Totaal aantal pageviews

maandag 21 juni 2021

Vaderdag zonder je kind...

Gisteren was het vaderdag, een dag waarop veel kinderen en volwassenen hun vader in het zonnetje zetten. Hoewel het voor sommige iets puur commercieel is, is het voor andere een moeilijke dag. 

Een dag waarop een vader wordt gemist omdat hij is overleden of omdat er om een andere reden geen contact (mogelijk) is. Maar ook een dag waarop en vaders zonder hun kind moeten zijn. Dan heb ik het niet alleen over kinderloze vaders met een grote kinderwens of vaders met sterren kindjes. Voor hen is vaderdag een zware dag.

Maar gisteren ging mijn hart vooral uit naar al die vaders die hun kind niet mogen zien. En ook naar die kinderen die geen vaderdag kado konden maken. Omdat moeders om wat voor reden dan ook hun kind bij vader weg houden. Mijn moederhart kan hier echt niet bij, ik kan me niet voorstellen dat je dit als moeder doet. Vooral omdat ik nu van dichtbij mee maak wat dit met de vader doet.
Hoeveel pijn en verdriet het veroorzaakt maar ook hoe machteloos je als vader bent.

Dan wil je er als vader zijn voor je kindje, dan wil je als jonge vader je verantwoordelijkheid nemen en er zijn voor je kindje en wordt je dat ontnomen. Onbegrijpelijk en zo ontzettend triest. Ik vraag me dan af hoe je dit later aan je kind gaat uitleggen of ga je gewoon zeggen dat vader niet wilde? 
Wat doe je dan je kind aan, opgroeien zonder vader, zonder een band te kunnen krijgen met degene die mede belangrijk hoort te zijn in zijn leven. Wat gaat er in zo iemand om, dat je dit goed kunt praten?

Vaderdag een dag waarop we stil staan bij alle vaders. Of je Vaderdag nu viert of niet, of je het nu geweldig vindt of commerciële onzin, het kan het als moederdag en valentijnsdag een hele moeilijke dag zijn als je de persoon om wie deze dag draait moet missen. Want overal om je heen sturen mensen lieve berichtjes aan hun vader, of het nu op Facebook is of gewoon in je directe omgeving. Zelfs als je vaderdag de grootste onzin ter wereld vindt, kun je je op een dag als deze heel verdrietig voelen als je als vader zijnde je kind moet missen.

Er zijn kinderen zonder vader
en vaders zonder kind
Vaders die er tien hebben,
ongeacht wat een ander vindt 
Er zijn vaders die zorgen,
voor een kindje niet van hen
En papa's die denken aan morgen, 
'als ik er niet meer bent
Er zijn vaders die een kind ontvangen,
uit liefde met hun vrouw geboren. 
Adoptievaders die voelen,
dit kind zal aan mijn hart behoren. 
Er zijn vaders die een engel dragen,
op handen zoals ieder ander kind.
En wenspapa's van hoop en dromen,
die vervlogen in de wind.
Er zijn vaders met precies, 
twee kinderen aan hun zij.
Maar vaderdag is een dag voor alle vaders,
die weten, er leeft een vader in mij!







maandag 31 mei 2021

De tijd vliegt voorbij....




Lief kruimeltje, vandaag ben je negen maanden oud. Negen maanden, je bent nog zo klein maar al geen echte baby meer. 

Niet meer dat kleine, kwetsbare en tere poppetje dat 5 maanden geleden in ons leven kwam. De afgelopen maanden waren overweldigend, maar we hebben ons allemaal zo snel gehecht aan dit kleine kruimeltje dat ons leven overhoop haalde. Je bent nog zo klein en hebt nog geen idee van hoe alles in elkaar steekt. Je geniet met volle teugen van alle aandacht, knuffels en het feit dat er altijd iemand voor je is en zal zijn. Je hoeft maar een kik te geven en er is iemand om je te helpen, te knuffelen of je te geven wat je graag wilt hebben. 

Er werd mij gevraagd of ik wel eens spijt had van mijn beslissing om ons kruimeltje een plek te geven in ons huis, hart en leven. En natuurlijk is het soms heftig en moeilijk en slaat er wel eens twijfel toe. Heb ik er goed aan gedaan, vooral na de zoveelste slapeloze nachten, maar spijt nee! We zijn 5 maanden verder en het gaat beter dan ik ooit had durven dromen. Onze lieve grote meid is nog geen moment jaloers geweest en bloeit juist op. Ze is zo dol op haar kruimeltje en dat is geheel wederzijds. Samen lachen ze wat af, zo vertederend om te zien dat ze als eerste samen knuffelen in de ochtend en ook als ze thuis komt eerst kruimeltje uitgebreid gekust moet worden, want die heeft ze zo gemist. Samen zingen, voorlezen in bad gaan, het is zo genieten om die interactie tussen die twee te zien. 

Lief kleintje wat wordt je groot, negen maanden alweer. Soms vraag ik mezelf af hoe je later omgaat met alles wat je hebt meegemaakt en nog gaat meemaken. Pleegzorg gaat nooit zoals je het van te voren bedenkt of verwacht en vooral een netwerkplaatsing. Het heeft de nodige uitdagingen en pittige momenten voor ons in petto. En niet iedereen begrijpt onze keuze maar dit is ons gezin, ingewikkeld ja, soms weet ik zelf niet hoe ik uit moet leggen hoe het in elkaar zit en wie bij wie hoort. Belangrijkste is dat we allemaal bij elkaar horen, niemand uitgezonderd! Zoveel liefde tussen onze 5 kinderen, ik had ze niet mooier bij elkaar kunnen bedenken. Dus spijt nee, wel dankbaarheid, vooral dankbaarheid dat wij dit samen als gezin kunnen. Dus lief kruimeltje je hebt voor altijd een plekje in ons huis, hart en bijzondere gezin.

zaterdag 27 februari 2021

De zorgen zijn voor morgen


Was het maar zo simpel, geen zorgen maken voor over de toekomst en in het hier en nu leven. Met alles wat er nu speelt maak ik me soms hele grote zorgen! Waar gaat dit allemaal naar toe? Hoe ver willen we gaan? Afgelopen week werd ik daar gewoon verdrietig en moedeloos van.

Eigenlijk mag ik niet klagen, wij horen bij de groep die het minste last hebben van de maatregelen. Ons bedrijf kan gewoon doordraaien, financieel hebben we geen klagen en ook privé loopt alles wel op rolletjes. Met ons kruimeltje gaat het goed en we hebben ondertussen allemaal wel onze draai en ritme gevonden. Ook Amy is er nu helemaal aan gewent dat er een klein baby'tje bij ons gezin hoort en ze duikt er niet meer constant boven op. De bezoeken en het contact met de ouders van ons kruimeltje lopen ook goed en dat is natuurlijk ook erg fijn. 

En toch liep ik deze week tegen mezelf aan, liep ik vast en zat ik vol met emoties. Misschien hebben de stress en de drukte van de afgelopen maanden er ook mee te maken maar ik ben ook zo klaar met alle maatregelen. Ik snap ze niet meer, ik begrijp ze niet meer en ik wil ze niet meer! Ik ben echt iemand die kan genieten van juist de kleine dingen in het leven maar hoe we het afgelopen jaar moeten leven duurt te lang. En het lijkt alleen nog maar erger te worden in plaats van beter. Straks mag je nergens meer naar toe zonder dat je getest bent of gevaccineerd. En dat wil ik niet! Ik wil niet leven in een wereld waarin je gedwongen wordt iets te doen waar je niet achter staat omdat je anders niet meer mee mag doen in de samenleving. En dan die tweedeling in onze samenleving, mensen doen zo lelijk tegen elkaar, als je een andere mening hebt durf je er niet voor uit te komen bang om een hele lading met scheldwoorden en zelfs bedreigingen over je heen te krijgen. Misschien ben ik te gevoelig en laat ik het mezelf teveel raken. Ik ben geen complotdenker of een wappie waar je nu al heel snel voor uitgemaakt wordt maak ik maak wel wel zorgen om alle tegenstrijdige maatregelen en alle verplichtingen die opgelegd worden. Ik ben geen anti vaxxer, maar ik heb (nog) geen vertrouwen in het vaccin wat we nu tegen corona moeten nemen. Ik heb er geen goed gevoel bij en ik wil graag mijn gevoel hierin volgen en niet iets doen wat tegen mijn gevoel ingaat. Meer mensen hebben dit gevoel maar nemen het vaccin toch omdat ze anders straks buitengesloten worden. Dit kan toch niet de bedoeling zijn? 

Dit alles, en nog veel meer zorgde ervoor dat ik er helemaal doorheen zat. Ik wil gewoon weer op het terras een wijntje en een portie bitterballen kunnen bestellen. Ik wil weer met onze vrienden kunnen afspreken, samen uit eten, lekker een dagje sauna pakken. Niets groots en meeslepend hoor, gewoon de "kleine" dingen in het leven, die het leven leuk maken. En dan krijg ik de opmerkingen dat we er allemaal last van hebben en dat het echt wel weer beter wordt. Maar wanneer dan? Ik geloof er niet meer zo in namelijk. Dat is misschien nog wel het ergste dat ik mijn positiviteit dreig kwijt te raken. Na alles wat ik al heb mee gemaakt, over me heen heb gekregen en uiteindelijk sterker door ben geworden is dit iets wat voor mijn gevoel buiten mijn macht ligt. Ik kan er zelf niets aan veranderen aan de situatie en dat maakt het ook zo moeilijk denk ik. Ik ben ook niet iemand die ja knikt en de ogen sluit en zomaar gehoorzaamd en doet wat een ander zegt. In dit geval onze regering. Vooral omdat er zoveel dingen niet kloppen en tegenstrijdig zijn. Ons gezin raakt het niet zo hard, maar ik zie wel wat het met anderen mensen in ons land en onze omgeving doet. Er gaat zoveel kapot, niet alleen vele ondernemers en hun gezinnen, maar ook onze jeugd en onze ouderen. Het moet toch anders kunnen denk ik dan, en waarom wordt daar niet naar gekeken.

Gelukkig schijnt de zon weer en het is echt waar, alles ziet er anders uit als de zon schijnt. Ik kan weer een beetje kijken naar wat wel kan en mag en ga daar de komende tijd dankbaar gebruik van maken. We gaan een weekendje weg en gelukkig binnenkort ook weer naar de camping. De afspraak bij de kapper staat en ook een lekkere massage behandeling zit in de planning. Ik besef mezelf ook dat doordat mijn focus zo om mijn gezin lag met de komst van ons kruimeltje dat ik mezelf ook een beetje geïsoleerd heb. Nu heb ik weer rust en ruimte om meer en vaker met vrienden af te spreken. Bakkie koffie, wijntje, wat lekkers erbij en even een ander praatje, ik hou er zo van. Maar ook weer die verbinding met elkaar, elkaar voelen, steunen, troosten en adviseren. Dat heb ik zo gemist. Ik hoop dat met de komst van de lente en de zomer mijn zorgen minder worden en dat ik mijn positieviteit weer terug vindt want afzakken in een depressie wil ik ten alle tijden voorkomen. 

Ik wens iedereen veel steun, kracht en wijsheid de komende periode en onthoud we willen allemaal het beste en al verschillen we soms van mening wat het beste is, laat elkaar in waarde, luister naar elkaar en zeik elkaar niet af. Soms kun je het eens zijn, dat je het niet eens bent met elkaar en dat is ook oké.