Gisteren een week geleden ben ik onze kruimel gaan halen. Een week van wennen, ritme krijgen, zorgen, kusjes, knuffels, heel veel regelen en slapeloze nachten. Natuurlijk zou ik het liefste zeggen dat het allemaal mee valt, maar heel eerlijk, ik vind het zwaar!
Eerlijk gezegd was ik vergeten hoe zwaar die nachtvoedingen zijn, zeker met ook nog een bijna kleuter in huis die van de spanning ook geregeld wakker wordt en dan niet meer wil gaan slapen. De dagen zijn druk en gevuld. Afspraken met pleegzorg, ouders, ziekenhuis, fysiotherapeut etc. Ik ben er maar druk mee. Om 21:00 lig ik uitgeteld in de bank. Nog geen week geleden leerden wij dit baby’tje kennen, het lijkt allemaal nog heel erg onwerkelijk. We kennen haar nog maar zo kort maar het went snel om een baby in huis te hebben, het is even schakelen en met het hele gezin nét iets rustiger aan doen. Inmiddels lopen de dingen, ik hoef niet meer na te denken hoeveel schepjes er ook alweer bij hoeveel water moet, ik draai mijn hand niet om voor die ieniemienie luiertjes en Amy slaapt (bijna altijd) door het nachtelijk gehuil heen.
Wat ik vooral lastig vind is om de aandacht te verdelen. Wat doe je als 2 kinderen tegelijk je aandacht nodig hebben? Wie heeft voorrang een huilende baby, of een net gevallen kleuter, iets waar ik zeker mijn weg nog in moet vinden maar dat komt wel. Want hoe moeilijk en hoe lastig ook het is ook heerlijk dat dit kleine meisje bij ons mag zijn. Ik geniet van de mooiste geluidjes die uit de box komen. En het is een uitdaging om Amy uit de box te houden, het liefst ligt en zit ze de hele dag te knuffelen met de baby. Kusjes geven, knuffels en speelgoed brengen en helpen met de fles, ze vindt het allemaal prachtig. Zo prachtig dat ze geregeld ook stiekem naast het bedje staat zonder te zeggen of te vragen. Gisterennacht bedacht ze om 4 uur dat het een goed idee was om bij kruimeltje te gaan kijken. Resultaat 2 huilende kinderen die niet meer konden slapen. Maar het is vooral zó mooi om Amy zo bezig te zien. De manier waarop ze met de baby omgaat, hoe ze haar troost en knuffelt, hoe voorzichtig ze met haar is.
Vandaag weer een drukke dag met fysiotherapie en een bezoekje van de voogd. Eigenlijk wilde ik ook nog even lekker gaan wandelen maar kruimeltje was zo moe van alles dat ze pas laat weer wakker werd. Soms is het goed om gewoon te besluiten dat goed, goed genoeg is en vandaag is zo’n dag. Beide kinderen zijn vandaag wat gespannen en hoe goed ik de dingen ook voorbereid heb, het is gewoon best veel. Met 2 kleine kinderen thuis en alles daaromheen nog van alles te willen doen is ook écht onhaalbaar. Af en toe even tijd om stil te staan, te zitten met een kopje thee en een koekje is óók belangrijk! Deze week worden er hier thuis geen ramen gelapt, wordt de badkamer niet gesopt én gaat het me niet lukken om thuis te werken. De focus ligt op ons gezin en verder zijn alle dingen die wél lukken meegenomen, maar niets moet. Even de druk van de ketel!
Deze week ook weer geen goede en positieve ontwikkelingen voor Maikel en zijn zoontje. Daar waar hij positief en hoopvol blijft heb ik de hoop al laten varen. Ik begrijp gewoon niet waarom hij en wij buitengesloten worden uit het leven van mijn kleinzoon. Geen foto'tje, geen geboortekaartje, geen enkel teken van empathie dat dit kleine mannetje ook nog een familie aan de andere kant heeft. Maar ook een mooi moment met mijn volwassen dochter Wendy die eventjes een bosje bloemen met een lekker flesje wijn komt brengen. Het mooiste was de super lieve brief die erbij zat waar zoveel liefde en waardering uit sprak. Dat maakt dat je weer even kan relativeren. Even dankbaar kan zijn voor wat wel lukt, wat wel kan en wat wel gebeurd. Loslaten waar ik geen invloed op heb is nogal een leerpuntje voor mij, het me minder laten raken en doorgaan met de orde van de dag. Soms blijf ik er in hangen en dat verrast me. Ik ben toch altijd positief? Hoe laat ik los wat ik niet in de hand heb? Hoe zorg ik ervoor dat verkeerde keuzes in mijn ogen mijn dag niet verpesten? Hoe stap je over onrecht dat iemand van wie jij houdt wordt aangedaan? Nou door vooral de focus op de mooie dingen te houden denk ik. De lieve welkom kaartjes die binnen komen, het 'kraambezoek', alle lieve mensen die spulletjes aanbieden, en natuurlijk de fijne wandelingen die maken dat we even kunnen luchten en ons hoofd leeg kunnen maken.
Nou op naar week 2 waarin we hopelijk met z'n allen onze draai nog beter gaan vinden en ik vooral in ons gezin meer rust en regelmaat weet te brengen. Ja het is ontzettend zwaar dat ontken ik niet maar ik zou het niet anders willen. Totaal geen spijt hiervan, we gaan ervoor en we gaan ook hier weer van groeien.
