Bijna 1 jaar oud

Ons kruimeltje kan staan! Opeens is het moment daar dat ze zelf in de box gaat staan. En niet alleen in de box, maar ook aan de salontafel trek ze zichzelf ineens omhoog. Wat gaat de tijd snel en wat ontwikkeld ze zich goed op haar eigen tempo. 

Ons kruimeltje is super trots op zichzelf maar niet zo trots als wij allemaal zijn. Gejuich, applaus en knuffels wanneer ze weer iets nieuws kan en doet. Kleine kindjes worden groot, en het verbaast me elke keer weer hoe snel dat gaat. Het staan is weer een bijzondere mijlpaal, nog even en ze gaat lopen. 

Volgende week wordt ons kruimeltje 1 jaar. Weer een mijlpaal die uiteraard gevierd moet worden. Geen baby meer maar officieel een peutertje in huis. Er is taart besteld en visite uitgenodigd, in ons huis komen versieringen en wordt lang zal je leven gezongen. Ik sta dan ook stil bij het gemis voor de bio ouders. Zij missen het eerste lachje, eerste hapje, de eerste tandje, de eerste keer staan en straks haar eerste verjaardag. Natuurlijk heb ik afgesproken dat we het wekelijkse bezoek deze week op de dag van haar verjaardag doen. En het bezoek voor deze gelegenheid niet bij pleegzorg is maar bij oma thuis. Juist om de verjaardag zo natuurlijk mogelijk te laten verlopen voor bio ouders en familie van de moeder. Spannend vind ik het wel.

Moeder is hard aan het werk aan haar verslaving en ik hoop met heel mijn hart dat het lukt. Kinderen horen bij hun eigen ouders als dit mogelijk is en dus hoop ik dat de bio ouders hulp krijgen en dit ook met beide handen aangrijpen. Dit kan alleen maar als ze dit zelf ook echt willen en zelf dingen regelen. Het gaat allemaal niet vanzelf. Ik heb al zo vaak een terugval gezien en meegemaakt. Een verslaving van zo heel dichtbij zien en meemaken is hartverscheurend en je wordt er moedeloos van. Je bent zo machteloos, ik wil ze doorelkaar schudden, onder de kont schoppen, uitschelden maar ook helpen, bij de hand nemen en begrip tonen. De waarheid is dat ik niets anders kan doen dan afwachten. Afwachten en goed voor ons kruimeltje zorgen. Haar onvoorwaardelijk liefhebben, en trots zijn op haar ontwikkeling. En dat dan doen we.....

Vaderdag zonder je kind...

Gisteren was het vaderdag, een dag waarop veel kinderen en volwassenen hun vader in het zonnetje zetten. Hoewel het voor sommige iets puur commercieel is, is het voor andere een moeilijke dag. 

Een dag waarop een vader wordt gemist omdat hij is overleden of omdat er om een andere reden geen contact (mogelijk) is. Maar ook een dag waarop en vaders zonder hun kind moeten zijn. Dan heb ik het niet alleen over kinderloze vaders met een grote kinderwens of vaders met sterren kindjes. Voor hen is vaderdag een zware dag.

Maar gisteren ging mijn hart vooral uit naar al die vaders die hun kind niet mogen zien. En ook naar die kinderen die geen vaderdag kado konden maken. Omdat moeders om wat voor reden dan ook hun kind bij vader weg houden. Mijn moederhart kan hier echt niet bij, ik kan me niet voorstellen dat je dit als moeder doet. Vooral omdat ik nu van dichtbij mee maak wat dit met de vader doet.

Hoeveel pijn en verdriet het veroorzaakt maar ook hoe machteloos je als vader bent.

Dan wil je er als vader zijn voor je kindje, dan wil je als jonge vader je verantwoordelijkheid nemen en er zijn voor je kindje en wordt je dat ontnomen. Onbegrijpelijk en zo ontzettend triest. Ik vraag me dan af hoe je dit later aan je kind gaat uitleggen of ga je gewoon zeggen dat vader niet wilde? 

Wat doe je dan je kind aan, opgroeien zonder vader, zonder een band te kunnen krijgen met degene die mede belangrijk hoort te zijn in zijn leven. Wat gaat er in zo iemand om, dat je dit goed kunt praten?

Vaderdag een dag waarop we stil staan bij alle vaders. Of je Vaderdag nu viert of niet, of je het nu geweldig vindt of commerciële onzin, het kan het als moederdag en valentijnsdag een hele moeilijke dag zijn als je de persoon om wie deze dag draait moet missen. Want overal om je heen sturen mensen lieve berichtjes aan hun vader, of het nu op Facebook is of gewoon in je directe omgeving. Zelfs als je vaderdag de grootste onzin ter wereld vindt, kun je je op een dag als deze heel verdrietig voelen als je als vader zijnde je kind moet missen.

Er zijn kinderen zonder vader

en vaders zonder kind

Vaders die er tien hebben,

ongeacht wat een ander vindt 

Er zijn vaders die zorgen,

voor een kindje niet van hen

En papa's die denken aan morgen, 

'als ik er niet meer bent

Er zijn vaders die een kind ontvangen,

uit liefde met hun vrouw geboren. 

Adoptievaders die voelen,

dit kind zal aan mijn hart behoren. 

Er zijn vaders die een engel dragen,

op handen zoals ieder ander kind.

En wenspapa's van hoop en dromen,

die vervlogen in de wind.

Er zijn vaders met precies, 

twee kinderen aan hun zij.

Maar vaderdag is een dag voor alle vaders,

die weten, er leeft een vader in mij!

De tijd vliegt voorbij....

Lief kruimeltje, vandaag ben je negen maanden oud. Negen maanden, je bent nog zo klein maar al geen echte baby meer. 

Niet meer dat kleine, kwetsbare en tere poppetje dat 5 maanden geleden in ons leven kwam. De afgelopen maanden waren overweldigend, maar we hebben ons allemaal zo snel gehecht aan dit kleine kruimeltje dat ons leven overhoop haalde. Je bent nog zo klein en hebt nog geen idee van hoe alles in elkaar steekt. Je geniet met volle teugen van alle aandacht, knuffels en het feit dat er altijd iemand voor je is en zal zijn. Je hoeft maar een kik te geven en er is iemand om je te helpen, te knuffelen of je te geven wat je graag wilt hebben. 

Er werd mij gevraagd of ik wel eens spijt had van mijn beslissing om ons kruimeltje een plek te geven in ons huis, hart en leven. En natuurlijk is het soms heftig en moeilijk en slaat er wel eens twijfel toe. Heb ik er goed aan gedaan, vooral na de zoveelste slapeloze nachten, maar spijt nee! We zijn 5 maanden verder en het gaat beter dan ik ooit had durven dromen. Onze lieve grote meid is nog geen moment jaloers geweest en bloeit juist op. Ze is zo dol op haar kruimeltje en dat is geheel wederzijds. Samen lachen ze wat af, zo vertederend om te zien dat ze als eerste samen knuffelen in de ochtend en ook als ze thuis komt eerst kruimeltje uitgebreid gekust moet worden, want die heeft ze zo gemist. Samen zingen, voorlezen in bad gaan, het is zo genieten om die interactie tussen die twee te zien. 

Lief kleintje wat wordt je groot, negen maanden alweer. Soms vraag ik mezelf af hoe je later omgaat met alles wat je hebt meegemaakt en nog gaat meemaken. Pleegzorg gaat nooit zoals je het van te voren bedenkt of verwacht en vooral een netwerkplaatsing. Het heeft de nodige uitdagingen en pittige momenten voor ons in petto. En niet iedereen begrijpt onze keuze maar dit is ons gezin, ingewikkeld ja, soms weet ik zelf niet hoe ik uit moet leggen hoe het in elkaar zit en wie bij wie hoort. Belangrijkste is dat we allemaal bij elkaar horen, niemand uitgezonderd! Zoveel liefde tussen onze 5 kinderen, ik had ze niet mooier bij elkaar kunnen bedenken. Dus spijt nee, wel dankbaarheid, vooral dankbaarheid dat wij dit samen als gezin kunnen. Dus lief kruimeltje je hebt voor altijd een plekje in ons huis, hart en bijzondere gezin.