mijn baby in de box op een kleedje, die intens gelukkig en met een
draadje kwijl uit haar mond met haar oogjes dicht nog ligt na te genieten
van het melk-flesje waarvan ze net heeft mogen genieten. Daar word je toch
plaatsvervangend gelukkig van.
Het afhankelijke.
Natuurlijk is het de bedoeling dat ook dit kindje weer
zelfredzaam wordt. Kan kruipen, lopen, praten, haar eigen kont af kan
vegen en meer van dat soort dingen. Maar toch is het ook wel een tijdje
heerlijk, zo’n hulpeloos wezentje dat volledig vertrouwt op jou. Omdat je je
dan zo lekker nodig voelt. En je van niemand meer liefde krijgt dan van je
eigen baby.
Ook kijk ik erg uit naar dat eerste lachje, het eerste fruithapje en
natuurlijk straks de eerste stapjes. Dat soort momentjes vergeet je nooit
meer. Daar wil ik zo ontzettend van gaan genieten samen met mijn kanjer. Zo bijzonder om te zien hoe ze het leven van ons gezin nu al verrijkt en hoe
we nu al allemaal voor haar willen zorgen, haar willen beschermen en er altijd
voor haar willen zijn. Ook haar grote broer en zussen zijn helemaal verlieft op
haar en zijn super lief voor hun kleine zusje. Onze droom werd een wens, en die
wens werd werkelijkheid! Ik kan dan ook zeggen dat we compleet gelukkig zijn
met ons kleine wondertje Amy.
